IBPBI/2/423-383/12/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 3 lipca 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 12 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 11 i 16 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy w związku z "utratą" lokali użytkowych niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1) - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy w związku z "utratą" lokali użytkowych niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 2 lipca 2012 r. Znak IBPBI/2/423-383/12/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 11 i 16 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2003 r. Wnioskodawca nabył dwa lokale użytkowe w jednym budynku wraz z przynależnymi im udziałami w nieruchomości gruntowej oraz w częściach wspólnych budynku i innych urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, za łączną cenę 1.093.600 zł. Transakcję powyższą udokumentowano aktem notarialnym. Przedmiotowe nieruchomości lokalowe obciążone były hipoteką kaucyjną do kwoty 1.000.000 zł. Wnioskodawca za przedmiotowe lokale uregulował tylko część z powyższego zobowiązania tj. kwotę 87.854,37 zł. Nabyte lokale zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację. W dniu 12 grudnia 2005 r. pomiędzy Wnioskodawcą (nabywcą lokali), a sprzedającym te lokale, została podpisana ugoda w formie aktu notarialnego, w której sprzedający oświadczył, że w razie "gdyby w wyniku prowadzonej egzekucji Wnioskodawca utracił własność przedmiotowych lokali użytkowych, to sprzedawca zrzeka się dochodzenia w przyszłości roszczenia w stosunku do Wnioskodawcy z tytułu niezapłaconej ceny sprzedaży za przedmiotowe lokale użytkowe, zaś w przypadku gdyby pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości w wyżej wymienionym trybie przewyższały wysokość zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu ceny sprzedaży, to sprzedawca tytułem odszkodowania zapłaci Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą tej nadwyżki." W 2007 r. Wnioskodawca otrzymał postanowienie sądu rejonowego, uprawomocnione 14 lutego 2007 r., dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego o którym mowa wyżej przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność jednego z dwóch ww. lokali na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła i lokal ten został tej osobie wydany.

W dniu 10 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca otrzymał prawomocne postanowienie sądu rejonowego dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego o którym mowa wyżej przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność drugiego lokalu na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła. W dniu 11 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca przedmiotowy lokal wydał osobie, której ten lokal został przysądzony. W dniu 22 grudnia 2011 r. Komornik Sądowy przesłał Wnioskodawcy kopię faktury VAT, na której wykazał siebie jako wystawiającego fakturę, a Wnioskodawcę jako sprzedawcę lokalu użytkowego. Nabywcą jest osoba fizyczna jak podano wyżej. Komornik nie przesłał natomiast do Wnioskodawcy żadnych dokumentów sprzedaży w zakresie lokalu pierwszego, który Wnioskodawca utracił w 2007 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w związku z "utratą" lokali użytkowych, niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów.

(pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przysądzeniem własności nieruchomości osobie "trzeciej" i jej bezpowrotnej utracie przez Wnioskodawcę, zasadnym jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części wartości środka trwałego, jak w przypadku likwidacji środka trwałego. Jak bowiem wynika z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. A więc likwidacja środków trwałych z innych przyczyn niż wymienione w tym przepisie jest kosztem podatkowym. Do likwidacji, która jest kosztem podatkowym odniósł się WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 grudnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1245/09). WSA w Warszawie powołał się na orzecznictwo NSA, który interpretuje je szeroko, uznając za likwidację nie tylko unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie go innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę, czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego technicznym, technologicznym lub "moralnym", wycofaniem go z ewidencji środków trwałych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in.- w art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. wydatki na:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Wnioskując a contrario z analizowanej normy prawnej należy stwierdzić, iż w określonym przypadku, gdy łącznie zostaną spełnione następujące przesłanki:

* ma miejsce likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p.,

* zaistnieje strata związana z ww. likwidacją w rozumieniu unormowań u.p.d.o.p.,

* utrata przydatności gospodarczej nastąpiła z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności,

podatnik co do zasady może zaliczyć poniesione koszty odpowiadające nieumorzonej wartości środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia ogólnych przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabył dwa lokale użytkowe. Przedmiotowe nieruchomości lokalowe obciążone były hipoteką kaucyjną za które Wnioskodawca uregulował tylko część zobowiązania. Nabyte lokale zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację. W 2005 r. pomiędzy Wnioskodawcą (nabywcą lokali), a sprzedającym te lokale, została podpisana ugoda, w której sprzedający oświadczył, że w razie "gdyby w wyniku prowadzonej egzekucji Wnioskodawca utracił własność przedmiotowych lokali użytkowych, to sprzedawca zrzeka się dochodzenia w przyszłości roszczenia w stosunku do Wnioskodawcy z tytułu niezapłaconej ceny sprzedaży za przedmiotowe lokale użytkowe, zaś w przypadku gdyby pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości w wyżej wymienionym trybie przewyższały wysokość zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu ceny sprzedaży, to sprzedawca tytułem odszkodowania zapłaci Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą tej nadwyżki." W 2007 r. oraz w 2010 r. Wnioskodawca otrzymał prawomocne postanowienia sądu, dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność pierwszego i drugiego lokalu na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła. W 2011 r. Komornik Sądowy przesłał Wnioskodawcy kopię faktury VAT, na której wykazał siebie jako wystawiającego fakturę, a Wnioskodawcę jako sprzedawcę lokalu użytkowego. Nabywcą jest osoba fizyczna. Komornik nie przesłał natomiast do Wnioskodawcy żadnych dokumentów sprzedaży w zakresie lokalu pierwszego, który Wnioskodawca utracił w 2007 r.

W interpretacji indywidualnej z dnia 23 lipca 2012 r. Znak IBPBI/2/423-846/12/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdził, że w przypadku przesądzenia własności lokali mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem tych nieruchomości. Zatem wydatki na nabycie nieruchomości (stanowiących u Wnioskodawcy środki trwałe) pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne będą stanowiły koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. w momencie uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, iż w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku nie doszło do likwidacji środków trwałych a zatem nie będzie miał zastosowania powołany przez Wnioskodawcę art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p.

W związku z powyższym, pomimo potwierdzenia przez tutejszy organ możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lokali (pomniejszonych o dokonane odpisy amortyzacyjne) należało uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.