IBPBI/2/423-606/12/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. Nr 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 maja 2012 r.), uzupełnionym w dniach 16 i 28 sierpnia 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* sposobu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z inwestycją w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe,

* ustalenia okresu amortyzacji dla inwestycji w obcym środku trwałym, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 maja 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* sposobu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z inwestycją w obcym środku trwałym,

* ustalenia okresu amortyzacji dla inwestycji w obcym środku trwałym, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 7 sierpnia 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-606/12/CzP oraz pismem z dnia 22 sierpnia 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-606/12/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniach 16 i 28 sierpnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka wzięła w leasing operacyjny samochód w którym dokonała zabudowy w celu przeprowadzania pokazów lakierniczych. Amortyzacja od środka transportu rozliczana jest przez finansującego.

Wydatki zostały udokumentowane fakturą VAT na kwotę netto 21.058,00 zł wraz z ofertą cenową i szczegółowym rodzajem wykonywanych prac:

Zabudowa jest zamontowana do konstrukcji nośnej pojazdu oraz płyty podłogowej bez konieczności przewiercania płyty podłogowej.

Do inwestycji w obcym środku trwałym Spółka zakwalifikowała obiekty powyżej wartości 3.500,00 zł zgodnie z wykładnią art. 16g ust. 13 ustawy o p.d.o.p.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z wykładnią art. 16g ust. 13 ustawy o p.d.o.p. i klasyfikacją środków trwałych za podstawową jednostkę w ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Ulepszenia (przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja, modernizacja) w obcym środku trwałym klasyfikowane są w odpowiednich grupowaniach KŚT w zależności od środka trwałego którego dotyczą.

Zdaniem Spółki, przyjęcie do środków trwałych jako inwestycja w obcym środku trwałym zabudowy warsztatowej w kwocie 11.790,01 zł oraz ogrzewania postojowego w kwocie 5.714,25 zł jest prawidłowe.

Natomiast, amortyzację ustalono na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 1a, ponieważ zabudowa warsztatowa i ogrzewanie postojowe pracują intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych (pokazy lakiernicze, przygotowanie mieszanek do lakierowania) określając zużycie do wartości początkowej nie przekraczającej 25.000,00 nie krótszej niż 24 miesiące.

Pismem z dnia 27 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 28 sierpnia 2012 r.), Wnioskodawca uzupełnił przedstawione w poz. 70 wniosku własne stanowisko w zakresie pytania wymienionego we wniosku jako pierwsze, wskazując, że:

obiekty takie jak instalacja elektryczna w kwocie 844,17 zł, wykończenie ścian w kwocie 2.384,00 zł, kącik czystości w kwocie 325,98 zł zaliczono w koszty bezpośrednio. Zgodnie z wykładnią i klasyfikacją środków trwałych, w których przyjmuje się jako pojedynczy element majątku trwałego oraz przyjmując interpretację art. 16e, art. 16f, art. 16g ustawy o p.d.o.p., ww. wydatki uznano za koszt (bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych) w związku z kwotą określającą klasyfikowanie obiektów do środków trwałych (w tym przypadku kwota nie przekracza kwoty 3.500,00 zł).

Instalacja elektryczna została uznana jako koszt podatkowy, ponieważ wartość obiektu nie przekracza wartości 3.500,00 zł. Na kwotę tą składają się:

* zewnętrzne gniazdo 230V montowane w karoserii - 84,68 zł,

* adapter do gniazda ZCE 1 - 88,93 zł,

* bezpiecznik- 14,25 zł,

* świetlówka 12V - 289,81 zł,

* wykonanie instalacji elektrycznej - 300,00 zł.

Wykończenie ścian uznano za koszt podatkowy, ponieważ wartość obiektu nie przekracza wartości 3.500,00 zł. Na kwotę którą składają się:

* ocieplenie watą - 650,00 zł,

* panele PCV-Sowaflex, na ściany, sufit i drzwi - 1.734,00 zł.

Kącik czystości uznano za koszt podatkowy, ponieważ wartość obiektu nie przekracza wartości 3.500,00 zł. Uznano to, jako wyposażenie, na które składa się:

* karnister na wodę 101 z kranikiem, półka z mocowaniem - 100,64 zł,

* wieszak + pompka do pasty - 82.20 zł,

* pasta do rąk - 45,56 zł,

* uchwyt na papier - 97,58 zł.

Uznanie, jako koszt podatkowy powyższe obiekty Spółka uważa za prawidłowe i zgodne z wykładnią Klasyfikacji Środków Trwałych i interpretacją art. 16e, art. 16f oraz art. 16g ustawy o p.d.o.p.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka wzięła w leasing operacyjny samochód w którym dokonała zabudowy w celu przeprowadzania pokazów lakierniczych. Amortyzacja od środka transportu rozliczana jest przez finansującego. Wydatki zostały udokumentowane fakturą VAT na kwotę netto 21.058,00 zł.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

W praktyce przyjmuje się, że inwestycjami w obcych środkach trwałych są wydatki poniesione na ulepszenie środków dzierżawionych, wynajmowanych, leasingowanych lub używanych na potrzeby działalności gospodarczej na podstawie innej umowy.

Z kolei, jak wynika z art. 16g ust. 7 ustawy o CIT, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5. Zatem, wartość początkową inwestycji w obcym środki trwałym wyznacza cena nabycia lub koszt jej wytworzenia, które koryguje się o ewentualne różnice kursowe naliczone do dnia przekazania jej do używania.

Dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiących jego własności środka trwałego, które zmierzają do ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego (Ożóg I. Inwestycje w obcych środkach trwałych, P. Pod. 1997, nr 7, str. 1).

Ustawodawca podatkowy umożliwił bowiem tym podatnikom, którzy ponoszą wydatki na obce środki trwałe, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od sumy tych wydatków (nakładów), niezależnie od przewidywanego okresu używania i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Nakłady podatnika ustawodawca nazywa środkami trwałymi. W tym miejscu należy podkreślić, że mimo nazwania nakładów środkami trwałymi, de facto środkiem trwałym nie staje się jakaś rzecz, ale dokonane wydatki.

Odnosząc się do pytania wymienionego we wniosku jako pierwsze, tut. Organ wyjaśnia, jak już było wspomniane powyżej, iż dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego. Tzn. w przypadku Spółki będzie to suma wydatków poniesionych na zabudowę samochodu w celu przeprowadzania pokazów lakierniczych.

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Spółki, polegające na przyjęciu do środków trwałych, jako inwestycji w obcym środku trwałym, jedynie zabudowy warsztatowej oraz ogrzewania postojowego, a pozostałych obiektów takich jak instalacja elektryczna, wykończenie ścian, kącik czystości zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy zauważyć, iż powołany przez Spółkę art. 16 ust. 13 ustawy o CIT, nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem dotyczy on wydatków na ulepszenie środków trwałych, czyli składników majątku stanowiących własność podatnika. W związku z faktem, iż nakłady jakie Spółka poniosła dotyczą leasingowanego samochodu, wydatki z tego tytułu powinny być rozpatrywane w aspekcie cytowanego powyżej art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, tj. jako inwestycja w obcym środku trwałym.

Natomiast odnosząc się pytania wymienionego we wniosku jako drugie, dotyczącego możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stwierdzić należy, iż dla inwestycji w obcych środkach trwałych ustawodawca przewidział możliwość ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych, wyznaczając jednocześnie minimalne okresy ich amortyzacji.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

Stosownie do art. 16j ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż okres amortyzacji (ustalony stawką indywidualną) inwestycji w obcym środku trwałym od wartości początkowej ustalonej w wysokości sumy nakładów poniesionych w związku z zabudową samochodu w celu przeprowadzania pokazów lakierniczych wziętego w leasing operacyjny, zgodnie z cytowanym powyżej art. 16j ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* sposobu kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z inwestycją w obcym środku trwałym - jest nieprawidłowe,

* ustalenia okresu amortyzacji dla inwestycji w obcym środku trwałym, przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.