IBPBI/2/423-1315/13/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 7 października 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 9 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

* czy koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, pokrywane z własnych środków Spółki komandytowej (a nie z ubezpieczenia OC) będą mogły zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów (w części przypadającej na Spółkę jako wspólnika Spółki komandytowej),

* czy do wydatków poniesionych na naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, znajduje zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

- jest prawidłowe.

W dniu 9 października 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

* czy koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, pokrywane z własnych środków Spółki komandytowej (a nie z ubezpieczenia OC), będą mogły zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów (w części przypadającej na Spółkę jako wspólnika Spółki komandytowej),

* czy do wydatków poniesionych na naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, znajduje zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest również wspólnikiem (komplementariuszem) Spółki komandytowej, mającej siedzibę na terytorium Polski (dalej: "Spółka komandytowa").

Podstawową działalnością Spółki komandytowej jest profesjonalny wynajem samochodów, w tym wynajem krótkoterminowy (Rent a Car), wynajem średnioterminowy (Medium Term Rental) oraz wynajem długoterminowy (Long Term Rental), jak również zarządzanie flotami pojazdów (tzw. Car Fleet Management).

Prowadzenie przez Spółkę komandytową działalności gospodarczej w zakresie wynajmu pojazdów związane jest ze znacznym ryzykiem nieumyślnego spowodowania kolizji drogowych/wyrządzenia szkód komunikacyjnych zarówno przez klientów Spółki komandytowej wynajmujących samochody znajdujące się w ofercie wynajmu (dalej: "Pojazdy"), jak również przez osoby trzecie.

Zgodnie z regulaminem określającym zasady wynajmu, Pojazdy posiadają pełny zakres ubezpieczenia OC i AC, zwalniający co do zasady (z zastrzeżeniem kary umownej oraz opłaty ponoszonej przez najemcę w związku ze zdarzeniem) najemcę (osobę kierującą Pojazdem) od odpowiedzialności w przypadku kolizji i kradzieży. Zwolnienie najemcy od odpowiedzialności nie dotyczy przypadków:

* umyślnego uszkodzenia Pojazdu,

* uszkodzenia podczas prowadzenia w stanie po spożyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwym, po użyciu narkotyków lub środków psychotropowych oraz / lub bez ważnego prawa jazdy,

* uszkodzenia Pojazdu w razie przekroczenia dopuszczalnej prędkości o co najmniej 30 km/godz. albo też w razie dopuszczenia się innego rażącego naruszenia przepisów ruchu drogowego (ubezpieczyciel zastrzega wówczas udział własny ubezpieczonego - franszyzę lub dochodzi do całkowitego wyłączenia ubezpieczyciela za szkodę),

* przypadku, kiedy kierowca zbiegł z miejsca wypadku,

* szkody powstałej, gdy osobą kierującą była osoba nieupoważniona przez Spółkę komandytową do prowadzenia Pojazdu,

* szkody całkowitej, rozliczanej w ciężar polisy Auto Casco oraz kradzieży samochodu (z zastrzeżeniem wyjątków opisanych poniżej; wówczas najemca zostanie obciążony opłatą administracyjną zgodnie z cennikiem),

* wszystkich szkód częściowych objętych polisą Auto Casco (najemca zostanie obciążony opłatą administracyjną zgodnie z cennikiem),

* kradzieży samochodu w przypadku, gdy najemca nie jest w stanie dostarczyć kluczyków lub/i dowodu rejestracyjnego skradzionego Pojazdu (całkowity koszt ponosi najemca),

* kradzieży Pojazdu, w którym nie zostały uruchomione wszystkie zamontowane w nim urządzenia antykradzieżowe (całkowity koszt ponosi najemca),

* kradzieży Pojazdu, jego wyposażenia oraz uszkodzenia Pojazdu lub jego wyposażenia wskutek próby kradzieży, jeżeli do zdarzenia doszło poza obszarem Unii Europejskiej,

* włamania, w wyniku którego skradziono radio wraz z panelem (całkowity koszt ponosi najemca),

* innych szczególnych przypadków wynikających z ogólnych warunków umów ubezpieczeniowych lub polis.

W ww. przypadkach szkody pokrywane są całkowicie lub częściowo przez najemcę.

Spółka komandytowa zawiera z towarzystwem ubezpieczeniowym (dalej: "TU") umowy ubezpieczenia, na podstawie których ubezpiecza wszystkie swoje Pojazdy zarówno obowiązkowym ubezpieczeniem komunikacyjnym od odpowiedzialności cywilnej (OC, ZK), ubezpieczeniem Auto Casco rozszerzonym o ryzyko kradzieży Pojazdu (AC/Kr) oraz ubezpieczeniem Moto-Assistance (WMA).

W ramach zawartych z TU umów ubezpieczeniowych, w odniesieniu do rozliczenia składek na ubezpieczenie AC/Kr funkcjonuje tzw. "Klauzula podziału zysku i strat" (dalej: "Klauzula"). Zgodnie z Klauzulą, w przypadku wysokiej szkodowości, tj. dużej ilości szkód komunikacyjnych zgłaszanych do TU, przekraczających wskaźnik szkodowości ustalony w umowie, Spółka komandytowa jest zobowiązana do dopłaty składki uzupełniającej AC/Kr W przypadku niskiej szkodowości (poniżej wskaźnika szkodowości określonego w umowie), Spółka komandytowa otrzymuje od TU zwrot części składki ubezpieczeniowej AC/Kr (tzw. "rozliczenie składki").

W przyszłości Spółka komandytowa rozważa również zastosowanie analogicznych zasad (Klauzuli) w odniesieniu do szkód rozliczanych z ubezpieczenia OC. W takim przypadku, w zależności od ilości odszkodowań wypłaconych w związku ze szkodami wyrządzonymi osobom trzecim przez kierujących pojazdami Spółki komandytowej, w tym najemców (tekst jedn.: w zależności od wskaźnika szkodowości) Spółka komandytowa byłaby zobowiązania do dopłaty składki uzupełniającej lub otrzymywałaby częściowy zwrot (tzw. "rozliczenie") składki.

W przypadku wprowadzenia Klauzuli do umowy o ubezpieczenie OC, dla uniknięcia ryzyka konieczności poniesienia dodatkowego kosztu w postaci dopłaty do składki ubezpieczenia, Spółka komandytowa zamierza podjąć działania w celu zmniejszenia współczynnika szkodowości. Na podstawie porozumień z osobami trzecimi, będącymi poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów, Spółka komandytowa zamierza pokrywać z własnych środków koszty drobnych napraw samochodów należących do poszkodowanych. TU nie uczestniczyłoby w takim wypadku w likwidacji szkody. Zgodnie z porozumieniem, poszkodowani nie ubiegaliby się w tym zakresie o odszkodowanie z OC wykupionego przez Spółkę komandytową ani nie dochodziliby od Spółki komandytowej dodatkowego odszkodowania w ewentualnym postępowaniu sądowym.

Rozważany sposób postępowania pozwoli Spółce komandytowej uniknąć kosztów związanych z:

* dopłatą do składki ubezpieczenia OC,

* podwyższeniem składki OC w kolejnych okresach,

* ewentualnymi postępowaniami sądowymi.

Przeprowadzona przez Spółkę komandytową analiza ekonomiczna wskazuje, że bardziej korzystne ekonomicznie będzie pokrycie we własnym zakresie kosztów drobnych napraw na rzecz poszkodowanych osób trzecich niż skorzystanie z ubezpieczenia i poniesienie ciężaru dodatkowej składki ubezpieczeniowej i podwyższonej składki w kolejnych okresach. Ponadto, w przypadku niskiej szkodowości, Spółka komandytowa mogłaby uzyskać dodatkowy przychód w postaci zwrotu części składki ubezpieczenia OC w ramach rozliczenia przewidzianego w Klauzuli.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, pokrywane z własnych środków Spółki komandytowej (a nie z ubezpieczenia OC), będą mogły zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów (w części przypadającej na Spółkę jako wspólnika Spółki komandytowej).

2. Czy do wydatków poniesionych na naprawy pojazdów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, znajduje zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "Ustawa CIT").

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zdaniem Spółki, koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, pokrywane z własnych środków Spółki komandytowej (a nie z ubezpieczenia OC), będą mogły zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów (w części przypadającej na Spółkę jako wspólnika Spółki komandytowej).

Ad. 2)

Zdaniem Spółki, do wydatków poniesionych na naprawy pojazdów należących do osób trzecich, będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 Ustawy CIT nie znajduje zastosowania.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki

Spółki osobowe w tym spółka komandytowa są "transparentne" podatkowo. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej, jak również ustalenie wysokości przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od prawno-podatkowego statusu wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej (Spółki komandytowej) jest osoba prawna (Spółka), przychód oraz koszty uzyskania przychodów z udziału w Spółce komandytowej należy ustalać na podstawie regulacji zawartych w Ustawie CIT.

Stosowanie do treści art. 5 Ustawy CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawo do udziału w zysku (udziału) są równe. Powyższe zasady, zgodnie z art. 5 ust. 2 Ustawy CIT, stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów bądź wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę dotycząca możliwości uznania danych wydatków za koszty uzyskania przychodów ma charakter ogólny. Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, każdorazowy poniesiony wydatek powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej (za wyjątkiem, gdy Ustawa CIT wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT).

W praktyce stosowania prawa podatkowego ukształtował się pogląd, iż wydatek spełniać musi następujące warunki, by możliwe było uznanie go za koszt uzyskania przychodów:

W ocenie Spółki - przy zachowaniu przesłanek wymienionych powyżej w zakresie dokumentowania i definitywnego poniesienia wydatków - najważniejszym jest zatem zbadanie czy ponoszenie opisanych w zdarzeniu przyszłym wydatków następuje w związku z powstaniem przychodu bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania. Innymi słowy, najważniejszym warunkiem zakwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów jest ich celowe poniesienie ukierunkowane na osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie ich źródła.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa, koszty poniesione w celu uzyskania lub zachowania przychodów to takie koszty, które zgodnie z zasadami logiki i racjonalności mogą doprowadzić do celu, jakim jest osiągnięcie przychodu lub też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Istotne jest przy tym, aby istniały przesłanki wskazujące, iż osiągnięcie celu jest realne tzn. racjonalnie działający przedsiębiorca mógł w związku z poniesionym wydatkiem spodziewać się z wysokim prawdopodobieństwem efektu w postaci wystąpienia przychodu (jego zwiększenia) lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów.

W orzecznictwie ugruntowany jest także pogląd, zgodnie z którym nie ma znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Wymaga również podkreślenia, że dla oceny, czy określone koszty zostały poniesione w celu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, nie powinno mieć znaczenia czy koszty te wiążą się z osiągnięciem przychodów w sposób bezpośredni, czy też pośredni. Za koszty uzyskania przychodów uznaje się także takie wydatki, które wprawdzie nie wiążą się z uzyskiwaniem konkretnych (dających się zidentyfikować) przychodów lub z określonego rodzaju działalności (gospodarczej czy statutowej), ale dotyczą ogółu aktywności podatnika jako podmiotu prawa i podmiotu gospodarczego, wpływające lub mogące wpływać na wysokość oraz fakt uzyskiwania przychodów obecnie oraz/lub w przyszłości. Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 25 stycznia 2006 r. (sygn. akt I SA/Wr 1631/04) celowy charakter mają nie tylko te wydatki, które mogą mieć bezpośredni wpływ na uzyskanie przychodu, ale również te wydatki, które pośrednio wpływając na wysokość przychodu związane są np. z samym funkcjonowaniem podatnika.

Odnosząc powyższe uwagi do analizowanego zdarzenia przyszłego, dla kwalifikacji wydatków ponoszonych przez Spółkę komandytową na naprawę samochodów należących do osób trzecich poszkodowanych przez kierujących Pojazdami Spółki decydujące jest to, czy będą one związane z działalnością gospodarczą Spółki komandytowej i czy będą miały na celu uzyskanie przychodów, lub zabezpieczenie ich źródła.

Oceniając analizowane wydatki należy podkreślić, że zgodnie z Klauzulą w przypadku wysokiego wskaźnika szkodowości Spółka komandytowa musiałaby ponosić dodatkowy koszt dopłaty do składki ubezpieczeniowej oraz zwiększone koszty podwyższonych składek za kolejne okresy. Z kolei w przypadku niskiego wskaźnika szkodowości Spółka komandytowa miałaby prawo do uzyskania zwrotu części opłaconej składki. Zgodnie z przeprowadzoną analizą bardziej korzystne ekonomicznie będzie poniesienie przez Spółkę komandytową kosztów drobnych napraw w celu utrzymania wymaganego wskaźnika szkodowości (z perspektywą uzyskania przychodu ze zwrotu składki) niż poniesienie kosztu dopłaty do składki ubezpieczeniowej i kosztu podwyższonych składek w kolejnych okresach. Należy zatem uznać, że w analizowanej sytuacji wydatki na drobne naprawy samochodów osób poszkodowanych przez kierujących Pojazdami Spółki komandytowej będą uzasadnione gospodarczo. Będą to wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Oczekiwanym przychodem będzie rozliczenie (częściowy zwrot) opłaconej składki ubezpieczeniowej. Do zachowania źródła przychodu będzie prowadziło obniżenie kosztów działalności poprzez uniknięcie konieczności ponoszenia:

* dopłaty do składki ubezpieczeniowej,

* kosztów podwyższonych składek w przyszłych okresach oraz

* kosztów postępowań sądowych i odszkodowań związanych z dochodzeniem przez poszkodowanych zwrotu kosztów naprawy ponad wartość odszkodowania oferowanego przez TU.

Podsumowując, wydatki na naprawę samochodów osób trzecich poszkodowanych w kolizji spowodowanej przez kierujących Pojazdami Spółki komandytowej będą służyć interesom gospodarczym Spółki komandytowej; będą bowiem ukierunkowane na ograniczenie obciążeń finansowych w ramach ubezpieczenia OC i jednocześnie na zwiększenie przychodów z działalności gospodarczej z tytułu zwrotu z TU części składki. Zatem analizowane wydatki należy uznać za celowe i racjonalne gospodarczo.

Wymaga podkreślenia, że sytuacja, w której pomimo opłacania składek ubezpieczeniowych sprawcy szkody finansują koszty napraw z własnych środków jest powszechna w obrocie gospodarczym. Sytuacja taka ma miejsce m.in. w przypadku zastosowania franszyzy redukcyjnej lub integralnej, gdy wypłacane przez ubezpieczyciela odszkodowania są pomniejszane o kwoty pokrywane ze środków własnych ubezpieczonego albo gdy poniżej określonego progu koszty likwidacji szkody pokrywają ubezpieczeni z własnych środków.

W orzecznictwie organów podatkowych jednolicie akceptowany jest pogląd, zgodnie z którym w przypadku franszyzy redukcyjnej lub integralnej koszty napraw ponoszonych ze środków własnych ubezpieczonego stanowią koszty uzyskania przychodów. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 stycznia 2007 r. (sygn. 1401/BP-I/4230Z-129/06/ER), organ zgodził się z podatnikiem, że Wypłata odszkodowań w formie przedstawionej przez Podatnika podyktowana jest interesem gospodarczym firmy (ma zapobiegać eliminowaniu zbędnych kosztów). Skoro zatem w rozpatrywanej sprawie ponoszone przez Podatnika wydatki (wypłata odszkodowań) pośrednio są związane z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej i nie ma tu zastosowania żaden przepis z art. 16 u.p.d.o.p. wyłączający omawiane wydatki z kosztów uzyskania przychodów to należy uznać, że wypłata spornych odszkodowań w wysokości udziału własnego czy też z pominięciem. Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 5 grudnia 2008 r. (sygn. ILPB3/423-55/08-2/MC), w której organ podatkowy odnosząc się do ponoszenia przez podatnika kosztów w związku z zapisem o franszyzie redukcyjnej stwierdził, że (...) skoro ponoszone przez podatnika wydatki pośrednio są związane z uzyskiwanymi przychodami z działalności gospodarczej i nie ma zastosowania żaden przepis z art. 16 u.p.d.o.p. wyłączający omawiane wydatki z kosztów uzyskania przychodów to należy uznać, że wypłata spornych odszkodowań stanowi koszty uzyskania przychodów w oparciu o zapisy art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach z 5 lutego 2010 r. (sygn. IPPB3/423-867/09-5/AG) oraz z 4 lutego 2013 r. (sygn. IPPB3/423-929/12-2/GJ).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy wydatki na naprawę samochodów osób trzecich poszkodowanych w kolizjach spowodowanych przez kierujących Pojazdami Spółki komandytowej będą spełniać kryteria uznania za koszty uzyskania przychodów jako wydatki celowe, racjonalne gospodarczo, zmierzające do uzyskania przychodów i uniknięcia obciążenia działalności jeszcze wyższymi kosztami.

Wymaga podkreślenia, że zgodnie z zapisami regulaminu wypożyczania Pojazdów, Spółka komandytowa nie będzie ponosiła kosztów naprawy samochodów uszkodzonych w wyniku kolizji spowodowanej np. nietrzeźwością kierującego lub rażącym naruszeniem przez niego przepisów ruchu drogowego. W tych sytuacjach koszty będą obciążały najemcę.

W ocenie Wnioskodawcy analizowane wydatki nie mieszczą się w dyspozycji art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. W szczególności do niniejszej sytuacji nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące odszkodowań niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 16 Ustawy CIT, art. 16 ust. 1 pkt 19 Ustawy CIT lub art. 16 ust. 1 pkt 22 Ustawy CIT, odnoszące się do jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, składki ubezpieczeniowej w wypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy, kar, opłat i odszkodowań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska oraz bezpieczeństwa i higieny pracy oraz odsetek od tych zobowiązań oraz kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W niniejszej sprawie nie znajdzie również zastosowania ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 50 Ustawy CIT (winno być art. 16 ust. 1 pkt 50 Ustawy CIT), zgodnie z którym nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu m.in. kosztów remontów powypadkowych samochodów, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym. Powołany przepis dotyczy kosztów remontu samochodów wykorzystywanych w działalności gospodarczej podatnika (podmiotu ponoszącego koszty naprawy). Uregulowanie to nie znajdzie więc zastosowania do kosztów naprawy samochodu należącego do osoby trzeciej będącej poszkodowanym w kolizji spowodowanej przez kierującego Pojazdem Spółki komandytowej.

Reasumując, analizowane wydatki ponoszone przez Spółkę komandytową będą spełniać kryteria uznania za koszty uzyskania przychodów wynikające z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, a jednocześnie nie będą ujęte w katalogu wyłączeń wynikającym z art. 16 ust. 1 tej ustawy. W szczególności nie będzie miał do nich zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 50 Ustawy CIT. W konsekwencji, koszty naprawy pojazdów należących do osób trzecich będących poszkodowanymi w kolizjach spowodowanych przez użytkowników Pojazdów należących do Spółki komandytowej, pokrywane z własnych środków Spółki komandytowej (a nie z ubezpieczenia OC) będą mogły zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów (w części przypadającej na Spółkę jako wspólnika Spółki komandytowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.