IBPBI/2/423-542/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia przychodów i kosztów przypadających na Spółkę w ramach umowy konsorcjum (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 5 maja 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia przychodów i kosztów przypadających na Spółkę w ramach umowy konsorcjum.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Osoba fizyczna - (dalej: A) prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz Spółka z o.o. (dalej: B., Wnioskodawca) postanowiły - w celu osiągnięcia korzyści majątkowych - nabyć od syndyka masę upadłościową po firmie X celem wyegzekwowania nieściągniętych wierzytelności firmy X, w tym wierzytelności firmy X wobec Gminy (wynikającej z niezapłaconej faktury za budowę szkoły).

W tym celu zawarta została umowa o wspólnym przedsięwzięciu pomiędzy A i B (dalej: Umowa), zgodnie z którą obie strony miały dążyć do ściśle określonego celu - wyegzekwowania wierzytelności wobec Gminy. Strony Umowy nie zawarły i nie dążyły do zawarcia spółki prawa cywilnego bądź handlowego, w związku z czym wspólne przedsięwzięcie biznesowe A i B należy traktować jako konsorcjum - wspólne przedsięwzięcie biznesowe.

Poniesione nakłady miały być zwrócone stronom po odzyskaniu wierzytelności, natomiast zysk miał zostać rozliczony po połowie. Koszty wspólnego przedsięwzięcia (w tym podatki i opłaty), zgodnie z zapisem Umowy, miały być pokrywane przez A i B w równej części.

Cała masa upadłościowa po firmie X została nabyta przez A, która środki na sfinansowanie transakcji otrzymała od B. (dodatkowo B. ponosiła koszty wspólnego przedsięwzięcia, takie jak: koszty prawne, koszty operacyjne, koszty ogólnego zarządu oraz koszty pozyskiwania finansowania. Następnie, wyrokiem Sądu Gmina została zmuszona do uregulowania całego zaległego długu wraz z odsetkami. Gmina wpłaciła zasądzoną kwotę w całości na rachunek A.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle przepisów ustawy o p.d.o.p. przychody ze wspólnego przedsięwzięcia (określanego we wniosku jako "Konsorcjum") dla potrzeb podatku dochodowego w takiej części, w jakiej zostało to uzgodnione w Umowie i w tej części powinny podlegać opodatkowaniu przez A i B jako odrębnych podatników... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Spółki, odpowiedź na pytanie 1 jest pozytywna, tj. przychody i koszty są rozdzielane przez uczestników konsorcjum, a następnie doliczane do przychodów i kosztów u każdego z uczestników konsorcjum i na tej podstawie uwzględniane w wyliczaniu podstawy opodatkowania dla celów wykonania zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego.

Konsorcjum i odpowiadające mu pojęcie "wspólnego przedsięwzięcia biznesowego" to umowa gospodarcza co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawarta w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia dla odniesienia wspólnych korzyści, przy wykorzystaniu aktywów zaangażowanych przedsiębiorców.

Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze - "umowy konsorcjum" nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi jedynie porozumienie w zakresie współdziałania przy realizacji ustalonego celu.

Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli.

Ponieważ prawo nie wyszczególnia umowy konsorcjum, należy ona do tzw. umów nienazwanych. Konsorcjum nie jest spółką prawa handlowego, nie ma własnej osobowości prawnej, nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane, nie musi mieć odrębnej nazwy ani też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli działaniach nie związanych z konsorcjum), a w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem.

Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni dokonywać podziału kosztów czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy konsorcjantami są sprawą wewnętrzną i pozostają poza sferą rozliczeń z podmiotami niezwiązanymi umową konsorcjum.

Realizacja celów konsorcjum może polegać na samodzielnym działaniu poszczególnych przedsiębiorców jak również na świadczeniu - na rynkowych zasadach - usług. Niemniej jednak rozliczenia co do aktywów zaangażowanych we wspólne przedsięwzięcie biznesowe - konsorcjum - nie generują usług w rozumieniu cywilnoprawnym i podatkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z art. 5 ustawy o p.d.o.p. przychody ze wspólnego przedsięwzięcia u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (określonym w umowie konsorcjum).

Przychody te podlegają opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla właściwego źródła przychodów osiąganych przez danego podatnika. W rezultacie, wspólne przedsięwzięcie powinno być rozliczane poprzez rozdział przychodów na poszczególne strony i tak rozdzielone przychody powinny podlegać opodatkowaniu przez poszczególne strony wspólnego przedsięwzięcia jako odrębnych podatników.

Konstrukcja wspólnego przedsięwzięcia nie oznacza wykreowania odrębnego źródła przychodów ani sposobu opodatkowania przychodów - stanowi ona jedynie określenie zasad przypisywania przychodów osiąganych przez dwóch lub więcej podatników ze wspólnie podejmowanych działań gospodarczych.

Charakterystyczna dla wspólnego przedsięwzięcia jest owa wspólnota w prowadzeniu działań biznesowych zmierzających do osiągnięcia określonego celu. Przepisy prawa podatkowego nie określają ani celu ani zasad na jakich przedsiębiorcy - podatnicy łączą swoje siły w prowadzonej przez siebie działalności. Nie są ustalone żadne warunki wstępne, brzegowe, ani minimalne do uznania porozumienia zwartego przez przedsiębiorcę jako wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu przepisów ustaw podatkowych. Ten minimalizm co do formy uznania wspólnego przedsięwzięcia ma swoje odzwierciedlenie w konsekwencjach jakie prawo podatkowe łączy z tego rodzaju formą prowadzenia całości lub części działalności.

Przepisy podatkowe uznając prawo podatnika do organizowania się we wspólne przedsięwzięcia stanowi o zasadach rozdziału przychodów, bez konsekwencji co do rozdziału innych istotnych elementów związanych z wykonywaniem obowiązku podatkowego, tj. kosztów uzyskania przychodów, ulg, zwolnień i zaniechań, a końcowo również podstawy opodatkowania.

Ustawa o p.d.o.p. nie zawiera legalnej definicji wspólnego przedsięwzięcia biznesowego. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia, np. w formie konsorcjum. Podatnikami podatku dochodowego w konsorcjum są jego poszczególni wspólnicy, którzy - zgodnie z zasadą określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. - przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego udziału we wspólnym przedsięwzięciu. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe. W myśl art. 5 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Przepisy te ustalają więc, zdaniem Wnioskodawcy, nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu. Ponieważ podmioty współuczestniczące w konsorcjum należy traktować jak podwykonawców w ramach umowy konsorcjum, każdy z nich ponosi swoje koszty i osiąga przychody związane z realizacją umowy konsorcjum.

Przepisy ustawy o p.d.o.p. nie rozstrzygają o dokumentowaniu określonych zdarzeń lub czynności, które mają wpływ na ustalenie przez podatnika właściwej wysokości przychodów oraz kosztów. Niemniej jednak nakładają na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z właściwymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (art. 9 ustawy o p.d.o.p.). Zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenia pomiędzy podmiotami powinny być zatem dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie kosztów i przychodów podatkowych dla poszczególnych członków konsorcjum - udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca uważa, iż w świetle przedstawionego stanu faktycznego składające się na wynik wspólnego przedsięwzięcia A i B przychody deklarowane być powinny dla potrzeb podatku dochodowego przez A i B w takiej części, w jakiej zostało to uzgodnione w Umowie i tak rozdzielone przychody powinny podlegać opodatkowaniu przez strony wspólnego przedsięwzięcia jako odrębnych podatników.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza m.in. następujące orzecznictwo:

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 grudnia 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-1356/10/AP: " (...) podmioty współuczestniczące w konsorcjum należy traktować jak podwykonawców w ramach umowy konsorcjum, każdy z nich ponosi swoje koszty i osiąga przychody związane z kontraktem. Zatem, rozliczenia pomiędzy podmiotami (...) powinny być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie kosztów i przychodów podatkowych dla poszczególnych firm realizujących projekt (...) składające się na wynik związany z działalnością Konsorcjum przychody i koszty deklarowane być powinny dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych przez Spółkę i Konsorcjanta w takiej części/proporcji, w jakiej zostało to uzgodnione pomiędzy uczestnikami Konsorcjum.";

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 września 2010 r., sygn. ITPB3/423-327a/10/MT: " (...) przychodem Wnioskodawcy z tytułu realizacji umowy z Zamawiającym jest wynagrodzenie należne Konsorcjum w części odpowiadającej udziałowi Wnioskodawcy w Konsorcjum (...) (art. 5 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Pozostała część tego wynagrodzenia - jako należna Partnerowi (...) - nie stanowi natomiast przychodu Wnioskodawcy. Dla kwalifikacji podatkowej tej części wynagrodzenia po stronie Wnioskodawcy nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że faktycznie otrzymuje on tę kwotę od Zamawiającego, a dopiero następnie przekazuje ją, w ramach stosownych rozliczeń dokonywanych na podstawie umowy Konsorcjum, na rzecz Partnera.";

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 czerwca 2010 r., sygn. IPPB5/423-157/10-6/DG: "Lider wystawiając fakturę "w imieniu konsorcjum" działa w imieniu własnym i w imieniu konsorcjantów. W momencie wystawiania faktury będzie posiadać informację, jaka kwota wynagrodzenia objętego fakturą przypada na każdego z członków konsorcjum (...). W konsekwencji przychodem Lidera jest wyłącznie ta część objętego fakturą wynagrodzenia, która jemu jest należna. Pozostałą część wynagrodzenia ma obowiązek przekazać członkom konsorcjum, jako kwotę im "należną". (...) Do przychodów Lidera nie powinno się doliczać pozostałej kwoty zafakturowanego na Zamawiającego wynagrodzenia, które faktycznie należne jest członkowi konsorcjum. (...) przychody dla Partnerów w ustalonej proporcji powstaną z not uznaniowych wystawionych przez Lidera oraz koszty w ustalonej proporcji z not obciążeniowych wystawionych przez Lidera.";

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 maja 2010 r., sygn. IPPB5/423-178/10-2/DG: "Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni zatem do wzajemnych rozliczeń stosować podział kosztów czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy. (...) Lider Konsorcjum (...) będzie m.in. wystawiał faktury VAT na rzecz Klienta dokumentujące całość wynagrodzenia należnego Konsorcjum za zrealizowanie zamówienia, w tym również część wynagrodzenia przypadającą na Konsorcjanta. (...) Należy uznać, iż Lider wystawiając fakturę "w imieniu konsorcjum" działa w imieniu własnym i w imieniu drugiego konsorcjanta. (...) W konsekwencji przychodem Lidera jest wyłącznie ta część objętego fakturą wynagrodzenia, która jemu jest należna. Pozostałą część wynagrodzenia ma obowiązek przekazać członkowi konsorcjum jako kwotę "należną" członkowi konsorcjum. W związku z tym, do przychodów Lidera powinna być wyłącznie zaliczona ta kwota wynagrodzenia, która faktycznie jest jej wynagrodzeniem należnym. Do przychodów Lidera nie powinno się doliczać pozostałej kwoty zafakturowanego na Zamawiającego wynagrodzenia, które faktycznie należne jest dla członkowi konsorcjum.";

* interpretacja Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 maja 2010 r., sygn. IPPB5/423-169/10-2/DG: "Lider wypłacając wynagrodzenie na rzecz konsorcjanta działa celem wykonania zobowiązania wynikającego z umowy konsorcjum a nie celem uzyskania przychodu. Wyłącznie przekazuje należność - działając w charakterze pośrednika - podmiotowi uprawnionemu do jej otrzymania. (...) Lider powinien rozpoznać przychód podatkowy w wysokości części przypadającego na niego wynagrodzenia - przychodu należnego. Lider, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej nie będzie uprawniony do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości części wynagrodzenia należnego konsorcjantowi.";

* interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 maja 2010 r., sygn. ILPB3/423-166/10-3/MM: " (...) podmioty współuczestniczące w konsorcjum należy traktować jak podwykonawców w ramach umowy konsorcjum, każdy z nich ponosi swoje koszty i osiąga przychody związane z kontraktem. (...) Nie ulega wątpliwości, iż przychód osiągają wszystkie strony umowy konsorcjum. (...) W związku z tym, do przychodów Wnioskodawcy powinna być wyłącznie zaliczona ta kwota wynagrodzenia, która faktycznie jest wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy. Do przychodów Wnioskodawcy nie powinno się natomiast doliczać pozostałej kwoty zafakturowanego na Klienta (Zamawiającego) wynagrodzenia, które de facto należne jest innym uczestnikom konsorcjum (...). Reasumując powyższe. Spółka występująca w opisanej strukturze jako lider konsorcjum nie będzie uprawniona do zaliczenia do swoich przychodów podatkowych całości kwoty netto z wystawionej przez siebie faktury VAT na zamawiającego za usługi (...) realizowane przez wszystkie podmioty wchodzące w skład konsorcjum. (...) Wnioskodawca (lider konsorcjum) wypłacając wynagrodzenie na rzecz innych uczestników konsorcjum działa celem wykonania zobowiązania wynikającego z umowy konsorcjum, a nie celem uzyskania przychodu.".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Umowa konsorcjum jest umową gospodarczą, co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze - "umowy konsorcjum" nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego.

Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu.

Ponieważ prawo nie wyszczególnia umowy konsorcjum, należy ona do tzw. umów nienazwanych. Konsorcjum zwykle nie jest spółką prawa handlowego, nie ma własnej osobowości prawnej, nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane, nie musi mieć odrębnej nazwy ani też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli działaniach nie związanych z konsorcjum), a w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Jeśli wymaga tego charakter działalności, konsorcjum może zostać zawarte w formie spółki cywilnej.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Umowa konsorcjum jak już powiedziano wyżej należy do tzw. umów nienazwanych. Strony takiej umowy korzystając z powyższej zasady swobody umów mogą dowolnie ułożyć swój stosunek zobowiązaniowy, tzn. mogą dowolnie określać wzajemne prawa i obowiązki, i o ile nie jest to sprzeczne z właściwością stosunku zobowiązaniowego, z zasadami współżycia społecznego mogą traktować zawartą umowę jako nieuregulowaną przepisami kodeksu cywilnego umowę konsorcjum.

Najprostszą formą konsorcjum może być wspólnie kontrolowana działalność - związek firm powołany zostaje do zaoferowania podmiotom trzecim wspólnego wykonania zadania, z jasno określonym podziałem obowiązków w zakresie realizacji tego zadania, z których poszczególni konsorcjanci wywiązują się na własny koszt. Lider konsorcjum jest umocowany do podpisywania umowy gospodarczej w imieniu konsorcjum, a rozliczenia gospodarcze z zamawiającym, w tym fakturowanie sprzedaży, prowadzone są przez lidera. Pozostałe firmy wystawiają faktury liderowi konsorcjum i w ten sposób ostatecznie uczestniczą w zyskach wspólnego przedsięwzięcia. Tego typu konsorcjum nie wymaga własnej księgowości, a jego działalność jest sumą działań jego uczestników, które to działania a więc ponoszone koszty, uzyskiwane przychody, podejmowane zobowiązania itp. rejestrowane są w ich księgach i sprawozdaniach finansowych.

Należy zauważyć, iż konsorcjum stanowi określony w umowie sposób uregulowania rozliczeń pomiędzy podmiotami tworzącymi konsorcjum oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny kierować się w swoich kontaktach, zwłaszcza z zamawiającym. Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni dokonywać podziału kosztów czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy konsorcjantami są sprawą wewnętrzną i pozostają poza sferą rozliczeń z zamawiającym.

Wskazać należy, iż ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia, np. w formie konsorcjum. Podatnikami podatku dochodowego w konsorcjum są jego poszczególni wspólnicy, którzy zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody ze wspólnego przedsięwzięcia łączą z przychodami ze swojej własnej działalności gospodarczej, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu.

Ponieważ podmioty współuczestniczące w konsorcjum należy traktować jak podwykonawców w ramach umowy konsorcjum, każdy z nich ponosi swoje koszty i osiąga przychody związane z kontraktem. Zatem, rozliczenia pomiędzy podmiotami (fakturowanie, refakturowanie, wystawianie not księgowych) powinny być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i niebudzące wątpliwości określenie kosztów i przychodów podatkowych dla poszczególnych firm realizujących projekt - udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy o rachunkowości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka utworzyła wraz z osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą Konsorcjum. W celu osiągnięcia korzyści majątkowych uczestnicy konsorcjum postanowili nabyć od syndyka masę upadłościową po firmie X celem wyegzekwowania nieściągniętych wierzytelności firmy X. Poniesione nakłady miały być zwrócone stronom po odzyskaniu wierzytelności, natomiast zysk miał zostać rozliczony po połowie. Koszty ze wspólnego przedsięwzięcia miały być pokrywane również w równej części.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodzić zatem należy się ze Spółką, iż składające się na wynik związany z działalnością Konsorcjum przychody i koszty deklarowane być powinny dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych przez Spółkę w takiej części/proporcji, w jakiej zostało to uzgodnione pomiędzy uczestnikami Konsorcjum.

Stanowisko Spółki uznać zatem należy za prawidłowe.

Ponadto, należy zauważyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie rozstrzyga o dokumentowaniu określonych zdarzeń lub czynności, które mają wpływ na ustalenie przez podatnika właściwej wysokości przychodów oraz kosztów. Natomiast nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z właściwymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Nadmienić również należy, iż opodatkowaniu podlega dochód, a nie jak wskazał Wnioskodawca w swoim stanowisku - przychód; powyższe nie miało jednak wpływu na rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.