IBPBI/2/423-198/09/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 18 lutego 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 18 lutego 2009 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia niezamortyzowanej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji mebli, handlu i usług. W ostatnim okresie upatrując dodatkowe dochody poszerzyła działalność o produkcję okien z PCV kupując linię produkcyjną. Linia ta została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji dokonywano odpisów amortyzacyjnych. Ze względu na brak zamówień spółka zaprzestała produkcji okien, jednak nadal dokonuje odpisów amortyzacyjnych, które nie stanowią kosztów podatkowych. Spółka zamierza sprzedać linię do produkcji okien.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w dacie sprzedaży środka trwałego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów wydatki na jego nabycie pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów podatkowych wraz z odpisami amortyzacyjnymi, które od momentu zaprzestania produkcji okien nie stanowią kosztu podatkowego.

Zdaniem Spółki w momencie sprzedaży środka trwałego do kosztów uzyskania przychodów winna być zaliczona wartość stanowiąca podstawę odpisów amortyzacyjnych pomniejszona o odpisy amortyzacyjne w trakcie używania tego środka trwałego bez uwzględnienia odpisów amortyzacyjnych nie zaliczonych do kosztów podatkowych od momentu zaprzestania produkcji.

Takie stanowisko wydaje się logiczne, bowiem może nastąpić sytuacja, że środek trwały będzie całkowicie zamortyzowany do momentu sprzedaży, w takim układzie sprzedaż będzie stanowić dochód do opodatkowania. Spółka dwukrotnie byłaby obciążona podatkiem dochodowym - raz na skutek zwiększenia podstawy do opodatkowania ze względu na niezaliczenie amortyzacji do kosztów podatkowych od środka trwałego wycofanego z produkcji, a drugi raz od kwoty uzyskanej ze sprzedaży tego środka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p.") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością oraz to, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z treści powyższej regulacji prawnej wyraźnie wynika, iż warunkami kwalifikującymi dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów są:

* poniesienie kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie zakwalifikowanie kosztu do grupy kosztów nie uznawanych przez ustawę za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Wydatki więc nie tylko muszą być ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów ale jednocześnie - co ma zasadnicze znaczenie dla rozpatrywanej sprawy - nie mogą być wymienione w art. 16 ust. 1 wydatków nie uznawanych za koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że do kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów zalicza się:

* wydatki na ich nabycie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami,

* wartość niezamortyzowaną, którą jest wartość początkowa pomniejszona o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne (stanowiące, jak i niestanowiące kosztów uzyskania przychodów).

W kontekście powołanego przepisu, składnikiem "sumy odpisów amortyzacyjnych" jest zarówno kwota odpisu amortyzacyjnego, która była zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, jak i kwota odpisu amortyzacyjnego, która stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 4, pkt 48, pkt 63 i pkt 64 u.p.d.o.p. została wyłączona z kosztów uzyskania przychodów. W przedmiotowej sprawie nie wystąpiła jednak żadna z sytuacji wymienionych w powyższych artykułach, wobec czego do kosztów uzyskania przychodów winna być zaliczona wartość stanowiąca podstawę odpisów amortyzacyjnych pomniejszona o odpisy amortyzacyjne w trakcie używania tego środka trwałego bez uwzględnienia odpisów amortyzacyjnych nie zaliczonych do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W przedmiotowej sprawie zatem momentem poniesienia kosztu uzyskania przychodu będzie moment odpłatnego zbycia linii produkcyjnej.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.