IBPBI/2/423-297/09/BG - Moment zaliczenia wydatków związanych z wyceną udziałów do kosztów uzyskania przychodów w przypadku gdy nie dojdzie do ich sprzedaży.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 22 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących wyceny udziałów, ogłoszeń, itp. w sytuacji gdy nie dojdzie do sprzedaży udziałów (pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących wyceny udziałów, ogłoszeń, itp. w sytuacji gdy nie dojdzie do sprzedaży udziałów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zamierza zbyć udziały. Proces sprzedaży udziałów przebiega etapowo:

W związku z ww. sprzedażą spółka ponosi wydatki na wycenę udziałów, na ogłoszenia itp.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

W którym momencie można zaliczyć wydatki związane z wyceną udziałów, ogłoszeń itp. do kosztów uzyskania przychodów w przypadku gdy nie dojdzie do ich sprzedaży na skutek niezgłoszenia się inwestorów lub złożenia przez nich niesatysfakcjonujących ofert.

Zdaniem Spółki, w przypadku gdy nie dojdzie do sprzedaży udziałów na skutek niezgłoszenia się inwestorów lub złożenia niesatysfakcjonujących ofert można te wydatki potraktować jako koszty uzyskania przychodów w momencie podjęcia uchwały o przerwaniu procesu sprzedaży udziałów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza bowiem, że wydatek musi być poniesiony w taki sposób, by racjonalnie działający przedsiębiorca mógł spodziewać się z dużym prawdopodobieństwem uzyskania przychodu, na realizację celu prowadzonej działalności gospodarczej, a więc osiągnięcia dochodu.

Należy przy tym zaznaczyć, że koszty podatkowe ponoszone przez podmiot gospodarczy podzielić można na koszty bezpośrednie i koszty pośrednie. Do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Jest to wówczas koszt ogólny działalności gospodarczej. Aby określić czy dany koszt jest bezpośrednio związany z przychodem, należy rozstrzygnąć czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym.

W przypadku kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zastosowanie ma art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p. który stanowi, iż koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W przypadku kosztów, których nie można powiązać bezpośrednio i funkcjonalnie z określonym przychodem, właściwym momentem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów będzie - zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy - data ich poniesienia.

Skoro Spółka nie ma możliwości powiązać konkretnych kosztów z konkretnymi przychodami, w myśl zasady przewidzianej w art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p., to wymienione wydatki winna uznać za koszty pośrednie i zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p. zaliczyć do kosztów w dacie ich poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p. (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r.) za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Od 1 stycznia 2009 r. przepis ten brzmi: za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Należy przy tym podkreślić, iż przedmiotowe wydatki powinny być racjonalnie uzasadnione co do zasady i co do wielkości oraz odpowiednio udokumentowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.