IBPBI/2/423-1161/09/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 30 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w okresie wstrzymania produkcji - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2009 r. do tut. BKIP wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w okresie wstrzymania produkcji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka, pomimo wstrzymania produkcji w 2006 r., ponosiła koszty, które nie były bezpośrednio współmierne do uzyskiwanych przychodów. Ponoszone koszty były koniecznością, lecz nie wpływały na koszt wytworzenia produktów gotowych. Dotyczyło to kosztów: media (energia, woda, para, gaz, tlen), materiały pomocnicze i koszty zakupu, koszty dzierżawy majątku, płace karta hutnika, narzuty ZUS, koszty konserwacji i remontów, świadczenia na rzecz pracowników, pozostałe koszty utrzymania. W deklaracji CIT-8 za 2006 rok Spółka z ostrożności wykazała te koszty jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wszystkie wymienione powyżej koszty przy założeniu, że ich wydatkowanie było konieczne dla utrzymania zakładu są kosztami poniesionymi w celu zabezpieczenia źródła przychodów i pomimo braku produkcji oraz bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami stanowią koszt uzyskania przychodu. Przykładem są ponoszone koszty wynagrodzeń pracowników produkcyjnych, które Spółka musiała wypłacać w związku z brakiem możliwości dokonywania zwolnień z pracy, zgodnie z zawartym wcześniej układem zbiorowym pracy.

Zdaniem Spółki, koszty te są kosztami uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Treść tego przepisu uległa zmianie na mocy art. 1 pkt 9 lit. a) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589) obowiązuje od 1 stycznia 2007 r.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, a od dnia 1 stycznia 2007 r. - także zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów. Z obu tych norm wynika, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w bezpośrednim bądź pośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów). Koszty ponoszone przez podatnika należy więc oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Jak wskazała Spółka ponoszone przez Nią koszty m.in. z tyt. opłat za media, dzierżawę, wynagrodzenia wraz z narzutami, wydatki na konserwację i remonty, świadczenia na rzecz pracowników, pomimo wstrzymania produkcji, były konieczne dla utrzymania zakładu i zostały poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów (podatnik może oczekiwać przychodów w przyszłości). Zatem pomimo braku bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami, przedmiotowe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.