IBPBI/1/4511-391/15/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 29 stycznia 2015 r., uzupełnionym 3 i 9 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem zakupu karnetów na basen - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2015 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem zakupu karnetów na basen. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 marca 2015 r. Znak: IBPBI/1/4511-94/15/ESZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 3 i 9 kwietnia 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której zajmuje się sprzedażą ubezpieczeń na życie. Działalność ta wymaga wielu kontaktów z klientami oraz poszukiwania nowych klientów. Towarzystwo ubezpieczeniowe z którym Wnioskodawca zawarł umowę przyznaje największą prowizję za sprzedaż nowych produktów firmy, np. sprzedaż polisy ochronnej lub inwestycyjnej, natomiast prowizja za obsługę kontynuowanych umów ubezpieczenia, jest na tyle niska, że nie mogłaby pokryć kosztów prowadzenia działalności Wnioskodawcy. Towarzystwo ubezpieczeniowe z którym Wnioskodawca współpracuje nalicza prowizje w ten sposób, aby portfel sprzedażowy tego Towarzystwa ubezpieczeniowego powiększał się. Jeżeli Wnioskodawca nie będzie nawiązywał nowych kontaktów z klientami, a w związku z tym zawierał nowych umów ubezpieczenia, towarzystwo ubezpieczeniowe nie wypłaci mu premii kwartalnej, ani półrocznej, a w ostateczności może z nim rozwiązać umowę.

W związku z powyższym w ramach pozyskiwania nowego rynku klientów Wnioskodawca zamierza organizować spotkania z klientami na basenie. W związku z tym zamierza zakupić karnet miesięczny uprawniający go do wstępu na basen.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. wydatek może stanowić koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, działanie o którym mowa we wniosku (tekst jedn.: zakup karnetu na basen) pozwoli mu na zwiększenie przychodu firmy. Na basenie lub w innych instytucjach będzie mógł poznać nowych klientów. W związku z tym poniesiony wydatek powinien stanowić koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Podatnik zaliczając określone wydatki do kosztów podatkowych musi wykazać związek przyczynowo-skutkowy lub przedstawić rzeczowe argumenty wskazujące na ich celowość i racjonalność z punktu widzenia uzyskiwania przychodów z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia ww. źródła przychodów. Wydatki powyższe nie mogą również zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tylko i wyłącznie w sytuacji, jeśli nie mają one charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zawiera nowe umowy ubezpieczenia z klientami. Dla pozyskania nowych klientów zamierza nawiązywać kontakt z klientami m.in. na basenach. W związku z tym zamierza zakupić karnety uprawniające go do wstępu na basen.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że co prawda Wnioskodawca wskazał, że celem zakupu karnetu i wyjścia na basen jest pozyskanie nowych klientów, jednakże trudno znaleźć związek pomiędzy przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a koniecznością poszukiwania nowych klientów właśnie na basenach biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą związaną z zawieraniem umów ubezpieczenia. Związku takiego nie wykazał również Wnioskodawca w złożonym wniosku. Ponadto nie każde wyjście oznacza, że będzie ono związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie ma bowiem pewności, że na basenie zrealizuje cel wizyty, a co za tym idzie prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. że pozyska nowych klientów, z którymi zawrze umowy ubezpieczenia. Ponadto karnet może zostać również wykorzystywany przez Wnioskodawcę w celach osobistych, np. dla poprawienia kondycji fizycznej. W związku z powyższym wyjścia te mogą mieć charakter prywatny, a wydatki o charakterze osobistym nie mogą stanowić kosztów podatkowych. Wskazać również należy, że Wnioskodawca we wniosku ani w jego uzupełnieniu, nie wykazał, w jaki sposób poniesiony wydatek na zakup karnetów na basen może przyczynić się do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Zdaniem tut. Organu jeśli Wnioskodawca nie wykupi przedmiotowych karnetów na basen nie będzie to automatycznie oznaczało, że utraci źródło przychodu (np. zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej).

Zatem przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że ww. wydatki, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Tym samym nie mogą być uznane za koszty podatkowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazać należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.