IBPBI/2/423-1129/09/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 22 września 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego przekazanego nieodpłatnie - jest prawidłowe.

W dniu 24 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego przekazanego nieodpłatnie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

7 lipca 1999 r. Spółka zawarła z Gminą umowę na wybudowanie dwóch własnych kotłowni w budynku Urzędu Miasta i Gminy oraz w budynku "S." w M. Kotłownie te Spółka wybudowała z własnych środków i wprowadziła do ewidencji środków trwałych. Przy budowie Spółka odliczyła podatek VAT od zakupionych do budowy urządzeń i materiałów. Następnie przez okres 10 lat sprzedawała Gminie ciepło wytworzone w tych kotłowniach i jednocześnie ponosiła wszystkie koszty eksploatacyjne związane z ich funkcjonowaniem, bo tak przewidywała umowa.

Faktury za ciepło wystawianie Gminie obejmowały 2 rodzaje opłat, to jest:

* opłaty zmienne zależne od ilości dostarczonego ciepła oraz

* opłaty stałe ustalone z góry w umowie.

Umowa nie precyzuje sposobu kalkulacji opłat stałych, jedynie określa ich wysokość. Po upływie 10 lat Spółka przekazała nieodpłatnie Gminie wyżej wymienione kotłownie, bo tak stanowiła umowa.

Paragraf 3 punkt 3 umowy stanowi: "Po zakończeniu Umowy, tj. po upływie 10 lat od dnia uruchomienia nowych kotłowni, prawo własności kotłowni gazowych oraz wszystkich urządzeń z nimi związanych Spółka nieodpłatnie przekaże Gminie. Przekazanie prawa własności 2 sztuk kotłowni i związanych z nimi urządzeń nastąpi w drodze protokołu zdawczo-odbiorczego podpisanego przez przedstawicieli obu stron."

Dnia 1 września 2009 r. nastąpiło więc protokolarne przekazanie Gminie ww. kotłowni.

W ciągu 10 lat eksploatacji ww. kotłownie amortyzowała przy zastosowaniu stawki z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych w wysokości 7% rocznie. Na moment przekazania kotłownie te nie były więc całkowicie zamortyzowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w momencie likwidacji ww. kotłowni niezamortyzowana część wartości początkowej kotłowni stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niezamortyzowaną wartość ww. kotłowni nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że podatnik może zaliczyć w ciężar kosztów podatkowych wszelkie faktycznie poniesione wydatki, które mają lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, w tym służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów, z wyłączeniem wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową (...).

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "darowizna", aczkolwiek umowa darowizny została unormowana w art. 888 § 1 i inne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z ww. art. 888 § 1 kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna to świadczenie jednostronne i nieekwiwalentne, tzn. darowizna przekazana na rzecz obdarowanego nie może wiązać się ze świadczeniem wzajemnym z jego strony względem darczyńcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż mamy do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem dwóch kotłowni, które nie może jednakże być utożsamiane z umową darowizny (w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego). Zostały one przekazane po 10-letnim okresie użytkowania, w którym Spółka uzyskała wymierne korzyści z tytułu świadczenia usług (opłaty za ciepło). Nieodpłatne przekazanie kotłowni Gminie było nierozerwalnie związane z pozostałymi postanowieniami zawartej umowy i było niejako konsekwencją przyjętych w niej rozwiązań. W przedstawionej sprawie nie będzie zatem miał zastosowania powołany przez Spółkę przepis art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z art. 16a ust. 1 ww. ustawy wynika, że środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Na podstawie art. 16a ust. 2 ww. ustawy do środków trwałych zaliczane są także m.in. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 tejże ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca określił katalog wydatków, które pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego. Rozwiązanie umowy jak również wycofanie z ewidencji środka trwałego nie oznacza, że miała miejsce fizyczna likwidacja środka trwałego. Jednocześnie należy zauważyć, iż z momentem postawienia środka trwałego w stan likwidacji (wycofania z ewidencji bilansowej) u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały nie dochodzi do jego likwidacji, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności. W tym momencie następuje utrata związku przyczynowo - skutkowego między wydatkami związanymi z tym środkiem trwałym, a przychodami, a zatem niezamortyzowana wartość składnika majątkowego nie spełni generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy, gdyż środek trwały przestanie być wykorzystywany w działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z Gminą umowę na wybudowanie dwóch własnych kotłowni. Po zakończeniu Umowy, tj. po upływie 10 lat od dnia uruchomienia nowych kotłowni, prawo własności kotłowni gazowych oraz wszystkich urządzeń z nimi związanych Spółka nieodpłatnie przekazała Gminie.

Niezamortyzowana część środków trwałych nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów zarówno jednorazowo, jak i w postaci odpisów amortyzacyjnych. W tym przypadku nie wystąpi strata amortyzowanego środka trwałego, lecz jego przekazanie na podstawie wcześniej zawartej umowy. Po przekazaniu środków trwałych Spółka nie będzie mogła dokonywać dalszych odpisów amortyzacyjnych z uwagi na fakt, że odpisy te nie będą spełniały generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż kotłownie te nie będą już wykorzystywane w jej działalności gospodarczej.

Stanowisko Spółki, iż niezamortyzowana wartość kotłowni nie stanowi kosztów uzyskania przychodów jest zatem prawidłowe.

Należy zauważyć, iż wskazany we własnym stanowisku w sprawie art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje w przedstawionym stanie faktycznym zastosowania. Mając jednocześnie na uwadze, iż istotą niniejszej interpretacji jest prawo do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego, pomimo błędnej podstawy prawnej uznano stanowisko Spółki za prawidłowe.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.