IBPBI/2/423-1033/13/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 29 lipca 2013 r. (data wpływu do BKIP 2 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont generalny - jest prawidłowe.

W dniu 2 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont generalny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest spółką zależną, należącą do dużej grupy kapitałowej, prowadzącej księgi rachunkowe wg Międzynarodowych Standardów Rachunkowości. Na dzień 31 grudnia 2012 r. posiadała kapitał zakładowy w kwocie 200.000 zł oraz kapitał własny w kwocie 522.112,70 zł. Spółka świadczy usługi w zakresie utrzymania porządku i czystości w obiektach i wokół nich, zarządzania budynkami, odczytów liczników energii itp. i nie posiada dużego majątku trwałego, którego wartość netto na dzień 31 grudnia 2012 r. wynosiła 229.129,36 zł. W 2012 r. Spółka osiągnęła stratę bilansową natomiast dla celów podatkowych wystąpił niewielki dochód do opodatkowania. Spółka w 2012 r. miała swoją siedzibę w budynku wynajmowanym od jednostki dominującej, posiadającej w spółce 55% udziałów, w oparciu o zawartą umowę najmu. W okresie jesiennym 2012 r., ze względu na potrzeby lokalowe jednostki dominującej, Spółka została poinformowana o planowanym wypowiedzeniu umowy dzierżawy. W zamian jednostka dominująca zaoferowała Spółce pomieszczenia biurowe, socjalne i gospodarcze w innym budynku będącym jej własnością. Zaoferowane pomieszczenia wymagały gruntowego remontu. Nowa umowa najmu przewidywała, że Spółka na własny koszt wyremontuje pomieszczenia, w zamian za to w umowie zawarto gwarancję co najmniej 5-letniego okresu wynajmu. W przypadku wcześniejszego wypowiedzenia umowy Spółka miała prawo domagać się częściowego zwrotu nakładów poniesionych na remont najmowanych pomieszczeń, proporcjonalnie do niewykorzystanego czasu wynajmu. Remont pomieszczeń biurowych, socjalnych i gospodarczych został przeprowadzony przez firmę zewnętrzną w oparciu o zawartą umowę w okresie od października do grudnia 2012 r. Ostatni protokół odbioru podpisano w dniu 7 grudnia 2012 r.

Zakres remontu obejmował następujące prace:

* wykucie otworów drzwiowych i okiennych,

* rozebranie ścian, filarów, kolumn z cegły,

* budowa ścianek gipsowo-kartonowych,

* tapetowanie ścian tapetą z włóka szklanego,

* wymiana parapetów okiennych,

* ułożenie posadzek z wykładzin tekstylnych,

* montaż i demontaż opraw oświetleniowych,

* malowanie tynków wewnętrznych farbą emulsyjną,

* rozebranie posadzek z płytek na zaprawie i na kleju oraz położenie w ich miejsce posadzek z płytek terakota,

* montaż sufitów podwieszanych o konstrukcji metalowej z wypełnieniem płytami gipsowo-kartonowymi,

* wymiana kabli elektrycznych oraz gniazdek elektrycznych.

Przeprowadzony remont nie wpłynął na podwyższenie wartości nieruchomości, a jedynie doprowadził część pomieszczeń do powszechnie obowiązujących standardów. Nie zmieniło się także przeznaczenie nieruchomości - był to i nadal jest budynek socjalno-biurowy. Do nowej siedziby Spółka przeprowadziła się w ostatnich dnia stycznia 2013 r., gdzie dokonano jeszcze niezbędnych prac związanych z wykonaniem przyłączeń telefonicznych oraz internetowych.

Spółka (tak jak i Jej jednostka dominująca) prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości. Przyjęta Polityka rachunkowości (w rozdziale "Okresowe przeglądy i remonty") stanowi, iż istotne przeglądy (remonty) okresowe o jednostkowym koszcie remontu przekraczającym 0,1%-0,2% pozycji rzeczowych aktywów trwałych z sprawozdania z sytuacji finansowej ujmuje się jako rzeczowe aktywa trwałe i amortyzuje przez okres użyteczności. Pozostałe remonty okresowe, bieżące konserwacje oraz koszty awarii są odnoszone do zysku lub straty w okresie, w którym zostały poniesione.

W oparciu o stosowaną przez Spółkę politykę rachunkowości, nakłady poniesione na remont powinny zostać zakwalifikowane jako nakłady na remont generalny. Na dzień bilansowy 31 grudnia 2012 r. kwota nakładów figurowała w Sprawozdaniu z sytuacji finansowej jako rzeczowe aktywa trwałe (w budowie).

Nakłady na remont wyniosły ogółem 148.809,99 zł (bez podatku VAT), w tym:

* usługi remontowe wykonane przez wynajętą firmę 133.431,00 zł,

* materiały 12.183,99 zł,

* dostawa i montaż struktury telefonicznej i internetowej 3.195,00 zł.

W dniu 5 lutego 2013 wystawiony został "Dokument przyjęcia do użytkowania remontu generalnego pomieszczeń", na podstawie którego wartość poniesionych nakładów w kwocie 148.809,99 zł została ujęta w księgach jako remont generalny z okresem ekonomicznej użyteczności 5 lat i stawką amortyzacji bilansowej 20%. Okres ekonomicznej użyteczności ustalony został w oparciu o zapisy nowej umowy gwarantującej co najmniej 5-letni okres wynajmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jeżeli zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, wydatki na tak znaczący remont generalny Spółka będzie rozliczać w czasie w okresie 5 lat to czy dla celów podatkowych powinna je rozliczać proporcjonalnie do długości gwarantowanego okresu najmu, zgodnie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, zgodnie z zapisami art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Wydatki poniesione przez Spółkę na remont wynajmowanych pomieszczeń dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy i nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego. W tej sytuacji Spółka powinna rozliczać je w czasie proporcjonalnie do gwarantowanej w umowie długości okresu wynajmu, tj. 5 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż w niniejszej interpretacji tut. Organ nie dokonał oceny prawidłowości kwalifikacji poniesionych nakładów jako wydatków remontowych, kwestia ta bowiem stanowi element stanu faktycznego ujętego we wniosku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., określana dalej skrótem "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Z opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Spółka na własny koszt wyremontowała wynajmowane pomieszczenia; w zamian za to w umowie zawarto gwarancję co najmniej 5-letniego okresu wynajmu. Przeprowadzony remont nie wpłynął na podwyższenie wartości nieruchomości, a jedynie doprowadził część pomieszczeń do powszechnie obowiązujących standardów. Nie zmieniło się także przeznaczenie nieruchomości - był to i nadal jest budynek socjalno-biurowy. Spółka prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości. Przyjęta Polityka rachunkowości (w rozdziale "Okresowe przeglądy i remonty") stanowi, iż istotne przeglądy (remonty) okresowe o jednostkowym koszcie remontu przekraczającym 0,1%-0,2% pozycji rzeczowych aktywów trwałych z sprawozdania z sytuacji finansowej ujmuje się jako rzeczowe aktywa trwałe i amortyzuje przez okres użyteczności. Pozostałe remonty okresowe, bieżące konserwacje oraz koszty awarii są odnoszone do zysku lub straty w okresie w którym zostały poniesione. W oparciu o stosowaną przez Spółkę politykę rachunkowości, nakłady poniesione na remont powinny zostać zakwalifikowane jako nakłady na remont generalny. W dniu 5 lutego 2013 wystawiony został "Dokument przyjęcia do użytkowania remontu generalnego pomieszczeń", na podstawie którego wartość poniesionych nakładów w kwocie 148.809,99 zł została ujęta w księgach jako remont generalny z okresem ekonomicznej użyteczności 5 lat i stawką amortyzacji bilansowej 20%. Okres ekonomicznej użyteczności ustalony został w oparciu o zapisy nowej umowy gwarantującej co najmniej 5-letni okres wynajmu.

Odnosząc powyższe do przedmiotowego stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż poniesione przez Spółkę wydatki, jako koszty remontu - będą kosztami podatkowymi, o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż ich związek z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami nie będzie bezpośredni, należy je uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Wobec uznania przedmiotowych wydatków za koszty pośrednie, podlegają one potrąceniu zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p.

W myśl art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Z kolei, art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z literalnego brzmienia cytowanego powyżej przepisu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika jednoznacznie, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnił moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 11 marca 2013 r., poz. 330). Konieczność zachowania spójności między rachunkowym a podatkowym ujęciem kosztów potwierdza także art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. Przepis ten stanowi, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Odrębne przepisy, do których ustawodawca odsyła w art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. to przepisy ustawy o rachunkowości. Wobec powyższego, to ewidencja rachunkowa prowadzona zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości stanowi podstawę dla określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Prowadzenie ewidencji rachunkowej zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości oznacza z kolei m.in. prowadzenie jej zgodnie z przyjętą w jednostce polityką rachunkowości. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy o rachunkowości, przez przyjętą w jednostce politykę (zasady) rachunkowości rozumie się wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą, w tym także określone w MSR, zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.

W świetle powyższego, nie powinno zatem budzić wątpliwości, że obowiązujące w Spółce, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, zasady rachunkowego ujmowania wydatków na remont środków trwałych, decydują także o podatkowym ujęciu tego rodzaju wydatków, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Przy czym z przepisu tego jednoznacznie wynika, że nie chodzi tu o jakiekolwiek ujęcie danego wydatku w księgach rachunkowych, tylko o ujęcie tego wydatku jako koszt na koncie kosztowym. W świetle powyższego, skoro wartość poniesionych nakładów ujętych w księgach jako remont generalny, dla potrzeb księgowych może być odniesiona w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne w ciągu 5 lat, to wydatki te powinny - zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. - w tym samym czasie być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.