IBPBI/2/423-262/14/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

* uznania, że Budynki 2 i 3 stanowią odrębne środki trwałe - jest nieprawidłowe,

* ustalenia, czy wydatki na zakup, rozbudowę i przebudowę tych Budynków w tym rozbudowę ich o oficyny oraz koszty kredytu (odsetki) za okres do dnia przyjęcia środka trwałego do używania, należy traktować jako wydatek inwestycyjny podlegający amortyzacji w czasie nie krótszym niż 10 lat (z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej) - jest nieprawidłowe,

* ustalenia, czy odsetki naliczone i zapłacone po przyjęciu środków trwałych do używania będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów podatkowych w momencie ich zapłaty - jest prawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

W dniu 3 marca 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

* uznania, że Budynki 2 i 3 stanowią odrębne środki trwałe,

* ustalenia, czy wydatki na zakup, rozbudowę i przebudowę tych Budynków w tym rozbudowę ich o oficyny oraz koszty kredytu (odsetki) za okres do dnia przyjęcia środka trwałego do używania, należy traktować jako wydatek inwestycyjny podlegający amortyzacji w czasie nie krótszym niż 10 lat (z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej),

* ustalenia, czy odsetki naliczone i zapłacone po przyjęciu środków trwałych do używania będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów podatkowych w momencie ich zapłaty.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka do końca 2013 r. jako spółka osobowa nie była podatnikiem podatku dochodowego, gdyż podatnikami rozliczającymi podatek dochodowy od działalności gospodarczej Spółki byli jej wspólnicy, czyli odpowiednio komplementariusz oraz akcjonariusze. Z dniem 31 grudnia 2013 r. zakończył się poprzedni rok obrotowy, a obecny rozpoczął się 1 stycznia 2014 r. i kończy się 31 grudnia 2014 r.

Działalnością podstawową, z której Spółka uzyskuje przychody jest wynajem nieruchomości, które wcześniej nabywa, a następnie przebudowuje, remontuje, modernizuje. Najemcą nieruchomości, co do zasady jest w całości spółka będąca operatorem hotelu. Taki podział zadań, typowy w branży hotelarskiej, narzucony jest głównie przez banki kredytujące inwestycje - jeden podmiot (w tym wypadku Spółka) ponosi ryzyko inwestycyjne w zakresie nieruchomości i zaciągania zobowiązań kredytowych natomiast odrębny podmiot jest operatorem hotelu, a z nieruchomości korzysta na podstawie umowy najmu.

Spółka jest właścicielem trzech sąsiadujących ze sobą budynków wybudowanych na przełomie XIX i XX wieku. W jednym z budynków (dalej: "Budynek I") od 2001 r. prowadzona jest przez najemcę - operatora hotelu działalność hotelarska, a Spółka od 2004 r. uzyskuje przychody z wynajmu Budynku 1 do podmiotu będącego operatorem hotelu.

W latach 2005-2007 Spółka kupiła dwa sąsiadujące budynki (dalej odpowiednio "Budynek 2" oraz "Budynek 3"), przy czym Budynek 1 sąsiaduje tylko z Budynkiem 2 i są one oddzielone ścianą przeciwpożarową. Natomiast Budynek 3 sąsiaduje tylko z Budynkiem 2. Budynki 2 i 3 przed zakupem były używane głównie na cele mieszkaniowe przez okres około 100 lat.

Od dnia zakupu przez Spółkę Budynków 2 i 3 były one jeszcze przez pewien okres używane zgodnie z przeznaczeniem, gdyż znajdowały się tam lokale mieszkalne oraz lokal handlowo-usługowy, przy czym Spółka częściowo uzyskiwała przychody z czynszu, a w niektórych przypadkach Spółka była zobowiązana udostępniać te lokale do czasu opuszczenia ich przez najemców, co było warunkiem nabycia tych nieruchomości.

Następnie w 2011 r. zgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę Spółka rozpoczęła proces przebudowy i rozbudowy Budynków 2 i 3, tak aby nadawały się one na wynajem do spółki będącej operatorem hotelu. Proces inwestycyjny zostanie zakończony 28 lutego 2014 r.; prawomocne pozwolenie na użytkowanie nowej inwestycji Spółka posiada od dnia 4 lutego 2014 r.

Spółka przebudowała zgodnie z pozwoleniem na budowę Budynki 2 i 3 przystosowując je do wynajmu tak, aby operator hotelu mógł prowadzić tam usługi hotelarskie. W celu połączenia ze sobą Budynków w jedną funkcjonalną całość Wnioskodawca dobudował do nich oficyny boczne oraz tylną; Budynki 2 i 3 wraz z dobudowanymi oficynami zostały ze sobą połączone korytarzami, posiadają wspólne instalacje i tylko jako całość są kompletne i zdatne do użytku oraz spełniają przepisy pożarowe, bhp i sanepidu. Dodatkowo należy zaznaczyć, że dobudowane oficyny nie mają osobnego dostępu do drogi ani odrębnych głównych wejść.

W związku ze zdarzeniem przyszłym, jakim jest rozpoczęcie od 1 marca 2014 r. najmu przez operatora hotelu powierzchni Budynków 2 i 3, Spółka chce się upewnić, co do skutków podatkowych rozpoczęcia najmu tej powierzchni. Umowa zostanie zawarta na okres dłuższy niż 1 rok, a odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych i bilansowych ma dokonywać Spółka.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zostały zawarte we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że Budynki te nigdy wcześniej nie były środkami trwałymi Spółki, zatem trafią do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup, rozbudowę i przebudowę Budynków 2 i 3, w tym rozbudowę ich o oficyny oraz koszty kredytu (odsetki) za okres do dnia przyjęcia środka trwałego do używania, należy traktować jako wydatek inwestycyjny podlegający amortyzacji w czasie nie krótszym niż 10 lat, natomiast odsetki naliczone i zapłacone po przyjęciu środków trwałych do używanie będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów podatkowych w momencie ich zapłaty... (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Spółki, wydatki o charakterze inwestycyjnym podlegają amortyzacji podatkowej, a w przypadku budynków, gdy to dotyczy budynków starszych niż 40 lat to okres amortyzacji ma być nie krótszy niż 10 lat, z tym że odsetki od kredytu inwestycyjnego naliczane za okres po oddaniu środka trwałego do używania zaliczane są bezpośrednio do kosztów podatkowych i nie zwiększają wartości początkowej środków trwałych.

Zdaniem Spółki, Budynki 2 i 3 stanowią odrębne środki trwałe, gdyż zostały odrębnie zakupione jako odrębne budynki (nabywano je etapami), czyli w momencie nabycia spełniały definicję środka trwałego. Od Budynku 1 są one odgrodzone ścianą przeciwpożarową, co podkreśla tylko odrębność Budynków 2 i 3 jako środków trwałych w rozumieniu przepisów podatkowych, które odwołują się do Klasyfikacji Rodzajowej Środków Trwałych, gdzie zostały wskazane granice budynku jako środka trwałego, czyli co stanowić może odrębny budynek, a co tylko rozbudowę obecnie istniejącego.

Następnie w trakcie trwania procesu inwestycyjnego Spółka udostępniała je częściowo najemcom. Dobudowane oficyny stanowią rozbudowę Budynków 2 i 3, gdyż nie stanowią samodzielnych budynków w rozumieniu przepisów podatkowych, ponieważ nie spełniają one wymogu samodzielności i zdolności do samodzielnego wykorzystania. Oficyny te bowiem są funkcjonalnie połączone z Budynkami 2 i 3 tzn. są przyłączone korytarzami, instalacjami oraz nie mają samodzielnego głównego wejścia, a także dostępu do drogi publicznej. Same oficyny nie mogłyby być samodzielnie wykorzystywane jako hotel, a tym samym nie byłyby samodzielnie oddane w najem. Na dowód tego Spółka uzyskała opinię rzeczoznawcy do spraw budownictwa potwierdzającą taki stan rzeczy, czyli brak samodzielności oficyn.

Jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 9 maja 2013 r. (Znak: IPPB1/415-181/13-2/KS)"środek trwały (np. budynek) podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdalny do użytku" należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania <...>. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać."

Zgodnie z art. 16j ust. 1 ustawy CIT, możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych została przewidziana m.in. w stosunku do środków trwałych używanych.

Ponieważ przedmiotowym środkiem trwałym są budynki niemieszkalne wymienione w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy CIT (w momencie oddania w najem firmie świadczącej usługi hotelarskie Budynki 2 i 3 będą stanowić budynki niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%), zastosowanie znajdzie opisane w tym przepisie sposób amortyzacji.

W przypadku Budynków 2 i 3 mamy do czynienia z budynkami, które zostały wybudowane na przełomie XIX i XX wieku, a więc nie ma wątpliwości, że zostały oddane do używania po raz pierwszy około 100 lat temu. Na dowód tego Spółka uzyskała zaświadczenie z Referatu Ewidencji Ludności i Dowodów Osobistych dla Dzielnic I - VII Wydziału Spraw Administracyjnych potwierdzające, że w budynkach tych były zameldowane osoby już od lat 30-tych ubiegłego stulecia. Budynki te nigdy wcześniej nie były środkami trwałymi Spółki, zatem trafią do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy, co jest warunkiem stosowania indywidualnych stawek amortyzacji.

W ewidencji środków trwałych jako wartości początkowe zostaną zsumowane wydatki inwestycyjne, które zgodnie z przepisami podatkowymi stanowią o wartości początkowej, czyli m.in. wydatki na nabycie Budynków 2 i 3 oraz wydatki na rozbudowę ich o oficyny, a także na koszty kredytu, czyli odsetki naliczone za okres do zakończenia inwestycji.

W związku z powyższym, w świetle art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy CIT, okres amortyzacji Budynków 2 i 3 nie może być krótszy niż 40 lat, pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Z uwagi na fakt, że oddanie od używania miało miejsce zdecydowanie ponad 40 lat temu to okres amortyzacji może wynosić co najmniej 10 lat.

W zakresie ustalenia wartości początkowej będziemy mieć do czynienia z połączeniem wydatków związanych z zakupem Budynków 2 i 3 oraz wydatków na rozbudowę ich o oficyny.

Zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy CIT, za koszt wytworzenia środka trwałego uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W konsekwencji odsetki od kredytu w części dotyczącej inwestycji powinny zwiększać wartość środka trwałego w zakresie odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika oraz nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16 m ustawy o p.d.o.p.

Stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o p.d.o.p., składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in. że Spółka przebudowała zgodnie z pozwoleniem na budowę Budynki 2 i 3 przystosowując je do najmu tak, aby operator hotelu mógł prowadzić tam usługi hotelarskie. W celu połączenia ze sobą Budynków w jedną funkcjonalną całość Wnioskodawca dobudował do nich oficyny boczne oraz tylną; Budynki 2 i 3 wraz z dobudowanymi oficynami zostały ze sobą połączone korytarzami, posiadają wspólne instalacje i tylko jako całość są kompletne i zdatne do użytku oraz spełniają przepisy pożarowe, bhp i sanepidu. Ponadto, dobudowane oficyny nie mają osobnego dostępu do drogi, ani odrębnych głównych wejść.

Wobec powyższego w wyniku prowadzonej inwestycji doszło do wytworzenia budynku stanowiącego jeden środek trwały. Zatem stanowisko Spółki, że Budynki 2 i 3 stanowią odrębne środki trwałe należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia.

W myśl art. 16g ust. 4 ustawy o p.d.o.p., za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Metodę amortyzacji podatnik wybiera zatem przed rozpoczęciem amortyzacji poszczególnych środków trwałych i wybrana przez niego metoda nie może ulec zmianie przez cały okres amortyzacji danego środka trwałego. Przez wybór metody należy w szczególności rozumieć ustalenie m.in. okresu amortyzacji, a zatem stawki. Na podatnikach spoczywa obowiązek zaplanowania określonej stawki dla poszczególnych środków trwałych, przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o p.d.o.p., podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższej regulacji wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ich amortyzacji wynosi 40 lat. W przypadku nabycia takiego budynku, stosując amortyzację na podstawie stawek ustalonych indywidualnie, pomniejsza się okres tej amortyzacji (40 lat) o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do stosownej ewidencji, prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji realizowanej przez podatnika nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto, należy dodać, że w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o p.d.o.p., nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem "środki trwałe używane" i "środki trwałe ulepszone". Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem, to w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

W kontekście powołanych uregulowań, stwierdzić zatem należy, że dla możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do nabytego budynku niemieszkalnego, konieczne jest by składnik ten:

* był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę, oraz

* był uprzednio używany.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że stanowisko Spółki, dotyczące sposobu dokonywania amortyzacji jest nieprawidłowe, bowiem, jak wcześniej wskazano, w wyniku przeprowadzonej przez nią inwestycji, doszło do wytworzenia nowego środka trwałego, a w związku z tym, nie zostaną spełnione przesłanki uprawniające Spółkę do dokonywania amortyzacji na zasadach wskazanych w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o p.d.o.p.

Ponadto, w tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Zatem, odsetki od kredytu inwestycyjnego naliczane za okres po oddaniu środka trwałego do używania zaliczane będą bezpośrednio do kosztów podatkowych w momencie ich zapłaty i nie zwiększą wartości początkowej środka trwałego.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

* uznania, że Budynki 2 i 3 stanowią odrębne środki trwałe - jest nieprawidłowe,

* ustalenia, czy wydatki na zakup, rozbudowę i przebudowę tych Budynków w tym rozbudowę ich o oficyny oraz koszty kredytu (odsetki) za okres do dnia przyjęcia środka trwałego do używania, należy traktować jako wydatek inwestycyjny podlegający amortyzacji w czasie nie krótszym niż 10 lat (z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej) - jest nieprawidłowe,

* ustalenia, czy odsetki naliczone i zapłacone po przyjęciu środków trwałych do używania będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów podatkowych w momencie ich zapłaty - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.