IBPBI/2/423-1286/10/MS - Zaliczenie podatku VAT, naliczonego w fakturze VAT za usługę gastronomiczną, do kosztów uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 29 września 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego od usług gastronomicznych - jest prawidłowe.

W dniu 29 września 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszty uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego od usług gastronomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Osoba reprezentująca Spółkę, ze względu na określoną specyfikę świadczonych usług w branży spedycyjnej odbyła spotkanie biznesowe z potencjalnym zleceniodawcą, poza siedzibą Spółki. Spotkanie takie było zorganizowane w celu przedstawienia aktualnej oferty Spółki, omówienia i negocjacji warunków współpracy. Przedstawiciel Spółki zaprosił przyszłego klienta na obiad do restauracji, spożywane posiłki nie miały charakteru wytwornych ani okazałych, lecz stanowiły "zwykły" posiłek, spośród dań zawartych w menu restauracji.

Faktura VAT wystawiona na Spółkę dokumentuje poniesione wydatki za konsumpcję obiadu. Z uwagi na ograniczenia wprowadzone w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, Spółka nie może skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabycie usług gastronomicznych i noclegowych i w związku z tym Spółka uważa, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tired 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek VAT naliczony na fakturze za konsumpcję obiadu jest kosztem uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Z uwagi na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tired 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w związku z tym, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze zakupu usług gastronomicznych, w tym zakupu obiadu, Spółka prosi o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie:

Czy podatek VAT, naliczony w fakturze VAT za usługę gastronomiczną, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT naliczony w fakturze VAT dokumentującej usługę gastronomiczną jest kosztem uzyskania przychodu. Świadczy o tym brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tired 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, który umożliwia zaliczenie podatku VAT naliczonego w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług odliczenie nie przysługuje w sytuacji nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

Z uwagi na powyższe, Spółka stoi na stanowisku zaprezentowanym powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."). Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o VAT"), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Przy czym zauważyć należy, iż przepis ten daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług, o ile podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Innymi słowy, wskazany przepis nie dotyczy sytuacji, w których podatnik miał możliwość skorzystania z odliczenia w podatku od towarów i usług, ale z niej nie skorzystał.

Stosownie do brzmienia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika: usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Oznacza to, że w przypadku, gdy Spółce nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, a naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, Spółka będzie mogła na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie u.p.d.o.p., uznać za koszt uzyskania przychodów kwotę podatku naliczonego od towarów i usług od usług gastronomicznych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak również prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne z tego faktu, w postaci w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.