IBPBI/2/423-822/09/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 15 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1, 2, 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od wypłaty wynagrodzeń wypłacanych osobom prawnym świadczącym usługi przysięgłych tłumaczeń pisemnych na rzecz Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 15 lipca 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1, 2, 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od wypłaty wynagrodzeń wypłacanych osobom prawnym świadczącym usługi przysięgłych tłumaczeń pisemnych na rzecz Spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na potrzeby usług tłumaczeniowych i innych świadczonych dla swych klientów będzie nabywał od osób prawnych (osób prawnych prowadzących działalność związaną z tłumaczeniami) usługi polegające na przysięgłych tłumaczeniach pisemnych. Jest to tłumaczenie uwierzytelnione i potwierdzone przez tłumacza posiadającego odpowiednie kwalifikacje i certyfikaty. Kontrahenci Wnioskodawcy posiadają siedzibę (zarząd) w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach będą wykonywać faktycznie usługi pisemnego tłumaczenia przysięgłego.

Gotowe przysięgłe tłumaczenia pisemne będą doręczane Wnioskodawcy pocztą, z adnotacją tłumacza na dokumencie o wierzytelnym tłumaczeniu. Równocześnie tłumaczony tekst zostanie zeskanowany przez tłumacza przysięgłego i wysłany pocztą elektroniczną. Tą samą drogą (pocztą tradycyjną i elektroniczną) Wnioskodawca będzie dostarczał kontrahentom tekst do przetłumaczenia. W ramach współpracy pomiędzy Wnioskodawcą, a ww. podmiotami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich, ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzeń wypłacanych firmom tłumaczeniowym będzie więc obejmować wyłącznie świadczenie usługi tłumaczenia przysięgłego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi przysięgłych tłumaczeń pisemnych należą do "świadczeń o podobnym charakterze" w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub innych świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1-2 tej ustawy, a w konsekwencji czy Wnioskodawca winien pobierać od wynagrodzeń wypłacanych osobom prawnym świadczącym na jego rzecz usługi pisemnego tłumaczenia przysięgłego podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu, chyba że osoba prawna udokumentuje certyfikatem rezydencji miejsce siedziby (zarządu) przedsiębiorstwa dla celów podatkowych i wówczas Wnioskodawca może zastosować stawki wynikające z umowy międzynarodowej lub nie pobrać podatku.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustała się w wysokości 20% przychodów.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymienia expressis verbis usług tłumaczenia przysięgłego. Stanowi on tylko, iż obowiązkiem podatkowym objęte są przychody z wymienionych w nim usług, jak również z tytułu wykonywania "świadczeń o podobnym charakterze ".

W ocenie Wnioskodawcy usługa tłumaczenia przysięgłego nie jest usługą podobną do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jest ona związana z zupełnie innym zespołem czynności oraz innym celem i rezultatem. Taka konstatacja jest uzasadniona w szczególności po nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującej od 1 stycznia 2004 r., która usunęła z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie "usług niematerialnych" i w jego miejsce wprowadziła pojęcie "świadczeń o podobnym charakterze ".

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza także interpretacja Organu z dnia 4 maja 2009 r. (znak: IBPB II/1/415 - 157/09/BJ), zgodnie z którą usługi tłumaczeniowe nie są zaliczane do usług wyznaczonych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższych względów Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania podatku dochodowego od wynagrodzeń wypłacanych swoim kontrahentom podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, jako że wykonywane przez nich usługi (świadczenia) tłumaczeniowe przysięgłego nie mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych siedziby podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Przepis ten znajdzie zastosowanie tylko wówczas, gdy dany przychód będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jako, że w rozpatrywanym stanie przyszłym przychód wypłacany osobom prawnym, podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, nie wymaga opodatkowania podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca nie będzie obowiązany:

* odprowadzać podatku dochodowego od wynagrodzeń wypłacanych ww. osobom prawnym za świadczenia tłumaczeniowe przysięgłe;

* uzyskiwać certyfikatu rezydencji dla ww. osób prawnych w celu zastosowania stawek wynikających z umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W art. 3 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p., podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W art. 21 ww. ustawy wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potracenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o p.d.o.p.

Wprawdzie katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p. jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie " (...) oraz świadczeń o podobnym charakterze", jednak w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, iż aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki jakie należałoby spełnić aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, iż dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p. po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie. O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do usług opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jej nazwa.

Usługi tłumaczeń przysięgłych nie zostały wymienione w treści art. 21 ust. 1 pkt 1, 2 oraz w pkt 2a ustawy o p.d.o.p., jak również nie mają podobnego charakteru do świadczeń tam wymienionych. Tym samym nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie a zatem, Spółka dokonując przedmiotowych wypłat nie jest zobowiązana jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1, 2 i 2a tej ustawy, do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego. Spółka nie ma zatem obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu zagranicznego świadczącego dla niej usługi pisemnych tłumaczeń przysięgłych.

Stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.