IBPBI/2/423-1715/13/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 17 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 23 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka nabyła od niemieckiego kontrahenta mającego siedzibę w Niemczech licencje na przeprowadzanie szkoleń dla dostawców branży X. Na podstawie zawartej umowy licencyjnej jest jedynym autoryzowanym przedstawicielem tego rodzaju szkoleń w Polsce. W ramach licencji otrzymuje specjalistyczną wiedzę i materiały. Na wykorzystywanych w trakcie szkoleń materiałach i slajdach oraz wydanych certyfikatach musi być umieszczone logo kontrahenta. Uprawnienia/certyfikaty dla uczestników szkoleń po zdanym egzaminie wystawiane są bezpośrednio przez kontrahenta niemieckiego. Jednocześnie szkolenia mogą być prowadzone tylko przez trenerów, którzy zdali odpowiednie egzaminy i mają takie uprawnienia nadane przez tą firmę. Spółka posiada certyfikaty rezydencji kontrahenta za okres współpracy 2010-2013.

Do listopada 2013 r. Spółka nie odprowadzała podatku u źródła od należności wypłacanych za granicę, biorąc pod uwagę fakt opodatkowania wypłacanych należności przez kontrahenta niemieckiego za granicą, stosując przepisy art. 12 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisaeją w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. Jednak zgodnie z odmiennymi stanowiskami i informacjami uzyskanymi w Krajowej Informacji Podatkowej oraz interpretacją wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Spółka uiściła podatek wraz z odsetkami oraz złożyła stosowne deklaracje i korekty w listopadzie 2013 r. Ze względu na brak zgody kontrahenta Spółka nie potrąciła 5% podatku od faktur kontrahenta zagranicznego i wypłaciła należności wynikające z faktur w pełnej wysokości. Wobec powyższego podatek został uiszczony w wysokości po ubruttowieniu wypłaconych należności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma obowiązek pobrania podatku u źródła skoro podatek ten został odprowadzony przez kontrahenta niemieckiego w swoim kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., należności uzyskiwane w Polsce przez osoby podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu m.in. ze sprzedaży praw które są związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym w wysokości 20% tych należności (przychodów). Jednocześnie pkt 2 tego samego artykułu mówi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Warunkiem zastosowania przepisów powyższej ustawy jest posiadanie certyfikatu rezydencji dokumentującego miejsce siedziby płatnika dla celów podatkowych, który spółka posiada.

Jednocześnie umowa z dnia 14 maja 2003 r. zawartą pomiędzy Rzeczypospolitą Polską i Republiką Federalną Niemiec o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) art. 12 ust. 1 mówi, że należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Przepis jednoznacznie wskazuje, że należności licencyjne mogą być opodatkowane w jednym z umawiających się Państw.

Wobec powyższego Spółka stoi na stanowisku, iż konieczność zapłacenia podatku 5% wynikającego z ust. 2 powyższej umowy jest przywilejem z którego może skorzystać kontrahent zagraniczny ale nie musi. Tym samym jeżeli kontrahent niemiecki uiszcza podatek od uzyskanych w Polsce dochodów w swoim kraju wówczas Spółka wypłacająca należności nie ma obowiązku odprowadzania podatku od tych zapłat. Tak więc, jeśli przychody kontrahenta zagranicznego są opodatkowywane w Niemczech, to nie powinny podlegać jednoczesnemu opodatkowaniu w Polsce, bo stanowiłoby to naruszenie zasady unikania podwójnego opodatkowania.

Wobec powyższego Spółka stoi na stanowisku, że w związku z tym że podatek został zapłacony przez kontrahenta niemieckiego nie ma obowiązku odprowadzenia podatku u źródła od tych należności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. określanej dalej "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. stanowi, że z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Stosownie do art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p. przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajduje umowa zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, która została podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej "umowa polsko-niemiecka").

W myśl art. 12 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej).

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-niemieckiej, postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

W myśl art. 12 ust. 5 umowy polsko-niemieckiej, uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością których powstał obowiązek zapłaty należności licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uważa się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka nabyła od niemieckiego kontrahenta mającego siedzibę w Niemczech licencje na przeprowadzanie szkoleń dla dostawców branży X. Na podstawie zawartej umowy licencyjnej jest jedynym autoryzowanym przedstawicielem tego rodzaju szkoleń w Polsce. W ramach licencji otrzymuje specjalistyczną wiedzę i materiały. Na wykorzystywanych w trakcie szkoleń materiałach i slajdach oraz wydanych certyfikatach musi być umieszczone logo kontrahenta. Uprawnienia/certyfikaty dla uczestników szkoleń po zdanym egzaminie wystawiane są bezpośrednio przez kontrahenta niemieckiego. Jednocześnie szkolenia mogą być prowadzone tylko przez trenerów, którzy zdali odpowiednie egzaminy i mają takie uprawnienia nadane przez tą firmę. Spółka posiada certyfikaty rezydencji kontrahenta za okres współpracy 2010-2013.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy stwierdzić należy, że nabyte przez Spółkę licencje na przeprowadzanie szkoleń objęte są dyspozycją art. 21 u.p.d.o.p. i podlegają opodatkowaniu w Polsce. Z uwagi na fakt, że Spółka posiada certyfikaty rezydencji kontrahenta w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, zgodnie z którym należności licencyjne mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Zatem Spółka płacąc należność z tytułu licencji na przeprowadzanie szkoleń ma obowiązek pobrania podatku u źródła w wysokości 5% kwoty brutto należności licencyjnej. Wskazać w tym miejscu należy, że podstawę naliczenia podatku u źródła stanowi kwota brutto należności.

Odnosząc się do argumentu Spółki dotyczącego użytego w art. 12 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej sformuowania "mogą być opodatkowane", zauważyć należy, że nie oznacza to, że podatnik może dowolnie określić państwo, w którym zapłaci podatek, lecz daje ono możliwości opodatkowania jakiejś kategorii dochodów danego państwa, w sytuacji gdy jego wewnętrzne ustawodastwo przewiduje takie opodatkowanie, bez względu na to, czy dochód ten będzie podlegać opodatkowaniu w państwie rezydencji. W niniejszej sprawie prawo wewnętrzne Rzeczpospolitej Polskiej w tym zakresie, czyli ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, przewiduje opodatkowanie dochodów uzyskanych za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (kon-how), zatem art. 12 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej ma zastosowanie, co oznacza, że Polska ma prawo pobrać podatek od takiego dochodu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Fakt, że podatek od ww. licencji na przeprowadzanie szkoleń został zapłacony przez kontrahenta w Niemczech nie uprawnia Wnioskodawcy do nie pobrania podatku u źródła.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.