IBPBI/2/423-1607/09/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 22 grudnia 2009 r.) uzupełnionym w dniu 9 marca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 25 lutego 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-1607/09/MS wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 9 marca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W lipcu 2003 r. Wnioskodawca (dalej: "Klub") podpisał ze Spółką A Umowę o współpracy. Na mocy jej postanowień, Klub zobowiązał się w szczególności do eksponowania nazwy "Spółka A" w czasie zawodów sportowych, eksponowania i wymieniania tej nazwy w czasie spotkań, wywiadów, a także w środkach masowego przekazu przy okazji informowania o zawodach sportowych oraz wskazywanie Spółki A w gronie sponsorów Klubu. W zamian za wskazane usługi reklamowo-promocyjne Spółka A zobowiązała się uiszczać wynagrodzenie na rzecz Klubu.

Również w dniu 1 lipca 2003 r. Spółka A zawarła z Klubem Porozumienie dotyczące ustalenia zasad postępowania w przypadku zaistnienia ze strony Klubu działań, które w jakikolwiek sposób mogłyby narazić Spółkę A na utratę dobrego imienia i zaufania społecznego.

Klub zobowiązał się nieodpłatnie w szczególności do:

* nie podejmowania żadnych działań, które w jakikolwiek sposób mogłyby narazić dobre imię Spółki A,

* powstrzymywania się od wszelkich działań mogących poniżyć Spółkę A w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla funkcjonowania w biznesie i do prowadzenia działalności,

* powstrzymywania się od wypowiedzi dotyczących innych kwestii niż związane z wykonywaniem usług promocyjno-reklamowych bez uzgodnienia ze Spółką A oraz

* zachować w tajemnicy wszelkie informacje uzyskane w związku z realizacją ww. Umowy o współpracy.

W razie uchybienia ww. obowiązkom lub w przypadku zaistnienia sytuacji wszczęcia wobec Klubu jakiegokolwiek postępowania przed organami ścigania lub organami związkowymi w związku z podejrzeniem o popełnienie przestępstwa przekupstwa sportowego, Spółka A miała prawo nałożenia na Klub kary umownej. Wysokość tej kary strony ustaliły jako równowartość kwot przekazanych na rzecz Klubu świadczeń finansowych wynikających z Umowy o współpracy.

Na mocy Aneksu do Umowy z dnia 14 kwietnia 2008 r. Spółka B przejęła od Spółki A wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tej umowy.

W związku z uznaniem przez uprawnione organy Polskiego Związku Piłki Nożnej, iż w sezonie 2003/2004 doszło w Klubie do przewinień dyscyplinarnych poprzez popełnienie przekupstwa sportowego przez ówczesnych pracowników Klubu, Spółka B nałożyła na Klub karę umowną wynikającą z Porozumienia. W konsekwencji, w dniu 21 lipca 2008 r. Spółka B wystawiła Klubowi notę obciążeniową opiewającą na część kwot przekazanych Klubowi z tytułu świadczenia usług promocyjno-reklamowych. Kwota wynikająca ze wspomnianej noty została rozliczona pomiędzy stronami do dnia 31 sierpnia 2008 r., częściowo poprzez kompensację wzajemnych zobowiązań, a częściowo poprzez zapłatę przez Klub.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wobec zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nałożoną na niego karę umowną.

Zdaniem wnioskodawcy, nałożona kara umowna nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten dotyczy zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością dostarczonych towarów, bądź też wykonanych robót i usług, a będących przedmiotem działalności gospodarczej. W tym przypadku wada jest podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych. Jak wynika z przedstawionego wyżej stanu faktycznego Klub zawarł ze Spółką A umowę, której przedmiotem było świadczenie usług w zakresie reklamy i promocji spółki w czasie imprez sportowych organizowanych przez Klub, bądź też takich, w których Klub brał udział. Na mocy aneksu do ww. umowy w prawa i obowiązki Spółki A wstąpiła inna Spółka B.

Z uwagi na fakt, że stosowne organy związku sportowego, po przeprowadzeniu odpowiedniego postępowania uznały, że w sezonie 2003/2004 doszło w Klubie do przewinień dyscyplinarnych polegających na popełnieniu przez ówczesnych pracowników Klubu przestępstwa przekupstwa sportowego, Spółka B działając na podstawie powołanego wyżej porozumienia nałożyła na Klub karę umowną. Z powyższego stanu faktycznego wynika, że umowa o której mowa na wstępie została wprawdzie wykonana, lecz usługi określone w umowie, których świadczenie było przedmiotem tejże umowy, wykonane zostały wadliwie. Powyższe okoliczności przesadzają, że zapłacona przez Klub kara umowna nie podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.