IBPBI/2/423-181/13/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca dokonując płatności w terminie wskazanym w fakturze VAT, tj. w ciągu 180 dni po otrzymaniu materiałów oraz faktury VAT, ma obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu w każdym przypadku po upływie 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodu, a zatem również wtedy, gdy płatność następuje w uzgodnionym przez strony umowy terminie - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lutego 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie czy Wnioskodawca dokonując płatności w terminie wskazanym w fakturze VAT, tj. w ciągu 180 dni po otrzymaniu materiałów oraz faktury VAT, ma obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu w każdym przypadku po upływie 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodu, a zatem również wtedy, gdy płatność następuje w uzgodnionym przez strony umowy terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę polega przede wszystkim na produkcji i montażu stolarki budowlanej (w tym w szczególności stolarki okiennej i drzwiowej). Materiały do produkcji Wnioskodawca nabywa od zewnętrznych kontrahentów, z którymi rozlicza się na podstawie uzgodnień dotyczących zakupu materiałów, przy czym dokonuje okresowo zamówień na większe ilości materiałów, które są zużywane stopniowo w toku bieżącej produkcji, a nie na potrzeby jednego zlecenia.

Zobowiązania z tytułu zapłaty za dostawy, płatne na rzecz kontrahentów, są księgowane przez Wnioskodawcę na bieżąco. Terminy płatności za towar, wynikające z tych uzgodnień, wynoszą 180 dni od daty otrzymania materiałów wraz z fakturą VAT przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dokonuje płatności w formie przelewu na rachunek bankowy dostawcy, przy czym w momencie przyjęcia faktury dokonuje zlecenia dyspozycji przelewu z terminem jego realizacji przez bank przypadającym na termin płatności wskazany w fakturze.

W związku z tym, że Wnioskodawca zużywa materiały do produkcji stopniowo, zaliczenie kwot wynikających z otrzymanych przez Niego faktur VAT do kosztów uzyskania przychodu nie następuje w dniu przyjęcia przez niego danej dostawy, lecz w momencie sprzedaży produktów, do wytworzenia których materiały zostały wykorzystane, w kwocie odpowiadającej wartości materiałów zużytych do produkcji towarów objętych danym zleceniem. Do momentu przekazania materiałów do produkcji, nabyte materiały są przechowywane w magazynie materiałów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca dokonując płatności w terminie wskazanym w fakturze VAT, tj. w ciągu 180 dni po otrzymaniu materiałów oraz faktury VAT, ma obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu w każdym przypadku po upływie 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury do kosztów uzyskania przychodu, tj. zgodnie z art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem również wtedy, gdy płatność następuje w uzgodnionym przez strony umowy terminie (bez opóźnienia po stronie Wnioskodawcy).

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15b ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o p.d.o.p."), należy rozumieć w ten sposób, że podatnik jest zobowiązany do skorygowania kosztów uzyskania przychodu o kwotę wynikającą z faktury o terminie płatności dłuższym niż 60 dni jedynie wtedy, gdy pomimo upływu terminu płatności (w przypadku Wnioskodawcy - po upływie 180 dni od dnia otrzymania faktury VAT) nie uregulował swojego zobowiązania względem kontrahenta. Powyższa regulacja powinna być rozumiana w ten sposób, że w sytuacji, gdy podatnik należycie wywiązuje się z zaciągniętych przez siebie zobowiązań, również w przypadku, gdy termin płatności uzgodniony przez strony umowy jest dłuższy niż 60 dni i wynosi 180 dni, i dokonuje zapłaty w terminie, to brak jest podstaw do korygowania kosztów uzyskania przychodu.

Artykuł 15b ust. 2 został wprowadzony do ustawy o p.d.o.p., na mocy art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1397). Powyższy przepis przewiduje, że w przypadku, gdy termin płatności wynikający z faktury (rachunku) jest dłuższy niż 60 dni, podatnik jest zobowiązany do pomniejszenia kosztów uzyskania przychodu o kwotę wynikającą z tego dokumentu po upływie 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile kwota udokumentowana fakturą nie została uregulowana w tym terminie.

Zgodnie z przepisami ustawy o p.d.o.p., a także ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 591 z późn. zm.), zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu musi być poprzedzone dokonaniem odpowiedniego zapisu w księgach rachunkowych zgodnie z wytycznymi wskazanymi w art. 24 ust. 5 ustawy o rachunkowości. W związku z tym, że Wnioskodawca dokonuje księgowań zobowiązań z tytułu dostawy na bieżąco po otrzymaniu materiałów od dostawcy, lecz zużywa materiały stopniowo w toku produkcji elementów stolarki na potrzeby poszczególnych zleceń, zaliczenie zobowiązań z tytułu dostaw materiałów do kosztów uzyskania przychodu następuje w dniu sprzedaży towaru i dokonania stosownego wpisu do ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy, stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p.

Z literalnego brzmienia art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p. wynika, że spoczywający na podatniku obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu aktualizuje się w każdym przypadku, jeżeli termin płatności faktury jest dłuższy niż 60 dni i gdy po upływie 90 dni od momentu zaliczenia kwoty zobowiązania do kosztów uzyskania przychodu zobowiązanie to nie zostanie uregulowane w tym terminie. Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wnioskować można byłoby, że dotyczy to również przypadków, gdy podatnik nie uchybił wiążącym go terminom płatności, które zostały przyjęte w stosunkach gospodarczych z innym podmiotem profesjonalnie uczestniczącym w obrocie, o ile termin ten byłby dłuższy niż 90 dni. Ponownego zaliczenia kwoty zobowiązania do kosztów uzyskania przychodu można natomiast dokonać dopiero po uregulowaniu całej kwoty stwierdzonej jednym z dokumentów wskazanych w art. 15b ust. 1 ustawy.

W przypadku opisanym przez Wnioskodawcę terminy płatności wynoszą 180 dni, co na gruncie powyższej interpretacji art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p., w konsekwencji powodowałoby konieczność skorygowania kosztów uzyskania przychodu o wartość faktury VAT po upływie 90 dni, tj. połowy tego terminu, a następnie konieczność ponownego zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodu po upływie kolejnych 90 dni, tj. po uregulowaniu przez wnioskodawcę kwoty zobowiązania na rzecz jego kontrahenta, stosownie do art. 15b ust. 4 ustawy o p.d.o.p.

W związku z tym, że Wnioskodawcę wiąże szereg uzgodnień z różnymi dostawcami, kwoty do zapłaty których obowiązany jest Wnioskodawca, stanowią znaczną część ciążących na nim zobowiązań. Tym samym konieczność skorygowania kosztów uzyskania przychodu o kwoty udokumentowane otrzymanymi przez Wnioskodawcę fakturami w sytuacji, gdy nie upłynął jeszcze termin ich zapłaty, spowoduje naliczenie znacznie wyższego podatku dochodowego od osób prawnych. To z kolei będzie skutkowało powstaniem znacznej nadpłaty tego podatku, która zostanie zwrócona Wnioskodawcy dopiero po zakończeniu bieżącego roku podatkowego.

Przykładowo, jeżeli w marcu 2013 r. Wnioskodawca otrzyma dostawę materiałów o wartości 100.000,00 zł netto, dokona stosownego wpisu do ksiąg rachunkowych. Jeżeli w tym samym miesiącu Wnioskodawca zużyje część materiałów o wartości 50.000,00 zł, kwotę tę zaliczy do kosztów uzyskania przychodu w momencie sprzedaży wytworzonych z materiałów produktów (jeżeli sprzedaż nastąpi w marcu, kwota ta zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodu za marzec 2013 r.). W związku z tym, że termin płatności całej kwoty objętej fakturą VAT został ustalony na 180 dni, a zatem upłynie we wrześniu 2013 r., Wnioskodawca będzie jednakże zmuszony w określonym dniu czerwca 2013 r. (w zależności od tego, w jakim dniu nastąpiło zaliczenie kwoty 50.000,00 zł do kosztów uzyskania przychodu) do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o kwotę 50.000,00 zł, którą będzie mógł ponownie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu dopiero we wrześniu 2013 r., tj. w dniu faktycznej zapłaty powyższej kwoty na rzecz dostawcy. Tym samym podstawa opodatkowania Wnioskodawcy podatkiem dochodowym od osób prawnych za czerwiec 2013 r. ulegnie powiększeniu o kwotę 50.000,00 zł. Ponieważ kwota ta ostatecznie zostanie ponownie zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w miesiącu faktycznej zapłaty, tj. we wrześniu 2013 r., pomniejszając tym samym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym za wrzesień 2013 r., po zakończeniu roku podatkowego Wnioskodawca uzyska znaczną nadpłatę podatku dochodowego, która zostanie mu zwrócona dopiero w drugim kwartale kolejnego roku podatkowego, tj. w roku 2014.

W związku z powyższym w przypadku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawca może zostać zmuszony do zapłaty o wiele wyższego podatku dochodowego niż rzeczywiście należny, co w okresie mniejszego zapotrzebowania na materiały budowlane (sezonu jesienno-zimowego), gdy uzyskuje niższe przychody, może prowadzić do konieczności zwrócenia się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o odroczenie terminu zapłaty należnego podatku z uwagi na znaczną jego wysokość, a długie terminy oczekiwania na zwrot nadpłaty podatku dochodowego będą skutkować znacznym zmniejszeniem płynności finansowej i zdolności płatniczej Wnioskodawcy.

Zamierzeniem ustawodawcy, leżącym u podstaw regulacji przewidzianej w art. 15b ust. 4 ustawy o p.d.o.p., było odwrócenie negatywnego skutku podatkowego w postaci zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu i tym samym zwiększenia podstawy opodatkowania przez działanie odwrotne, tj. zwiększenie kosztów uzyskania przychodu, a tym samym zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. W sytuacji, gdy strony umowy przewidują długie terminy płatności wzajemnych zobowiązań, rozwiązanie wynikające z literalnego brzmienia art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p., może prowadzić do długotrwałego zamrożenia środków pieniężnych podatnika, a w konsekwencji do utraty przez niego płynności finansowej, a tym samym uniemożliwienia wypełniania przez niego bieżących zobowiązań finansowych i prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się o udzielenie wyjaśnień w zakresie wykładni powyższego przepisu na gruncie stanu faktycznego przedstawionego powyżej. Literalna treść art. 15b ustawy o p.d.o.p., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. nakazywałaby Wnioskodawcy dwukrotne zaliczenie kwot będących zobowiązaniem z tytułu dostawy materiałów od zewnętrznego kontrahenta do kosztów uzyskania przychodu, tj. po raz pierwszy w dniu sprzedaży towaru wytworzonego przy użyciu nabytych przez Wnioskodawcę materiałów, a następnie w dniu faktycznej zapłaty kwoty udokumentowanej fakturą VAT, a jedyną drogą uniknięcia korygowania kosztów uzyskania przychodu byłoby dla Wnioskodawcy regulowanie zobowiązań znacznie wcześniej, niż wynika to z terminów płatności przyjętych przez strony w umowie.

Powyższe rozwiązanie budzi wątpliwość Wnioskodawcy w zakresie jego zgodności z ogólną zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 Kodeksu cywilnego, gdyż kreuje po Jego stronie negatywne skutki podatkowe pomimo terminowego wywiązywania się z zaciągniętych przez niego zobowiązań. Jednocześnie należy wskazać, że wykładnia systemowa i celowościowa art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o p.d.o.p. wskazuje, że ust. 2 winien mieć zastosowanie jedynie do tych podatników, którzy nie wywiązują się z ciążących na nich zobowiązań w uzgodnionym terminie, podobnie jak podatnicy objęci zakresem art. 15b ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p., zobowiązuje go do skorygowania kosztów uzyskania przychodu jedynie w sytuacji, gdy - pomimo przyjęcia w umowie, że zobowiązania z tytułu zapłaty za dostawy będą przez niego regulowane w terminie 180 dni od otrzymania materiałów - Wnioskodawca nie ureguluje zobowiązania w tym terminie. Jeżeli natomiast Wnioskodawca dotrzymuje zobowiązań uzgodnionych z innym profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego, nie jest on zobowiązany do dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodu, gdyż w ten sposób zostałby on objęty sankcją wynikającą z art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p., mimo należytego wypełniania zaciągniętych zobowiązań, a tym samym powyższy przepis utraciłby - wbrew intencji ustawodawcy - znaczenie motywujące dłużników do rzetelnej i terminowej spłaty zobowiązań względem ich wierzycieli, gdyż znajdowałby zastosowanie niezależnie od zachowania stron trwałych stosunków gospodarczych, a jednocześnie zmuszał do przyjmowania znacznie krótszych terminów regulowania wzajemnych zobowiązań, mimo znacznej swobody stron w regulowaniu treści łączącego je stosunku prawnego wynikającej z art. 3531 Kodeksu cywilnego.

Należy zatem podkreślić, że interpretacja powyższego przepisu zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy usunęłaby funkcjonalną sprzeczność pomiędzy art. 15b ust. 1 ustawy o p.d.o.p., który nakłada sankcję podatkową na tych podatników, którzy nie uregulowali zobowiązania w ciągu 30 dni po upływie terminu płatności, a art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p., który zobowiązuje podatników do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o nieuregulowaną kwotę, pomimo że nie upłynął jeszcze termin ich płatności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Mocą art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. Nr 1397), do ustawy o p.d.o.p. został wprowadzony z dniem 1 stycznia 2013 r. przepis art. 15b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o p.d.o.p., w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Stosownie do art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p., jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów należy dokonać:

* jeżeli termin płatności zobowiązania jest krótszy lub wynosi 60 dni - z upływem 30 dnia od daty upływu terminu wymagalności (płatności) zobowiązania, lub

* jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni - z upływem 90 dnia od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie, jak wynika z art. 15b ust. 3 ustawy o p.d.o.p., zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

W myśl art. 15b ust. 4 ustawy o p.d.o.p., jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia.

Jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów (art. 15b ust. 5 ustawy o p.d.o.p.).

Ponadto należy zauważyć, iż wchodzące z dniem 1 stycznia 2013 r. regulacje dotyczące korekty kosztów podatkowych nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikające z faktury lub innego dokumentu nie zaliczył do kosztów podatkowych; zatem nieuregulowanie kwoty wynikającej z ww. faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż działalność prowadzona przez Wnioskodawcę polega przede wszystkim na produkcji i montażu stolarki budowlanej. Materiały do produkcji Wnioskodawca nabywa od zewnętrznych kontrahentów, z którymi rozlicza się na podstawie uzgodnień dotyczących zakupu materiałów, przy czym dokonuje okresowo zamówień na większe ilości materiałów, które są zużywane stopniowo w toku bieżącej produkcji, a nie na potrzeby jednego zlecenia. Zobowiązania z tytułu zapłaty za dostawy, płatne na rzecz kontrahentów, są księgowane przez Wnioskodawcę na bieżąco. Terminy płatności za towar, wynikające z tych uzgodnień, wynoszą 180 dni od daty otrzymania materiałów wraz z fakturą VAT przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dokonuje płatności w formie przelewu na rachunek bankowy dostawcy, przy czym w momencie przyjęcia faktury dokonuje zlecenia dyspozycji przelewu z terminem jego realizacji przez bank przypadającym na termin płatności wskazany w fakturze.

Z cytowanego powyżej przepisu art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p. wynika, iż jeżeli termin płatności wynikający z faktury (rachunku) lub umowy, która została zawarta pomiędzy podatnikiem a dostawcą towarów lub usług, w przypadku, gdy podmiot ten nie był zobowiązany do wystawienia faktury (rachunku), jest dłuższy niż 60 dni, podatnik jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę nieuregulowanego długu wynikającego z danej faktury (rachunku) lub umowy z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Zatem, w stanie faktycznym opisanym we wniosku (przy terminie płatności określonym na fakturze na 180 dni) - w sytuacji braku uregulowania zobowiązania - Wnioskodawca w każdym przypadku będzie zobowiązany pomniejszyć koszty uzyskania przychodów z upływem 90 dni od daty zaliczenia kwoty zobowiązania do kosztów uzyskania przychodów. Za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, iż w sytuacji, gdy podatnik należycie wywiązuje się z zaciągniętych przez siebie zobowiązań również w przypadku, gdy termin płatności uzgodniony przez strony umowy jest dłuższy niż 60 dni i wynosi 180 dni, a dokonuje zapłaty w terminie, to brak jest podstaw do korygowania kosztów uzyskania przychodów. Stanowisko Wnioskodawcy nie znajduje bowiem oparcia w literalnym brzmieniu art. 15b ust. 2 ustawy o p.d.o.p.

Stanowisko tut. Organu znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu nowelizacji. Wskazując na jej cel wskazano, iż w celu uniknięcia sytuacji, gdy podatnik będzie wykorzystywał swoją dominująca pozycję wobec dostawcy usług lub towarów przez narzucanie długich terminów płatności, proponuje się rozwiązanie polegające na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kwot nieopłaconych w terminie 90 dni od dnia zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów (Druk nr 833). Tym samym interpretacja przedstawiona przez tut. Organ jest zgodna z intencją ustawodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.