IBPBI/2/423-643/12/CzP - Ustalenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowej kwoty wynikającej z ugody zawartej z kontrahentem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 1 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowej kwoty wynikającej z ugody zawartej z kontrahentem - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów jednorazowej kwoty wynikającej z ugody zawartej z kontrahentem.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą farb i lakierów przemysłowych. Są to zarówno produkty jak i towary handlowe, które kupuje od swoich dostawców, a następnie odsprzedaje swoim odbiorcom. W roku 2012 Spółka kupiła od swojego dostawcy specyficzne farby i lakiery przemysłowe, które następnie odsprzedała jednemu ze swoich stałych odbiorców. W 2012 r. kontrahent Spółki wymalował zakupioną farbą swoje elementy. Po pewnym czasie okazało się, że powstały na nich spęcherzenia. Klient Spółki wystąpił z wnioskiem reklamacyjnym oraz z żądaniem wypłaty odszkodowania w wysokości 68.000 Euro z tytułu, jak twierdził, sprzedanej przez Spółkę farby złej jakości.

Spółka zwróciła się z wnioskiem do swojego dostawcy o zbadanie farby. Po przeprowadzeniu analizy dostawca Spółki nie stwierdził wad w dostarczonej farbie. Z uwagi na niewykrycie przyczyny spęcherzeń i niemożności ich powiązania z konkretnym produktem (farbą czy którąś z ich partii) Spółka uznała żądanie kontrahenta za bezzasadne i odrzuciła wniosek swojego odbiorcy, co zaskutkowało tym, że Jej kontrahent począwszy od miesiąca maja 2012 r. odstąpił od zakupów od niej farb. Warto nadmienić, że kontrahent ten kupował farby Spółki nieprzerwalnie od roku 2007, pomiędzy Spółka a kontrahentem nie była podpisana żadna umowa, na mocy której Spółka zobowiązana by była do wypłaty określonych w umowie kar czy odszkodowań finansowych.

Aby przywrócić dobre relacje z klientem i zachęcić go do wznowienia zakupów od Spółki oraz aby zachować swoją renomę na rynku między Spółką a kontrahentem doszło do podpisania ugody, na mocy której Spółka zgodziła się na wypłatę jednorazowej kwoty 20.500 Euro. Klient Spółki przystał na takie rozwiązanie oraz zapowiedział, że po wpłaceniu umownej kwoty będzie ona mogła powrócić do rozmów w kwestii wznowienia współpracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wpłacenie w wyniku podpisania ugody między Spółką, a jej kontrahentem, jednorazowej kwoty w wysokości 20.500 Euro, moża uznać na gruncie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, w związku z faktem, że opisany wydatek został poniesiony w celu zachowania źródła przychodów, a uiszczenie powyższej kwoty nie powstało z żadnego z tytułów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy go zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Należy zauważyć, iż ww. przepis odnosi się do odszkodowań i kar urnowych związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usunięciu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego niż wymienione tytuły, zapłacenie tej kary stanowić będzie u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy, tj. wydatek jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Spółki, taką przesłanką jest to, że zapłata umownej kwoty 20.500 Euro pozwala na przywrócenie długoletniej współpracy pomiędzy obiema firmami i ma dla Jej działalności istotne znaczenie, albowiem przyczyni się do osiągnięcia dodatkowych przychodów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej "ustawy o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

* są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

* są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p., dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług, będących przedmiotem działalności gospodarczej. W odniesieniu do pozostałych kar i odszkodowań, niewymienionych w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 tej ustawy, nie można automatycznie stwierdzić, że fakt ten umożliwia zaliczenie takich wydatków do kosztów podatkowych. Nie można w tym zakresie uznać za właściwe przyjęcie rozumowania a contrario, tzn. że niewymienione w tym przepisie kary i odszkodowania stanowią koszt podatkowy.

Odszkodowania i kary umowne wypłacone z innych tytułów niż wymienione w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o p.d.o.p., mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile wydatek ten jest celowy na gruncie przepisów prawa podatkowego, w szczególności spełnia przesłanki zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. Warunkiem kwalifikowania określonego wydatku, jako kosztu podatkowego, poza kwestią jego faktycznego poniesienia jest bowiem jego cel. Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z osiągniętym przychodem, albo zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Cel ten musi być wyraźnie widoczny, zaś poniesione wydatki winny go bezpośrednio lub pośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika. Każde zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie.

Działalność gospodarcza podlega określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu. Podkreślić należy, że podatnik nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą farb i lakierów przemysłowych. Są to zarówno produkty jak i towary handlowe, które kupuje od swoich dostawców, a następnie odsprzedaje swoim odbiorcom. W roku 2012 Spółka kupiła od swojego dostawcy specyficzne farby i lakiery przemysłowe, które następnie odsprzedała jednemu ze swoich stałych odbiorców. W 2012 r. kontrahent Spółki wymalował zakupioną farbą swoje elementy. Po pewnym czasie okazało się, że powstały na nich spęcherzenia. Klient Spółki wystąpił z wnioskiem reklamacyjnym oraz z żądaniem wypłaty odszkodowania w wysokości 68.000 Euro z tytułu, jak twierdził, sprzedanej przez Spółkę farby złej jakości. Spółka zwróciła się z wnioskiem do swojego dostawcy o zbadanie farby. Po przeprowadzeniu analizy dostawca Spółki nie stwierdził wad w dostarczonej farbie. Z uwagi na niewykrycie przyczyny spęcherzeń i niemożności ich powiązania z konkretnym produktem, farbą czy którąś z ich partii, Spółka uznała żądanie kontrahenta za bezzasadne i odrzuciła wniosek swojego odbiorcy, co zaskutkowało tym, że kontrahent począwszy od miesiąca maja 2012 r. odstąpił od zakupów od niej farb. W celu przywrócenia dobrych relacji z klientem i zachęcenia go do wznowienia zakupów od Spółki oraz aby zachować swoją renomę na rynku między Spółką a kontrahentem doszło do podpisania ugody, na mocy której Spółka zgodziła się na wypłatę jednorazowej kwoty 20.500 Euro. Klient Spółki przystał na takie rozwiązanie oraz zapowiedział, że po wpłaceniu umownej kwoty będzie ona mogła powrócić do rozmów w kwestii wznowienia współpracy.

Z powyższego wynika, iż Spółka zgodziła się na wypłatę jednorazowej kwoty wynikającej z ugody pomimo, że nie była do tego zobowiązana żadną umową a sprzedane farby jak ustaliła kontrola nie były wadliwe. Jeżeli zatem roszczenia kontrahenta były bezpodstawne, to nie było powodu zawierania ugody, a jeżeli takową zawarto to brak jest racjonalnych powodów dla których wydatek ten miałby stanowić koszty uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego od dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.