IBPBI/2/423-424/09/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 14 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozliczenia strat powstałych na działalności strefowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozliczenia strat powstałych na działalności strefowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 12 maja 2008 r. Spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: SSE) będzie prowadzona przez wyodrębniony organizacyjnie i księgowo zakład. Proces inwestycyjny związany z uruchomieniem działalności potrwa wg założeń Spółki najprawdopodobniej do 2010 r..

Do czasu uruchomienia zakładu produkcyjnego Spółka, w związku z prowadzonym procesem inwestycyjnym, będzie ponosiła wydatki, którym nie będą towarzyszyć przychody. W związku z tym zgodnie z wyliczeniami Spółki przez początkowy okres działalności na terenie SSE wynik finansowy na działalności na terenie SSE będzie ujemny - Spółka będzie ponosić stratę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na tle opisanego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów podatkowych oraz przepisów regulujących problematykę pomocy publicznej Spółka będzie uprawniona do uwzględnienia straty na działalności strefowej w latach poprzedzających osiągnięcie zysków, z dochodem wypracowanym na terenie SSE w ramach uzyskanego zezwolenia, który zostanie objęty zwolnieniem podatkowym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy CIT.

Zdaniem Spółki, pomocą publiczną w formie zwolnienia z opodatkowania jest wartość podatku jaką Spółka musiałaby zapłacić gdyby nie korzystała ze Zwolnienia podatkowego. Prowadząc działalność nie objętą zwolnieniem podatnik ma prawo rozliczać stratę na działalności. Zdaniem Spółki art. 7 ustawy CIT nie reguluje kwestii rozliczania straty z działalności zwolnionej i dochodu z tej działalności i w ocenie Spółki nie zabrania rozliczenia straty z działalności zwolnionej z dochodem z takiej działalności.

Specjalną strefą ekonomiczną jest zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (dalej: Ustawa SSE) wyodrębniona zgodnie z przepisami tej ustawy niezamieszkała część terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, na której może być prowadzona działalność gospodarcza na zasadach określonych Ustawą SSE. Art. 12 Ustawy SSE stanowi, że dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym. Natomiast art. 16 ust. 1 Ustawy SSE stanowi, że podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Zezwolenie zgodnie z ustawą określa przedmiot oraz warunki działalności gospodarczej na terenie SSE.

Szczegółowe zasady korzystania z pomocy w tym maksymalną wielkość pomocy publicznej, którą można udzielić przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, warunki udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, sposób dyskontowania kosztów inwestycji i wielkości pomocy publicznej zostały uregulowane przez ustawodawcę w rozporządzeniach wykonawczych do Ustawy SSE. Obecnie obowiązujące Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych stanowi w § 8, że do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

Zatem do określenia szczegółowych zasad korzystania przez Spółkę z pomocy należy odwołać się do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: Rozporządzenie SSE). § 2a Rozporządzenia SSE stanowi, że pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia może być udzielana z zachowaniem warunków rozporządzenia Komisji (WE) nr 1628/2006 z dnia 24 października 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do regionalnej pomocy inwestycyjnej. Przesądza to ostatecznie, że ustawodawca regulując kwestie pomocy udzielanej przedsiębiorcom za punkt wyjścia przyjął rozwiązania wspólnotowe w zakresie pomocy publicznej. Dalej, w § 3 ust. 1 Rozporządzenia SSE stwierdzono, że pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie odpowiednich regulacji ustaw podatkowych (dla osób prawnych art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy CIT) stanowi pomoc regionalną.

Z powyżej przedstawionych regulacji prawa polskiego wynika, że pomoc jaka udzielana jest przedsiębiorcom prowadzącym działalność na terenie SSE na podstawie zezwolenia stanowi pomoc publiczną (pomoc regionalną). Formą tej pomocy jest zwolnienie z podatku dochodowego podmiotów prowadzących działalność w strefie na podstawie zezwolenia.

Zatem analiza regulacji podatkowych w przedstawionym stanie faktycznym powinna być dokonywana z uwzględnieniem odpowiednich regulacji dotyczących pomocy publicznej, w tym również przepisów wspólnotowych konstytuujących podstawy systemu pomocy publicznej na terenie Unii Europejskiej. Na poparcie powyższego stanowiska Spółka przywołuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 kwietnia 2007 r. (sygn. I SA/Rz 634/06).

Aktem nadrzędnym statuującym zasady przyznawania pomocy publicznej jest Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską ("Traktat"). Z art. 87 ust. 1 Traktatu wynika, że z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktacie, wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi. Art. 87 ust. 3 Traktatu stanowi jednocześnie, że za zgodną ze wspólnym rynkiem może zostać uznana m.in. pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski lub regionów, w których istnieje poważny stan niedostatecznego zatrudnienia (pomoc regionalna).

W związku z powyższymi regulacjami pomoc publiczna powinna być rozumiana jako wszelka pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów.

W Obwieszczeniu Komisji w sprawie stosowania reguł pomocy publicznej do środków związanych z bezpośrednim opodatkowaniem działalności gospodarczej (98/C 384/03; dalej: Obwieszczenie) prawodawca unijny dokonał wykładni autentycznej regulacji art. 87 Traktatu, w zakresie, w jakim odnoszą się one do podatkowych instrumentów pomocowych - środków fiskalnych.

Aby zostać uznaną za pomoc publiczną, o której mowa w art. 87 Traktatu, podatkowy instrument stosowany dla celów pomocy publicznej musi spełniać w ocenie Komisji następujące warunki:

* (...) środek musi przyznawać odbiorcom przywileje zwalniające ich z obciążeń, które normalnie są pobierane z ich budżetu. Przywileje mogą być zapewniane poprzez zmniejszenie obciążeń podatkowych firmy na różne sposoby (...);

* (...) korzyść musi być przyznana przez państwo albo ze środków publicznych. Strata wpływów podatkowych jest równoznaczna z konsumpcją środków publicznych w formie wydatków finansowych (...);

* (...) środek musi wpływać na konkurencję i handel pomiędzy Państwami Członkowskimi. (...) Sam fakt, że pomoc wzmacnia pozycję firmy w porównaniu z pozycją innych firm będących konkurentami w wewnątrzwspólnotowym handlu, jest wystarczający do wyciągnięcia wniosku, że ma to wpływ na handel wewnątrzwspólnotowy (...);

* (...) środek musi być określony albo dostępny nie dla wszystkich, czyli promować niektórych przedsiębiorców lub produkcję niektórych towarów" (...) - selektywność środka;

* pomoc nie stanowi tzw. środka ogólnego - nie jest środkiem podatkowym, który jest dostępny dla wszystkich podmiotów gospodarczych działających w Państwie Członkowskim.

Z powyższego wynika, że skoro pomoc udzielana przedsiębiorcom działającym na terenie SSE na podstawie zezwolenia stanowi pomoc publiczną udzieloną w formie instrumentu fiskalnego, musi ona spełniać powyższe warunki. Zatem również regulacje prawa podatkowego powinny, w zakresie jakim wprowadzają one takie instrumenty fiskalne (zwolnienia) uwzględniać powyższe warunki.

Artykuł 7 ust. 1 Ustawy CIT definiuje przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z powołanym przepisem jest nim dochód, bez względu na rodzaj źródła przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty, a w przypadkach opisanych w art. 21 i 22 Ustawy CIT przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W art. 7 ust. 2 Ustawy CIT ustawodawca zamieścił definicję dochodu, którym jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11 ustawy, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania oraz definicję straty, którą jest nadwyżka kosztów uzyskania przychodów nad przychodami.

Zgodnie z art. 7 ust. 3 i 4 Ustawy CIT, przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania i straty nie uwzględnia się m.in. przychodów i kosztów uzyskania przychodów ze źródeł nie podlegających opodatkowaniu albo wolnych od podatku.

Zdaniem Spółki, art. 7 ust. 3 i 4 Ustawy CIT zakazuje jedynie rozliczenia straty z działalności zwolnionej z dochodem z działalności opodatkowanej. Tak samo interpretują ten przepis sądy administracyjne w ustalonej już linii orzeczniczej (np. wyrok NSA z 7 maja 1999 r., sygn. III SA 5404/98; wyrok NSA z 12 maja 1999 r., sygn. I SA/Gd 1519/97).

Równocześnie, Spółka uważa, że treść art. 7 ust. 3 i 4 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy CIT w żaden sposób nie ogranicza możliwości zmniejszenia dochodu z działalności zwolnionej o stratę z działalności zwolnionej dla celów kalkulacji pomocy publicznej, a w konsekwencji, uwzględnienia straty jako elementu zmniejszającego wysokość zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy CIT.

Rozliczenie straty z działalności zwolnionej jest dokonywane jedynie w obrębie źródła zwolnionego i stanowi element kalkulacji wysokości pomocy publicznej przysługującej Spółce. Sposób przeprowadzenia powyższej kalkulacji podlega zasadom ustanowionym w przepisach o pomocy publicznej normujących działalność na terenie specjalnych stref ekonomicznych.

Pogląd zaprezentowany przez Spółkę został podzielony przez NSA w wyroku z dnia 29 października 2008 (sygn. II FSK 1020/07). NSA odnosząc się do zarzutów kasacyjnych podniesionych przez skarżącą w tej sprawie, stwierdził, że zgodzić się jednak należy ze skarżącym, iż z powołanego przepisu (art. 7 Ustawy CIT) nie można wywnioskować, iż co do zasady podatnikowi nie wolno obniżyć dochodu zwolnionego uzyskanego w strefie ekonomicznej o stratę poniesioną na tej działalności w ramach kalkulacji wysokości pomocy publicznej. Kwestia ta nie jest bowiem objęta regulacją zawartą w art. 7 Ustawy CIT. Nie można zatem podzielić poglądu, wyrażonego w zaskarżonym wyroku, iż celem tej regulacji było wyłączenie możliwości odliczania przez podatników uzyskujących przychody z tytułu działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej od dochodu uzyskanego z działalności w tej strefie, strat tam uzyskanych.

Skoro zatem z przepisów Ustawy CIT nie wynika, że strata poniesiona z tytułu prowadzenia działalności na terenie SSE na podstawie zezwolenia nie może być rozliczana z dochodem z tego tytułu, a zatem w związku z uwagami przedstawionymi przez Spółkę, takie rozliczenie powinno być możliwe.

Z przytoczonych przez Spółkę argumentów, w jej ocenie wynika, że:

* pomoc udzielona Spółce w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą na terenie SSE na podstawie zezwolenia stanowi pomoc publiczną (regionalną) w rozumieniu art. 87 Traktatu i powinna spełniać wszystkie jej warunki,

* aby podatkowy środek pomocowy został uznany z pomoc publiczną musi przyznawać odbiorcy środka przywileje zwalniające go z obciążeń, które normalnie są pobierane z jego budżetu; korzyść przyznawana jest ze środków publicznych; musi wpływać na konkurencyjność; musi być selektywny oraz nie może stanowić tzw. środka ogólnego,

* jeśli Spółka nie mogłaby rozliczać strat powstałych w związku z działalnością na terenie SSE doprowadzi to do przedwczesnej konsumpcji dostępnej kwoty pomocy publicznej, a w skrajnym przypadku do braku jakiejkolwiek korzyści z tego tytułu - nie zostałby spełniony podstawowy warunek pomocy - przyznania odbiorcy przywileju zwalniającego z obciążeń, które normalnie są pobierane z ich budżetu (tak Obwieszczenie),

* w Ustawie CIT nie zastrzeżono, iż co do zasady podatnikowi nie wolno obniżyć dochodu zwolnionego uzyskanego w strefie ekonomicznej o stratę poniesioną na tej działalności w ramach kalkulacji wysokości pomocy publicznej (tak NSA w wyroku sygn. II FSK 1020/07),

* dokonując zatem interpretacji przepisów art. 7 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy CIT wykładnia powinna uwzględniać regulacje w zakresie pomocy publicznej i w związku z nadrzędnością Traktatu wynikając z art. 91 ust. 2 Konstytucji nie powinna być sprzeczna z art. 87 Traktatu.

W ocenie Spółki, w związku z powyższymi, jedynie stanowisko uprawniające do rozliczenia strat z działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia z dochodami z tego tytułu w sposób przewidziany w art. 7 ust. 5 jest uprawnione.

Spółka podkreśla, że odmienne stwierdzenie prowadziłoby do sytuacji, gdzie Spółka mimo wykorzystania maksymalnego dostępnego limitu pomocy publicznej faktycznie (w związku z nieuwzględnieniem strat na działalności "strefowej") otrzymałaby mniej środków niż wynikałoby to z tego limitu. Taki stan rzeczy prowadziłby do uznania za sprzeczne regulacji Ustawy CIT w tym zakresie z regulacjami dotyczącymi pomocy publicznej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest - z zastrzeżeniem art. 21 i 22 - dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został on osiągnięty. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p.).

Przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania, na mocy przepisu art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p., nie uwzględnia się między innymi:

Wymienionych przychodów i kosztów uzyskania przychodów nie uwzględnia się również przy ustalaniu straty (art. 7 ust. 4 u.p.d.o.p.).

Regulacja art. 7 ust. 5 u.p.d.o.p. daje podatnikowi prawo do obniżenia dochodu o wysokość straty w najbliższych kolejno następujących po sobie pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50%.

Podstawę opodatkowania stanowi natomiast dochód ustalony zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 albo w art. 7a ust. 1 u.p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 21 i 22, po odliczeniu wartości wskazanych w art. 18 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.) dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4 - 6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Przy czym, stosownie do art. 17 ust. 4 u.p.d.o.p. zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34 tej ustawy, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ww. ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka ma zamiar prowadzić działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia z 12 maja 2008 r.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie Spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, ma ona prawo skorzystać z pomocy publicznej na terenie tej strefy w postaci zwolnienia z opodatkowania dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie tej strefy, przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. Skoro dochody te są wolne od podatku, zgodnie z unormowaniem art. 7 ust. 3 u.p.d.o.p., przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i kosztów ich uzyskania nie uwzględnia się przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania. Wartości te nie są brane pod uwagę również przy ustalaniu straty (art. 7 ust. 4 u.p.d.o.p.).

Oznacza to, że strata poniesiona przez Spółkę w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej nie jest stratą podatkową w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p. Nadwyżka kosztów poniesionych w związku z tą działalnością nad osiągniętymi z niej przychodami stanowi jedynie stratę ekonomiczną. Ustawodawca nie przewidział w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych możliwości obniżenia dochodu uzyskanego przez Spółkę z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej o tego rodzaju straty poniesionej w latach poprzednich. Za takim stanowiskiem przemawia samo brzmienie art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., w którym ustawodawca posłużył się pojęciem "dochodu". Przepis ten stanowi jeden z wyjątków od ogólnej zasady, zgodnie z którą dochód uzyskany przez podmioty wskazane w art. 1 tej ustawy podlega opodatkowaniu. Wobec tego, nie może być on interpretowany rozszerzająco.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, strata osiągnięta została na działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, objętej zezwoleniem, czyli na działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, Spółka nie będzie miała prawa do pomniejszenia dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej, prowadzonej na podstawie uzyskanego zezwolenia wydanego w dniu 12 maja 2008 r., na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej o wysokość straty na tej działalności poniesionej. Tym samym o wysokość powyższej straty Spółka nie ma prawa pomniejszyć dochodu do ustalenia wielkości wykorzystanej pomocy publicznej.

Nadmienić również należy, że przywołane przez wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydane zostały w indywidualnych sprawach. Wobec tego nie mogą mieć wpływu na treść zawartą w wydanej interpretacji indywidualnej.

Stanowisko wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.