IBPBI/2/423-1107/14/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 8 września 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 11 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu świadczonych usług factoringowych - jest prawidłowe.

W dniu 11 września 2014 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła z tytułu świadczonych usług factoringowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. ("Spółka", "Wnioskodawca") jest największym producentem stali w Polsce. Spółka produkuje wyroby stalowe długie, wyroby stalowe płaskie oraz wyroby specjalne, które są wykorzystywane w budownictwie, transporcie szynowym, przemyśle wydobywczym przemyśle motoryzacyjnym i AGD. Swoje wyroby Spółka sprzedaje na rzecz klientów z kraju i z zagranicy. Zgodnie z treścią umów zawartych przez Spółkę z klientami, terminy płatności z tytułu sprzedanych towarów wynoszą od kilkunastu do kilkudziesięciu dni. W celu szybszego otrzymania należności, Spółka zawarła w 2007 r. umowę faktoringową m.in. ze spółką z siedzibą w Polsce (jako faktorem). Na mocy tej umowy, faktor nabywał od Spółki powstające na skutek sprzedaży produktów wierzytelności. Spółka uzyskała indywidualne interpretacje potwierdzające skutki podatkowe zawarcia tejże umowy (interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 grudnia 2007 r., znak IBPP2/443-126/07/BW oraz znak IBPP2/443-127/07/BW).

W dniu 29 października 2010 r. Spółka zawarła nową, ramową umowę faktoringową ("Umowa Ramowa") ze spółką bankiem z siedzibą w Belgii jako faktorem ("Spółka Belgijska"). Zgodnie z Umową Ramową, Spółka dokonała cesji na rzecz Spółki Belgijskiej dotychczasowych i przyszłych wierzytelności wynikających ze sprzedaży wyrobów stalowych, o ile wierzytelności te spełniać będą ustalone przez strony kryteria, łącznie z wszelkimi prawami związanymi z tymi wierzytelnościami. Ustalono także, że Spółka Belgijska będzie sprawować pełną i wyłączną kontrolę nad nabytymi wierzytelnościami i będzie swobodnie dysponować nabytymi wierzytelnościami według własnego uznania. Ryzyko niewywiązania się przez dłużników ze zobowiązania do wykonania płatności zostało przeniesione na Spółkę Belgijską, która w celu pokrycia tego ryzyka korzysta z ubezpieczenia.

Umowa Ramowa przewiduje również możliwość sprzedaży Spółce Belgijskiej wierzytelności handlowych należących do innych podmiotów z grupy (z siedzibą w Polsce lub zagranicą, dalej łącznie ze Spółką zwanych "Inicjatorami"), na warunkach i zasadach podobnych do tych mających zastosowanie do sprzedaży wierzytelności handlowych Spółce Belgijskiej przez Spółkę. Zgodnie z Umową Ramową podmiotem zarządzającym środkami finansowymi jest spółka handlowa utworzona i zarejestrowana we Francji, która:

i. otrzymuje każdą kwotę należną Inicjatorom działającym jako zbywcy własnych wierzytelności oraz

ii. płaci każdą kwotę należną od Inicjatorów działających jako zbywcy własnych wierzytelności ("Podmiot Zarządzający").

Powyższe kwoty są płacone/otrzymywane poprzez jeden rachunek bieżący (dla danej waluty) otwarty w imieniu Podmiotu Zarządzającego. Dodatkowo faktor (Spółka Belgijska) upoważnia Spółkę do odbierania i zarządzania wierzytelnościami handlowymi sprzedanymi przez Spółkę. W tym zakresie Spółka może ściągać należności scedowane przez nią na Spółkę Belgijską. Ani faktor (Spółka Belgijska), ani Podmiot Zarządzający środkami nie prowadzili i nie prowadzą działalności w Polsce poprzez zakład tu położony.

Zgodnie z treścią Umowy Ramowej, faktor otrzymuje od Spółki opłaty faktoringowe, które uwzględniają:

* koszty administracyjne (poniesione w związku z administrowaniem strukturą faktoringową) oraz

* koszty finansowania (ponoszone przez faktora w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem); koszty finansowania są obliczane, między innymi, na podstawie WIBOR-u (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w PLN), EURIBOR-u (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w EUR) lub LIBORu (w odniesieniu do zbytych wierzytelności wyrażonych w GBP).

Płatność z tytułu opłat faktoringowych (w tym koszty administracyjne i koszty finansowania) odbywa się poprzez potrącenie z ceną nabycia wierzytelności handlowych. Cena nabycia wierzytelności jest obliczana na podstawie nominalnej wartości przelanych wierzytelności. W dniu cesji dokonywana jest płatność części ceny nabycia ("początkowa" cena nabycia) obliczona na podstawie kilku czynników, z których najważniejszym jest szacunkowe określenie prawdopodobieństwa spłaty wierzytelności na podstawie historii dotychczas ściągniętych wierzytelności. Pozostała część ceny ("odroczona" cena nabycia) jest należna po spłacie zbytych wierzytelności i wypłacana, jeśli nieściągnięta część portfela wierzytelności handlowych zostanie zamortyzowana do sumy kwot początkowych cen nabycia.

W dniu 13 czerwca 2014 r. strony podpisały aneks do Umowy Ramowej, na mocy którego do Umowy Ramowej przystąpiła spółka - bank z siedzibą w Luksemburgu ("Spółka Luksemburska"). Ponadto, Podmiot Zarządzający, Spółka Belgijska i Spółka Luksemburska podpisały dodatkowe porozumienie na mocy którego ustaliły, że 15 lipca 2014 r. Spółka Belgijska:

i. dokona transferu wszystkich praw i obowiązków wynikających z Umowy Ramowej na rzecz Spółki Luksemburskiej oraz

ii. dokona cesji dotychczasowych i przyszłych wierzytelności Spółki wynikających ze sprzedaży wyrobów stalowych na rzecz Spółki Luksemburskiej, które to wierzytelności zostały uprzednio (na mocy Umowy Ramowej) scedowane przez Spółkę na Spółkę Belgijską.

Z chwilą dokonania transferu, Spółka Luksemburska wstąpiła w prawa i obowiązki Spółki Belgijskiej, co oznacza, że stanie się faktorem i będzie uprawniona do otrzymywania od Spółki opłat faktoringowych. Za wyjątkiem zmian porządkowych, wszystkie pozostałe istotne postanowienia Umowy Ramowej pozostały niezmienione.

Spółka Luksemburska nie prowadzi w Polsce działalności poprzez położony tutaj zakład. Spółka wskazuje, że brak obowiązku pobierania przez nią podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego do tej pory na rzecz Spółki Belgijskiej z tytułu świadczonych usług faktoringowych został przez Spółkę potwierdzony w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 października 2010 r., znak: IBPBI/2/423-951/10/MO.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy część wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług faktoringowych obejmująca "koszty finansowania" płacona przez Spółkę na rzecz nowego faktora (Spółki Luksemburskiej) podlega podatkowi u źródła w Polsce.

Zdaniem Spółki, nie będzie zobowiązana do pobierania podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia należnego Spółce Luksemburskiej, pod warunkiem, że Spółka będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej Spółki Luksemburskiej wystawionego przez luksemburskie organy podatkowe. Poniżej Wnioskodawca przedstawia argumenty potwierdzające to stanowisko.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych osiąganych na terytorium Polski przez nierezydentów przychodów pobierany jest zryczałtowany podatek dochodowy. Jest on nazywany podatkiem "u źródła", gdyż zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., zobowiązane do jego pobierania są podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1. Jak wspomniano wyżej, przepisy Traktatu mogą przewidywać inne zasady opodatkowania takich wypłat (w szczególności stawkę inną niż podstawowa 20%). Zastosowanie innej stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Stosownie do art. 11 ust. 1 i 2 Konwencji z dnia 14 czerwca 1995 r. między Rzeczpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 527, dalej "Traktat"), odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie odsetki mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli właściciel odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych odsetek. Dodatkowo niektóre rodzaje odsetek (np. odsetki z tytułu kredytów i pożyczek bankowych, zob. art. 11 ust. 3 Traktatu) nie podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym są wypłacane.

Pod pojęciem "odsetek" należy zgodnie z art. 11 ust. 5 Traktatu rozumieć dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych prawem zastawu hipotecznego lub prawem udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi skryptami dłużnymi, obligacjami lub pożyczkami (z wyłączeniem opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty).

W opisanej w niniejszym wniosku sytuacji, Spółka Luksemburska przystąpi do Umowy Ramowej i przejmie prawa i obowiązki faktora, które dotychczas sprawowane były przez Spółkę Belgijską. W wyniku powyższego, Spółka Luksemburska rozpocznie świadczenie usług faktoringowych i będzie otrzymywała wynagrodzenie, na które składać się będą koszty administracyjne oraz koszty finansowania.

Zdaniem Spółki, wspomniane "koszty finansowania" nie mogą być uznane za odsetki w rozumieniu Traktatu.

Umowa faktoringu jest umową nienazwaną, niezdefiniowaną w polskim prawie. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez jeden podmiot (faktora) określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się często do dokonania czynności dodatkowych. Jednym z podstawowych elementów tego rodzaju umów jest cesja wierzytelności i wynikająca z tego zmiana wierzyciela. Dodatkowo jednak umowa faktoringowa zawiera elementy innych umów, np. pożyczki, umowy zlecenia lub umowy sprzedaży, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. Umowa faktoringowa jest zatem konstrukcją hybrydową i nie może być utożsamiana wyłącznie z umową kredytową lub umową cesji.

W przedstawionym stanie faktycznym Umowa Ramowa przewiduje, że faktor (którym po transakcji będzie Spółka Luksemburska) nabędzie dotychczasowe i przyszłe wierzytelności handlowe Spółki za cenę obliczaną na podstawie nominalnej wartości tych wierzytelności. Jednocześnie Spółka będzie zobowiązana do wypłaty na rzecz faktora wynagrodzenia składającego się z kosztów administracyjnych i kosztów finansowania (które Spółka Luksemburska będzie ponosiła w okresie pomiędzy zakupem wierzytelności i ich ściągnięciem). Takie koszty finansowania nie stanowią odsetek w rozumieniu Traktatu, który odsetki definiuje jako "dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych prawem zastawu hipotecznego lub prawem udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi skryptami dłużnymi, obligacjami lub pożyczkami". W opisanym stanie faktycznym Spółka Luksemburska nie będzie dostarczać Spółce finansowania dłużnego, a jedynie będzie świadczyć na jej rzecz usługi faktoringowe "Koszty finansowania", które Spółka zapłaci Spółce Luksemburskiej w ramach wynagrodzenia nie mogą być zatem traktowane jako dochód z tytułu instrumentów dłużnych. Podobne stanowisko zostało wyrażone w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, zarówno w odniesieniu do tzw. faktoringu właściwego jak (przykładowo w wyroku NSA z 5 października 2001 r., sygn. akt I SA/Łd 142/00; wyroku NSA z 1 września 1998 r., sygn. akt I Sa/Wr 973/98; wyroku NSA z 24 lipca 2002 r., I SA/Wr 1992/01), jak i do tzw. faktoringu niewłaściwego (wyrok NSA z 21 listopada 2003 r., sygn. akt 1472/01).

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, "koszty finansowania" nie stanowią odsetek w rozumieniu Traktatu. Wynagrodzenie należne faktorowi (Spółce Luksemburskiej) powinno być zatem traktowane jako zysk przedsiębiorstwa, który na podstawie art. 7 ust. 1 Traktatu może być opodatkowany jedynie w Luksemburgu (skoro Spółka Luksemburska nie prowadzi działalności poprzez położony w Polsce zakład).

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, nie będzie zobowiązana do pobierania podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia wypłacanego Spółce Luksemburskiej, pod warunkiem, że Spółka będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji podatkowej faktora wystawionego przez luksemburskie organy podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.