IBPBI/2/423-1374/09/MO - Skutki podatkowe sprzedaży ośrodka wypoczynkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 9 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wypoczynkowego - jest prawidłowe.

W dniu 9 listopada 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wypoczynkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka od wielu lat dzierżawi grunt. Właścicielem gruntu jest Zarząd. W latach 1980-1982 Spółka zbudowała na dzierżawionym terenie ośrodek rekreacyjno-wypoczynkowy (8 domków campingowych oraz budynek świetlicy wraz z przynależnymi obiektami budowlanymi) z przeznaczeniem na działalność socjalną. W ewidencji księgowej Spółki obiekty figurują jako środki trwałe. Na przełomie lat 2000-2005 z obiektu skorzystało w sumie 52 pracowników, natomiast w ostatnich latach zaprzestali oni całkowicie korzystania z tej formy spędzania urlopu wypoczynkowego. W związku z brakiem zainteresowania oraz koniecznością ponoszenia stałych kosztów związanych z funkcjonowanie obiektu (opłata za dzierżawę, podatek od nieruchomości, amortyzacja) przedsiębiorstwo podjęło decyzję o wydzierżawieniu ww. obiektu począwszy od 2006 r. W związku z powyższym przedsiębiorstwo nie prowadzi działalności socjalnej w ww. obiekcie od ok. 3 lat. Przychody z tytułu dzierżawy były niższe od kosztów ponoszonych na utrzymanie obiektu.

W związku z faktem generowania przez ośrodek wypoczynkowy zbędnych kosztów Spółka podjęła decyzję o zbyciu w roku bieżącym prawa do nakładów poniesionych na wybudowanie ośrodka wypoczynkowego na obcym gruncie (art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego).

Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (art. 7 ust. 1) stanowi, że środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych. Przepisy ustawy o ZFŚS nie zawierają jednak definicji "środków trwałych służących działalności socjalnej". Zgodnie w wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2000 r. sygn. akt SN I PKN 538/99, OSNP 2001/14/462 "obowiązek przekazania na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przychodów z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych dotyczy środków, które aktualnie służą działalności socjalnej, a nie tych, które służyły lub mogłyby jej służyć w przyszłości".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zbycie nakładów poniesionych na wybudowanie Ośrodka Wypoczynkowego, tj. budynków i obiektów budowlanych posadowionych na dzierżawionym gruncie, stanowi przychód spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym faktem należy odprowadzić z tego tytułu podatek dochodowy, czy też powstanie obowiązek przekazania środków z jego zbycia na ZFŚS, co uprawniałoby do zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Spółki, w związku z faktem, iż od trzech lat przedsiębiorstwo nie prowadzi działalności socjalnej w opisanym obiekcie, przedmiotowa nieruchomość w momencie sprzedaży nie stanowi "środka trwałego służącego działalności socjalnej", a środki uzyskane z jej zbycia nie zasilą ZFŚS. Zdaniem Spółki, przychody z tytułu zbycia nakładów poniesionych na wybudowanie w latach 80-tych obiektu wypoczynkowego na cudzym gruncie stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika. Źródła przychodów zostały natomiast określone w art. 12 tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

Stosownie natomiast do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, wymieniony został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wśród tego rodzaju przychodów ustawodawca w pkt 5 wymienił przychody, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Analiza językowa ww. przepisu skłania do zwrócenia uwagi, że jego dyspozycją objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego do działalności socjalnej. Sugeruje to, że taka właśnie ma być funkcja środka trwałego w momencie jego zbycia. Użyty w tym przepisie zwrot "służących działalności socjalnej" wskazuje więc na konieczność wykorzystywania danego środka trwałego do działalności socjalnej w chwili np. zbycia.

Z opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka nie prowadzi działalności socjalnej w ośrodku wypoczynkowym od ok. 3 lat. Ze względu na wysokie koszty utrzymania obiektu Spółka podjęła decyzję o zbyciu prawa do nakładów poniesionych na wybudowanie ośrodka wypoczynkowego na obcym gruncie.

Wobec tego, jeżeli ośrodek wypoczynkowy stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest spełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów a zatem i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W konsekwencji do przychodu uzyskanego ze zbycia tego budynku nie będzie mieć zastosowania przepis cytowanego art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkuje koniecznością uznania otrzymanych pieniędzy za przychód podatkowy.

Uzyskany z tytułu tej transakcji dochód staje się elementem podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Jednocześnie Spółka zadaje pytanie w zakresie zwolnienia uzyskanego przychodu od podatku dochodowego. Zwolnienia przedmiotowe dotyczące zarówno dochodów, jak i przychodów wyliczone zostały w art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przepisie tym nie wymieniono przychodów z tytułu sprzedaży środków trwałych, które w przeszłości służyły działalności socjalnej.

Wobec tego, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie polskiego prawa podatkowego są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości podatkowej), nie można stosować wykładni rozszerzającej ustawowy zakres zwolnienia podatkowego o zwolnienie dotyczące przychodów bądź dochodów ze sprzedaży środków trwałych, które kiedyś służyły działalności socjalnej.

W związku z powyższym, tutejszy organ wskazuje, że kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży przedmiotowego środka trwałego podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, co potwierdza stanowisko Wnioskodawcy.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.