IBPBI/2/423-1251/14/BG - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kary pieniężnej nałożonej na spółkę decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, kosztów postępowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, kosztów zasądzonych wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przez sąd apelacyjny jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 7 października 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

* kary pieniężnej nałożonej na Spółkę decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - jest nieprawidłowe,

* kosztów postępowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, kosztów zasądzonych wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przez Sąd Apelacyjny jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego - jest prawidłowe.

W dniu 10 października 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

* kary pieniężnej nałożonej na Spółkę decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,

* kosztów postępowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, kosztów zasądzonych wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przez Sąd Apelacyjny jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Na podstawie decyzji Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał działania Wnioskodawcy na rynku krajowym za naruszenie zakazu uregulowanego w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z tytułu naruszenia ww. zakazu, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej: "Prezes UOKiK") nałożył na Wnioskodawcę karę w wysokości 854.531,00 zł. Ponadto Prezes UOKiK obciążył Wnioskodawcę kosztami postępowania w kwocie 45,00 zł.

Wnioskodawca wniósł odwołanie od decyzji. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej zwany "SOKiK") oddalił odwołanie Wnioskodawcy i zasądził od Wnioskodawcy na rzecz Prezesa UOKiK kwotę 360,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wnioskodawca wniósł apelację od wyroku SOKiK. Sąd Apelacyjny oddalił apelację oraz zasądził na rzecz pozwanego - Prezesa UOKiK kwotę 270,00 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. Łączne koszty postępowania przed Prezesem UOKiK oraz postępowań przed SOKiK oraz Sądem Apelacyjnym wynoszą 675,00 zł. Wnioskodawca rozważa zaliczenie kary i kosztów do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy kara, którą zobowiązany jest zapłacić Wnioskodawca stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Czy koszty postępowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, koszty zasądzone wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz koszty zasądzone przez Sąd Apelacyjny, jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu drugiej instancji, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, kara stanowi koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."). Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle przytoczonego przepisu warunkami uznania kosztu za koszt uzyskania przychodu są:

* poniesienie kosztu przez podatnika,

* definitywny (rzeczywisty) charakter poniesionego kosztu,

* związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* cel poniesienia kosztu, którym jest uzyskanie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła,

* właściwe udokumentowanie,

* nie wymienienie konkretnego kosztu w katalogu wyłączeń, zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zarówno poniesienie kosztu przez Wnioskodawcę - uiszczenie kary, jego definitywny charakter, związek kosztu z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę jak również obowiązek udokumentowania kosztu nie budzą wątpliwości na gruncie prezentowanego stanu faktycznego i jako takie nie wymagają wyjaśniania. Cel poniesienia kosztu przez Wnioskodawcę ukierunkowany jest na zabezpieczenie źródła przychodu - zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów tj. przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny Kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. (wyrok NSA - Ośrodek zamiejscowy we Wrocławiu z 12 maja 1999 r. I SA/Wr 482/97). Poniesienie przez Wnioskodawcę kary ma więc na celu zachowanie należytego funkcjonowania źródła przychodu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Zastosowanie się przez Wnioskodawcę do treści nałożonego na niego obowiązku ma zagwarantować ciągły, niezakłócony ruch przedsiębiorstwa, zatem utrzymać jego należyte funkcjonowanie, co winno być kwalifikowane jako dążenie do zabezpieczenia źródła przychodów przed negatywnymi konsekwencjami nieponiesienia takiego kosztu. Faktyczne uchylenie się od zapłaty kary skutkowałoby bowiem z całą pewnością wszczęciem postępowania egzekucyjnego, co niewątpliwie zakłóciłoby funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a nawet (np. w konsekwencji zajęcia rachunków bankowych) uniemożliwiłoby czasowe regulowanie zobowiązań przez Wnioskodawcę, nie tylko uniemożliwiając osiąganie przychodów poprzez np. ponoszenie kosztów inwestycji, ale naraziłoby Wnioskodawcę na daleko idące straty wynikające choćby z opóźnień w regulowaniu zobowiązań finansowych. Okoliczność ta ma tym większe znaczenie biorąc pod uwagę skalę i charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności (działalność produkcyjna i handlowa).

W świetle powyższego, przyjąć wypada, że pomiędzy poniesieniem kosztu - zapłatą kary, a zabezpieczeniem źródła przychodu istnieje związek przyczynowo - skutkowy przejawiający się w celowości poniesienia kosztu z uwagi na potrzebę zabezpieczenia należytego funkcjonowania źródła przychodu.

Dalej należy ustalić, czy kara nie została uwzględniona w katalogu wyłączeń kosztów podatkowych zawartych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., co skutkowałoby niemożnością jej kwalifikowania jako koszty uzyskania przychodów. Przedmiotową kwestię reguluje art. 16 ust. 1 pkt 18 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar. W kontekście przywołanego przepisu oraz warunków stanu faktycznego zachodzącego na gruncie niniejszej sprawy kluczowe znaczenie odgrywa charakter postępowania antymonopolowego. Zarówno doktryna, orzecznictwo, jak również wykładnia akceptowana przez organy podatkowe dostrzega hybrydowy charakter podstępowania antymonopolowego. Charakter ten wynika z przenikania się elementów postępowania administracyjnego oraz postępowania cywilnego. Istotną konsekwencją specyfiki postępowania antymonopolowego jest prawny charakter orzeczenia wydawanego przez sąd rozpoznający odwołanie od decyzji Prezesa UOKiK. Postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie ma wyłącznie na celu kontroli legalności decyzji Prezesa UOKiK. Jak podkreśla się w doktrynie W przypadku natomiast sądu powszechnego sprawującego kontrolę nad administracją publiczną (takim sądem jest również SOKiK - wstawienie Wnioskodawcy), samo sprawowanie tej kontroli nie jest celem głównym, bo jest nim rozstrzygnięcie o żądaniu strony i w efekcie rozstrzygnięcie samej sprawy (J. Borkowski, w: B. Adamiak, J. Borkowski, Postępowanie administracyjne, 2006, s. 360). (cyt. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. 1, Warszawa 2013). W świetle powyższego przyjąć należy, że wyrok wydawany przez SOKiK jest merytorycznym rozstrzygnięciem sprawy - sporu pomiędzy Prezesem UOKiK oraz Wnioskodawcą, a w konsekwencji stanowiącym podstawę prawną obowiązku uiszczenia kary. Nie powinien mieć tutaj znaczenia fakt, że sprawy z zakresu ochrony konkurencji i konsumentów są sprawą cywilną w znaczeniu formalnym, a zatem przypisaną do spraw cywilnych na podstawie szczególnego przepisu ustawy (art. 1 k.p.c. in fine). Orzeczenie wydawane przez SOKiK wydawane jest w postępowaniu cywilnym, po przeprowadzeniu kontradyktoryjnego postępowania, stanowiąc jednocześnie rozstrzygnięcie sprawy in merito. Powyższe stanowisko potwierdza również utrwalona linia orzecznicza Sądu Najwyższego m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r. sygn. akt ICKN 265/98 OSP 2000 Nr 5, poz. 68; sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312). Wypada jeszcze przytoczyć stanowisko samego SOKiK wyrażone w uzasadnieniu wyroku z 18 marca 2013 r. (sygn. akt. XVII AmT218/09; Legalis Numer 739099) Sąd Ochrony Konkurencji Konsumentów jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Komunikacji Elektronicznej, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego. Nie jest więc sądem legalności decyzji administracyjnej i nie prowadzi jedynie postępowania kontrolnego, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy.

Podsumowując, należy stwierdzić, ze wyrok SOKiK wydawany po przeprowadzeniu kontradyktoryjnego postępowania, stanowi wydane w postępowaniu cywilnym merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy cywilnej - sporu zaistniałego pomiędzy Prezesem UOKiK a Wnioskodawcą, jednocześnie stanowiąc podstawę prawną kary. W rezultacie kwalifikacji kary jako kary nałożonej w toku postępowania cywilnego, nie zaś w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia, przyjąć należy, że kara nie została uwzględniona w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.) w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Mając powyższe argumenty na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, kara winna być kwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty te stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Kwestia poniesienia kosztu przez Wnioskodawcę - uiszczenia kosztów, jego definitywny charakter, związek kosztu z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę jak również udokumentowanie kosztu nie powinien budzić wątpliwości na gruncie prezentowanego stanu faktycznego i jako taki nie wymaga wyjaśniania.

Podobnie oczywistym wręcz jest związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesionym kosztem związanym z postępowaniem przed Prezesem UOKiK oraz postępowaniem sądowym pierwszej i drugiej instancji, a dążeniem uchronienia się przez Wnioskodawcę do zmniejszenia wysokości ewentualnego przychodu lub straty.

W kontekście możliwości uznania, że koszty nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów należy poddać analizie treść art. 16 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań. Z przytoczonego przepisu literalnie wynika, że ustawodawca spośród katalogu wydatków, które mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu wyłączył jedynie związane z niewykonaniem zobowiązań koszty egzekucyjne. Skoro zatem w przepisie wskazuje się wprost, że wyłącznie koszty poniesione w toku postępowania egzekucyjnego nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodu, to wypada przyjąć, że koszty poniesione przez podatnika w innych stadiach postępowania takie koszty stanowią. Jak podkreślił WSA we Wrocławiu w wyroku z 31 lipca 2003 r., I SA/Wr 710/02, LEX nr 90447, Skoro ustawodawca wyraźnie w art. 16 ust. 1 pkt 17 u.p.d.o.p. wyłączył z kosztów uzyskania przychodu tylko koszty egzekucyjne, to oznacza to, że wyłączeniem tym nie są objęte koszty poniesione w innej fazie postępowania. Nie są więc tymi kosztami koszty procesu poniesione w postępowaniu rozpoznawczym. Jeżeli więc podatnik przegra proces o zapłatę, w toku którego sporne było istnienie lub wysokość zobowiązania, to należy przyjąć, że są to działania związane z obroną przed roszczeniami wierzyciela podejmowanymi w celu zmniejszenia wysokości ewentualnego przychodu lub straty, w związku z tym koszty te mogą się mieścić w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy, koszty winny być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie "zachować" należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" oznacza "uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę". Można więc przyjąć, ze koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika, prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty, które nie zawsze mogą zostać jednoznacznie uznane za koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, a przynajmniej taki ich cel jest trudny do uchwycenia.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki:

* wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz

* nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, zawartym w art. 16 u.p.d.o.p.

Należy zauważyć, że kryterium zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest uzależnione od celu poniesienia wydatku, a nie od wystąpienia efektu w postaci osiągnięcia przychodu. Określony wydatek może bowiem zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów również wówczas, gdy nie przyniósł spodziewanego przychodu, ale został poniesiony w takim celu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Na podstawie decyzji Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał działania Wnioskodawcy na rynku krajowym za naruszenie zakazu uregulowanego w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z tytułu naruszenia ww. zakazu Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nałożył na Wnioskodawcę karę i obciążył Wnioskodawcę kosztami postępowania. Wnioskodawca wniósł odwołanie od decyzji. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie Wnioskodawcy i zasądził na rzecz Prezesa UOKiK zwrot kosztów zastępstwa procesowego. Wnioskodawca wniósł apelację od wyroku SOKiK. Sąd Apelacyjny oddalił apelację oraz zasądził na rzecz Prezesa UOKiK zwrot kosztów zastępstwa procesowego. Wnioskodawca rozważa zaliczenie kary i ww. kosztów sądowych do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle powyższego, wskazać należy, że kara nałożona na Spółkę decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, która nie została uchylona ani zmieniona w toku postępowania prowadzonego przed sądami powszechnymi, ze swej istoty cechuje się nieuchronnością. W ocenie tut. Organu wskazana konieczność poniesienia przedmiotowego wydatku wiąże się przede wszystkim z nieuchronnością nałożonej kary i trudno ją rozpatrywać w kontekście "celu" wynikającego z dyspozycji art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Tak więc na podstawie przedłożonego wniosku nie sposób uznać, ażeby nałożona kara pieniężna nakierowana była na uzyskanie przychodu (zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła). Stanowi ona dolegliwość nałożoną na Wnioskodawcę i winna być rozumiana jako skutek nieprzestrzegania przez niego norm prawnych a nie cel służący uzyskaniu przychodu. W ocenie tut. Organu, Spółka nie wykazała związku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a którego wystąpienie jest niezbędne, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, bez względu na okoliczność czy dany wydatek mieści się w katalogu wyłączeń zawartym, w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Konstrukcja przepisów dotyczących uznawania określonego wydatku za koszt podatkowy (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. w związku z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.) nakazuje przyjęcie, że dopiero w momencie ziszczenia się przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. dopuszczalne jest badanie, czy dany wydatek mieści się w katalogu negatywnym określonym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Spółki że kara nie została uwzględniona w katalogu wyłączeń kosztów podatkowych zawartych w art. 16 wskazać również należy, że art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. w tym art. 16 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.p. stanowi jedynie uszczegółowienie regulacji zawartej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i winien być rozpatrywany w kontekście przepisu regulującego ogólne zasady uznawania danego wydatku za koszt podatkowy. Łączna analiza wymienionych przepisów, z uwagi na powyżej wskazaną argumentację, skutkuje uznaniem, że kara pieniężna nałożona decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie będzie stanowiła dla Spółki kosztu uzyskania przychodu.

Przepisy u.p.d.o.p. nie przewidują bezpośredniego wyłączenia kosztów postępowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, kosztów zasądzonych wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przez Sąd Apelacyjny z kosztów uzyskania przychodów. Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie zatem miało ustalenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z normy art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Istotne w rozpatrywanej sprawie jest to, że za koszty podatkowe uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że pomimo tego, że nie można poniesionych przez Wnioskodawcę ww. kosztów postępowań powiązać z konkretnym przychodem to jednak wiążą się one z prowadzoną przez niego działalnością oraz zostały poniesione w celu ochrony jego interesów. Jednocześnie nie były to działania nieracjonalne, czy sprzeczne z prawem. Poniesione przez Spółkę wydatki z ww. tytułu spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., a więc stanowią koszt uzyskania przychodów.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

* kary pieniężnej nałożonej na Spółkę decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - jest nieprawidłowe,

* kosztów postępowania przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, kosztów zasądzonych wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przez Sąd Apelacyjny jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.