IBPBI/2/423-1146/11/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2011 r. (data wpływu do Organu 6 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 1 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji poniesionych nakładów jako modernizacji środka trwałego skutkującej podwyższeniem wartości początkowej, podlegających amortyzacji według właściwej dla środka trwałego stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 września 2011 r. do Organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji poniesionych nakładów jako modernizacji środka trwałego skutkującej podwyższeniem wartości początkowej, podlegających amortyzacji według właściwej dla środka trwałego stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też, pismem z dnia 18 listopada 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-1146/11/JD, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 1 grudnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest w trakcie zakupu mieszkania o powierzchni 102 m², którego dokonuje na rynku wtórnym. Mieszkanie to będzie wynajmowane na cele mieszkaniowe. Spółka zamierza modernizować ww. lokal przed oddaniem go do użytkowania, gdyż wcześniej był eksploatowany. W ramach modernizacji Spółka zamierza dokonać montażu instalowanych na stałe zabudów wnękowych jak również montażu zabudowy kuchennej indywidualnie zaprojektowanej i na stałe instalowanej pod konkretne wymiary. Zarówno zabudowy wnękowe, jak również zabudowa kuchenna będą o wartości powyżej 3500,00 złotych netto każda. Wymienione zabudowy nie występowały w kupowanym lokalu, będą one zatem instalowane po raz pierwszy.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tyt. Biura w dniu 1 grudnia 2011 r. Spółka wskazała, że:

* przewidywany okres używania zabudowy wnękowej i zabudowy kuchennej to okres wieloletni, przekraczający okres jednego roku,

* realizacja montażu trwałej zabudowy będzie polegać na:

* montażu drzwi przesuwanych, dopasowanych pod konkretny wymiar, okutych w ramiaki stalowe bądź aluminiowe, które będą wnękę zamykać,

* umocowaniu za pomocą wkrętów do podłogi dolnego toru jezdnego oraz umocowaniu do sufitu górnej szyny tzw. toru górnego, w systemie stalowym lub aluminiowym,

* wypełnieniu wnętrza ściankami lub elementami z płyty drewnopochodnej, koszami na prowadnicach stalowych oraz drążkami stalowymi, przytwierdzonymi do przeciwległych ścian wnęki.

Podobnie będzie wyglądała trwała zabudowa przestrzeni kuchennej, która ma być dopasowana na ścisły wymiar miedzy poszczególnymi elementami budynku, czyli pomiędzy podłogą, sufitem i ścianami bocznymi wnęki kuchennej z tym, że trwała zabudowa kuchenna składać się będzie z:

* zabudowy dolnej, zamkniętej od góry blatem, w którym będzie można zainstalować np. zlewozmywak,

* zabudowy górnej, zamykającej wnękę pomiędzy dwoma przeciwległymi ścianami a sufitem.

Zarówno zabudowa wnękowa jak i zabudowa kuchenna stanowić będą trwałe elementy wyposażenia lokalu mieszkalnego, a jakakolwiek próba ich demontażu powoduje nieodwracalne zniszczenie poszczególnych elementów i nie jest możliwe zamontowanie tych elementów w innym miejscu, ponieważ ich parametry są ściśle dopasowane do konkretnych wymiarów wnęki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej wymienione nakłady stanowią unowocześnienie i trwałe ulepszenie istniejącego środka trwałego w postaci mieszkania i zwiększają jego wartość początkową. Jednocześnie podnoszą jego walory estetyczne i zwiększają funkcje użytkowe. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, powinny one być traktowane jako modernizacja środka trwałego i powinny podlegać zasadom amortyzacji takim samym jak podstawowy środek trwały i według tych samych stawek. Ponadto Spółka uważa, że ustalenie prawidłowej i niebudzącej wątpliwości interpretacji w tym zakresie jest niezbędne do ustalenia wartości początkowej środka trwałego, o którym stanowi art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza zakupić lokal mieszkalny w celu jego wynajmowania na cele mieszkaniowe. Przed oddaniem lokalu do użytkowania Spółka dokona w nim prac mających przystosować lokal do wynajmu, których wartość przekroczy kwotę 3500,00 zł. Po zakończeniu tych prac Spółka zamierza lokal oddać do używania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Stosownie do art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł (...). Jak stanowi art. 16g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa wyczerpującej listy kosztów zwiększających kwotę należną sprzedającemu, co oznacza, że na wartość początkową środka trwałego mogą składać się również inne koszty niż wymienione w art. 16 ust. 3 tej ustawy. Użyte w art. 16g ust. 3 określenie "koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do użytkowania" obejmuje w sobie "koszty zakupu" oraz "koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania". Właśnie do tej kategorii kosztów należy zaliczyć wydatki opisane we wniosku.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Spółkę na stałe zabudowy wnęk, jak również montaż zabudowy kuchennej winny być ujęte w wartości początkowej będącego środkiem trwałym lokalu, a zatem nieprawidłowe jest stanowisko Spółki, że wydatki te zwiększają wartość początkową środka trwałego. Zwiększenie wartości środka trwałego jest bowiem możliwe jedynie wtedy, gdy wcześniej owa wartość początkowa była już ustalona a następnie wystąpiły okoliczności, które miały wpływ na jej podwyższenie. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wydatki poniesione na zabudowy winny być elementem ustalanej wartość początkowej co oznacza, że nie wpływają one na podwyższenie, a na ustalenie wartości początkowej. Z tego samego powodu nie jest właściwe stanowisko Spółki, że wymienione we wniosku nakłady powinny podlegać zasadom amortyzacji takim samym jak podstawowy środek trwały i według tych samych stawek.

Za nieprawidłowe należy także uznać stanowisko Spółki w zakresie możliwości uznania dokonanych nakładów za modernizację. Zgodnie bowiem z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wynika z powyższego przepisu niezbędnym dla przyjęcia, że środki trwałe uległy ulepszeniu (zostały zmodernizowane) jest m.in. stwierdzenie, że poniesione wydatki powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym warunek ten nie zostanie spełniony albowiem, jak podkreśliła Spółka, lokal mieszkalny zostanie przejęty do używania dopiero po jego wyposażeniu w zabudowy o jakich mowa we wniosku. Ulepszenie (modernizacja) odnosi się bowiem do składników majątku posiadającego już status środka trwałego (tj. spełniającego wskazane powyżej przesłanki).

Reasumując należy stwierdzić, że stanowisko Spółki w zakresie kwalifikacji poniesionych nakładów jako modernizacji środka trwałego skutkującej podwyższeniem wartości początkowej, podlegających amortyzacji według właściwej dla środka trwałego stawki amortyzacyjnej jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.