IBPBI/2/423-485/13/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przekazanie przez spółkę, po zakończeniu likwidacji, składników majątku na rzecz wspólników w ramach podziału majątku, będzie dla spółki czynnością niestanowiącą przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy przekazanie przez spółkę, po zakończeniu likwidacji, składników majątku na rzecz wspólników w ramach podziału majątku, będzie dla spółki czynnością niestanowiącą przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, w której wspólnikami są cztery osoby fizyczne. W najbliższym czasie planowane jest podjęcie uchwały o likwidacji spółki. Spółka posiada coraz bardziej ograniczoną działalność gospodarczą, która po okresie likwidacji całkowicie wygaśnie. Z przeprowadzonej przez zarząd prognozy stanu majątku spółki na koniec okresu likwidacji wynika, że po spłaceniu wszelkich zobowiązań, majątek pozostały do podziału między wspólników składał się będzie w szczególności z samochodów służbowych, w znacznym stopniu zamortyzowanych, o wartości rynkowej zbliżonej do wartości księgowej oraz innych środków trwałych lub wyposażenia biura spółki, całkowicie zamortyzowanych o niewielkiej wartości rynkowej. Wspólnicy przewidują podział majątku pozostały po likwidacji spółki w ten sposób, że składniki, które pozostaną po zaspokojeniu zobowiązań spółki, nie będą upłynniane, lecz zostaną wydane wspólnikom w naturze, odpowiednio do posiadanych przez nich udziałów w spółce. Umowa spółki przewiduje w § 19, że "W przypadku likwidacji spółki, po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli, podział między wspólników majątku pozostałego w spółce może nastąpić nie tylko w drodze spieniężenia jego składników, lecz również w całości lub częściowo poprzez przeniesienie na wspólników praw lub własności rzeczy należących do spółki, odpowiadających wartości należnych wspólnikom odpowiednio do ich udziałów".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie przez Spółkę, po zakończeniu likwidacji, zaspokojeniu wszystkich wierzycieli i po zaprzestaniu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, składników majątku na rzecz wspólników w ramach podziału majątku, będzie dla Spółki czynnością niestanowiącą przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, przekazanie przez nią, po zakończeniu likwidacji, zaspokojeniu wszystkich wierzycieli i po zaprzestaniu prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, składników majątku na rzecz wspólników w ramach podziału majątku, będzie dla spółki czynnością nie stanowiącą przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wynika to z analizy treści art. 12 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podział majątku pozostałego po zakończeniu likwidacji i całkowitym zakończeniu działalności gospodarczej nie stanowi bowiem ani przysporzenia ani nawet umorzenia zaciągniętego zobowiązania, odbywa się również bez jakiejkolwiek rekompensaty czy wynagrodzenia dla spółki. Stanowisko takie wynika również ze stanowiska Ministra Finansów, zawartego w piśmie z 22 sierpnia 2001 r. (S. Podat. 2002/7/25), w którym czytamy: "Nie znajduję gospodarczego uzasadnienia dla sytuacji, kiedy w przypadku likwidacji spółki kapitałowej, po zaspokojeniu wszystkich wierzycieli takiej spółki, pozostały majątek nie byłby w całości dzielony między udziałowców takiej spółki. Bez względu jednak na wartość dzielonego majątku w likwidowanej spółce nie wystąpi przychód, gdyż w zamian za dzielony i przekazywany majątek spółka ta nie otrzymuje zapłaty i w wyniku likwidacji przestaje istnieć jako podatnik". Również liczne interpretacje podatkowe potwierdzają ten sposób rozumienia statusu podatkowego czynności podziału majątku spółki po jej likwidacji.

W szczególności można tu wskazać:

Należy zauważyć, że w przypadku Wnioskodawcy, sama umowa spółki przewiduje w § 19, że "W przypadku likwidacji spółki, po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli, podział między wspólników majątku pozostałego w spółce może nastąpić nie tylko w drodze spieniężenia jego składników, lecz również w całości lub częściowo poprzez przeniesienie na wspólników praw lub własności rzeczy należących do spółki, odpowiadających wartości należnych wspólnikom odpowiednio do ich udziałów". W tym stanie rzeczy stanowisko spółki wydaje się odpowiadać treści właściwie zinterpretowanych przepisów prawa podatkowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Tryb likwidacji spółek z ograniczoną odpowiedzialnością został uregulowany przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej "k.s.h."). Zgodnie z art. 272 tej ustawy, rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru. Natomiast w myśl art. 282 § 1 k.s.h., likwidatorzy powinni zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne) (...). Zatem pozostały po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli majątek jest dzielony pomiędzy wspólników spółki proporcjonalnie do posiadanych przez nich udziałów, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 286 k.s.h., podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli mogący nastąpić po upływie 6 miesięcy od daty ogłoszenia o otwarciu likwidacji i wezwaniu wierzycieli, następuje, co do zasady proporcjonalnie do udziałów (§ 1 i 2). Jednakże jak stanowi § 3 niniejszego przepisu, umowa spółki może określać inne zasady podziału majątku.

Dopuszczalne jest zatem - w przypadku likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - przeniesienie prawa własności do składników majątkowych likwidowanej spółki na jej udziałowców. Podjęcie decyzji o takim sposobie rozporządzania majątkiem likwidowanej spółki może zostać podyktowane ekonomicznymi względami, tj. likwidator uzna przekazanie określonych składników aktywów likwidowanej spółki uprawnionym udziałowcom za bardziej ekonomiczne niż ich zbycie, a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku).

Ocena skutków podatkowych po stronie Spółki przekazującej ten majątek wymaga ustalenia, czy po jej stronie powstanie przychód podatkowy, czy też nie. Wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody u podatników podatku dochodowego od osób prawnych zawiera art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."). Choć przepis ten w ust. 1 nie wymienia przekazania przez likwidowaną Spółkę jej majątku na rzecz udziałowców jako zdarzenia rodzącego taki przychód, to jednak wskazać należy, że katalog wymienionych w tym przepisie zdarzeń rodzących przychód nie stanowi numerus clausus, a więc nie ma charakteru wyczerpującego, lecz jedynie przykładowy. Świadczy o tym użycie przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 sformułowania, że przychodami są "w szczególności" zdarzenia gospodarcze w przepisie tym wymienione, tj. m.in. otrzymane pieniądze, wartość umorzonych zobowiązań itd. Jakkolwiek przepisy u.p.d.o.p. nie określają wprost, iż przeniesienie praw własności składników majątkowych w drodze likwidacji Spółki rodzi przychód podatkowy po stronie Spółki, na gruncie powołanej ustawy, zdarzenie to należy traktować na równi ze zbyciem tych praw.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p., za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się z zastrzeżeniem ust. 3c- 3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż na dzień:

Jednocześnie sposób ustalania wielkości przychodu będącego następstwem zbywania rzeczy lub praw majątkowych, a więc przenoszenia własności takich rzeczy lub praw majątkowych, wskazuje art. 14 u.p.d.o.p. Stanowi on, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, a jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, to przychód ten określa organ podatkowy w wysokości ich wartości rynkowej.

W tym miejscu wskazać należy, iż pojęcie "zbycie" nie oznacza tylko umowy sprzedaży w rozumieniu Kodeksu cywilnego, w której z jednej strony następuje wydanie rzeczy, a z drugiej zapłata ceny, tj. określonej kwoty pieniężnej. Cena nie zawsze musi być wyrażona w pieniądzu. Może również przybrać postać zwolnienia danego podmiotu (dłużnika) z ciążących na nim zobowiązań wobec innego podmiotu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym likwidacja Spółki i przekazanie jej składników majątkowych wspólnikom, będzie skutkowała powstaniem zobowiązania Spółki do zaspokojenia roszczeń tych udziałowców o przekazanie tych składników. Wykonanie zobowiązania w formie przeniesienia przez Spółkę prawa własności składników majątkowych doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania Spółki. W ten sposób Spółka jako dłużnik zwolni się z długu, a ww. prawa własności będą przysługiwały udziałowcom. Prowadzić to będzie do powstania po stronie Spółki przychodu na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. Przeniesienie praw własności w drodze likwidacji Spółki należy bowiem traktować na gruncie u.p.d.o.p. na równi ze zbyciem tych praw. Należy zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta, w której Spółka dokonałaby odpłatnego zbycia składników majątkowych, tym samym osiągnęłaby przychód do opodatkowania, a następnie środki pieniężne z tego zbycia przekazałaby uprawnionym udziałowcom. Uznanie, że przeniesienie w wyniku likwidacji spółki kapitałowej prawa własności do składników majątkowych należy traktować na równi z wypłatą środków pieniężnych spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży składników majątkowych, a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu likwidacji swojego przedsiębiorstwa byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł własność składników majątkowych, nie osiągnąłby żadnego przychodu.

W świetle powyższego, nie sposób uznać za zasadne stanowiska Wnioskodawcy, w którym wskazano m.in., iż przekazanie wspólnikom, majątku pozostałego po likwidacji Spółki w trybie przewidzianym przepisami k.s.h. nie będzie skutkowało powstaniem przychodu w rozumieniu u.p.d.o.p.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że przekazanie składników majątkowych likwidowanej Spółki w drodze przeniesienia na jej udziałowców praw własności do tych składników, spowoduje po stronie Spółki powstanie przychodu z odpłatnego zbycia praw rozpoznanego na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 14 ust. 1 tej ustawy.

Reasumując, w Spółce powstanie przychód podatkowy z tytułu przekazania jej majątku wspólnikom, w związku z przeprowadzonym postępowaniem likwidacyjnym Spółki.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych oraz potwierdzających jego stanowisko, stwierdzić należy, iż jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądowego. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, iż jednostkowe zajęcie stanowiska przez Organ podatkowy skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska przez wszystkie inne organy bez względu na to czy stanowisko to byłoby słuszne, czy nie. Jednocześnie tut. Organ podkreśla, iż w zakresie będącym przedmiotem wniosku zmienił stanowisko, czemu dał wyraz w innych interpretacjach indywidualnych (przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2012 r. Znak IBPBI/2/423-115/12/BG).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.