IBPBI/2/423-171/12/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 17 lutego 2012 r.), uzupełnionym w dniu 30 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia wypłaconego przez "Spółkę A." za prowadzenie spraw tej spółki dla komplementariusza tj. Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia wypłaconego przez "Spółkę A." za prowadzenie spraw tej spółki dla komplementariusza tj. Wnioskodawcy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 19 kwietnia 2012 r. Znak IBPBI/2/423-171/12/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 30 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest komplementariuszem "Spółki A." (spółki komandytowej). Zgodnie z uchwałą wspólników "Spółki A." działając na podstawie umowy spółki wspólnicy postanowili ustalić wynagrodzenie dla Wnioskodawcy za prowadzenie spraw "Spółki A." w wysokości 16.000 PLN. Zgodnie z umową "Spółki A." prawo do prowadzenia spraw Spółki przysługuje komplementariuszowi. Komplementariusz jest osobą prawną więc zarząd Spółki Wnioskodawcy reprezentuje komplementariusza "Spółki A.". Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone wynagrodzenie przez "Spółkę A." za prowadzenie spraw "Spółki A" dla komplementariusza tj. Wnioskodawcy będzie kosztem uzyskania przychodów u wspólnika będącego osobą prawną tj. u Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane będącemu osobą prawną wspólnikowi (komplementariuszowi) za prowadzenie spraw spółki komandytowej stanowi koszt uzyskania przychodu nie tylko pozostałych wspólników Spółki, ale również tego właśnie wspólnika.

Spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania Spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej "k.s.h."). Co prawda przepisy k.s.h. dotyczące spółek komandytowych (Tytuł II, Dział III) nie zawierają bezpośredniego unormowania kwestii wynagrodzenia komplementariusza za prowadzenie spraw Spółki, jednak za sprawą art. 103 k.s.h. zastosowanie mają przepisy dotyczące spółki jawnej. W konsekwencji przyjęcie w umowie spółki komandytowej, że komplementariuszom przysługuje wynagrodzenie za prowadzenie jej spraw oznacza, że mają oni prawo do takiego wynagrodzenia ze strony Spółki (art. 37 § 1 k.s.h. w zw. z art. 46 k.s.h.). Wniosek ten potwierdza brzmienie art. 147 § 2 k.s.h.

Na gruncie przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych uznaje się (ze względu na brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, dalej "u.p.d.o.f.), że koszty wynagrodzenia za prowadzenie spraw Spółki pobieranego przez komplementariusza nie stanowią dla niego kosztów. W przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p.") nie ma jednak odpowiednika art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f. Prowadzi to, według Wnioskodawcy, do wniosku, że wynagrodzenie wypłacane będącemu osobą prawną wspólnikowi (komplementariuszowi) za prowadzenie spraw spółki komandytowej stanowi koszt uzyskania przychodu nie tylko pozostałych wspólników Spółki, ale również tego właśnie wspólnika (w części określonej w art. 5 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej "k.s.h."), spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółkę komandytową reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki. Komandytariusz natomiast nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. W sprawach przekraczających zakres zwykłych czynności spółki wymagana jest zgoda komandytariusza, chyba że umowa spółki stanowi inaczej (art. 117 i art. 121 § 1 i 2 k.s.h.).

W sprawach nieuregulowanych w Dziale III k.s.h poświęconym spółce komandytowej, do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 k.s.h.).

Zgodnie z art. 46 k.s.h., mającym zastosowanie do spółki komandytowej, w związku z art. 103 k.s.h., za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. Jednakże z uwagi na art. 37 k.s.h., umowa spółki może stanowić inaczej i wówczas mają zastosowanie postanowienia zawarte w umowie. Tym samym przepisy k.s.h. dopuszczają możliwość wypłaty wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki, jeśli zostanie to uregulowane w umowie spółki.

Na mocy art. 8 § 1 i 2 k.s.h., spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (nie ma jednak pełnej osobowości prawnej). Ponadto, spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Jak wynika z powyższych unormowań, spółka komandytowa jest odrębnym od wspólników podmiotem posiadającym zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, zdefiniowany cel działania w postaci prowadzenia działalności gospodarczej, co daje jej status przedsiębiorcy oraz własny majątek służący jej funkcjonowaniu i prowadzeniu ww. działalności.

Zgodnie z art. 1 § 2 i art. 4 § 1 pkt 1 k.s.h, spółka komandytowa jest osobową spółką handlową. Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego. Podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej spółki. W zależności od tego, czy wspólnikami są osoby fizyczne czy osoby prawne, podlegają oni opodatkowaniu według przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) lub ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p., jej przepisy mają zastosowanie do osób prawnych, spółek kapitałowych w organizacji oraz do jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej.

Skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki komandytowej przypisywane są odpowiednio jej wspólnikom. Opodatkowanie dochodów uzyskiwanych z działalności tej spółki następuje na poziomie wspólników tej spółki, będących podatnikami podatku dochodowego. W przypadku wspólników będących osobami prawnymi, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów u.p.d.o.p.

Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Wskazaną zasadę stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z konstrukcją przyjętą przez ustawodawcę, dokonana różnica pomiędzy przysporzeniem ww. spółki stanowiącym przychody na podstawie art. 12 w zw. z art. 5 ust. 1 tej ustawy i kosztami funkcjonowania spółki komandytowej stanowiącymi koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. w zw. z art. 5 ust. 2 u.p.d.o.p., stanowi dochód wspólnika, będącego podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z udziału w tej spółce osobowej. Kosztami uzyskania przychodów podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z udziału w spółce komandytowej są zatem koszty ponoszone przez tę spółkę, spełniające przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy w części ustalonej proporcją, o której mowa w art. 5 u.p.d.o.p.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest komplementariuszem "Spółki A." (spółki komandytowej). Zgodnie z uchwałą wspólników "Spółki A.", działając na podstawie umowy spółki, wspólnicy postanowili ustalić wynagrodzenie dla Wnioskodawcy za prowadzenie spraw "Spółki A." Wątpliwość Wnioskodawcy budzi fakt czy wypłacone przez "Spółkę A." wynagrodzenie za prowadzenie spraw "Spółki A" będzie kosztem uzyskania przychodów u wspólnika będącego osobą prawną (tekst jedn.: Wnioskodawcy).

Zasady wykładni art. 5 u.p.d.o.p., nakazują przyjąć, że podział przychodów i kosztów między wspólnikami spółki komandytowej powinien być dokonany w takiej proporcji, w jakiej poszczególni wspólnicy partycypują w zyskach tej spółki komandytowej. Jak już wskazano w niniejszej interpretacji spółka komandytowa i Wnioskodawca (spółka kapitałowa) to dwaj odrębni przedsiębiorcy, którzy jako uczestnicy obrotu gospodarczego mogą skutecznie zawierać między sobą umowy cywilnoprawne.

W świetle powyższego wynagrodzenie wypłacane Wnioskodawcy (posiadającemu w spółce wypłacającej status komplementariusza) za prowadzenie spraw spółki komandytowej wynikające z zawartej umowy o prowadzenie spraw spółki, zawartej w oparciu o postanowienia umowy spółki osobowej, stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, jako wspólnika tej spółki proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.