IBPBI/2/423-763/12/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 3 lipca 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2012 r. (wpływ do tut. BKIP 26 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów wynagrodzeń z tytułu usług marketingowych świadczonych przez klientów Spółki - jest nieprawidłowe (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

W dniu 26 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów wynagrodzeń z tytułu usług marketingowych świadczonych przez klientów Spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka rozważa w przyszłości podjęcie działalności w zakresie handlu hurtowego towarami. Zgodnie z założeniami biznesowymi, Spółka będzie kupowała towar od dostawców w celu dalszej odsprzedaży. Spółka zakłada, że jej klientami będą inni hurtownicy oraz podmioty prowadzące działalność w zakresie sprzedaży detalicznej.

W ramach działań marketingowych, Spółka planuje zawrzeć z wybranymi klientami umowy o świadczenie usług, w ramach których świadczone będą na rzecz Spółki usługi marketingowe.

Usługi marketingowe obejmowałyby w szczególności: promowanie towarów sprzedawanych przez Spółkę, właściwą ekspozycję towarów Spółki, udostępnianie materiałów promocyjnych i reklamowych towarów oferowanych przez Spółkę, inne uzgodnione indywidualnie działania marketingowe (np. aktywne wydawanie klientom ulotek, organizowanie promocji sprzedaży produktów). Plan marketingowy Spółki zakłada, iż prowadzenie działalności promocyjno-reklamowej bezpośrednio w placówkach jej klientów przyczyni się do zwiększenia sprzedaży towarów znajdujących się w ofercie Spółki.

Wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług marketingowych skalkulowane zostałoby jako procent od wartości obrotów netto towarów zakupionych od Spółki w roku kalendarzowym, który będzie ustalany w drodze indywidualnych negocjacji z danym klientem. Wynagrodzenie będzie ustalane w okresach rozliczeniowych rocznych lub kwartalnych, a forma zapłaty będzie przedmiotem odrębnych ustaleń z kontrahentem, przy czym możliwy jest zarówno przelew jak i potrącenie z innymi wierzytelnościami, w tym w szczególności z wierzytelnościami z tytułu dostaw towarów.

Spółka spodziewa się także, iż niektórzy dostawcy zaproponują jej analogiczną współpracę, tj. Spółka świadczyłaby usługi marketingowe na rzecz swoich dostawców i w zamian za świadczone usługi otrzymywałaby wynagrodzenie skalkulowane jako procent od wartości obrotów netto towarów zakupionych od dostawców w roku kalendarzowym. Zakres przedmiotowy świadczonych usług marketingowych na rzecz jej dostawców byłby zbliżony do zakresu usług, który świadczyliby na jej rzecz klienci, tj. w szczególności obejmowałby promowanie towarów nabywanych od dostawców, właściwą ekspozycję towarów dostawców, udostępnianie materiałów promocyjnych i reklamowych towarów znajdujących się w ofercie dostawców, podejmowanie innych, uzgodnionych działań reklamowo-promocyjnych. Wynagrodzenie skalkulowane będzie również jako dany procent od obrotów netto w skali danego okresu (np. roku) i wypłacane w okresach rozliczeniowych (np. kwartalnych). Spółka nadmienia, iż jej rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. W związku z pojawieniem się rozbieżnego stanowiska w zakresie rozliczania wynagrodzenia otrzymywanego oraz wypłacanego z tytułu usług marketingowych w stanach faktycznych podobnych do przedstawionego przez Wnioskodawcę, Spółka prosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w tej sprawie.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien traktować poniesione koszty wynagrodzenia z tytułu usług marketingowych świadczonych przez klientów Spółki jako koszty bezpośrednio związane z przychodem i w konsekwencji czy koszty takiego wynagrodzenia poniesione w roku 2013, w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, ale przed sporządzeniem sprawozdania finansowego powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych roku 2012, jeżeli dotyczą one przychodów tego roku... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Spółki, poniesione koszty wynagrodzeń z tytułu świadczenia usług marketingowych będą stanowiły bezpośredni koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle utrwalonego stanowiska organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* wydatek jest poniesiony przez podatnika;

* wydatek jest definitywny (rzeczywisty);

* wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą; jest poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przez podatnika przychodów;

* wydatek jest właściwie udokumentowany;

* wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W opinii Wnioskodawcy, wszystkie ww. wymienione warunki będą spełnione. W związku z tym nie ulega wątpliwości, iż wynagrodzenie ponoszone na usługi marketingowe świadczone przez kontrahentów Spółki będzie mogło zostać zaliczone do kosztów podatkowych.

W tej sytuacji, pozostaje więc określenie, w jakim momencie poniesiony koszt wynagrodzenia będzie mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Artykuł 15 ust. 4b stanowi, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

* sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania albo

* złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (nazywane powszechnie kosztami bezpośrednimi), odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa powyżej, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle powyższego, moment zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z wynagrodzeniem wypłacanym z tytułu usług marketingowych, uzależniony jest od tego, czy koszty te zostaną zakwalifikowane jako "koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami", czy też jako "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami" (nazywane powszechnie kosztami pośrednimi).

Ustawa CIT nie definiuje ani kosztów bezpośrednich ani kosztów pośrednich. W świetle ugruntowanego stanowiska doktryny oraz sądów administracyjnych, bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. W praktyce, jeżeli koszt można powiązać z osiąganym przychodem, bo pozostaje w widocznym związku z przychodem, to taki koszt uznaje się za koszt bezpośredni (por. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 kwietnia 2012 r., sygn. I SA/Kr 1701/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2012 r., sygn. II FSK 923/11).

Kosztami pośrednimi są natomiast wszystkie pozostałe koszty podatkowe. Choć w praktyce usługi marketingowe często uznawane są za koszty pośrednio związane z przychodem, jako koszty poniesione w związku z funkcjonowaniem podmiotu jako takiego, to jednak, w opinii Wnioskodawcy, z uwagi na planowany kształt stosunków umownych pomiędzy Wnioskodawcą i jego klientami, w tym także na sposób kalkulacji wynagrodzenia przysługującego klientom z tytułu świadczonych przez nich usług marketingowych, koszty wynagrodzenia ponoszone przez Spółkę będą skorelowane z przychodami osiąganymi w danym okresie rozliczeniowym. Wynagrodzenie będzie bowiem uzależnione od wartości sprzedaży netto dokonanej przez klienta Spółki w danym okresie rozliczeniowym (np. kwartale) i w związku z tym będzie wpływać na wzrost przychodów Wnioskodawcy tego okresu rozliczeniowego (np. kwartału). W sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym, związek kosztu z przychodem będzie więc wyraźny. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy, wypłacane klientom wynagrodzenie z tytułu świadczenia przez nich usług marketingowych będzie stanowiło koszt podatkowy bezpośrednio związany z osiąganymi przez niego przychodami, a zatem w świetle art. 15 ust. 4b Ustawy CIT, koszty wynagrodzenia poniesione w roku 2013, w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, ale przed sporządzeniem sprawozdania finansowego powinny zostać zaliczone do kosztów podatkowych roku 2012, jeżeli dotyczą one przychodów tego roku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem, a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e u.p.d.o.p.).

Omawiana ustawa nie zawiera przy tym legalnych definicji pojęć: bezpośrednie i pośrednie koszty uzyskania przychodów. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest "zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami - co do zasady - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 i 4b u.p.d.o.p.).

Reguła ta dotyczy bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów:

Wyjątek od powyższej zasady dotyczy kosztów bezpośrednich związanych z przychodami, odnoszących się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesionych po dniu, o którym mowa w art. 15 ust. 4b pkt 1 albo pkt 2 - są one potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c tej ustawy).

Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli natomiast dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p.).

Należy ponadto wskazać, że w myśl art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Jak wynika z treści cytowanego przepisu, o tym, na który dzień ujmuje się dany koszt w księgach rachunkowych decydują przepisy o rachunkowości, przesądzając tym samym o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, wynika, iż Spółka w ramach działań marketingowych planuje zawrzeć z wybranymi klientami umowy o świadczenie usług, w ramach których świadczone będą na rzecz Spółki usługi marketingowe. Usługi marketingowe obejmowałyby w szczególności: promowanie towarów sprzedawanych przez Spółkę, właściwą ekspozycję towarów Spółki, udostępnianie materiałów promocyjnych i reklamowych towarów oferowanych przez Spółkę, inne uzgodnione indywidualnie działania marketingowe (np. aktywne wydawanie klientom ulotek, organizowanie promocji sprzedaży produktów). Plan marketingowy Spółki zakłada, iż prowadzenie działalności promocyjno-reklamowej bezpośrednio w placówkach jej klientów przyczyni się do zwiększenia sprzedaży towarów znajdujących się w ofercie Spółki. Wynagrodzenie będzie ustalane w okresach rozliczeniowych rocznych lub kwartalnych, a forma zapłaty będzie przedmiotem odrębnych ustaleń z kontrahentem, przy czym możliwy jest zarówno przelew jak i potrącenie z innymi wierzytelnościami, w tym w szczególności z wierzytelnościami z tytułu dostaw towarów.

Analizując celowość ponoszenia wskazanych wydatków, należy podkreślić, że ich ponoszenie służy zwiększeniu zainteresowania produktami Spółki. Działania tego rodzaju niewątpliwie mogą zachęcać do nabywania jego produktów, zwiększając poziom ich sprzedaży realizowany przez Wnioskodawcę. Dodatkowo, opisane działania mogą służyć lepszej (bardziej efektywnej) współpracy z odbiorcami produktów Spółki, co może przyczynić się do ich częstszego nabywania przez te podmioty. Wobec powyższego, przedmiotowe wydatki są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów, spełniając tym samym przesłankę celowości określoną w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Jak wskazano na wstępie niniejsze interpretacji indywidualnej definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, w związku z czym każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. W związku ogólną, niesprecyzowaną kategorią ustawową odwołującą się do bezpośredniości i pośredniości związku wydatku z przychodem, ustawodawca nakazuje analizować związek w każdym przypadku indywidualnie, biorąc pod uwagę między innymi rodzaj działalności gospodarczej podatnika, racjonalnie dokonaną ocenę możliwości osiągnięcia przychodu z konkretnego kosztu, intencje podatnika towarzyszące ponoszeniu wydatku, więź, jaka w konkretnych okolicznościach np. gospodarczych, rynkowych występuje (lub nie występuje) pomiędzy kosztem podatkowym, a efektywnie osiągniętym lub tylko zamierzonym przychodem. Mając powyższe na względzie ten sam wydatek w określonych okolicznościach może być uznany za koszt "bezpośredni", a w innych za "pośredni", a w jeszcze innych może w ogóle nie stanowić kosztu podatkowego.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie ponosił wydatki na wynagrodzenia z tytułu usług marketingowych. Wydatki tego rodzaju stanowią - co zasady - koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem z uwagi na brak możliwości prostego zidentyfikowania wpływu tych wydatków na wielkość osiągniętych przychodów w danym roku podatkowym.

Mając powyższe na uwadze oraz fakt, że omawiane wydatki dotyczą całokształtu działalności Spółki, mają na celu podniesienie wolumenu sprzedaży towarów Spółki w kolejnych okresach rozliczeniowych i z samej istoty nie mogą zostać przyporządkowane do ściśle wskazanego przychodu, Spółka winna zakwalifikować je do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodem, tj. tzw. kosztów "pośrednich". Powyższej kwalifikacji charakteru tych wydatków nie można przy tym zmienić sam sposób kalkulowania wysokości wynagrodzenia za świadczone na rzecz Spółki usługi marketingowe.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż ponoszone koszty wynagrodzeń dla klientów z tytułu świadczenia przez nich na rzecz Spółki usług marketingowych będą stanowiły koszty pośrednie ujmowane w dacie ich poniesienia.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać zatem należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań dotyczących podatku od towarów i usług wydane zostaną odrębne interpretacje indywidualne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.