IBPBI/2/423-1115/14/KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 września 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 12 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w sprawie poboru podatku u źródła przy usługach faktoringowych - jest prawidłowe.

W dniu 12 września 2014 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w sprawie poboru podatku u źródła przy usługach faktoringowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również "Spółka") jest jednym z większych centrów usług produktów stalowych w Polsce. Spółka produkuje szeroka gamę wyrobów stalowych takich jak taśmy, formatki, wykroje, które są nabywane przez klientów z kraju i z zagranicy. Wnioskodawca dokonuje prawie wyłącznie transakcji podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z treścią umów zawartych przez Spółkę z klientami, terminy płatności z tytułu sprzedanych towarów wynoszą od kilkunastu do kilkudziesięciu dni. W celu szybszego otrzymania należności, Spółka zawarła w 2010 r. ramową umowę faktoringową ("Umowa Ramowa") ze spółką - bankiem z siedzibą w Belgii jako faktorem ("Spółka Belgijska"). Zgodnie z Umową Ramową, Spółka dokonała cesji na rzecz Spółki Belgijskiej dotychczasowych i przyszłych wierzytelności wynikających ze sprzedaży wyrobów stalowych, o ile wierzytelności te spełniać będą ustalone przez strony kryteria, łącznie z wszelkimi prawami związanymi z tymi wierzytelnościami. Ustalono także, że Spółka Belgijska będzie sprawować pełną i wyłączną kontrolę nad nabytymi wierzytelnościami i będzie swobodnie dysponować nabytymi wierzytelnościami według własnego uznania. Ryzyko niewywiązania się przez dłużników ze zobowiązania do wykonania płatności zostało przeniesione, na Spółkę Belgijską, która w celu pokrycia tego ryzyka korzysta z ubezpieczenia.

Umowa Ramowa przewiduje również możliwość sprzedaży Spółce Belgijskiej wierzytelności handlowych należących do innych podmiotów z grupy (z siedzibą w Polsce lub zagranicą, dalej łącznie ze Spółką zwanych "Inicjatorami"), na warunkach i zasadach podobnych do tych mających zastosowanie do sprzedaży wierzytelności handlowych Spółce Belgijskiej przez Spółkę. Zgodnie z Umową Ramową podmiotem zarządzającym środkami finansowymi jest spółka handlowa utworzona i zarejestrowana we Francji, która: (i) otrzymuje każdą kwotę należną Inicjatorom działającym jako zbywcy własnych wierzytelności oraz (ii) płaci każdą kwotę należną od Inicjatorów działającym jako zbywcy własnych wierzytelności ("Podmiot Zarządzający"). Powyższe kwoty są płacone/otrzymywane poprzez jeden rachunek bieżący (dla danej waluty) otwarty w imieniu Podmiotu Zarządzającego. Dodatkowo faktor (Spółka Belgijska) może upoważnić Spółkę do odbierania wierzytelności handlowych sprzedanych przez Spółkę. W tym zakresie Spółka może ściągać należności scedowane przez nią na Spółkę Belgijską. Ani faktor (Spółka Belgijska), ani Podmiot Zarządzający nie prowadzili i nie prowadzą działalności w Polsce poprzez położony tutaj zakład.

Zgodnie z treścią Umowy Ramowej, faktor otrzymuje od Spółki opłaty faktoringowe, które uwzględniają:

* koszty administracyjne (poniesione w związku z administrowaniem strukturą faktoringową) oraz

* koszty finansowania (ponoszone przez faktora w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem); koszty finansowania są obliczane, między innymi, na podstawie WBOR-u (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w PLN), EURIBOR-u (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w EUR) lub LIBORu (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w GBP).

Płatność z tytułu opłat faktoringowych (w tym koszty administracyjne i koszty finansowania) odbywa się poprzez potrącenie z ceną nabycia wierzytelności handlowych. Cena nabycia wierzytelności jest obliczana na podstawie nominalnej wartości przelanych wierzytelności. W dniu cesji dokonywana jest płatność części ceny nabycia ("początkowa" cena nabycia) obliczona na podstawie kilku czynników, z których najważniejszym jest szacunkowe określenie prawdopodobieństwa spłaty wierzytelności na podstawie historii dotychczas ściągniętych wierzytelności. Pozostała część ceny ("odroczona" cena nabycia) jest należna po spłacie zbytych wierzytelności i wypłacana, jeśli nieściągnięta część portfela wierzytelności handlowych zostanie zamortyzowana do sumy kwot początkowych cen nabycia. W dniu 13 czerwca 2014 r. strony podpisały aneks do Umowy Ramowej ("Aneks"), na mocy którego do Umowy Ramowej przystąpiła spółka - bank z siedzibą w Luksemburgu ("Spółka Luksemburska").

Ponadto, Podmiot Zarządzający, Spółka Belgijska i Spółka Luksemburska podpisały dodatkowe porozumienie, na mocy którego ustaliły, że 15 lipca 2014 r. Spółka Belgijska:

Z chwilą dokonania transferu, Spółka Luksemburska wstąpiła w prawa i obowiązki Spółki Belgijskiej, co oznacza, że stała się faktorem i będzie uprawniona do otrzymywania od Spółki opłat faktoringowych. Za wyjątkiem zmian porządkowych, wszystkie pozostałe istotne postanowienia Umowy Ramowej pozostały niezmienione. Spółka Luksemburska nie prowadzi w Polsce działalności poprzez położony tutaj zakład.

Spółka wskazuje, że brak obowiązku pobierania przez nią podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego do tej pory na rzecz Spółki Belgijskiej z tytułu świadczonych usług faktoringowych został potwierdzony w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 listopada 2010 r., Znak. IBPBI/2/423-1140/10/BG.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy część wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług faktoringowych obejmująca "koszty finansowania" płacona przez Spółkę na rzecz nowego faktora (Spółki Luksemburskiej) podlega podatkowi u źródła w Polsce.

Spółka stoi na stanowisku, że nie będzie zobowiązana do pobierania podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia należnego Spółce Luksemburskiej, pod warunkiem, że Spółka będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki Luksemburskiej wystawionego przez luksemburskie organy podatkowe.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia argumenty potwierdzające to stanowisko.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych osiąganych na terytorium Polski przez nierezydentów przychodów pobierany jest zryczałtowany podatek dochodowy. Jest on nazywany podatkiem "u źródła", gdyż zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zobowiązane do jego pobierania są podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Jak wspomniano wyżej, przepisy Traktatu mogą przewidywać inne zasady opodatkowania takich wypłat (w szczególności stawkę inną niż podstawowa 20%). Zastosowanie innej stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Stosownie do art. 11 ust. 1 i 2 Konwencji z dnia 14 czerwca 1995 r. między Rzeczpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku ("Traktat"), odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie odsetki mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli właściciel odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych odsetek. Dodatkowo niektóre rodzaje odsetek (np. odsetki z tytułu kredytów i pożyczek bankowych, zob. art. 11 ust. 3 Traktatu) nie podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym są wypłacane. Pod pojęciem "odsetek" należy zgodnie z art. 11 ust. 5 Traktatu rozumieć dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych prawem zastawu hipotecznego lub prawem udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi skryptami dłużnymi, obligacjami lub pożyczkami (z wyłączeniem opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty).

W opisanej w niniejszym wniosku sytuacji. Spółka Luksemburska przystąpi do Umowy Ramowej i przejmie prawa i obowiązki faktora, które dotychczas sprawowane były przez Spółkę Belgijską. W wyniku powyższego, Spółka Luksemburska rozpocznie świadczenie usług faktoringowych i będzie otrzymywała wynagrodzenie, na które składać się będą koszty administracyjne oraz koszty finansowania. Zdaniem Spółki, wspomniane "koszty finansowania" nie mogą być uznane za odsetki w rozumieniu Traktatu. Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, niezdefiniowaną w polskim prawie. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez jeden podmiot (faktora) określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się często do dokonania czynności dodatkowych. Jednym z podstawowych elementów tego rodzaju umów jest cesja wierzytelności i wynikająca z tego zmiana wierzyciela. Dodatkowo jednak umowa faktoringowa zawiera elementy innych umów np. pożyczki, umowy zlecenia lub umowy sprzedaży, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. Umowa faktoringowa jest zatem konstrukcją hybrydową i nie może być utożsamiana wyłącznie z umową kredytową lub umową cesji. W przedstawionym stanie faktycznym Umowa Ramowa przewiduje, że faktor (którym po transakcji jest Spółka Luksemburska) nabywa dotychczasowe i przyszłe wierzytelności handlowe Spółki za cenę obliczaną na podstawie nominalnej wartości tych wierzytelności. Jednocześnie Spółka będzie zobowiązana do wypłaty na rzecz faktora wynagrodzenia składającego się z kosztów administracyjnych i kosztów finansowania (które Spółka Luksemburska będzie ponosiła w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem). Takie koszty finansowania nie stanowią odsetek w rozumieniu Traktatu, który odsetki definiuje jako "dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych prawem zastawu hipotecznego lub prawem udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi skryptami dłużnymi, obligacjami lub pożyczkami". W opisanym stanie faktycznym Spółka Luksemburska nie będzie dostarczać Spółce finansowania dłużnego, a jedynie będzie świadczyć na jej rzecz usługi faktoringowe. "Koszty finansowania", które Spółka zapłaci Spółce Luksemburskiej w ramach wynagrodzenia nie mogą być zatem traktowane jako dochód z tytułu instrumentów dłużnych. Podobne stanowisko zostało wyrażone w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, zarówno w odniesieniu do tzw. faktoringu właściwego (przykładowo w wyroku NSA z 5 października 2001 r., sygn. akt I SA/Łd 142/00; wyroku NSA z 1 września 1998 r. sygn. akt I Sa/Wr 973/98; wyroku NSA z 24 lipca 2002 r., I SA/Wr 1992/01) jak i do tzw. faktoringu niewłaściwego (wyrok NSA z 21 listopada 2003 r., sygn. akt 1472/01).

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, "koszty finansowania" nie stanowią odsetek w rozumieniu Traktatu. Wynagrodzenie należne faktorowi (Spółce Luksemburskiej) powinno być zatem traktowane jako zysk przedsiębiorstwa, który na podstawie art. 7 ust. 1 Traktatu może być opodatkowany jedynie w Luksemburgu (skoro Spółka Luksemburska nie prowadzi działalności poprzez położony w Polsce zakład).

W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, że nie będzie zobowiązana do pobierania podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia wypłacanego Spółce Luksemburskiej, pod warunkiem, że Spółka będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej faktora wystawionego przez luksemburskie organy podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.