IBPBI/2/423-740/13/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatku na zakup gruntu do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną - jest prawidłowe.

W dniu 19 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatku na zakup gruntu do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W dniu 12 kwietnia 2013 r. dokonano wpłaty wadium stanowiące warunek przystąpienia do przetargu na zakup nieruchomości gruntowej znajdującej się w specjalnej strefie ekonomicznej. 8 maja 2013 r. Spółka otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. 10 maja 2013 r. podpisano warunkową umowę sprzedaży na zakup gruntu znajdującego się na terenie wyżej wymienionej strefy ekonomicznej. Akt notarialny dotyczący ostatecznego przeniesienia własności gruntu podpisano dnia 24 maja 2013 r. W dacie 10 maja 2013 r. dokonano zaliczenia wpłaty wadium z dnia 12 kwietnia 2013 r. na poczet zapłaty z tytułu nabytego gruntu zgodnie z zapisem w akcie notarialnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może w całości uznać koszt inwestycji w postaci zakupu gruntu, pomniejszony o naliczony podatek od towarów i usług, jako wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt inwestycji w postaci zakupu nieruchomości znajdującej się w specjalnej strefie ekonomicznej stanowi w całości wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą.

Zgodnie bowiem z definicją słownikową, wadium oznacza kwotę w gotówce (papierach wartościowych), składaną do rąk osoby rozpisującej przetarg lub wpłaconą do depozytu, jako gwarancja, że oferent nie wycofa ani nie zmieni złożonej oferty i podpisze w określonym terminie umowę. W momencie uiszczenia wadium nie jest możliwe jednoznaczne określenie jego charakteru. W ostatecznym rozrachunku wadium jest bowiem zwracane oferentowi, a wadium od zwycięzcy przetargu może zostać zaliczone na poczet ceny sprzedaży lub na zabezpieczenie należytego wykonania zobowiązań.

Wadium ze swej istoty jest instrumentem zabezpieczenia wykonania umowy. Swój tak określony charakter prawny traci dopiero w momencie powstania obowiązku zapłaty ceny za nabytą nieruchomość, a obowiązek zapłaty ceny powstaje w chwili zawarcia aktu notarialnego.

Pismem z dnia 7 czerwca 2013 r. Urząd Marszałkowski potwierdził, iż zgodnie z art. 4 ust. 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania przetargów oraz rokowań na zbycie nieruchomości, kwota wadium wpłacona na konto depozytów urzędu została zaliczona na poczet nabycia nieruchomości i przelana na rachunek dochodów urzędu w dniu 29 maja 2013 r.

Zdaniem Spółki, kwotę w wysokości wadium można uznać za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą w momencie, w którym została ona w sposób definitywny zaliczona na poczet ceny sprzedaży. Zaliczenie to nastąpiło po dacie uzyskania przez Spółkę zezwolenia, tj. już w dacie sporządzenia aktu notarialnego, a mianowicie w dniu 10 maja 2013 r.

Stanowisko takie potwierdza decyzja Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 18 września 2007 r., IS-I/2-4231/4/06.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Przystępując do analizy ww. przepisów zauważyć należy, iż w orzecznictwie zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także w piśmiennictwie ukształtowany jest pogląd, w myśl którego przepisy prawa podatkowego należy wykładać ściśle i zgodnie z ich literalnym brzmieniem, a jedynie w sytuacjach wątpliwych, gdy językowa wykładnia nie doprowadza do ustalenia jednoznacznej treści normy prawnej, należy skorzystać z innych metod wykładni w taki sposób, by wyinterpretowana norma spójna była z innymi normami skorelowanymi, jak również by jednocześnie w pełni odzwierciedlała intencje racjonalnego ustawodawcy. Stanowisko to ma swoje oparcie przede wszystkim w założeniu, że źródłem wiedzy, zarówno dla podatnika, jak i organów stosujących prawo, jest i zawsze będzie tylko językowe znaczenie norm prawnych, albowiem przekaz językowy rozumiany jako możliwy sens słów jest powszechną metodą komunikowania się ustawodawcy z podatnikiem i organami stosującymi prawo.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm.), pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi pomoc regionalną z tytułu:

Zgodnie z § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

Przytoczone powyżej przepisy, określają następujące warunki, aby dany wydatek zakwalifikować do objęcia pomocą:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 12 kwietnia 2013 r. dokonano wpłaty wadium stanowiące warunek przystąpienia do przetargu na zakup nieruchomości gruntowej znajdującej się w specjalnej strefie ekonomicznej. 8 maja 2013 r. Spółka otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. 10 maja 2013 r. podpisano warunkową umowę sprzedaży na zakup gruntu znajdującego się na terenie wyżej wymienionej strefy ekonomicznej. Akt notarialny dotyczący ostatecznego przeniesienia własności gruntu podpisano dnia 24 maja 2013 r. W dacie 10 maja 2013 r. dokonano zaliczenia wpłaty wadium z dnia 12 kwietnia 2013 r. na poczet zapłaty z tytułu nabytego gruntu zgodnie z zapisem w akcie notarialnym.

Zgodnie z art. 704 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w warunkach aukcji albo przetargu można zastrzec, że przystępujący do aukcji albo przetargu powinien, pod rygorem niedopuszczenia do nich, wpłacić organizatorowi określoną sumę albo ustanowić odpowiednie zabezpieczenie jej zapłaty (wadium). Jeżeli uczestnik aukcji albo przetargu, mimo wyboru jego oferty, uchyla się od zawarcia umowy, której ważność zależy od spełnienia szczególnych wymagań przewidzianych w ustawie, organizator aukcji albo przetargu może pobraną sumę zachować albo dochodzić zaspokojenia z przedmiotu zabezpieczenia. W pozostałych wypadkach zapłacone wadium należy niezwłocznie zwrócić, a ustanowione zabezpieczenie wygasa. Jeżeli organizator aukcji albo przetargu uchyla się od zawarcia umowy, ich uczestnik, którego oferta została wybrana, może żądać zapłaty podwójnego wadium albo naprawienia szkody.

Instytucja wadium służy zabezpieczeniu interesów obu stron umowy gdyż jej celem jest w istocie niejako nakłonienie stron do jej zawarcia. Dzięki niemu każda ze stron zabezpiecza się na wypadek uchylania się od zawarcia umowy przez drugą stronę. Strona która nie wykona swojego zobowiązania traci wpłacone wadium.

W niniejszej sprawie istotną kwestią jest fakt, iż wpłacone przez Wnioskodawcę wadium zostało zaliczone na poczet zapłaty ceny z tytułu zakupionego gruntu.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż koszt inwestycji w postaci wydatku z tyt. zakupu gruntu (również w części pokrytej wpłaconym wcześniej wadium zaliczonym na poczet ceny zakupu gruntu), pomniejszony o naliczony podatek od towarów i usług wraz z wartością zapłaconego wadium, Spółka ma prawo zaliczyć do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną zgodnie z § 6 ww. rozporządzenia.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa

(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.