IBPBI/2/423-1340/13/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 października 2013 r. (data wpływu do tut. Organu 15 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup koszy do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2013 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków na zakup koszy do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na podstawie zezwolenia z 17 kwietnia 2012 r. prowadzi na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie wytworzonych na terenie strefy opakowań z tworzyw sztucznych oraz w zakresie sprzedaży odpadów powstałych w związku z prowadzeniem wyżej wymienionej działalności.

Działalność ta polega na produkcji z granulatu tworzyw sztucznych - preform, które po rozdmuchaniu u klienta do postaci butelki, służą jako opakowanie do napojów (gazowanych albo niegazowanych). Preforma ma kształt fiolki o długości do kilkunastu centymetrów i średnicy 2-4 cm. Jedynie gwint jest w formie ostatecznej nie podlegającej dalszej obróbce. Dolna część wykonana jest w sposób ściśle określony i posiada wszelkie fizyczne cechy i wymiary pozwalające u klienta (producenta napojów) na rozdmuchanie przy pomocy urządzeń znajdujących się na terenie jego zakładu. Ponieważ proces produkcji preformy jest trudniejszy niż samego "rozdmuchu" i wymaga dużych specjalistycznych maszyn, a z kolei transport gotowych butelek jest bardziej kosztowny niż dużo mniejszych preform o tej samej masie, oba te etapy produkcyjne zazwyczaj rozdzielane są pomiędzy dostawcę preform i producenta napojów. Tak też jest w przedstawianym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym). Celem transportu gotowych preform do zakładu klienta stosowane są opakowania transportowe wielokrotnego użytku w postaci metalowych koszy, w kształcie prostopadłościanu o wymiarach około 1,2 m x 1,2 m x 1m. Kosze te składają się z metalowej ramy na każdej z krawędzi prostopadłościanu. Przytwierdzone do tej ramy dno i boki kosza składają się z metalowej kraty. Dodatkowo kosz wyłożony jest na każdym z boków i dnie nieprzepuszczalną warstwą plastikową. Preformy wpadają wprost z maszyny, która je produkuje do kosza, który wyłożony jest uprzednio plastikowym workiem, który to worek jest zawiązywany po napełnieniu. W przypadku niektórych klientów na wierzchu kosz przykrywany jest jednorazowym wieczkiem tekturowym. W koszu, w zależności od parametrów preformy mieści się jednorazowo 5-13 tys. preform. Jednostkowy koszt zakupu kosza oscyluje wokół 400-500 PLN netto w zależności od dostawcy i ewentualnie kursu waluty transakcji w przypadku zakupu z zagranicy. Szacowany przewidywany okres wykorzystania jednego kosza to nawet 10 lat. Statystycznie pojedynczy kosz wykonuje około 1 kursu (liczony jako wyjazd i powrót od klienta) miesięcznie. Dotychczas kosze metalowe, kupowane były jako używane od spółek powiązanych z Wnioskodawcą. Kosze których dotyczy niniejszy wniosek mają być nabyte w stanie nowym, a więc nie będą używane przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę.

Kosze metalowe przyjęte zostaną na podstawie dokumentu OT w poczet środków trwałych Wnioskodawcy, a następnie będą amortyzowane przy użyciu stawek amortyzacyjnych określonych w przepisach podatkowych. Własność nowo nabytych koszy metalowych ma zostać utrzymana przez okres co najmniej 5 lat. Przed ich nabyciem nie udzielono w stosunku do nich wcześniej pomocy publicznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisane wyżej kosze stanowić będą środek trwały w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm., dalej: "rozporządzenie"), a tym samym mogą zostać uznane za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną dla przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia.

Przez pomoc publiczną rozumiane jest zwolnienie (po spełnieniu dodatkowych warunków i uwzględnieniu dalszych parametrów) na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione metalowe kosze stanowić będą środek trwały w rozumieniu § 6 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji (...) będące (...) ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika.

Powyższy przepis nie definiuje tego, jakie "odrębne przepisy" należy brać pod uwagę przy zaliczaniu środków trwałych do majątku podatnika.

Zasady ujmowania i rozliczania środków trwałych regulowane są równolegle, w zależności od celu przez dwa akty prawne:

* ustawę z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT"), oraz

* ustawę z dnia 28 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm., dalej: "UOR").

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z każdą z tych ustaw (choć regulującą kwestie dotyczące środków trwałych w sposób nieznacznie różny), nabywane kosze stanowią środki trwałe. Pewnych, ale nie przesądzających wskazówek, które przepisy należy wybrać, dostarcza § 6 ust. 4 rozporządzenia, który stanowi, że cenę nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości.

Ponieważ ust. 4 stanowi jedynie o sposobie ustalenia ceny nabycia (która to kwestia w przypadku przedmiotowego wniosku jest drugorzędna, gdyż jest stosunkowo łatwa do ustalenia) natomiast nie przesądza, które przepisy należy zastosować celem samego zakwalifikowania (bądź nie) danych przedmiotów do środków trwałych, celem poparcia stanowiska Wnioskodawca przedstawia swoje stanowisko zarówno na gruncie UOR, jak i ustawy o CIT:

1. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 15 UOR, pod pojęciem środków trwałych rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku, i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności (...) maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym (winno być zdarzeniem przyszłym) okres ekonomicznej użyteczności metalowych koszy wynosi znacznie dłużej niż rok, są one kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, a więc stanowić będą środek trwały. A contrario należy stwierdzić, że nie stanowią one rzeczowych aktywów obrotowych, których definicję zawiera art. 3 ust. 1 pkt 19 UOR. Zgodnie z tą definicją przez rzeczowe aktywa obrotowe rozumie się materiały nabyte w celu zużycia na własne potrzeby, wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toku produkcji, półprodukty oraz towary nabyte w celu odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym. Definicja ta jest uściśleniem definicji aktywów obrotowych (pkt 18) która stanowi, że w przypadku aktywów rzeczowych, o których mowa w pkt 19 - są to aktywa rzeczowe, przeznaczone do zbycia lub zużycia w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego lub w ciągu normalnego cyklu operacyjnego właściwego dla danej działalności, jeżeli trwa on dłużej niż 12 miesięcy.

Z powyższych definicji wynika, że fakt kwalifikowania danego przedmiotu (aktywa rzeczowego) do aktywów trwałych (a tym samym do środków trwałych) bądź aktywów obrotowych (a tym samym np. materiałów) zależy przede wszystkim od okresu użyteczności danego przedmiotu. Jeśli przewidywany okres użyteczności rzeczowego aktywa wynosi więcej niż 12 miesięcy należy zakwalifikować dany przedmiot jako środek trwały, natomiast jeśli jest przeznaczony do zbycia lub zużycia w ciągu 12 miesięcy stanowić on będzie składnik rzeczowych aktywów obrotowych. Należy nadmienić, że UOR nie zawiera żadnych progów wartościowych, które przesądzają zakwalifikowaniu danego środka do grupy środków trwałych. Decydujące znaczenie mają czynniki ekonomiczne, takie jak przede wszystkim długość okresu użytkowania. Jako że okres ekonomicznego wykorzystania koszy wynosi nawet 10 lat, nie mogą one zostać zakwalifikowane do środków obrotowych. Zgodnie z definicją art. 3 ust. 1 pkt 15 UOR, stanowią one wprost środek trwały.

2. Ustawa o CIT pojęcie środków trwałych definiuje następująco: Amortyzacji podlegają (...), stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (...) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...) zwane środkami trwałymi (art. 16a ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT). Ustawa o CIT podobnie jak UOR wymaga by przedmioty były kompletne, zdatne do użytku i wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej podatnika. Dodatkowo przepisy te wymagają by przedmiot (za wyjątkiem przypadków leasingu "finansowego") był własnością podatnika. Identycznie jak w przypadku UOR przewidywany okres używania musi wynosić co najmniej rok. Wszystkie wymienione w stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) warunki wypełniają więc podatkową definicję środków trwałych.

Również ustawa o CIT nie wyznacza dolnej granicy, poniżej której nie wolno zaliczyć przedmiotu do środków trwałych. Zgodnie z brzmieniem art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł. Wydatki te wówczas stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania środka trwałego do używania. Użyte w przepisie art. 16d ust. 1 wyrażenie "mogą" oznacza, że to podatnik w przypadku środków trwałych o wartości poniżej 3500 zł sam decyduje, czy je amortyzować, czy jednorazowo odnieść w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Jak wykazano powyżej zarówno na gruncie przepisów o rachunkowości, jak i przepisów podatkowych przedstawione w stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) kosze stanowić będą środek trwały. Ponieważ, podatnik zgodnie z przepisami o rachunkowości, jak i przepisami podatkowymi zamierza zaliczyć je do składników majątku stanowiących środki trwałe kwalifikują się one do objęcia pomocą publiczną w ramach specjalnej strefy ekonomicznej zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.