IBPBI/2/423-1194/11/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 27 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszt złomowanych materiałów i półproduktów można uznać za koszt uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszt złomowanych materiałów i półproduktów można uznać za koszt uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest firmą produkcyjną. Specjalizuje się w produkcji systemów tarasowo - balkonowych. Głównym materiałem używanym do ich produkcji jest aluminium. Firma cały czas poszukuje nowych rozwiązań, które pozwolą jeszcze bardziej udoskonalić technologicznie oferowane produkty. Skutkiem tego jest zaprzestanie produkcji jednego z wyrobów dotąd oferowanych na rynku (sytuacja wymuszona przez rynek). W zamian za to rozpoczęto produkcję nowego ulepszonego produktu, spełniającego tę samą funkcję użytkową co poprzednik. "Stary" produkt sprzedawał się słabiej niż pozostałe produkty, co skutkowało wysokimi stanami magazynowymi, zaś kontynuowanie produkcji przyczyniłoby się do ich wzrostu.

W magazynach pozostały niechodliwe materiały, półprodukty i wyroby gotowe. Podatnik podjął decyzję o złomowaniu:

* materiałów - ponieważ wystąpiła trwała utrata możliwości wykorzystania do produkcji innego asortymentu,

* półproduktów - Spółka musiałaby ponieść dodatkowo wysokie koszty ich lakierowania, nie mając pewności na ich sprzedanie.

Do dyspozycji podatnik postanowił pozostawić pewną ilość w magazynie wyrobów gotowych i półproduktów jako zabezpieczenie reklamacyjne. Podatnik dokonał sprzedaży wyzłomowanych materiałów i półproduktów głównemu dostawcy uzyskując cenę na poziomie 53% nabywanego pełnowartościowego materiału do produkcji. Zamiarem firmy było odzyskanie części środków i przeznaczenie ich na produkcję nowych produktów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt złomowanych materiałów i półproduktów można uznać za koszt uzyskania przychodów w myśl. art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. podatku dochodowych od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt złomowanych materiałów i koszt złomowanych półproduktów są kosztami uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy. Koszt ten jest bezpośrednio związany z uzyskanym przez Spółkę przychodem ze sprzedaży złomu. Dodatkowo nie zaistniała sytuacja wymieniona w art. 16 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest firmą produkcyjną. Głównym materiałem używanym do produkcji jest aluminium. Spółka cały czas poszukuje nowych rozwiązań, które pozwolą jej jeszcze bardziej udoskonalić technologicznie oferowane produkty. Skutkiem tego jest zaprzestanie produkcji jednego z wyrobów dotąd oferowanych na rynku (sytuacja wymuszona przez rynek). Produkt ten sprzedawał się słabiej niż inne produkty, co skutkowało wysokimi stanami magazynowymi. Podatnik podjął decyzję o złomowaniu materiałów i półproduktów. Podatnik dokonał sprzedaży wyzłomowanych materiałów i półproduktów głównemu dostawcy uzyskując cenę na poziomie 53% nabywanego pełnowartościowego materiału do produkcji.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym definicji straty, w pierwszej kolejności znaczenia tych pojęć należy ustalić z wykorzystaniem reguł wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika. Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, iż jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

Możliwość uznania strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów wymaga także odpowiedniego ich udokumentowania w sposób niebudzący wątpliwości. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest postanowień odnoszących się szczegółowo do sposobu dokumentowania zdarzeń, w wyniku których powstały straty w środkach obrotowych. Stosownie do art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...).

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż likwidacja materiałów i półproduktów, a następnie sprzedaż uzyskanego w ten sposób złomu dotyczy materiałów i półproduktów, które utraciły swoją wartość nie z winy podatnika, lecz ze względu na zmiany rynkowe. Nieustanny rozwój rynku, a także inne czynniki (konkurencyjna na rynku) bez wątpienia wymuszają stały rozwój oraz wprowadzanie nowych, bardziej nowoczesnych rozwiązań skutkujących poprawą jakości oferowanych produktów, utrata przydatności "starego" produktu (brak zainteresowania na rynku) wynika zatem z czynników niezależnych od Wnioskodawcy, a ich zezłomowanie i przeznaczenie do sprzedaży nastąpiło ze względów gospodarczych i było uzasadnione ekonomicznie.

Tym samym, wartość zezłomowanych materiałów i półproduktów stanowi koszty (wydatki ponoszone na zakup materiałów, koszty związane z wykorzystaniem półproduktów - nie zaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodów) Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.