IBPBI/2/423-1265/11/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy remont środka trwałego w sytuacji gdy dla celów księgowych Spółka będzie odnosić ten remont na zwiększenie wartości środków trwałych, poprzez stworzenie nowego środka trwałego lub poprzez zwiększenie wartości księgowej środka trwałego remontowanego stanowi koszt podatkowy z chwilą jego poniesienia czy też stanowi koszt podatkowy poprzez amortyzację tychże środków trwałych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 13 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy remont środka trwałego w sytuacji gdy dla celów księgowych Spółka będzie odnosić ten remont na zwiększenie wartości środków trwałych, poprzez stworzenie nowego środka trwałego lub poprzez zwiększenie wartości księgowej środka trwałego remontowanego stanowi koszt podatkowy z chwilą jego poniesienia czy też stanowi koszt podatkowy poprzez amortyzację tychże środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podatnikiem podatku CIT. Spółka posiada budynek biurowy, który użytkuje na własne potrzeby oraz w którym wynajmuje część pomieszczeń. Na podstawie odrębnych przepisów Spółka zobowiązana jest prowadzić księgi rachunkowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (zwanymi dalej: MSSF). Zgodnie z polityką rachunkowości drobne remonty stanowią koszt jednorazowy i ujmowane są w kosztach z chwilą ich poniesienia. Spółka nie o rozlicza remontów w czasie.

Jednakże "MSSF", a konkretnie MSR 16 (Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 16) nakazuje aby każdorazowo, przy wykonywaniu istotniejszych remontów, koszt remontu ujmować w wartości bilansowej rzeczowych aktywów trwałych, i rozliczać je do następnego planowanego remontu okresowego. Powyższe rozliczanie odbywa się poprzez amortyzację.

Spółka prowadzi dwie odrębne ewidencje środków trwałych. Jedna ewidencja prowadzona jest zgodnie z przepisami o podatku dochodowym od osób prawnych, a druga ewidencja prowadzona jest zgodnie z przepisami MSSF. Prowadzenie dwóch odrębnych ewidencji polega na tym, iż dla każdego ze środków trwałych identyfikowanego poprzez numer inwentarzowy ustalone są inne dane w zakresie ceny nabycia, metody i stawki amortyzacji. Numer inwentarzowy oraz nazwa środka trwałego jest wspólna dla obu ewidencji.

W przyszłości Spółka będzie przeprowadzać remonty, które dla celów księgowych podlegać będą amortyzacji natomiast które w rozumieniu przepisów podatkowych będą remontem. Efektem tych remontów będzie środek trwały amortyzowany dla celów księgowych. Spółka w ewidencji księgowej księguje i będzie księgować tego typu remonty jako inwestycje w środki trwałe. Natomiast dla celów podatkowych Spółka planuje traktować konto inwestycji jako koszty i Spółka będzie obniżać o nie dochód podlegający opodatkowaniu w momencie zaksięgowania remontu na konto inwestycji. Wszystkie powyżej opisane koszty remontów są kosztami pośrednio związanymi z osiąganymi przez Spółkę przychodami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy remont środka trwałego w sytuacji gdy dla celów księgowych Spółka będzie odnosić ten remont na zwiększenie wartości środków trwałych, poprzez stworzenie nowego środka trwałego lub poprzez zwiększenie wartości księgowej środka trwałego remontowanego stanowi koszt podatkowy z chwilą jego poniesienia czy też stanowi koszt podatkowy poprzez amortyzację tychże środków trwałych... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane na wstępie koszty remontów, nie są środkiem trwałym w rozumieniu art. 16b uPDOP, gdyż nie są kompletne. W związku z powyższym nie mogą podlegać amortyzacji dla celów podatkowych. Ponadto zdaniem Spółki powyżej opisane remonty nie stanowią również ulepszenia środka trwałego, o którym mowa w art. 16g ust. 13 uPDOP. W związku z powyższym powyższe wydatki powinny stanowić koszt podatkowy z chwilą ich poniesienia, czyli z chwila zaksięgowania na konto inwestycji traktowane dla celów podatkowych jako konto kosztowe. Wydatek na remont środka trwałego jest kosztem uzyskania przychodu pośrednio związanym z osiąganymi przychodami. Konieczność ujęcia kosztów remontu z chwilą zaksięgowania wydatków remontowych na konto inwestycji wynika, zdaniem Spółki, z brzmienia art. 15 ust. 4e uPDOP. Na uwadze należy mieć również fakt, iż Spółka zobowiązana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych, natomiast zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa o rachunkowości oraz w przypadku spółki MSSF. Zgodnie z art. 9 ust. 1 uPDOP ewidencja rachunkowa prowadzona przez Spółkę powinna umożliwiać ustalenie między innymi wysokości dochodu. W związku z powyższym zarachowanie wydatku remontowego dla celów księgowych na konto księgowe inwestycji może być traktowane jako zarachowanie kosztu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych w sytuacji gdy ten wydatek zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym nie zwiększa wartości środków trwałych.

W piśmie z dnia 27 października 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 9 listopada 2011 r.) Spółka nie zmieniając własnego stanowiska zaprezentowanego we wniosku rozszerzyła uzasadnienie tegoż stanowiska. W szczególności Spółka zwróciła organowi podatkowemu uwagę na wyrok NSA Sygn. akt II FSK 414/10 z dnia 20 lipca 2011 r. oddalający skargę kasacyjną Ministra Finansów.

Używane w dalszej części pisma skróty:

* u.p.d.o.p - ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych,

* u.r. - ustawa o rachunkowości,

* O.P - ustawa - Ordynacja podatkowa.

Główne tezy przedmiotowego wyroku są takie, iż zgodnie z art. 15 ust. 4d zd. I u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztów, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. uważa się z kolei z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Organ podatkowy wydający interpretację uważał, iż użyty w tym przepisie zwrot "na który ujęto koszt w księgach rachunkowych" oznacza, że dniem poniesienia kosztu jest dzień uwzględnienia tego kosztu w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości, zgodnie z zasadami zachowania ostrożności (art. 7 u.r.), istotności (art. 8 ust. 1 u.r.) i współmierności przychodów i kosztów (art. 6 u.r.). Świadczy o tym użycie sformułowania "ujęcie kosztu", a nie "ujęcie faktury". Odwołanie się do pojęcia zaksięgowania ma zaś znaczenie takie, że kosztem podatkowym może być tylko koszt rachunkowy, potwierdzony określonym w przepisie dokumentem. O dacie poniesienia kosztu nie może w związku z tym w ocenie skarżącego organu decydować data widniejąca na fakturze, czy też techniczne wprowadzenie faktury do systemu księgowego przedsiębiorstwa pod datą operacji.

Naczelny Sąd Administracyjny poglądu tego nie podzielił. NSA zwrócił uwagę, iż wprawdzie podatnicy mają, zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a prowadzone na podstawie u.r. księgi rachunkowe są zarazem księgami podatkowymi w rozumieniu art. 193 § 1 O.p., to jednak według jednolitych, utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (wyrok NSA z dnia 19 marca 2010 r., II FSK 1731/08). Przepisy o rachunkowości mają zatem znaczenie dla powstania czy wysokości zobowiązania podatkowego tylko w takim zakresie, jaki wynika jednoznacznie z przepisów ustaw podatkowych.

W art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. ustawodawca, definiując pojęcie poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Wniosku takiego nie uzasadnia użycie tego pojęcia w zwrocie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury". Przede wszystkim zauważyć należy, że przepis ten (art. 15) odnosi się - jako całość - do kosztów uzyskania przychodów. Również art. 15 ust. 4e odnosi się do zdefiniowania pojęcia poniesienia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Używając słowa "koszt" w tym przepisie ustawodawca winien nim zatem oznaczać ten sam desygnat, czyli koszt w znaczeniu ustawy podatkowej (§ 10 Zasad techniki prawodawczej, zał. do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej - Dz. U. Nr 100, poz. 908). Ponadto należy zauważyć, że zamieszczając w nawiasie po słowach "ujęto koszt w księgach rachunkowych" słowo "zaksięgowano" ustawodawca definiuje pojęcie ujęcia w księgach rachunkowych. Poprzez zamieszczenie słowa w nawiasie zgodnie z regułami interpunkcji wyjaśnia się (uzupełnia) tekst główny poprzez użycie alternatywnego sformułowania (synonimu) wyrażenia wyrażonego wcześniej (Słownik ortograficzny PWN opubl. http:// so.pwn.pl). Ustawa o rachunkowości nie posługuje się pojęciem księgowania. W potocznym rozumieniu księgować znaczy wpisać wydatki lub wpływy do księgi rachunkowej (Słownik języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN, dostępny http://sjp.pwn.pl). Za dzień poniesienia kosztu należy zatem uznać dzień wpisania do ksiąg rachunkowych wydatku na podstawie faktury. Skoro w księgach rachunkowych winny być wpisane chronologicznie wszystkie zdarzenia, które nastąpiły w okresie sprawozdawczym (art. 20 ust. 1 u.r.), to dzień wpisania faktury (dzień wpisania wydatku) jest dniem poniesienia kosztu. Ustawodawca przyjął bowiem w tym przypadku metodę memoriałową, a nie kasową (wyrok NSA z dnia 24 marca 201lr., II FSK 240/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Brak jest w związku z tym podstaw do uznania za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu dnia, w którym obciążono tym wydatkiem wynik finansowy spółki (a więc dzień w którym zaksięgowano amortyzację remontu środka trwałego w sytuacji gdy zgodnie z u.p.d.o.p. remont ten nie stanowi modernizacji ani osobnego środka trwałego).

Reasumując więc jeśli więc remont środka trwałego zgodnie z przepisami ustaw podatkowych nie stanowi modernizacji, ani też nie stanowi osobnego środka trwałego podlegającego amortyzacji to, zdaniem Spółki, na podstawie art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p nie można wywodzić wniosku, iż koszt wydatku na remont jest kosztem podatkowym w momencie zaksięgowania w koszty amortyzacji takiego środka trwałego naliczanej dla potrzeb bilansowych.

W związku z powyższym Spółka podtrzymuje stanowisko, iż wydatek z tytułu remontu, który zgodnie z obowiązującymi Spółkę przepisami księgowymi podlega amortyzacji jako środek trwały jest kosztem dla celów podatkowych w dacie jego zaksięgowania na konto inwestycji uznawane dla celów podatkowych za konto kosztowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów i to zarówno w zakresie kosztów bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Zatem wydatki na ulepszenie środków trwałych nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16 m u.p.d.o.p., z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

Stosownie do postanowień art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p., jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. W takim wypadku przedmiotowe wydatki, jako niestanowiące remontu, nie mogą być zaliczone w koszty uzyskania przychodów bezpośrednio, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne.

W myśl art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka na podstawie odrębnych przepisów zobowiązana jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowe (zwanymi dalej: MSSF). MSSF nakazuje aby każdorazowo, przy wykonywaniu istotniejszych remontów, koszt remontu ujmować w wartości bilansowej rzeczowych aktywów trwałych, i rozliczać je do następnego planowanego remontu okresowego. Powyższe rozliczanie odbywa się poprzez amortyzację. W przyszłości Spółka zamierza przeprowadzać remonty, które dla celów księgowych podlegać będą amortyzacji, natomiast które w rozumieniu przepisów podatkowych będą remontem.

Aby prawidłowo określić charakter poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć czy dotyczą one wykonania prac o charakterze remontowym, czy też wydatki te związane są z ulepszeniem składnika majątku. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Brak jest także definicji pojęcia remont. Posiłkując się definicją zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.), przez remont należy rozumieć wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu są więc czynności związane z przywróceniem pierwotnego stanu technicznego i użytkowego obiektu wraz z wymianą zużytych składników technicznych (części zamienne), niezmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie jego eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji - a więc będą to wszystkie zmiany przywracające jego pierwotny poziom techniczny, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych. Wydatki mające charakter remontowy zaliczane są w całości bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wysokość tych wydatków.

Natomiast z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do ulepszenia lub remontu należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów. Dokonując kwalifikacji wydatków do nakładów o charakterze remontowym, należy uwzględnić również zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, albowiem na skutek upływu czasu i postępu myśli technologicznej, wymiana zużytych elementów na identyczne, jest praktycznie niemożliwa.

Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Powyższa regulacja art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. oznacza, że poniesienie kosztu, a więc możliwość uznania go za koszt podatkowy, jest uzależnione od jego zaksięgowania (ujęcia w księgach rachunkowych). Zasady księgowania kosztów określone zostały w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223).

Wskazanie w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości. Jeżeli zatem Spółka zgodnie z przepisami o rachunkowości będzie ujmowała przedmiotowe wydatki na koncie kosztowym, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych (co do zasady stanowi o tym art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.).

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.