IBPBI/2/423-1360/14/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 października 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 listopada 2014 r.), uzupełnionym 14 stycznia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczeń wypłaconych osobom uprawnionym objętym programem motywacyjnym (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 5 listopada 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczeń wypłaconych osobom uprawnionym objętych programem motywacyjnym. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 stycznia 2015 r. Znak: IBPBII/2/415-992/14/MZM i IBPBI/2/423-1360/14/IZ wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 14 stycznia 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka wprowadziła program motywacyjny (dalej "Program"), którym objęte zostały określone osoby zajmujące kluczowe stanowiska, wyraźnie wymienione w uchwale Zarządu o wprowadzeniu Programu (dalej "Uprawnieni"). Uprawnieni wykonują swoje obowiązki na podstawie umów o pracę. Celem programu jest zapewnienie możliwości uzyskania przez Uprawnionych dodatkowego świadczenia pieniężnego w wysokości ściśle powiązanej z wynikami finansowymi Spółki. Program ma przyczynić się do zwiększenia efektywności Spółki a tym samym poprawy jej wyników finansowych oraz pozycji rynkowej. Wnioskodawca zawarł pisemne umowy o pochodny instrument finansowy (dalej: "Umowa") z każdym z Uprawnionych, na mocy których nastąpiła kreacja jednostek uczestnictwa, będących pochodnymi instrumentami finansowymi. Jednostki te zostały nieodpłatnie przyznane Uprawnionym na warunkach i zasadach precyzyjnie określonych w Umowach. Zgodnie z brzmieniem Umów i na ich podstawie Uprawnionym została przyznana z góry określona liczba jednostek uczestnictwa. Realizacja jednostek uczestnictwa, na zasadach i warunkach określonych w Umowie, daje Uprawnionym prawo do otrzymania wypłaty gotówkowej, kalkulowanej jako iloczyn liczby jednostek uczestnictwa i ich wartości na dzień realizacji.

Możliwość umorzenia jednostek uczestnictwa oraz wartość jednostek uczestnictwa jest bezpośrednio uzależniona od wartości określonych wyników finansowych osiągniętych przez Spółkę w okresie od ich przyznania do zaistnienia zdarzenia uprawniającego do realizacji wynikających z nich praw oraz od kursu akcji Spółki, która jest notowana na rynku NewConnect.

Zgodnie z Umowami realizacja praw z jednostek uczestnictwa ma nastąpić w przypadku łącznego spełnienia dwóch warunków:

* upływu terminu wskazanego w Umowie;

* osiągnięcia przez Spółkę na wskazany w Umowie dzień realizacji, określonych wskaźników finansowych w tym m.in. poziomu zysku określonego za pomocą instrumentu bazowego, jakim jest wartość wskaźnika finansowego EBIDTA (wskaźnik finansowy dotyczący zysku przedsiębiorstwa przed potrąceniem odsetek od zaciągniętych kredytów i pożyczek, podatków oraz amortyzacji).

Umowy zakładają ponadto, że Uprawnieni mają możliwość realizacji praw wynikających z jednostek uczestnictwa (a tym samym uzyskania jakichkolwiek korzyści z tytułu przyznania mu jednostek uczestnictwa) dopiero po upływie wskazanego w niej okresu.

W konsekwencji, dopiero wówczas po stronie Uprawnionych może pojawić się ewentualne roszczenie wobec Spółki z tytułu realizacji praw wynikających z jednostek uczestnictwa.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy świadczenia wypłacone Uprawnionym na podstawie Umów stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane - w przypadku ziszczenia się określonych warunków - świadczenia na rzecz Uprawnionych nie stanowią wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Źródłem zobowiązania Wnioskodawcy do wypłaty świadczenia jest Umowa określająca warunki powstania tego zobowiązania. Celem Programu jest motywacja określonych osób do zwiększonego zaangażowania w prawidłowe funkcjonowanie Spółki i dążenia do maksymalizacji zysków. Wobec powyższego ewentualne świadczenia na rzecz Uprawnionych mieszczą się w zakresie określonej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT definicji kosztów uzyskania przychodów i nie podlegają wyłączeniu z tej kategorii wydatków na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* został właściwie udokumentowany.

Artykuł 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka wprowadziła program motywacyjny (dalej "Program"), którym objęte zostały określone osoby zajmujące kluczowe stanowiska, wyraźnie wymienione w uchwale Zarządu o wprowadzeniu Programu (dalej "Uprawnieni"). Uprawnieni wykonują swoje obowiązki na podstawie umów o pracę. Celem programu jest zapewnienie możliwości uzyskania przez Uprawnionych dodatkowego świadczenia pieniężnego w wysokości ściśle powiązanej z wynikami finansowymi Spółki.

Jednostki te zostały nieodpłatnie przyznane Uprawnionym na warunkach i zasadach precyzyjnie określonych w Umowach. Zgodnie z brzmieniem Umów i na ich podstawie Uprawnionym została przyznana z góry określona liczba jednostek uczestnictwa. Realizacja jednostek uczestnictwa, na zasadach i warunkach określonych w Umowie, daje Uprawnionym prawo do otrzymania wypłaty gotówkowej, kalkulowanej jako iloczyn liczby jednostek uczestnictwa i ich wartości na dzień realizacji.

Rozważając kwestię podatkowej kwalifikacji ww. wydatku należy zauważyć, że pomimo tego, że świadczenia wypłacone Uprawnionym na podstawie zawartych Umów nie są powiązane z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Spółkę, to wykazują jednakże związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością.

Jak podkreśla Wnioskodawca program ma przyczynić się do zwiększenia efektywności Spółki, a tym samym poprawy jej wyników finansowych oraz pozycji rynkowej.

W konsekwencji, sprawniejszy i bardziej wydajny sposób realizacji celów biznesowych oraz zwiększenie wyników finansowych Spółki, przekłada się pośrednio na zwiększenie przychodów generowanych przez Spółkę. Zatem istnieją podstawy, by mówić o istnieniu związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami w postaci świadczeń wypłaconych na rzecz uprawnionych pracowników a potencjalnym lub zwiększonym przychodem, dlatego też - co do zasady - wydatki poniesione w związku z realizacją programu motywacyjnego, spełniające wskazane wyżej kryteria, Spółka będzie mogła zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.