IBPBI/2/423-1407/12/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 24 stycznia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* uwzględnienia wypłaconego wynagrodzenia w definicji należności licencyjnych, zawartej w art. 12 polsko - włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz

* obowiązku potrącenia przez Spółkę jako płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. wynagrodzenia

- jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2012 r. złożono do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* uwzględnienia wypłaconego wynagrodzenia w definicji należności licencyjnych, zawartej w art. 12 polsko - włoskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz

* obowiązku potrącenia przez Spółkę jako płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu ww. wynagrodzenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 15 stycznia 2013 r. Znak IBPBI/2/423-1407/12/AP wezwano o ich uzupełnienie. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 24 stycznia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży motoryzacyjnej (m.in. produkcja różnych podzespołów do samochodów). Jednocześnie Wnioskodawca należy do spółek międzynarodowej Grupy D. Grupa V, na podstawie zlecenia z dnia 26 kwietnia 2010 r. powierzyła Grupie D wykonanie czynności projektowania, rozwoju i produkcji dotyczących projektu pod nazwą "...", w ramach którego mają być produkowane produkty "C". W ramach Grupy D. Spółka została wytypowana do realizacji zlecenia Grupy V jako jednostka produkcyjna, której można powierzyć produkcję i sprzedaż "C". Jednak do czasu uzyskania przez Spółkę odpowiednich certyfikatów wymaganych przez Zleceniodawcę realizacja projektu została przekazana spółce włoskiej "A". Należy dodać, że to spółka włoska "A" podpisała bezpośrednio umowę z Grupą V (dalej "Umowa Oryginalna"), a następnie czyniła starania aby Wnioskodawca przejął produkcję i sprzedaż "C". W momencie otrzymania przez Wnioskodawcę wszystkich certyfikatów produkcja zostanie przeniesiona do Polski do zakładu Wnioskodawcy. Nie nastąpi jednakże cesja umowy zawartej pomiędzy spółką włoską "A" a Grupą V, ale Wnioskodawca podpisze odrębną umowę z Grupą V. Wspomniana Spółka włoska "A" opracowała specjalistyczne "know how" dotyczące projektu, konstrukcji, odbioru technicznego i produkcji "C" ponosząc w związku z tym koszty i nakłady inwestycyjne. Know how określa wiedzę techniczną, w formie pisemnej i ustnej, w zakresie projektowania i produkcji "C" oraz obsługi technicznej i handlowej. Spółka włoska "A" nadal rozwija stworzone już know how. W związku z tym, że Wnioskodawca nie posiada know how w zakresie budowy "C" podjęto decyzję o podpisaniu umowy licencyjnej na know how z włoską spółką "A". Zgodnie z umową włoska spółka "A" (licencjodawca) przyznał Wnioskodawcy wyłączne i nieprzekazywalne prawo do wykorzystania know how wraz z dokumentacją techniczną na wytwarzanie, wykorzystywanie i sprzedawanie "C" do Grupy V. Wnioskodawca zobowiązał się do nieujawniania informacji know how oraz podjęcia środków mających je ochronić przed ujawnieniem, gdyż zgodnie z umową licencyjną są to informacje poufne. Wnioskodawca nie ma prawa do wprowadzania zmian do know how (np. rysunków technicznych, specyfikacji i ulepszeń) bez zgody licencjodawcy. Jeżeli wyprodukowane na podstawie know how produkty będą wadliwe licencjodawca zobowiązuje się bezpłatnie pomóc przy identyfikacji wad i przekaże Wnioskodawcy zalecenia dotyczące ich usunięcia o ile Wnioskodawca na swój koszt prześle wadliwe produkty do Włoch. Jeżeli naprawa będzie odbywała się w Polsce Wnioskodawca pokryje koszty związane z wysłaniem personelu technicznego przez licencjodawcę. Dodatkowo licencjodawca zastrzegł sobie prawo kontroli Wnioskodawcy m.in. w zakresie przestrzegania standardów jakości przy czym licencjodawca ponosi wszystkie koszty związane z kontrolą. Przy czym odpowiedzialność za wadliwe wykonanie "C" ponosi tylko i wyłącznie Wnioskodawca. Licencjodawca oświadczył, że nie posiada wiedzy na temat ewentualnych patentów lub praw własności przemysłowej należących do podmiotów trzecich, których przedmiotem byłyby "C". Jednakże nie może zagwarantować, że takie ewentualne patenty lub prawa własności przemysłowej nie istnieją. Wynagrodzenie należne licencjodawcy od Wnioskodawcy tytułem cesji know how, zgodnie z umową składa się z royalty (honorarium autorskiego) ustalonego w wysokości 5% łącznych obrotów netto wygenerowanych przez sprzedaż "C". Wynagrodzenie zostało obliczone w kwocie miesięcznej na podstawie sprawozdania z obrotów sprzedaży "C" uzyskanych w poprzednim miesiącu, wysłanego licencjodawcy przez Wnioskodawcę i jest wypłacane w terminie do 15 dnia każdego miesiąca na podstawie faktury. Umowa licencyjna została zawarta na czas określony do końca 2013 r. Nadto włoska spółka "A" zobowiązała się, przez cały okres trwania umowy licencyjnej, do udzielenia Wnioskodawcy - licencjobiorcy dodatkowych wyjaśnień, instrukcji, itp. dotyczących, w szczególności, przygotowania zamówień w ramach Umowy Oryginalnej, analizy reklamacji, zasad i zwyczajów stron obowiązujących podczas poprzedniej współpracy, itp. pod warunkiem, że takie czynności nie należą do know how przekazanego umową licencyjną i pod warunkiem, że takie działania nie spowodują znaczących szkód u licencjobiorcy lub nie doprowadzą do pogwałcenia tajemnicy podmiotów trzecich.

Wnioskodawca wyjaśnia, że pomiędzy spółkami, które zawarły umowę licencyjną istnieją powiązania kapitałowe tego typu, że spółka włoska posiada udziały w innej spółce, która z kolei jest 100% udziałowcem spółki Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Spółki (stanowisko sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu z dnia 21 stycznia 2013 r. - data wpływu do tut. BKIP - 24 stycznia 2013 r.):

Ad.1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wynagrodzenie wypłacone spółce włoskiej "A" z tytułu udzielenia licencji na know how stanowi należności licencyjne, do których znajdą zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. oraz art. 12 umowy polsko-włoskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374, dalej: "umowa polsko-włoska") za "należności licencyjne", uważa się wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Jeżeli więc wynagrodzenie jest ekwiwalentem za ustanowienie prawa do użytkowania informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej to takie wynagrodzenie należy uznać za należności licencyjne w rozumieniu ww. przepisów. W pierwszej kolejności należy więc rozstrzygnąć czy zawarta pomiędzy stronami umowa jest w istocie umową licencji know how, czy jest może umową o świadczenie usług. Przy wykładni tego pojęcia przydatny będzie tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż w umowie know how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD umowa na zakup know how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Z kolei w myśl definicji zawartej w słowniku języka polskiego know how to "praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania". Natomiast w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie. Termin "poufny" oznacza, że pakiet know how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin "istotny" oznacza, że know how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

* sposobu wytwarzania lub

* produktu i usługi albo

* dla rozwoju powyższych i nie zawiera informacji banalnych.

Zaś termin "zidentyfikowany" oznacza, że know how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności. Know how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby. Punkt 11.6 Komentarza stanowi ponadto, iż w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej. W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia. Zgodnie z zawartą umową licencyjną know-how obejmuje wiedzę techniczną, w formie pisemnej i ustnej spółki włoskiej, w zakresie projektowania i produkcji "C" oraz obsługi technicznej i handlowej, o ile taka będzie wymagana. Właścicielem know-how jest spółka włoska. W ocenie Wnioskodawcy zawarta umowa dotyczy więc know-how i nie zmienia tego ustalenia fakt, że spółka włoska "A" będzie wykonywała drobne usługi (np. pomoc przy reklamacjach - przy czym Wnioskodawca zawsze będzie musiał pokryć dodatkowe koszty z tymi usługami) na rzecz Wnioskodawcy, ponieważ głównym przedmiotem umowy jest właśnie licencja i bez jej udzielenia wspominane usługi nie miałyby znaczenia. Zapisy dotyczące licencji mają przeważający charakter w umowie toteż ustalone wynagrodzenie należałoby uznać za należności licencyjne.

Ad. 2

W związku z przyjęciem, że wynagrodzenie spółki włoskiej "A" to należności licencyjne, Wnioskodawca uważa, że przychód z tytułu wypłaty należności licencyjnych (wynagrodzenia należnego tytułem cesji know-how ustalonego w formie royalty) będzie opodatkowany w Polsce zgodnie z art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a spółka polska będzie płatnikiem tego podatku w Polsce. Na mocy z art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Powyższy przepis (tekst jedn.: art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Treść art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi zaś, iż osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania tub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10% kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 2 umowy polsko-włoskiej). Zapis ten oznacza w praktyce, że co do zasady powyższe należności licencyjne będą podlegały w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła w wysokości 10% ich kwoty brutto pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca siedziby podatnika uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji podatkowej. Na polskiej spółce jako płatniku ciążą dodatkowo obowiązki wskazane w art. 26 i art. 26a u.p.d.o.p. (m.in. dot. terminu wpłaty zaliczek, złożenia deklaracji, obowiązki informacyjne formularz IFT-2R).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.