IBPBI/2/423-372/13/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2013 r. (wpływ do tut. Biura 28 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży obiektu wczasowego - jest prawidłowe.

W dniu 28 marca 2013 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży obiektu wczasowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości zabudowanej dla której sąd rejonowy prowadzi księgę wieczystą (nieruchomość), właścicielem budynków posadowionych na tej nieruchomości oraz 19 domków kempingowych (obiekty). Wnioskodawca prowadzi zakładowy fundusz świadczeń socjalnych a przedmiotowa nieruchomość jako obiekt wczasowy i środek trwały służący do pewnego momentu działalności socjalnej, stanowił jeden ze środków tego funduszu. Aktualnie od wielu lat przedmiotowa nieruchomość - ze względu na zły stan techniczno-sanitarny i niski standard - nie jest przez pracowników Wnioskodawcy wykorzystywana w celach socjalnych i tym samym nie służy działalności socjalnej. Wnioskodawca aktualnie oddaje przedmiotową nieruchomość w dozór ponosząc z tego tytułu koszty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji sprzedaży przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków powstanie u Wnioskodawcy obowiązek z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych w sytuacji, gdy bezpośrednio przed sprzedażą przedmiotowa nieruchomość nie służyła działalności socjalnej ze względu na zły stan techniczno-sanitarny i niski standard obiektów na niej posadowionych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie sprzedaży przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków skutkować będzie powstaniem u Wnioskodawcy obowiązku z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych ze względu na fakt, że bezpośrednio przed sprzedażą przedmiotowa nieruchomość nie służyła działalności socjalnej ze względu na zły stan techniczno-sanitarny i niski standard obiektów na niej posadowionych.

W pierwszym rzędzie należy jednak wskazać, że co do zasady, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 592 z późn. zm. - dalej jako "ustawa o ZFŚŚ"), środki funduszu socjalnego zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Za przychód ze sprzedaży i likwidacji, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 7 i 8 ustawy o ZFŚŚ, uważa się przychód ze sprzedaży i likwidacji środka trwałego pomniejszony o koszty tej sprzedaży i likwidacji. Za koszty sprzedaży i likwidacji uważa się wyłącznie koszty związane bezpośrednio ze sprzedażą i likwidacją, tzn. np. koszty wyceny środka trwałego, ogłoszenia i przeprowadzenia przetargu na sprzedaż tego mienia, sporządzenie aktu notarialnego. Tak ustalona kwota jako uzyskana ze sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej (np. obiektów wczasowych) zasila zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a uzyskany wówczas przychód nie jest kwalifikowany do przychodów dla celów podatku dochodowego zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm. - winno być: ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), który stanowi, iż do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Należy jednak podnieść, że w świetle poglądów panujących w doktrynie i orzecznictwie, pracodawca ma możliwość całkowitej lub częściowej zmiany przeznaczenia środka trwałego, który do tej pory służył działalności socjalnej, a który ze względu na aktualny zły stan techniczno-sanitarny nie spełnia warunków pozwalających na jego dalsze wykorzystywanie do tych celów przez pracowników Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego przedstawionym w wyroku z 17 lutego 2000 r., I PKN 538/99 (LexPolonica nr 346237), "obowiązek przekazania na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przychodów z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych), dotyczy środków, które aktualnie służą działalności socjalnej, a nie tych, które służyły lub mogłyby jej służyć w przyszłości".

Tym samym w sytuacji, gdy obiekt socjalny bezpośrednio przed sprzedażą nie był wykorzystywany w celach socjalnych, jego sprzedaż i uzyskane w ten sposób środki nie powinny zwiększać zasobów funduszu. Jeżeli zaś obiekt rekreacyjny stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest wypełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W takiej sytuacji bowiem uzyskane ze sprzedaży środki przysługiwać będą w całości pracodawcy, który będzie mógł swobodnie nimi dysponować i wówczas przepis art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS nie będzie miał zastosowania. W konsekwencji - co potwierdza również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 sierpnia 2008 r. (ITPB3/423-316/08/AW) - do przychodu uzyskanego ze zbycia przedmiotowego środka trwałego nie będzie mógł mieć zastosowania przepis art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co z kolei skutkuje koniecznością uznania otrzymanych z tego tytułu środków pieniężnych za przychód Wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w sytuacji opisanej we wniosku, dokonanie sprzedaży prawa użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków skutkować będzie powstaniem u Wnioskodawcy obowiązku z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych z uwagi na fakt, że uzyskane przez Wnioskodawcę środki z jego sprzedaży nie będą mogły zostać przeznaczone na powiększenie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ze względu na całkowitą zmianę przeznaczenia przedmiotowego ośrodka wczasowego jako środka trwałego, który ze względu na zły stan techniczno-sanitarny nie jest od dłuższego czasu wykorzystywany przez pracowników Wnioskodawcy na cele socjalne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika. Źródła przychodów zostały natomiast wskazane w art. 12 tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

Stosownie natomiast do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zamknięty katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, zawarty natomiast został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wśród tego rodzaju przychodów ustawodawca w pkt 5 wymienił przychody, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 592 z późn. zm.), środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Analiza językowa ww. przepisu prowadzi do wniosku, że jego dyspozycją objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego działalności socjalnej. Jego treść wskazuje, że taka właśnie ma być funkcja środka trwałego w momencie jego zbycia. Użyty w tym przepisie zwrot "służących działalności socjalnej" wskazuje więc na konieczność wykorzystywania danego środka trwałego do działalności socjalnej w chwili np. zbycia.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka nie prowadzi już działalności socjalnej w obiekcie wczasowym będącym przedmiotem sprzedaży. Wobec powyższego, jeżeli obiekt o jakim mowa we wniosku stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest spełniony warunek używania przedmiotowego obiektu do takich celów, a zatem przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W konsekwencji do przychodu uzyskanego ze zbycia tej nieruchomości nie będzie mieć zastosowania przepis cytowanego art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkuje koniecznością uznania przychodu z tego tytułu za przychód podatkowy.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.