IBPBI/2/423-1742/13/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 27 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 1 kwietnia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ujęcia w kosztach uzyskania przychodów dodatkowej opłaty za przedłużenie o 24 miesiące licencji do filmu reklamowego (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2) - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ujęcia w kosztach uzyskania przychodów dodatkowej opłaty za przedłużenie o 24 miesiące licencji do filmu reklamowego. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 marca 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-1742/13/PC, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 1 kwietnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na potrzeby reklamy swoich towarów Spółka zleciła, za wynagrodzeniem, produkcję filmu reklamowego. Spółka nabyła prawo do wykorzystywania filmu na podstawie udzielonej licencji przez okres 6 miesięcy, który przypada w przedziale czasowym listopad 2013 - maj 2014. Wynagrodzenie należne wykonawcy filmu znacznie przekracza kwotę 3500,00 zł netto. Dodatkowo strony ustaliły, że Spółka może przedłużyć wyżej wymienioną licencję po uiszczeniu odpowiedniego wynagrodzenia. W uzupełnieniu wniosku Spółka stwierdziła, że umowa licencyjna na wykorzystanie filmu zostanie przedłużona o kolejne 24 miesiące.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłatę dodatkowej opłaty za przedłużenie wyżej wymienionej licencji Spółka powinna uznać za koszt uzyskania przychodów, czy rozpoznać jako wartość niematerialną i prawną podlegającą zaliczeniu w koszty poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku uiszczenia dodatkowej opłaty za przedłużenie licencji nie dochodzi do nabycia nowej licencji. W związku z powyższym w związku z poniesieniem tej opłaty i przedłużeniem możliwości korzystania z licencji Spółka powinna rozpoznać koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15, ust. 4d ustawy o p.d.o.p. Jeśli okres na jaki przedłużono licencję będzie miał miejsce na przełomie lat podatkowych poniesiona opłata będzie stanowić koszt podatkowy proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). Mając powyższe na uwadze, konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozliczenie przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, kształtujących dochód (podstawę opodatkowania), który stanowi podstawę obliczenia należnego podatku za rok podatkowy. W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o rachunkowości nie są jednak podatkowotwórcze.

Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego, zawiera art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z powyższą regulacją, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Artykuł 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że koszty jaki poniesie Wnioskodawca, tj. dodatkowa opłata za przedłużenie o kolejne 24 miesiące prawa do korzystania z licencji do filmu reklamowego, mogą mieć wpływ na liczbę sprzedawanych produktów, co w konsekwencji może skutkować zwiększeniem przychodów podatnika. Tym samym spełniają one przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Odnosząc się do kwalifikacji kosztów licencji, należy wskazać na regulację wynikającą z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z powołanym art. 16b ust. 1 pkt 5 ww. ustawy licencje (należy przez to rozumieć również licencje na oprogramowanie komputerowe) podlegają bowiem amortyzacji, jako wartości niematerialne i prawne, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

Natomiast w myśl art. 16d i art. 16f ust. 3 tej ustawy odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać jeżeli wartość początkowa wartości niematerialnej i prawnej (w tym licencji) przekracza 3.500 zł.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zamierza przedłużyć nabytą licencję do korzystania z filmu reklamowego o kolejne 24 miesiące, po uiszczeniu odpowiedniego wynagrodzenia.

Definicję pojęcia "licencja" zawiera ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), zgodnie z którą przez "licencję" należy rozumieć umowę przeniesienia autorskich praw majątkowych lub umowę o korzystanie z utworu, która obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2). Jak wynika z art. 67 ww. ustawy, twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania.

W opinii tut. Organu, w przypadku gdy po upływie okresu obowiązywania umowy Spółka uiści opłatę za możliwość korzystania z filmu reklamowego przez następne 24 miesiące, to należy uznać, że Spółka de facto nabywa nową licencję obejmującą możliwość wykorzystywania tego filmu przez kolejny, ściśle określony czas. Za powyższym ujęciem przemawia fakt, że licencja dotyczy wprawdzie tego samego filmu, ale obejmuje prawo do jego wykorzystywania przez inny okres czasu, a ponadto prawo to zostało nabyte odrębnie. Konsekwentnie, z uwagi na to, że nabywana (ponownie) licencja spełnia warunki określone w art. 16b ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16d i art. 16f ust. 3 tej ustawy powinna być zaliczona do wartości niematerialnych i prawnych i Wnioskodawca powinien dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych.

Za wartość początkową nabywanej licencji, która stanowiłaby podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych należy uznać kwotę, którą Spółka zapłaciła za jej nabycie (tekst jedn.: prawo do wykorzystywania filmu reklamowego przez następne 2 lata). Zgodnie z art. 16g ust. 14 ww. ustawy, wartość początkową praw majątkowych, w tym licencji i autorskich praw majątkowych, stanowi cena nabycia tych praw (...). Natomiast za cenę nabycia, zgodnie z art. 16g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.