IBPBI/2/423-584/10/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 stycznia 2010 r. Sygn. akt I SA/Gl 207/09 wniosku z dnia 10 sierpnia 2008 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego, zmodernizowanego po dniu 1 maja 2004 r., stanowiącej podstawę do określenia wysokości zwrotu kosztów osieroconych przypadających na ten środek trwały (pytanie oznaczone we wniosku nr 8) - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego, zmodernizowanego po dniu 1 maja 2004 r., stanowiącej podstawę do określenia wysokości zwrotu kosztów osieroconych przypadających na ten środek trwały.

W dniu 27 października 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPB3/423-943/08/AK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja ta została skutecznie doręczona 3 listopada 2008 r.

Pismem z dnia 17 listopada 2008 r. wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 11 grudnia 2008 r. Znak: IBPBI/2/423W-107/08/AK odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 18 grudnia 2008 r.

Pismem z dnia 19 stycznia 2009 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 18 lutego 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 stycznia 2010 r. Sygn. akt I SA/Gl 207/09 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok wpłynął do tut. BKIP w dniu 19 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 4 sierpnia 2007 r. weszła w życie ustawa o rozwiązaniu KDT. Zgodnie z art. 1 tej ustawy reguluje ona zasady pokrywania kosztów powstałych u wytwórców energii

w związku z przedterminowym rozwiązaniem długoterminowych umów sprzedaży mocy

i energii elektrycznej.

Konieczność rozwiązania umów długoterminowych wynika z wymogów Komisji Europejskiej, nałożonych przepisami Dyrektywy 96/92/EC, zastąpionej następnie przez Dyrektywę 2003/54/WE, które zobowiązują Państwa członkowskie do zapewnienia konkurencyjności na rynku energii elektrycznej. Aby jednak przedsiębiorstwa energetyczne nie poniosły w związku z rozwiązaniem umów nadmiernych strat i były zdolne do kontynuowania działalności, ustawodawca, poprzez regulacje ustawy o rozwiązaniu KDT przewidział mechanizm rekompensat poniesionych kosztów dla wytwórców.

Zgodnie z art. 6 przedmiotowej ustawy, wytwórcy otrzymują rekompensatę - środki na pokrycie tzw. kosztów osieroconych. Pojęcie kosztów osieroconych jest natomiast zdefiniowane w art. 2 pkt 12 ustawy o rozwiązaniu KDT, jako poniesione przez wytwórców nakłady inwestycyjne na majątek związany z wytwarzaniem energii elektrycznej, które nie zostałyby pokryte przychodami uzyskanymi ze sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, rezerw mocy i usług systemowych na rynku konkurencyjnym. Uchwalając ustawę

o rozwiązaniu KDT, ustawodawca podjął decyzję o zrekompensowaniu przedsiębiorstwom energetycznym tych kosztów.

Dla celów zarządzania rekompensatami oraz ich wypłaty wytwórcom powołana została spółka celowa - Zarządca Rozliczeń. Zgodnie z art. 22 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy środki na pokrycie kosztów osieroconych w formie zaliczki na poczet tych kosztów za dany rok. Zaliczki wypłaca się w czterech równych ratach w danym roku, w terminie do 5-ego dnia miesiąca następującego po upływie kwartału, za który rata ma być wypłacana.

Wypłacone na poczet kosztów osieroconych zaliczki podlegają rozliczeniu rocznemu

w drodze tzw. korekty. Do dnia 31 lipca danego roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ustala wysokość korekty za rok poprzedni oraz do dnia 31 sierpnia roku następującego po zakończeniu okresu korygowania korektę końcową kosztów osieroconych (art. 30 i art. 31 ustawy o rozwiązaniu KDT). W przypadku, gdy wartość korekty jest dodatnia, zgodnie z art. 34 ustawy o rozwiązaniu KDT, Zarządca Rozliczeń wypłaca wytwórcy kwotę nadwyżki środków wynikającą z korekty, a w przypadku, gdy wartość korekty jest ujemna, wytwórca zwraca kwotę korekty rocznej kosztów osieroconych na rzecz Zarządcy Rozliczeń.

Artykuł 42 ustawy o rozwiązaniu KDT reguluje zasady podatkowego traktowania otrzymywanych przez wytwórców środków na pokrycie kosztów osieroconych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: podatek CIT), jak i podatku od towarów

i usług (dalej: podatek VAT). Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o rozwiązaniu KDT, przepisy w art. 42 tej ustawy mają na celu zapewnienie neutralności podatkowej

w związku z otrzymaną przez wytwórców pomocą publiczną.

Elektrociepłownia (dalej: Spółka) jest wytwórcą energii elektrycznej, która w ramach swojej podstawowej działalności wykorzystuje nowoczesne rozwiązania techniczne.

Inwestycja Spółki polegająca na budowie elektrociepłowni węglowej rozpoczęła się

w 2000 r. i została ukończona zgodnie z planem inwestycyjnym w 2003 r. Na budowę zupełnie nowego zakładu produkcyjnego został udzielony kredyt przez konsorcjum 15 zagranicznych banków. Zabezpieczeniem dla kredytu zaciągniętego przez Spółkę było podpisanie kontraktów KDT, które to kontrakty stanowiły dla kredytodawców gwarancję działalności Spółki i osiągania przez nią zysków dzięki długoterminowemu planowi sprzedaży energii a tym samym stanowiły zabezpieczenie dla spłaty kredytu.

Spółka podkreśla, że jej działalność obejmuje tylko i wyłącznie produkcję energii elektrycznej i cieplnej. Nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej.

Spółka - jako producent energii elektrycznej - w dniu 28 grudnia 2007 r. zawarła umowę rozwiązującą długoterminową umowę na dostawę energii elektrycznej z Polskimi Sieciami Elektroenergetycznymi S.A. W związku z powyższym, począwszy od sierpnia 2008 r. będzie otrzymywać środki na pokrycie kosztów osieroconych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku, kiedy po 1 maja 2004 r. a przed otrzymaniem rekompensaty środek trwały zostanie zmodernizowany należy brać pod uwagę aktualną (podwyższoną) wartość początkową środka trwałego... (pytanie oznaczone we wniosku nr 8)

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku dokonania modernizacji środka trwałego po 1 maja 2004 r., lecz przed otrzymaniem rekompensaty, dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych należy uwzględniać wartość początkową środka trwałego aktualną na dzień otrzymania zaliczki na pokrycie kosztów osieroconych.

Artykuł 42 ust. 1 ustawy o rozwiązaniu KDT stanowi, iż środki otrzymane przez wytwórcę od Zarządcy Rozliczeń S.A. na pokrycie kosztów osieroconych uznaje się za zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, nabyciem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku CIT, w kwocie nieprzekraczającej sumy wartości początkowej tych środków trwałych pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne, ustalanej na dzień otrzymania poszczególnych zaliczek na pokrycie kosztów osieroconych oraz kwot korekty rocznej i końcowej.

Jednocześnie w art. 27 tej ustawy zostało określone, iż wysokość kosztów osieroconych zależy od wartości netto rzeczowych środków trwałych i środków trwałych

w budowie zaktualizowanej na koniec 2004 r. Jednak przytoczone powyżej brzmienie art. 42 ustawy o rozwiązaniu KDT, dowodzi że zamiarem ustawodawcy nie było ograniczenie przyporządkowania otrzymywanych środków trwałych wyłącznie do rzeczowych środków trwałych o wartości ustalonej na koniec 2004 r., będących podstawą do określenia wysokości kosztów osieroconych. Również, w uzasadnieniu do projektu ustawy zostało sprecyzowane, iż przepis art. 27 ma na celu zapewnienie zgodności z "Programem dla elektroenergetyki", jednakże przepis ten nie stanowi przepisów prawa podatkowego. Wobec czego nie należy stosować tego przepisu dla określenia zakresu i wartości aktywów wytwórcy energii elektrycznej objętych rekompensatami w ramach zwrotu kosztów osieroconych.

Tym samym uznać należy, że ustawa o rozwiązaniu KDT wskazuje, iż dla celów podatkowych zwrot kosztów osieroconych powinien zostać alokowany do środków trwałych

i wartości niematerialnych i prawnych, których wartość ustalana jest zgodnie z przepisami ustawy o podatku CIT (art. 16a-16m), na dzień otrzymania zaliczki.

Zgodnie z art. 16f ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Natomiast metody ustalania wartości początkowej zostały określone art. 16g ustawy o podatku CIT, zgodnie

z którym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych

i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia, natomiast w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Jeżeli natomiast środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie.

Biorąc pod uwagę brzmienie powyższych przepisów, Spółka stoi na stanowisku, że

w przypadku, gdy środek trwały służący do produkcji energii elektrycznej został ulepszony po 1 maja 2004 r., wówczas podwyższeniu ulega jego wartość początkowa, o wartość równą kwocie wydatków na ulepszenie. Określona w ten sposób wartość początkowa, pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych obliczoną na dzień wypłaty zaliczki, jest podstawą do określenia wysokości zwrotu kosztów osieroconych przypadających na ten środek trwały.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 27 października 2008 r. znak IBPB3/423-943/08/AK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wskazał przy tym, iż skoro koszty osierocone powstają od nakładów poniesionych przez wytwórcę do dnia 1 maja 2004 r. na majątek związany z wytwarzaniem energii elektrycznej, a środki otrzymane przez wytwórcę na pokrycie kosztów osieroconych uznaje się za zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, nabyciem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej, to nakłady poniesione po 1 maja 2004 r. na modernizację nie mogą być brane pod uwagę przy uwzględnianiu wartości początkowej środka trwałego. Z językowej wykładni ww. przepisów wynika bowiem, że koszty osierocone dotyczą nakładów poniesionych przez wytwórcę do dnia 1 maja 2004 r. W związku z powyższym wartość początkowa środków trwałych od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, stanowiąca podstawę do określenia wysokości zwrotu kosztów osieroconych przypadających na ten środek trwały, nie powinna być powiększona o sumę wydatków (na ich modernizację) poniesionych po dniu 1 maja 2004 r.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawomocnym wyrokiem z dnia 13 stycznia 2010 r. Sygn. akt I SA/Gl 207/09 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 27 października 2008 r. IBPB3/423-943/08/AK.

Mając na uwadze orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który stanowi, iż "ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia", Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 10 sierpnia 2008 r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym zdarzeniu przyszłym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U. Nr 130, poz. 905 z późn. zm. - dalej "ustawa o KDT"), koszty osierocone to wydatki wytwórcy niepokryte przychodami uzyskanymi ze sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, rezerw mocy i usług systemowych na rynku konkurencyjnym po przedterminowym rozwiązaniu umowy długoterminowej, wynikające z nakładów poniesionych przez tego wytwórcę do dnia 1 maja 2004 r. na majątek związany z wytwarzaniem energii elektrycznej.

Natomiast w myśl z art. 42 ust. 1 ustawy o KDT, środki otrzymane przez wytwórcę od Zarządcy Rozliczeń S.A. na pokrycie kosztów osieroconych uznaje się za zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, nabyciem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, zgodne z art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p." - w kwocie nieprzekraczającej sumy wartości początkowej tych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z art. 16a-16m ustawy o p.d.o.p., ustalanej na dzień otrzymania poszczególnych zaliczek na pokrycie kosztów osieroconych oraz kwot korekty rocznej i końcowej zgodnie z art. 34 ust. 1.

Wskazać należy, iż cytowany przepis odwołuje się do "kosztów osieroconych", a nie do jakichkolwiek nakładów związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej, stanowi bowiem, że "środki otrzymane przez wytwórcę (...) na pokrycie kosztów osieroconych uznaje się za zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, nabyciem lub wytworzeniem (...) środków trwałych (...) związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej". Jednakże dla określenia ram czasowych wydatków będących kosztami osieroconymi wykładnia art. 2 pkt 12 ustawy o KDT nie jest wystarczająca ze względu na brzmienie art. 27 ustawy o KDT.

Ten ostatni przepis określa zasady obliczania wysokości kosztów osieroconych wytwórcy.

Skoro art. 27 ustawy o KDT określa zasady obliczenia wysokości kosztów osieroconych i kalkulacji rekompensat, to nie jest tylko przepisem technicznym, nie mającym wpływu na ustalenie zakresu uprawnień wytwórców energii do uzyskania rekompensaty z tytułu poniesienia specyficznej kategorii wydatków, uznanych za koszty osierocone.

Obejmuje on także zagadnienia istotne dla zdefiniowania kosztów osieroconych i tym samym do określenia zakresu zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych. Zgodnie z zasadami wykładni teksu prawnego jeżeli ustawodawca nadał określonym wyrażeniom swoiste znaczenie prawne w formie definicji legalnej, to wyrażenie to należy rozumieć właśnie w takim znaczeniu. Definicje legalne z reguły zamieszczane są w wyodrębnionej redakcyjnie części aktu normatywnego, z zastosowaniem formuły - tak, jak w omawianej ustawie - "użyte w ustawie określenia oznaczają:", lub innej, synonimicznej. Nie można jednak wykluczyć, że uzupełnienie lub uszczegółowienie takiej definicji znajdzie się w dalszej części aktu normatywnego.

Taka właśnie sytuacja zaistniała w ustawie o KDT. Dopiero łączna wykładnia art. 2 pkt 12 i art. 27 ust. 2 pkt 3 tej ustawy pozwala bowiem na zrekonstruowanie normy prawnej określającej zakres pojęciowy wyrażenia "koszty osierocone".

Mając na uwadze ww. przepisy o KDT należy stwierdzić, że koszty osierocone to wydatki wytwórcy niepokryte przychodami uzyskanymi ze sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej, rezerw mocy i usług systemowych na rynku konkurencyjnym po przedterminowym rozwiązaniu umowy długoterminowej, wynikające z nakładów poniesionych do dnia 1 maja 2004 r. na majątek związany z wytworzeniem energii elektrycznej, a w przypadku wytwórcy, który do dnia wejścia w życie ustawy o KDT nie oddał do użytku jednostki wytwórczej objętej umową długoterminową - jeżeli koszty związane z dokończeniem rozpoczętej inwestycji będą niższe od kosztów powstałych w wyniku zaniechania jej kontynuowania - także wydatki na nakłady inwestycyjne planowane w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 grudnia 2007 r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż inwestycja polegająca na budowie elektrociepłowni węglowej została zakończona w 2003 r. a więc w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania postanowienia art. 27 ust. 2 pkt 3 ustawy o KDT.

Nie budzi wątpliwości, iż przy interpretowaniu przepisów prawa podatkowego pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Polega ona na ustalaniu znaczenia tekstu prawnego poprzez odwołanie się interpretatora do przesłanek, które tworzą kontekst językowy. Językowe dyrektywy wykładni wskazują w jaki sposób można przedłożyć interpretowane przepisy prawne na równoznaczne z nimi na gruncie reguł danego języka, normy postępowania, przy uwzględnieniu wszystkich elementów kontekstu językowego, w którym zostały sformułowane. Dyrektywy językowe są punktem wyjścia do interpretacji tekstu prawnego. Skoro zatem z literalnego brzemienia art. 42 ust. 1 ustawy o KDT wynika, iż środki otrzymane przez wytwórcę dotyczą kosztów osieroconych, zdefiniowanych na gruncie ustawy o KDT, to nieuprawnione jest rozszerzenie znaczenia tego pojęcia wyłącznie na potrzeby art. 42 ust. 1 tej ustawy. Bezsporne jest, iż poniesione po 1 maja 2004 r. nakłady modernizacyjne nie mieszczą się w pojęciu kosztów osieroconych w rozumieniu ustawy o KDT, a zatem nie mogą być objęte dyspozycją art. 42 ust. 1 ustawy o KDT (jak już wskazano powyżej przepis ten odwołuje się bowiem do "kosztów osieroconych" a nie do jakichkolwiek nakładów związanych z wytwarzaniem energii elektrycznej).

Wskazać również należy, iż art. 42 ust. 1 ustawy o KDT odwołuje się do zasad ustalania i dokonywania odpisów amortyzacyjnych wskazanych w przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

W myśl art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 tej ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b. (...)

Natomiast o tym, co uważa się za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie zaś z art. 16g ust. 13 ww. ustawy jeżeli w wyniku poniesionych przez Spółkę wydatków środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków należy powiększyć o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się przy tym za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej

w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej

w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

W związku z powyższym co do zasady wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy powiększyć o sumę wydatków na ich ulepszenie (modernizację).

Należy zwrócić uwagę, iż co prawda przepis art. 42 ust. 1 ustawy o KDT odwołuje się do wartości początkowej ustalonej na zasadach wskazanych w ustawie o p.d.o.p. (która jest powiększona o nakłady modernizacyjne), jednakże przepisy ustawy o KDT ograniczają czasowo zakres wydatków związanych z otrzymaniem, nabyciem, wytworzeniem konstruując definicję kosztów osieroconych (art. 2 pkt 12 tej ustawy).

Tym samym zdaniem tut. Organu przepisy ustawy o KDT zawierają w tym zakresie przepisy szczególne w odniesieniu do zasad ogólnych wskazanych w ustawie o p.d.o.p. Ustawa o KDT wskazuje bowiem jednoznacznie jakich środków trwałych koszty osierocone dotyczą.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego

Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.