IBPBI/2/423-510/12/PC - CIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont lokalu środka trwałego (lokalu niemieszkalnego).

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 3 lipca 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont lokalu środka trwałego (lokalu niemieszkalnego) - jest prawidłowe (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2).

W dniu 11 maja 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont lokalu środka trwałego (lokalu niemieszkalnego).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 30 marca 2012 r. Bank nabył lokal niemieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, znajdujący się w budynku nr yyy wraz z udziałem w wysokości 245/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo wieczystego użytkowania działek oraz części budynku i urządzenia nie służące wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W tym samym dniu, tj. 30 marca 2012 r. Bank zawarł umowę najmu, wynajmując część zakupionego lokalu (71,92% powierzchni) dotychczasowemu właścicielowi. Pozostałą część lokalu (28,08% powierzchni lokalu), Bank będzie wykorzystywał bezpośrednio na własne potrzeby jako archiwum.

Bank w zakresie działalności określonym w statucie oraz wpisanym w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, nie posiada wpisanej działalności polegającej na wynajmie nieruchomości.

W dniu 30 marca 2012 r. Bank wprowadził zakupiony lokal niemieszkalny do ewidencji środków trwałych. Począwszy od miesiąca kwietnia br. Bank dokonuje odpisów amortyzacyjnych od pierwotnej wartości zakupionego lokalu niemieszkalnego, jednakże nie uznaje dokonywanych odpisów amortyzacyjnych za koszt uzyskania przychodu.

W przyszłości Bank zamierza przeprowadzić remont tej części lokalu, która nie jest wynajmowana.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Bank ma prawo uznać za stanowiące koszt uzyskania przychodu całkowite koszty związane z planowanym remontem tej części zakupionego lokalu, która nie jest wynajmowana.

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszt uzyskania przychodu może zostać uznana całość nakładów związanych z planowanym remontem części zakupionego lokalu niemieszkalnego, którą Bank wykorzystuje na potrzeby własne.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt uzyskania przychodu uznaje się wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, za wyjątkiem kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Niewątpliwym jest, że koszt planowanego remontu części zakupionego lokalu niemieszkalnego, którą Bank wykorzystuje na potrzeby własne spełnia dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy i nie podlega wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1. Fakt, że część lokalu (71,92% powierzchni) jest przez Bank wynajmowana osobie trzeciej (spółce prawa handlowego), nie stanowi negatywnej przesłanki, która uniemożliwiałaby zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztów planowanego remontu lokalu w pełnej wysokości, tym bardziej, że planowany remont dotyczy wyłącznie tej części lokalu, którą Bank wykorzystuje na potrzeby własne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Zatem aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.,

* ma charakter definitywny (bezzwrotny).

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy - mając na uwadze słownikowe znaczenie tego pojęcia - stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1624 z późn. zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości użytkowej.

Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Bank nabył lokal niemieszkalny. W tym samym dniu Bank zawarł umowę najmu, wynajmując część zakupionego lokalu. Pozostałą część lokalu Bank będzie wykorzystywał bezpośrednio na własne potrzeby jako archiwum. Bank wprowadził zakupiony lokal niemieszkalny do ewidencji środków trwałych. W przyszłości Bank zamierza przeprowadzić remont tej części lokalu, która nie jest wynajmowana.

Reasumując, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego i powołanych przepisów prawa, koszty remontu tej części lokalu niemieszkalnego, która jest przeznaczona na archiwum, spełniają ustawowe przesłanki zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Banku należy znać więc za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.