IBPBI/2/423-286/09/BG - Nabycie know-how a obowiązek pobrania podatku u źródła.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia "Spółce N" z siedzibą w Japonii za świadczone usługi - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2009 r. wpłynął do BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej Interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu wypłaty wynagrodzenia "Spółce N" z siedzibą w Japonii za świadczone usługi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność na obszarze Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wytwarzanie filtrów ceramicznych do katalizatorów samochodowych. Dnia 1 maja 2004 r. Spółka zawarła umowę (dalej: Umowa) ze "Spółką N" z siedzibą w Japonii. Z preambuły do Umowy wynika, że pracownicy "Spółki N" dysponują szerokim doświadczeniem w zakresie technicznych zagadnień produkcji filtrów ceramicznych. Natomiast Spółka zamierza rozwinąć działalność gospodarczą i w tym celu wykorzystać doświadczenie i wiedzę "Spółki N". Zgodnie z postanowieniami Umowy zakres usług świadczonych przez "Spółkę N" na podstawie Umowy obejmować będzie wsparcie techniczne w procesie produkcyjnym w fabryce Spółki w Polsce.

W szczególności usługi te obejmować będą:

Zgodnie z Umową, "Spółka N" będzie delegowała wybranych pracowników (dalej: Eksperci) do pracy w Spółce w Polsce. Z tytułu wykonanych usług Spółka płaci wynagrodzenie na rzecz "Spółki N", skalkulowane na podstawie dziennej stawki oraz liczby dni przepracowanych w Spółce w okresie oddelegowania pracownika. Wynagrodzenie to podwyższane jest o koszty poniesione przez Ekspertów "Spółki N" w związku ze świadczonymi usługami. "Spółka N" nie ma na terytorium Polski zakładu. Ponadto Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji wydany na rzecz "Spółki N" przez organy podatkowe w Japonii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu wypłaty wynagrodzenia na rzecz "Spółki N" za usługi świadczone na podstawie Umowy, Spółka zobowiązana jest pobrać i odprowadzić na konto właściwego urzędu skarbowego podatek u źródła w Polsce.

Zdaniem Spółki, nie istnieje obowiązek pobrania podatku u źródła w Polsce z tytułu wynagrodzenia zapłaconego "Spółce N" na podstawie ww. umowy, gdyż zgodnie z brzmieniem umowy między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 20 lutego 1980 r. (dalej: Polsko - Japoński Traktat o unikaniu podwójnego opodatkowania) usługi świadczone przez "Spółkę N" powinny być traktowane jako zyski z przedsiębiorstw (art. 7 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania) niepodlegające opodatkowaniu w Polsce. Spółka posiada ważny certyfikat rezydencji "Spółki N".

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. określanej dalej skrótem "ustawa o p.d.o.p.") przychody uzyskiwane na terytorium Polski, przez podmioty niebędące polskimi rezydentami:

* z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

* z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,

- ustala się w wysokości 20% przychodów (WHT).

Jednakże, zgodnie z ustawą o p.d.o.p. powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. Zastosowanie niższej stawki wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest od posiadania certyfikatu rezydencji podmiotu świadczącego usługę.

W przedmiotowej sprawie ma zastosowanie Polsko - Japoński Traktat o unikaniu podwójnego opodatkowania. W opisanej sytuacji istotne jest rozstrzygniecie czy wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę na rzecz "Spółki N" na podstawie Umowy stanowi zapłatę z tytułu należności licencyjnych, określonych w art. 12 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności z tytułu know-how, czy też jest to zapłata z tytułu świadczenia usług i powinna być kwalifikowana jako zyski przedsiębiorstwa na podstawie art. 7 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Spółki wynagrodzenie "Spółki N" nie stanowi zapłaty za nabycie know-how. W świetle ustawy o p.d.o.p., know - how jest zdefiniowane jako informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Ponadto w Komentarzu do Konwencji Modelowej OECD z 2005 r. zdefiniowano to pojęcie następująco: "know-how to wszelkie informacje potrzebne do wytwarzania produktu lub świadczenia usług na skalę przemysłową, to znaczy informacje o przebiegu danego procesu lub sposobie wytwarzania produktu lub też usług. Informacje te obejmują wszystko, czego podmiot nie może się dowiedzieć na podstawie standardowej wiedzy o technice lub procesie produkcji oraz świadczonych usługach (...) W umowie know-how, jedna ze stron zobowiązuje się dostarczyć informacje drugiej stronie, dla osobistego użytku z zakazem rozpowszechniania tych informacji. Strona dostarczająca know-how nie odgrywa żadnej roli w procesie wdrażania udzielonego know-how i nie bierze odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty. Natomiast w umowie o świadczenie usług usługodawca zobowiązuje się wykorzystać swoje umiejętności w celu osobistego świadczenia usług. Jest to cecha wyróżniająca kontrakty know-how od umów o świadczenie usług".

Należy ponadto wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. III SA 1661/2001), stwierdził, że know - how "jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. Termin "poufny" oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin "istotny" oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności."

Zgodnie z ustaloną praktyką, know - how obejmuje wszystkie informacje konieczne w procesie wytwarzania produktu lub świadczenia usług na skalę przemysłową np. wiedzę na temat określonego procesu, procesu wytwórczego lub świadczenia usług. Pojecie know-how jest przy tym szersze niż wiedza techniczna i ekonomiczna objęta ochroną w zakresie wynalazków i wzorów użytkowych, a także prawa autorskiego. Informacje te obejmują wszystko, czego podmiot nie może się dowiedzieć na podstawie standardowej wiedzy o technice lub procesie produkcji oraz świadczonych usługach. Zdaniem Spółki pewna racjonalność wskazywałaby na to, by w know-how dostrzegać zestaw gotowych recept i procedur opracowanych przez podmiot udzielający know-how, które mogą być stosowane właściwie przez każdy podmiot z danej branży, bez względu na jego indywidualną specyfikę. Know-how powinien również posiadać swój zmaterializowany kształt w postaci instrukcji, opisów procedur.

Spółka pragnie podkreślić, że świadczenie usług specjalistycznych nie jest możliwe bez korzystania przez usługodawcę z posiadanej przez niego wiedzy specjalistycznej. Jednakże w odróżnieniu od know-how usługi specjalistyczne nakierowane są bardziej na indywidualne potrzeby usługobiorcy i nie stanowią one od razu gotowego produktu. W przypadku usług usługodawca aktywnie uczestniczy w procesie świadczenia usługi i ponosi odpowiedzialność za należyte wykonanie usługi. Natomiast strona dostarczająca know-how nie odgrywa żadnej roli w procesie wdrażania udzielonego know-how i nie bierze odpowiedzialności za osiągnięte rezultaty.

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego Spółka zaznacza, że zgodnie z Umową "Spółka N" uwzględniając swoje szerokie doświadczenie zobowiązała się udzielać Spółce fachowych wskazówek i porad w celu budowy urządzeń do produkcji filtrów cząsteczek stałych dla silników wysokoprężnych oraz świadczyć usługi szkolenia pracowników Spółki. W celu świadczenia fachowej pomocy w procesie produkcji "Spółka N" deleguje do Spółki własnych pracowników. Umowa jasno wskazuje, że "Spółka N" świadczy te usługi na podstawie instrukcji określanych przez Spółkę - zgodnie z § 3 ust. 2 Umowy, "Spółka N" powinna świadczyć usługi w zakresie zgodnym z § 1 pkt 2 i 3 Umowy w zakresie uzgodnionym ze Spółką. Zasadniczo brak jest materialnego efektu usług świadczonych przez "Spółkę N" w postaci opisów procedur, ustaleń, co do gotowych rozwiązań czy instrukcji. "Spółka N" mając szerokie doświadczenie w tym zakresie wspiera jedynie Spółkę w procesie produkcji bez dostarczania jej gotowych procedur, instrukcji.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, na podstawie Umowy nie dochodzi do nabycia know-how. Wynagrodzenie płacone "Spółce N" stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług, które na podstawie Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania należy zakwalifikować jako zyski przedsiębiorstwa i w rezultacie stosować postanowienia art. 7 ww. Traktatu. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Polsko - Japońskiego Traktatu o unikaniu podwójnego opodatkowania zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu jedynie w tym Państwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. W świetle powyższego przepisu zdaniem Spółki dochód uzyskany przez "Spółkę N" z tytułu świadczenia usług na podstawie Umowy nie będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

Dodatkowo, Spółka podkreśla, iż ww. stanowisko Spółki znajduje swoje odzwierciedlenie w postawie japońskich organów podatkowych, które to organy w całości kwalifikują dochód osiągnięty przez "Spółkę N" na podstawie Umowy jako podlegający opodatkowaniu w Japonii. Tak więc, "Spółka N" zapłaciła już podatek w Japonii od pełnej kwoty dochodów osiągniętych w Polsce na podstawie Umowy, bez pomniejszania go o potrącony w Polsce podatek u źródła.

Podsumowując, biorąc pod uwagę fakt, że "Spółka N" nie prowadzi działalności na terytorium Polski poprzez zlokalizowany tu zakład i jednocześnie Spółka posiada certyfikat rezydencji "Spółki N", dochód uzyskany przez "Spółkę N" z tytułu świadczenia usług na rzecz Spółki na podstawie Umowy nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. określana dalej "u.p.d.o.p.") podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł 21 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533) podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

Stosownie do art. 21 ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała umowa zawarta między Polską Rzeczpospolitą Ludową a Japonią o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisana w Tokio dnia 20 lutego 1980 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 12, poz. 60 dalej "umowa polsko-japońska").

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. umowy polsko - japońskiej, należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Na podstawie art. 12 ust. 2 lit. a) umowy polsko-japońskiej, należności licencyjne z tytułu technologii przemysłowych mogą być również opodatkowane w Umawiającym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, lecz podatek ustalony w ten sposób nie może przekraczać 10% kwoty brutto tych należności, jeżeli uprawniony właściciel należności licencyjnych jest osobą mającą miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie.

W myśl art. 12 ust. 3 lit. a) określenie "należności licencyjne z tytułu technologii przemysłowych", użyte w ustępie 2, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania jakiegokolwiek patentu, znaku towarowego, rozwiązania konstrukcyjnego oraz modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wyposażenia przemysłowego, handlowego czy naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Na podstawie art. 12 ust. 4 ww. umowy polsko - japońskiej postanowienia ustępów 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli uprawniony właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą te należności, działalność zarobkową przez zakład w nim położony bądź wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których należności licencyjne są wypłacane, rzeczywiście należą do takiego zakładu lub stałej placówki. W takim wypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie czy umowę zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z siedzibą w Japonii, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług. Pod pojęciem "know-how" należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojecie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji.

"Know-how" można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

* niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

* istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

* zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko - japońskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1, 11.2 i 11.3 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż "w umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonywane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

W przypadku umów o świadczenie usług świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia". Punkt 11.6 Komentarza stanowi ponadto, iż "w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej (...).

W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia".

Artykuł 26 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, iż osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że pracownicy (Eksperci) Spółki japońskiej którzy mają doświadczenie w zakresie technicznych zagadnień produkcji filtrów ceramicznych, wspierają jedynie Spółkę polską w procesie produkcji bez dostarczania gotowych opisów procedur i instrukcji, udzielając tylko fachowych wskazówek i porad w zakresie procesów produkcji oraz świadczą usługi szkolenia pracowników polskiej Spółki. Z powyższego zatem wynika, iż głównym celem umowy jest świadczenie usług technicznych. Natomiast o ile wiedza know-how jest wykorzystywana to stanowi jedynie elementem uboczny umowy. Mając powyższe na uwadze, umowa zawarta między Spółką polską, a Spółką japońską nie ma charakteru należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka polska nie jest obowiązana do potracenia od wynagrodzeń na rzecz Spółki japońskiej zryczałtowanego podatku dochodowego. W takiej sytuacji, dochód Spółki japońskiej należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstw" w rozumieniu art. 7 umowy polsko-japońskiej.

Reasumując Spółka polska od dokonanych wypłat nie ma obowiązku pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.