IBPBI/2/423-603/14/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 maja 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 16 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne oraz wydatków na napoje, poniesionych przez Spółkę na spotkaniach biznesowych z kontrahentami - jest prawidłowe.

W dniu 16 maja 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne oraz wydatków na napoje, poniesionych przez Spółkę na spotkaniach biznesowych z kontrahentami.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Ze względu na profil działalności Spółki (Spółka...) - prezes zarządu poprzez spotkania biznesowe z kontrahentami dokonuje sprzedaży usług... poza siedzibą Spółki. Podczas tego typu spotkań omawiane są kwestie potrzeb klienta. Posiłki spożywane w restauracjach nie mają charakteru wytwornego. Celem jakiemu służą to przede wszystkim omówienie z kontrahentem spraw biznesowych, co mieści się w podstawowych kanonach biznesowych. Często występuje sytuacja, w której prezes zarządu spotyka się z klientem zagranicznym poza terenem RP. Wówczas przyjętą normą biznesową jest zaproszenie kontrahenta do restauracji celem ustalenia potrzeb klienta. Za taki posiłek (wraz z napojami) płaci osoba zapraszająca - w tym wypadku prezes zarządu Spółki. Zaproszenie do restauracji nie służy promocji firmy, a jedynie stwarza miejsce do przeprowadzania negocjacji biznesowych poza siedzibą Spółki. Spotkania takie służą osiągnięciu przez Spółkę przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty wymienione w opisie stanu faktycznego stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne;w przypadku Spółki koszty te nie mają jednak charakteru reprezentacji, a pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami oraz służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródeł przychodów Spółki. Zadowolony klient stanowi źródło przychodów Spółki. Wydatki służą realizacji celów biznesowych Spółki.

Wyrokiem z 17 czerwca 2013 r., sygn. akt IIFSK/702/11 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że rachunek za obiad z kontrahentem nie podlega automatycznemu wyłączeniu z kosztów podatkowych. W przedstawionej sytuacji, spotkanie biznesowe w restauracji nie ma na celu promocji firmy, a stanowi jedynie koszt związany z negocjacjami umów handlowych, a co za tym idzie jest kosztem uzyskania przychodu. Ponadto spotkania takie nie mają charakteru okazałego, wystawnego czy wytwornego. Stanowią jedynie przejaw powszechnie przyjętej "kultury biznesowej" w trakcie negocjacji umów handlowych z klientami, czy też dostawcami. Koszty posiłku, czy napoju nie stanowią zatem kosztu reprezentacji Spółki. Zdaniem Wnioskodawcy, ww. koszty stanowią koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów, a także służą zabezpieczeniu źródeł przychodów Spółki. Art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wyraźnie wskazuje zatem, że stanowią one koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. W świetle tego przepisu, ocena prawna konkretnego wydatku poniesionego przez podatnika wymaga odniesienia się do kryterium celowości jego poniesienia oraz uwzględnienia wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., a w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. przepisu należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami spotkań.

Nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), spożywane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami (inwestorami, wykonawcami) dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prezes zarządu przeprowadza poza siedzibą Spółki (m.in. w restauracjach) rozmowy biznesowe z kontrahentami celem sprzedaży usług. Często występuje sytuacja, w której spotyka się z klientem zagranicznym poza terenem RP. Wówczas przyjętą normą biznesową jest zaproszenie kontrahenta do restauracji celem ustalenia potrzeb klienta. Za taki posiłek (wraz z napojami) płaci osoba zapraszająca - w tym wypadku prezes Spółki. Ponadto wskazano, że zaproszenie do restauracji nie służy promocji firmy, a jedynie stwarza miejsce do przeprowadzania negocjacji biznesowych poza siedzibą Spółki.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Spółkę na usługi gastronomiczne, obejmujące posiłki wraz z napojami nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., bowiem spotkania te służą omówieniu z kontrahentem spraw biznesowych pod kątem sprzedaży usług..., będących przedmiotem działalności Spółki. Celem tych spotkań nie jest więc stworzenie dobrego wizerunku firmy, czy też wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami, a zatem poniesione wydatki spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. - są poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów; tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Na marginesie zaznaczyć należy, że dla oceny wskazanych we wniosku wydatków nie są istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.