IBPBI/2/423-1429/13/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 29 października 2013 r.), uzupełnionym w dniu 21 stycznia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodu osobowego w pełnej wysokości - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodu osobowego w pełnej wysokości. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 10 stycznia 2014 r. Znak: IBPBI/2/423-1429/13/PC, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 21 stycznia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się w szczególności handlem wyrobami hutniczymi. Na potrzeby swojej działalności od października 2011 r. Spółka korzysta odpłatnie z środka transportu niebędącego jej własnością. Nie stanowi on środka trwałego wnioskodawcy; nie jest on również użytkowany na podstawie umowy spełniającej warunki określone w art. 17b ust. 1 pkt 1 lub w art. 17f ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej "u.p.d.o.p.").

Z tytułu korzystania z przedmiotowego środka transportu Spółka ponosi comiesięczny koszt czynszu na podstawie faktury wystawianej przez usługodawcę. Inne koszty związane z tym samochodem (w szczególności koszty paliwa, serwisowe, napraw) obciążają bezpośrednio Spółkę.

W ciężar kosztów podatkowych z tytułu wykorzystywania omawianego samochodu na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawca zaliczał wartość poniesionych kosztów do limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra (dalej "limit"). Spółka stosowała taki limit do ogółu ponoszonych kosztów związanych z tym samochodem tj. zarówno do kosztów eksploatacyjnych (w szczególności koszty paliwa, serwisowe, napraw), jak i kosztów ponoszonych opłat na rzecz usługodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty ponoszonych opłat na rzecz usługodawcy w pełnej wysokości bez względu na faktyczny przebieg pojazdu dla celów podatnika i stosować ograniczenie w postaci limitu jedynie w zakresie kosztów o charakterze eksploatacyjnym (w szczególności koszty paliwa, serwisowe, napraw), a w efekcie ma prawo do zwiększenia kosztów uzyskania przychodów za okres od października 2011 r. z tytułu korzystania z samochodu i dokonania tam gdzie to konieczne stosownej korekty deklaracji w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty ponoszonych opłat na rzecz usługodawcy w pełnej wysokości bez względu na faktyczny przebieg pojazdu dla celów podatnika, a stosować ograniczenie w postaci limitu jedynie w zakresie kosztów o charakterze eksploatacyjnym (w szczególności koszty paliwa, serwisowe, napraw). W efekcie Spółce przysługuje prawo do zwiększenia kosztów uzyskania przychodów za okres od października 2011 r. w wysokości różnicy pomiędzy wartością określoną w zdaniu poprzednim (koszt skalkulowany w ten sposób, że ograniczenie w postaci limitu stosuje się jedynie dla kosztów eksploatacyjnych) oraz kwotą zaliczoną przez Spółkę dotychczas w koszty podatkowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Jako że przedmiotowy samochód jest wykorzystywany przez Spółkę do czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej niewątpliwie spełnione są przesłanki pozytywne wynikające z tej regulacji. Kwestia wyłączenia niektórych nakładów z kosztów podatkowych - w przypadku tytułów wymienionych w katalogu negatywnym tj. w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. - odnośnie przedmiotowego samochodu, zdaniem Spółki, dotyczy jedynie części ponoszonych kosztów tj. kosztów o charakterze eksploatacyjnym i tylko w kwocie przewyższającej limit określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Należy bowiem podkreślić, iż ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. dotyczy jedynie kosztów używania samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika a nie wszystkich kosztów związanych z korzystaniem z takiego samochodu. W szczególności zatem koszty ponoszonych opłat na rzecz usługodawcy takiemu ograniczenie nie podlegają. Jeśli zatem spełniają warunki zasady ogólnej (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.) zaliczane są do kosztów w pełnej wysokości.

Zdaniem Spółki, koszty używania pojazdu należy bowiem utożsamiać jedynie z kosztami o charakterze eksploatacyjnym. Koszty używania nie są zdefiniowane w przepisach podatkowych. Należy je zatem czytać zgodnie z ich znaczeniem słownikowym. Przykładowo zgodnie z definicją zawartą w "Uniwersalnym słowniku języka polskiego" (Wyd. Naukowe PWN 2008, tom IV, s. 322-323), termin "używać" określa się jako "posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać". Zgodnie z tą definicją terminowi temu należy przypisać działania o charakterze czynnym. Chodzi tutaj w szczególności o wykorzystywanie rzeczy, posługiwanie się nią. Zatem koszty tylko z takim działaniem związane należałoby przypisać pod przedmiotowe ograniczenie. Wyraźnie zatem wynika z tego, że koszty używania to koszty o charakterze eksploatacyjnym. Ich wielkość zależy od intensywności faktycznego posługiwania się rzeczą. Natomiast same opłaty ponoszone na rzecz usługodawcy dotyczą jedynie uzyskania możliwości korzystania z przedmiotu transakcji i są niezależne od intensywności korzystania z samochodu. Jest to zapłata za uzyskanie jedynie tytułu prawnego umożliwiającego korzystanie. Nie można zatem jej utożsamiać z kosztem używania, a co za tym idzie nie należy dla takich kosztów stosować ograniczenia w postaci limitu.

Powyżej zaprezentowane stanowisko jest też zgodne z utrwaloną w ostatnim okresie linią orzecznictwa NSA. Tytułem przykładu Spółka powołuje się na wyroki z 20 sierpnia 2013 r.; sygn. II FSK 2446/11 oraz II FSK 2447/11, z 17 października 2012 r.; sygn. II FSK 467/11, z 16 marca 2012 r.; sygn. II FSK 2030/10. Spółka traktuje tezy z nich płynące jako część argumentacji swojego stanowiska w sprawie.

Powyżej przywołane orzeczenia oczywiście są wydane w indywidualnych sprawach i nie mogą wiązać organu podatkowego. Jednakże jak wynika z wielu orzeczeń sądów administracyjnych np. z wyroku WSA w Olsztynie z 24 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Ol 825/10 powołanie się w wniosku o interpretację na wyroki sądowe wydane w innych sprawach powoduje, że argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją Wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie z wszelkimi konsekwencjami proceduralnymi. Dodatkowo wyroki sądowe wydane w innych sprawach, a odnoszące się w swojej istocie do wykładni przepisu prawa zwłaszcza materialnego są bogatym źródłem wiedzy w przedmiocie wykładni przepisów podatkowych.

W związku z powyższą argumentacją, zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługuje prawo do zwiększenia kosztów uzyskania przychodów za okres od października 2011 r. poprzez zastosowanie limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jedynie do kosztów eksploatacyjnych związanych z samochodem i niestosowanie go w odniesieniu do kosztów ponoszonych opłat na rzecz usługodawcy (zaliczenie do kosztów podatkowych w pełnej wysokości).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że powoływanie się przez Wnioskodawcę na tezy płynące z orzecznictwa nie oznacza, że Organ interpretacyjny jest zobowiązany do polemizowania ze wszystkimi wynikającymi z nich poglądami. Jak wskazał bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 31 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 232/11 - Organ podatkowy nie jest obowiązany ustosunkować się do każdego sformułowania zawartego przez Spółkę we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.