IBPBI/2/423-607/10/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego używania sprzętu komputerowego - jest prawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego używania sprzętu komputerowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka świadczy usługi rozliczeniowe na rzecz Spółki L. Spółka L z kolei wynajmuje Spółce sprzęt komputerowy niezbędny Spółce do wykonywania zleconych usług. Spółka obciąża Spółkę L z tytułu wykonanych usług rozliczeniowych, Spółka L z kolei obciąża Spółkę z tytułu najmu sprzętu. Obecnie strony zamierzają zmienić warunki transakcji w ten sposób, że zleceniodawca Spółki tj. Spółka L przekaże Spółce sprzęt komputerowy, natomiast Spółka będzie wówczas zobowiązana do używania tych urządzeń w trakcie świadczenia usług rozliczeniowych na rzecz Spółki L.

Używanie urządzeń przekazanych przez zleceniodawcę tj. Spółkę L będzie dla Spółki warunkiem koniecznym udziału w transakcji, a jednocześnie przekazanie tych urządzeń będzie obowiązkiem podmiotu zlecającego usługę - Spółki L. Przekazywane urządzenia są przeznaczone do świadczenia usług rozliczeniowych na rzecz konkretnego podmiotu - Spółki L. Spółka, która korzysta z przekazanych urządzeń może ich zasadniczo używać jedynie do świadczenia usług na rzecz Spółki L.

W interesie Spółki L leży, aby cały czas pozostawać właścicielem tych urządzeń i tym samym zachować swoje roszczenia w zakresie ubezpieczeń i możliwość dysponowania tymi urządzeniami. Z drugiej strony przekazanie środków niezbędnych do świadczenia usług w postaci urządzeń na własny koszt stanowi umowny obowiązek zleceniodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku używania przekazanych urządzeń Spółka otrzyma nieodpłatne bądź częściowo nieodpłatne świadczenie w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 86 z późn. zm. dalej: "u.p.d.o.p.").

Zdaniem Spółki, wystąpienie po Jej stronie nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., byłoby możliwe jedynie wtedy, gdyby Spółka odnosiła korzyści, w zamian za które nie musiałaby nic wyświadczyć. Pojęcie świadczeń nieodpłatnych nie jest zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. Istnieje jednak stanowisko dotyczące zakresu pojęcia świadczeń nieodpłatnych wypracowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. I tak Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził w wyroku z dnia 20 września 2005 r. Sygn. FSK 2206/04, iż " (...) Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy". Spółka podkreśla, że kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskują lub ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2003 r. Sygn. III RN 49/02: " (...) nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. nie musi wynikać z zobowiązania cywilnoprawnego. Polega ono na uzyskaniu przez podatnika przychodu bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego (...)".

Dla Spółki warunkiem koniecznym dla wyświadczenia usług jest posiadanie niezbędnych urządzeń. Funkcją Spółki w transakcji jest świadczenie usług rozliczeniowych. Funkcja ta znajduje odzwierciedlenie w wynegocjowanej cenie. Funkcją Spółki w transakcji nie jest zakup i finansowanie urządzeń przystosowanych do świadczenia usług rozliczeniowych. Bez umowy na świadczenie usług rozliczeniowych ze Spółką L urządzenia te nie byłyby w Spółce do niczego przydatne.

W obrocie gospodarczym przyjęte jest powszechnie, że strony transakcji mogą podzielić pomiędzy siebie zadania związane z transakcją, w tym ustalić, jakie koszty będą ponoszone przez każdą ze stron. Jako że wydanie Spółce urządzeń jest obowiązkiem Spółki L wykonywanym w celu świadczenia przez Spółkę usług dla tego podmiotu, należy uznać, iż w danej transakcji mamy do czynienia z ekwiwalentnością. Ze względu na wzajemny charakter świadczeń Spółki oraz podmiotu zlecającego usługę, nie wystąpi nieodpłatne przysporzenie majątku Spółki.

W konsekwencji w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania wspomniany art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., a zatem otrzymanie przez Spółkę urządzeń w celu wykonania usługi nie spowoduje powstania po stronie Spółki przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem. W celu ustalenia jego znaczenia, w tym m.in. dla celów podatkowych, zasadne jest sięgnięcie w pierwszej kolejności do reguł wykładni gramatycznej. Należy zatem odwołać się do znaczenia jaki ten zwrot ma w języku potocznym. Zgodnie z wykładnią gramatyczną odpłacać to "oddawać komuś coś w zamian", odpłatny zaś to "taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów" (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności, dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi. Umowa użyczenia to umowa realna albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą - użyczenie nie jest umową wzajemną.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że zleceniodawca Wnioskodawcy zamierza przekazać mu sprzęt komputerowy, natomiast Wnioskodawca będzie wówczas zobowiązany do używania tych urządzeń w trakcie świadczenia usług rozliczeniowych na rzecz Spółki L (zleceniodawcy). Używanie urządzeń przekazanych przez zleceniodawcę tj. Spółkę L będzie dla Wnioskodawcy warunkiem koniecznym udziału w transakcji, a jednocześnie przekazanie tych urządzeń będzie obowiązkiem podmiotu zlecającego usługę - Spółki L. Przekazywane urządzenia są przeznaczone do świadczenia usług rozliczeniowych na rzecz konkretnego podmiotu - Spółki L. Spółka, która korzysta z przekazanych urządzeń może ich zasadniczo używać jedynie do świadczenia usług na rzecz Spółki L.

Mając powyższe na uwadze, umowa przejęcia od Spółki L sprzętu komputerowego, które Wnioskodawca będzie zobowiązany do używania w trakcie świadczenia usług rozliczeniowych na rzecz Spółki L będzie umową wzajemną, a co za tym idzie nie powstanie po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w cytowanym powyższej art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.