IBPBI/2/423-529/10/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 1 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości amortyzacji środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 1 kwietnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości amortyzacji środków trwałych na podstawie art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka została utworzona przez Związek Komunalny na podstawie aktu założycielskiego (umowy Spółki) z dnia 20 sierpnia 1997 r. dla dotychczas prowadzonej działalności przez Związek Komunalny w wyniku objęcia 112 tysięcy udziałów w Spółce po 500,00 zł każdy i pokrycia ich wkładem niepieniężnym o łącznej wartości 51.986.500,00 zł stanowiącym wartość majątku trwałego (w skład którego wchodziły między innymi przedmiotowe budynki) oraz wkładem pieniężnym o wartości 4.013.500,00 zł. Do aktu założycielskiego dołączony został załącznik obejmujący wykaz środków trwałych, w którym między innymi wyszczególniono budynki, w tym budynek, w którym znajduje się siedziba Spółki, budynki technologiczne na oczyszczalniach ścieków i stacjach uzdatniania wody takie jak pompownia osadu, budynki energetyczne, budynek chlorowni, budynek komory zasuw, budynek stacji trafo itd., natomiast pominięto grunty pod tymi budynkami. Nie przeniesiono w formie odrębnego od aktu założycielskiego aktu notarialnego własności gruntów pod tymi budynkami. Na dzień spisania aktu założycielskiego, grunty nie były ewidencjonowane w księgach rachunkowych. Między stronami został sporządzony w zwykłej formie pisemnej protokół zdawczo-odbiorczy, przekazujący przez Związek Komunalny na rzecz Spółki mienie służące działalności gospodarczej. Aktywa i pasywa wynikające z Bilansu Zamknięcia na dzień 31 sierpnia 1997 r. Związku Komunalnego były zgodne z Bilansem Otwarcia Spółki na dzień 1 września 1997 r. W związku z powołaniem Spółki na dzień 1 września 1997 r. zachowana została ciągłość w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, usług rozprowadzania wody i odprowadzania ścieków, usuwania awarii wodno-kanalizacyjnej, stosowania dotychczasowych stawek amortyzacyjnych, kontynuacji wszystkich umów oraz zatrudnienia pracowników łącznie z przekazaniem akt i zakresem czynności. Nieruchomości budynkowe, Spółka zidentyfikowała jako środki trwałe w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kontynuując przyjętą wcześniej zasadę amortyzacji. Czyniła nakłady inwestycyjne, zwiększające wartość tych środków trwałych. Spółka uznawała odpisy amortyzacyjne za koszty podatkowe. Przedmiotowe budynki wykazywała w aktywach sprawozdań finansowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wyżej opisaną sytuacją Spółka miała prawo do amortyzacji przedmiotowych środków trwałych w świetle art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), czy też na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy.

Spółka uważa, że miała prawo do amortyzacji przedmiotowych budynków będących na stanie majątkowym Spółki zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Spółka stoi na stanowisku, iż wszystkie budynki wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w tym budynek, w którym znajduje się siedziba Spółki, stanowią na podstawie przepisu art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów i stanowią na tej podstawie odrębną (od gruntu) własność przedsiębiorstwa. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 49 k.c. Spółka jest ich właścicielem. Z treści art. 49 § 1 k.c. wynika, iż urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Doktryna, jak i orzecznictwo sądowe opowiada się za szerokim rozumieniem pojęcia "urządzenia". I tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 czerwca 2004 r. w sprawie II CK 259/2003 wskazał, że stacja trafo, składająca się z instalacji energetycznych oraz budynku, bez którego te instalacje nie mogłyby prawidłowo funkcjonować, jest urządzeniem służącym do doprowadzania prądu w rozumieniu art. 49 k.c. Oznacza to, że wchodzi w skład przedsiębiorstwa energetycznego. Również w wyroku z dnia 18 czerwca 2004 r. w sprawie II CK 359/2003 Sąd Najwyższy wskazał, iż budynek stanowi część składową urządzenia, o którym mowa w art. 49 k.c, jeżeli wraz z zamontowaną w nim instalacją energetyczną tworzy funkcjonalną całość, niezbędną do doprowadzania, przetwarzania i rozdzielania prądu elektrycznego. Ponadto zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2004 r. w sprawie II CK 258/2003, jeżeli stacja przesyłowa nie może funkcjonować bez budynku wniesionego na potrzeby takiej stacji, to należy przyjąć, że tworzy on, wraz ze znajdującą się w nim instalacją nierozdzielną całość techniczno-konstrukcyjną którą należałoby zakwalifikować jako "urządzenie" w rozumieniu art. 49 k.c. Orzecznictwo uznało także za urządzenia, o których mowa w art. 49 k.c, studnie z których przedsiębiorstwo wodociągowe pobiera wodę wprowadzoną do wodociągu (wyrok SN z 16 lutego 2005 r., IV CK 512/04), a nawet wszelkie budynki i urządzenia takiego przedsiębiorstwa (wyrok WSA w Warszawie z 10 czerwca 2005 r., I SA/Wa 643/04).

W związku z powyższym wszystkie budynki wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej, są budowlami i budynkami będącymi odrębną własnością, o których mowa w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, zgodnie z uchwałą Związku, Spółka wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki oraz wszystkie stosunki prawne związane z działalnością gospodarczą, których podmiotem był Związek.

Składniki mienia oraz kapitały i zobowiązania prezentował Bilans Otwarcia Spółki, który zgodny był z Bilansem Zamknięcia ksiąg w Związku. W świetle powyższych wyjaśnień Spółka stoi na stanowisku, iż miała prawo do amortyzacji stanowiącej koszt uzyskania przychodów od przedmiotowych środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie a art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Artykuł 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto amortyzacji podlegają również zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

W myśl art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca.

Spółka w swoim wniosku wskazała, iż wszystkie budynki wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w tym budynek, w którym znajduje się siedziba Spółki, stanowią na podstawie przepisu art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów i stanowią na tej podstawie odrębną (od gruntu) własność przedsiębiorstwa i zgodnie z dyspozycją przepisu art. 49 Kodeksu cywilnego Spółka jest ich właścicielem.

Biorąc pod uwagę powyższe, jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji, wymienione przez Spółkę budynki stanowią jej własność, to Spółka miała prawo do amortyzacji ww. budynków w myśl art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p.

Z powyższego zatem wynika, iż stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Wskazać również należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ww. Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie do art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Oznacza to zarazem, iż Minister Finansów nie jest organem uprawnionym do interpretowania przepisów innych ustaw niż ustawy podatkowe. Przepisy Kodeksu cywilnego nie są przepisami prawa podatkowego. A więc ich wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Ponadto na marginesie wskazać należy, iż uchwale "siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2006 r. (III CZP 105/05, OSP 2007, z 7-8, poz. 84) stwierdzono, że "przepis art. 49 k.c nie stanowi samoistnej podstawy prawnej przejścia urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzenia wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz innych podobnych urządzeń na własność właściciela przedsiębiorstwa przez ich połączenie z siecią należącą do tego przedsiębiorstwa".

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.