IBPBI/2/423-373/13/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 12 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu podatkowego w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę świadczenia pieniężnego z tytułu odszkodowania, którego stał się cesjonariuszem i odprowadzenia podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 12 lutego 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu podatkowego w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę świadczenia pieniężnego z tytułu odszkodowania, którego stał się cesjonariuszem i odprowadzenia podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, którego działalność polega na dochodzeniu w imieniu Klientów roszczeń odszkodowawczych od zakładów górniczych za szkody spowodowane ruchem zakładu. Klientami Wnioskodawcy są wyłącznie osoby fizyczne, którym wyrządzono szkodę ruchem zakładu górniczego na nieruchomościach będących ich własnością, a które to nieruchomości są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe tj. nie związane z ich działalnością gospodarczą. Na podstawie umowy zawartej między Wnioskodawcą a Klientem, będącym poszkodowanym, Wnioskodawca jest wynagradzany nie poprzez zapłatę określonej kwoty przez Klienta, lecz poprzez dokonanie przeniesienia przez Klienta na rzecz Wnioskodawcy części swojej wierzytelności, jaka mu przysługuje z tytułu powstałej szkody (np. w wysokości 10%), co czyni Wnioskodawcę, w następstwie spełnienia przesłanek określonych art. 509-517 Kodeksu Cywilnego - obok Klienta pierwotnie poszkodowanego - współuprawnionym do żądania od Sprawcy szkody (tekst jedn.: zakładu górniczego) naprawienia szkody w odpowiedniej części. Przedmiotowa cesja ma charakter cesji właściwej, czyli przenoszącej definitywnie wszelkie prawa i obowiązki poszkodowanego (nie zwrotnej) o odpowiedniej wysokości, wynikającej z treści umowy, stanowiącej wartość określoną procentowo (np. 10%).

Natomiast Wnioskodawca zawiera z dwoma osobami fizycznymi umowy o dzieło, których przedmiotem jest wyegzekwowanie świadczenia od sprawcy szkody. Umownie Wnioskodawca i Wykonawcy dzieła ustalają, iż wraz z wykonaniem dzieła przez niniejsze osoby, uzyskają one nie wynagrodzenie pieniężne, lecz część wierzytelności jaką Wnioskodawca uzyskał od Klienta, w odpowiedniej wysokości (np. po 25% wierzytelności Wnioskodawcy na każdego z wykonawców umowy o dzieło; pozostała część, w tym przypadku 50%, pozostaje należna Wnioskodawcy). Skutkuje to tym, iż po odpowiednim spełnieniu postanowień art. 509-517 k.c. oraz wykonaniu dzieła, osobami uprawnionymi do uzyskania odszkodowania za szkodę od sprawcy na podstawie prawa geologicznego i górniczego jest sam Klient, Wnioskodawca oraz wykonawcy umów o dzieło. Przedmiotem roszczeń odszkodowawczych są wyłącznie środki pieniężne, które uzyskiwane są w następstwie zawarcia ugody lub zasądzone prawomocnym wyrokiem sądowym na podstawie przepisów ustawy prawo geologiczne i górnicze (art. 144 ust. 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2011 r. Nr 163, poz. 981 z późn. zm.) w związku z art. 363 § 1 k.c.). Osoby fizyczne wykonujące umowy o dzieło nie są przedsiębiorcami.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy od otrzymanego przez Wnioskodawcę świadczenia pieniężnego, z tytułu odszkodowania, którego stał się cesjonariuszem, powstaje obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego od osób prawnych... (druga część pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób prawnych od uzyskanego przychodu zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Przepis art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. nie definiuje pojęcia przychodu, a jedynie ogranicza się do kazuistycznego wyszczególnienia wartości majątkowych zaliczanych do tej kategorii.

Przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 u.p.d.o.p.). Podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje więc swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Natomiast art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. enumeratywnie określa, przysporzenia które nie są przychodem w rozumieniu u.p.d.o.p.; w katalogu w nim zawartym nie został ujęty przychód z tytułu odszkodowania.

Również regulacja art. 17 u.p.d.o.p., traktująca o zwolnieniach przedmiotowych, nie zawiera w swej treści świadczeń odszkodowawczych. Tym samym otrzymanie środków pieniężnych w formie odszkodowania będzie wiązało się z uzyskaniem przez podatnika przychodu podatkowego.

Na gruncie u.p.d.o.p. każdy ostateczny (nie podlegający zwrotowi) wpływ środków finansowych jest przychodem podatkowym podatnika, z wyłączeniem oczywiście przypadków enumeratywnie określonych przez art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. Bez znaczenia przy rozpoznawaniu przychodu pozostaje przy tym źródło pochodzenia tych środków. Oznacza to, że wszystkie środki pieniężne jakie wpływają na rachunek Spółki stanowią, w rozumieniu ustawy podatkowej, przychód. Dotyczy to zarówno należności będących wprost wynikiem prowadzonej działalności gospodarczej, jak również innych definitywnych przysporzeń finansowych, jakimi niewątpliwie są odszkodowania.

Skutkiem tego, w sytuacji przedstawionej we wniosku otrzymane przez Spółkę odszkodowanie będzie stanowiło przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Zatem Wnioskodawca będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób prawnych od uzyskanego dochodu stanowiącego różnicę nadwyżki sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz w zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.