IBPBI/2/423-1890/10/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 17 grudnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem okularów oraz soczewek korekcyjnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 17 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem okularów oraz soczewek korekcyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką, która świadczy usługi informatyczne. Wnioskodawca zatrudnia pracowników i w związku z ich zatrudnieniem jest zobowiązany do ponoszenia nie tylko kosztów wynagrodzeń i ubezpieczeń społecznych pracowników, ale także innych, przewidzianych przepisami prawa, świadczeń.

W wykonaniu obowiązku przewidzianego rozporządzeniem, w związku z przepisami kodeksu pracy, prezes zarządu Wnioskodawcy wydał w dniu 21 lipca 2009 r. wewnętrzne zarządzenie w sprawie zwrotu kosztów poniesionych na zakup okularów korygujących wzrok pracownikom na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe. Zgodnie z zarządzeniem pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi przysługuje zwrot kosztów poniesionych na zakup okularów korygujących wzrok.

Zgodnie z zapisami Zarządzenia, pracownikom przysługuje zwrot poniesionych kosztów na następujących zasadach:

* w celu uzyskania refundacji Pracownik jest zobowiązany przedłożyć Pracodawcy zaświadczenie od lekarza medycyny pracy, że w wyniku badania okulistycznego przeprowadzonego w ramach profilaktyki zdrowotnej, stwierdzono potrzebę stosowania okularów podczas pracy przed monitorem ekranowym;

* pracownik przedłoży rachunek/ fakturę VAT za zakup okularów korygujących wzrok, wystawiony na tego pracownika.

W Zarządzeniu wskazano, że częstotliwość zwrotu kosztów wynika z częstotliwości wykonywania badań okresowych ustalonej przez lekarza medycyny pracy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie Pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.). W odniesieniu do jednego zaświadczenia przysługuje jedna refundacja. Zarządzenie przewiduje ograniczenie kwotowe jednorazowej refundacji do wysokości 150 złotych.

Dodatkowo, Zarządzenie wskazuje, że Pracownikowi przysługuje w tych samych granicach i na identycznych zasadach prawo do zwrotu kosztów nabycia soczewek korekcyjnych (zamiast tradycyjnych okularów). Z faktury/ rachunku musi jednoznacznie wynikać, że dane soczewki są szkłami korekcyjnymi.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione w ww. zakresie, zgodnie z obowiązkami wynikającymi z przepisów prawa pracy, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów zakupu okularów korekcyjnych oraz soczewek korekcyjnych, o którym mowa w Zarządzeniu dokonywany na podstawie zaświadczenia lekarskiego zalecającego potrzebę stosowania okularów korygujących wzrok oraz faktury za zakup okularów, poniesiony przez Wnioskodawcę jako Pracodawcę, zgodnie z obowiązkami wynikającymi z przepisów prawa pracy (Kodeks Pracy i rozporządzenie) stanowią, podobnie jak inne świadczenia ze stosunku pracy (np. wynagrodzenia za pracę) koszty uzyskania przychodu Spółki jako Pracodawcy.

Powyższe koszty, udokumentowane zgodnie z powyższymi regułami zrefundowane pracownikowi, stanowią koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako stanowiące zabezpieczenie źródła przychodów. Nie są to, co prawda koszty bezpośrednio związane z konkretnym przychodom, ale jako ogólne koszty działalności Wnioskodawcy są związane (pośrednio) z osiąganymi przychodami. W przypadku tzw. kosztów pracowniczych należy podkreślić, iż ich związek z przychodem uzyskiwanym przez pracodawcę jest bezsprzeczny, w szczególności, gdy obowiązek określonego świadczenia wynika wprost z obowiązujących przepisów prawa (tu: Kodeks pracy, Rozporządzenie, Dyrektywa 90/70 oraz akt wewnętrzny prawa pracy, tj. Zarządzenie).

Co do zasady, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wyłączonych ustawowo, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy. W świetle tych ograniczeń zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności ze stosunku pracy oraz umów cywilnoprawnych (zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) takich jak zlecenie, oraz nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek.

Oznacza to, że jeżeli wynagrodzenia oraz narzuty zostały wypłacone/postawione do dyspozycji podatnika, brak jakichkolwiek innych ograniczeń, które powodowałyby, że takich wydatków nie można zaliczyć do kosztów podatkowych. Wypłata/postawienie do dyspozycji jest jedynym warunkiem, który decyduje o możliwości rozliczenia kosztu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów stają się one z chwilą wypłaty. Zastosowano tu klasyczną metodę kasową, odchodząc tym samym od zasady memoriału. Jeżeli świadczenie obowiązkowe dla pracodawcy zostało wypłacone/postawione do dyspozycji, taki wydatek lub jego wartość staje się kosztem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze.

Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety. Mogą również obejmować inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników.

Zgodnie z art. 207 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy. Zgodnie z art. 2376 § 1 i 3 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Ponadto pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Z kolei art. 23715 § 1 i 2 Kodeksu pracy, wskazuje, iż Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy. Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac.

W myśl § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz. U. Nr 148, poz. 973), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi profilaktyczną opiekę zdrowotną, w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Z kolei stosownie do przepisu § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodnie z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, o której w ust. 1, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego. Obowiązek ten, ma zastosowanie łącznie z przepisem § 2 ust. 4 rozporządzenia, a zatem dotyczy pracowników użytkujących w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy.

Pracodawca określa formę zapewnienia okularów korygujących wzrok. Kwestią zasadniczą, w tym przypadku jest, aby pracownik został zaopatrzony w okulary korekcyjne lub szkła kontaktowe, które spełniają ten sam cel co okulary korygujące wzrok, zgodnie z zaleceniem lekarza. Zapewnienie pracownikowi okularów korekcyjnych/szkieł kontaktowych poprzez zakupienie ich przez pracownika (w porozumieniu z pracodawcą) i następnie dokonanie zwrotu poniesionych wydatków na podstawie przedstawionej pracodawcy faktury stanowi - podobnie jak poniesienie tegoż wydatku przez pracodawcę, na podstawie faktury wystawionej na niego - spełnienie obowiązku jaki spoczywa na pracodawcy na podstawie art. 8 ust. 2 ww. rozporządzenia.

Mając powyższe na uwadze, poniesione przez pracodawcę wydatki na zakup okularów korekcyjnych i szkieł kontaktowych poprzedzonych badaniami profilaktycznymi, których obowiązek poniesienia wynika z przepisów prawa pracy stanowią koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań Nr 1-2 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.