IBPBI/2/423-448/14/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 17 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym 16 lipca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na Spółce, jako płatniku, ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego od wypłacanego wynagrodzenia za wynajem naczep w Niemczech, używanych wyłącznie poza terytorium Polski - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 kwietnia 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na Spółce, jako płatniku, ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego od wypłacanego wynagrodzenia za wynajem naczep w Niemczech, używanych wyłącznie poza terytorium Polski. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 lipca 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-448/14/CzP wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 16 lipca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi polegające na transporcie drogowym towarów. Głównym przedmiotem działalności jest działalność sklasyfikowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności w grupie 49.41.Z. Spółka świadczy usługi transportowe wyłącznie na terytorium Niemiec. Trasa pokonywana przez kierowców nie przebiega przez terytorium Polski. Usługi świadczone są z wykorzystaniem samochodów ciężarowych używanych na podstawie zawartej umowy leasingu od polskiej firmy. Naczepy są natomiast wynajmowane od spółki z siedzibą w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na Spółce, jako płatniku, ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego od wypłacanego wynagrodzenia za wynajem naczep w Niemczech, używanych wyłącznie poza terytorium Polski.

Zdaniem Spółki, jako podmiot wynajmujący środki transportu od spółki z siedzibą na terytorium Niemiec, nie jest obowiązana do pobrania podatku u źródła. Stosownie to treści art. 3. ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów (art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.). Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji OECD o unikaniu podwójnego opodatkowania, podatek u źródła może być pobierany od dochodów biernych: dywidend, odsetek i należności licencyjnych. Kwestie dotyczące opodatkowania majątku i dochodów uzyskanych przez podmioty z siedzibą w dwóch różnych krajach regulują umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które maja pierwszeństwo przed prawem krajowym. W analizowanej sytuacji należy odnieść się do umowy z Republiką Federalną Niemiec. Stosownie do art. 12 ww. umowy, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Przez należności licencyjne rozumie się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Z powyższego wynika, że w definicji należności licencyjnych zawiera się także pojęcie prawa do użytkowania środków transportu. Niemniej w przypadku najmu urządzeń, które wykorzystywane są wyłącznie poza terytorium kraju, brak jest podstaw do uznania za spełnioną przesłanki z art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Dochód, który został uzyskany przez sprzedawcę usługi (zagraniczne przedsiębiorstwo), nie można traktować jako osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Czynności związane z użytkowaniem urządzenia są wykonywane wyłącznie na terytorium Niemiec, tam też nierezydent uzyskuje dochody z tytułu wynajmu. Bez znaczenia pozostaje miejsce wypłaty wynagrodzenia, czy to, że siedziba Spółki znajduje się na terytorium Polski. Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje jedynie, że podmiot może opodatkować daną czynność. Dlatego na wstępie należy zbadać, czy zgodnie z krajowym prawem (tutaj u.p.d.o.p.) istnieją przesłanki, aby opodatkować usługę u źródła dochodu. Jeśli takich przesłanek nie ma, to brak jest podstaw do pobrania podatku u źródła. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 12 września 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 882/12 na gruncie polskiego prawa podatkowego, nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na podstawie umowy o wykonanie usługi, których realizacja nie jest związana z terytorium Rzeczpospolitej.

Dokonując wykładni przepisów naczelna zasada stanowi clara non sunt interpretanda - co jest jasne, nie wymaga interpretacji. W sytuacji wystąpienia wątpliwości zasadnicze znaczenie odnajduje wykładnia językowa. Nie ma możliwości jej pominięcia. Biorąc pod uwagę zasadę pierwszeństwa wykładni językowej, uznać należy, że treść przepisu art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. nie przesądza o tym, że fakt wypłaty wynagrodzenia przez Spółkę z siedzibą w Polsce decyduje o położeniu źródła dochodu na terytorium RP. Tym samym brak jest podstaw do wypełnienia przez Spółkę obowiązków o których mowa w treści art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. - osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Mając na uwadze, że urządzenia przemysłowe, jakim w tym przypadku są naczepy do samochodów ciężarowych, nie są używane na terytorium Polski, nie można twierdzić, że powstaje obowiązek podatkowy.

Z takim stanowiskiem zgodził się także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 3 października 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1371/13 stwierdzając, że (...) jedynym łącznikiem pomiędzy dochodem podmiotu zagranicznego a terytorium Polski jest wypłata wynagrodzenia przez spółkę polską. Ten łącznik nie jest jednak w żadnym razie wystarczający dla przyjęcia, że dochód podmiotu zagranicznego został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 lipca 2013 r. wypowiedział się w sprawie o podobnym stanie faktycznym Nie wystarczy zatem, aby łącznik osobowy, a więc że rezultat takiej usługi świadczonej przez zagranicznego kontrahenta będzie się odnosił do polskiego podmiotu prawnego (zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie usługi dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy). Mówiąc inaczej, konieczne jest spełnienie łącznika terytorialnego, a więc opodatkowanie związane jest z faktem, powodującym powstanie przychodu, właśnie na terytorium Polski.

Reasumując należy stwierdzić, że na Spółce wypłacającej wynagrodzenie nie ciąży w Polsce żaden obowiązek związany z poborem podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, dalej: "u.p.d.o.p.") jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd (oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl art. 22a u.p.d.o.p., przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W art. 21 u.p.d.o.p. wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi transportowe wyłącznie na terytorium Niemiec. Usługi świadczone są z wykorzystaniem samochodów ciężarowych używanych na podstawie zawartej umowy leasingu od polskiej firmy. Naczepy są natomiast wynajmowane od spółki z siedzibą w Niemczech.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz obowiązujący stan prawny należy zauważyć, że ustawodawca nie uzależnił opodatkowania świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. od faktu, czy są one "fizycznie" wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia "dochody (przychody) uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej". W opinii tut. Organu pod tym pojęciem należy rozumieć zarówno dochody (przychody) osiągane z podejmowania działań, jak i dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatnika mającego ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów. W opinii Organu za takim rozumieniem powołanych wcześniej norm prawnych przemawia literalne brzmienie art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Przepis ten obowiązek podatkowy rozciąga bowiem na te podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi, które dochody osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Norma prawna art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. nie wiąże zatem opodatkowania "u źródła" z miejscem wykonania usługi, lecz z miejscem osiągnięcia dochodu (w rozumieniu kasowym lub memoriałowym), a ten niewątpliwie w rozpatrywanej sprawie powstaje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. u.p.d.o.p. (w przeciwieństwie do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 zez zm., dalej: "u.p.d.o.f.")), nie wiąże pojęcia "dochód" z terytorium na którym wykonywana jest praca, działalność wykonywana osobiście, prowadzona działalność gospodarcza, czy na którym położona jest nieruchomość (takie powiązanie "terytorialne" dochodu dokonane zostało w art. 3 ust. 2b u.p.d.o.f.). Jeżeli zatem u.p.d.o.p. nie wiąże pojęcia "dochód" z terytorium na którym wykonywane są czynności prowadzące do jego osiągniecia do takiego "przyporządkowania" nie może dojść w wyniku interpretacji art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Taka wykładnia jest niezgodna z literalnym brzmieniem ww. przepisu. Należy zatem przyjąć, że dochód o jakim mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. powstaje wtedy, gdy po stronie polskiego rezydenta podatkowego powstaje wierzytelność (stanowiąca dla kontrahenta przychód o charakterze definitywnym mogącym być źródłem dochodu) na rzecz podmiotu niebędącego polskim rezydentem podatkowym. W takim wypadku, a jest to przypadek opisany we wniosku, powstaje ograniczony obowiązek podatkowy. Wskazać w tym miejscu należy na tezę zawartą w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 6 czerwca 2007 r., sygn. akt. I SA/Gd 118/07, zgodnie z którą, w przypadku świadczenia usług przez zagraniczne podmioty na rzecz polskiego podmiotu, w sytuacji gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystywany w Polsce (także wyrok WSA w Krakowie z 19 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 1484/08, utrzymany wyrokiem NSA z 22 października 2010 r., sygn. akt II FSK 1108/09).

Podkreślić należy, że większość państw nakłada podatki nie tylko na podmioty, które mają personalne związki z danym państwem, ale także nakłada je na dochód i kapitał, w przypadku występowania gospodarczego związku dochodu lub kapitału z danym państwem. Innymi słowy, opodatkowaniu w danym państwie podlegają nie tylko wszelkie dochody lub kapitały podmiotów będących rezydentami tego państwa, ale także opodatkowaniu podlega dochód lub kapitał osiągnięty przez nierezydentów, jeżeli jego źródło lub miejsce położenia (situs) znajduje się w tym państwie (por. H. Hamaekers, K. Holmes, J. Głuchowski, T. Kardach, W. Nykiel, Wprowadzenie do międzynarodowego prawa podatkowego, LexisNexis, 2006). Na podmiocie objętym ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczony obowiązek podatkowy ma charakter ograniczony o tyle, że nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego łączy się z osiągnięciem dochodów, lecz tylko z określonego źródła bądź powstających w określonym miejscu (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Powołując się zatem na przytoczone powyżej tezy z piśmiennictwa, stwierdzić należy, że wynagrodzenie za usługę najmu naczep jest dochodem, którego źródło znajduje się w Polsce. Dochód ten został zatem osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka dokonując wypłaty wynagrodzenia za najem naczep na rzecz podmiotu niemieckiego zobowiązana jest jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., do odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat, z uwzględnieniem uregulowań wynikających z przepisów umowy zawartej pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

We wniosku Spółka powołała wyroki sądów administracyjnych, które potwierdzają jej stanowisko. Po pierwsze wskazać należy, że zostały one potraktowane jako element stanowiska Spółki, którego ze względów wskazanych w uzasadnieniu niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela. Należy także zauważyć, że wyroki te zostały wydane w indywidualnych sprawach, a niektóre z nich zapadły na bazie przepisów u.p.d.o.f., której brzmienie (co wykazano wcześniej) jest różne od brzmienia u.p.d.o.p. Z tego względu orzeczenia te nie są wiążące dla tut. Organu. Niezależnie od tego trzeba podkreślić, że orzecznictwo w zakresie będącym przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest jednolite. I tak, stanowisko tut. Organu znajduje potwierdzenie w cytowanym powyżej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 6 czerwca 2007 r., sygn. akt. I SA/Gd 118/07 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 października 2010 r. II FSK 1108/09.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.