IBPBI/1/4511-150/15/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 10 lutego 2015 r.), uzupełnionym 7 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych jakie dla powiernika wywołuje zawarcie umowy zlecenia powierniczego - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych jakie dla powiernika wywołuje zawarcie umowy zlecenia powierniczego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 kwietnia 2015 r. Znak: IBPBI/1/4511-150/15/AB, Znak: IBPP1/4512-123/15/ICz, Znak: IBPBII/1/4514-46/15/DP, Znak: IBPBII/1/4514-47/15/DP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 7 maja 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą i posiada status czynnego podatnika VAT. W ramach tej działalności, Wnioskodawca planuje, zawarcie i realizację umowy powierniczej na zakup i windykację wierzytelności, na mocy której:

1. Wnioskodawca (powiernik) będzie zobowiązany do nabycia określonej wierzytelności lub udziału w wierzytelności w imieniu własnym na rachunek i na zlecenie osoby trzeciej (powierzającego),

2. powierzający będzie zobowiązany do uprzedniego wpłacenia na rzecz Wnioskodawcy określonej kwoty na pokrycie kosztów nabycia wierzytelności, tj. ceny nabycia wierzytelności i ewentualnych podatków związanych z tym nabyciem, z której Wnioskodawca będzie dokonywał zapłaty ceny nabycia wierzytelności i ewentualnych podatków,

3. Wnioskodawca będzie zobowiązany do egzekucji nabytej wierzytelności od dłużnika we własnym imieniu,

4. powierzający będzie zobowiązany do uprzedniego wpłacenia na rzecz Wnioskodawcy określonej kwoty na pokrycie kosztów egzekucji wierzytelności (koszty sądowe i komornicze, opłata skarbowa od pełnomocnictwa, koszty korespondencji i tym podobne koszty niestanowiące wynagrodzenia Wnioskodawcy), z której Wnioskodawca będzie dokonywał zapłaty kosztów koniecznych do egzekucji wierzytelności,

5. Wnioskodawca będzie zobowiązany do przekazania powierzającemu każdej wyegzekwowanej części wierzytelności, w terminie 7 dni od dnia jej otrzymania,

6. Wnioskodawca będzie zobowiązany do zwrotu powierzającemu niewykorzystanej części kwoty przekazanej przez powierzającego na pokrycie kosztów egzekucji wierzytelności,

7. Wnioskodawcy będzie przysługiwała od powierzającego prowizja uzależniona od skutecznej egzekucji wierzytelności ustalona jako określony procent od kwot wyegzekwowanych na zlecenie powierzającego,

8. Wnioskodawcy będzie przysługiwała od powierzającego prowizja w wysokości różnicy kwoty wpłaconej Wnioskodawcy przez powierzającego tytułem kosztów nabycia wierzytelności oraz kwoty rzeczywiście poniesionych kosztów nabycia wierzytelności.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 4 maja 2015 r., Wnioskodawca wskazał m.in., że:

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy kwoty przelewane Wnioskodawcy przez powierzającego na podstawie umowy powierniczej, w celu pokrycia kosztów nabycia wierzytelności, stanowią przychód Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Czy kwoty przelewane Wnioskodawcy przez powierzającego na podstawie umowy powierniczej, w celu pokrycia kosztów egzekucji wierzytelności, stanowią przychód Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Czy kwoty wyegzekwowane przez Wnioskodawcę od dłużnika stanowią przychód Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

(część pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i 2 oraz pytanie oznaczone Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, powiernictwo, jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Zatem umowa powiernicza należy do kategorii umów nienazwanych. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Wnioskodawca zauważa, że powyższy pogląd został wyrażony w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 stycznia 2013 r., Znak: IPPB2/436-572/12-2/MZ.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty przekazane mu przez powierzającego, na podstawie umowy powierniczej, w celu pokrycia kosztów nabycia wierzytelności nie stanowią dla niego przychodu, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 743 Kodeksu cywilnego, jeżeli wykonanie zlecenia wymaga wydatków, dający zlecenie powinien na żądanie przyjmującego udzielić mu odpowiedniej zaliczki. Zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nastąpi przekazanie powiernikowi przez powierzającego kwoty pieniędzy na poczet nabycia nieruchomości (winno być: wierzytelności), która ma zostać nabyta na rachunek powierzającego. Z tych względów kwoty otrzymane przez powiernika (do rozliczenia z góry lub z dołu), jako zwrot wydatków, nie będą stanowić dla powiernika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 stycznia 2013 r. IPTPB1/415-585/12-4/DS,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 sierpnia 2014 r., Znak: IBPB1/1/415-651/14/WRz.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty przelewane mu przez powierzającego na podstawie umowy powierniczej, w celu pokrycia kosztów egzekucji wierzytelności nie stanowią dla niego przychodu, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powiernik, jako zleceniobiorca, działający na rachunek powierzającego przeprowadzi czynności egzekucyjne. Zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego, powierzający powinien zwrócić powiernikowi wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym (winno być: dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym).

Na tej podstawie prawnej powierzający przekazuje powiernikowi kwoty niezbędne dla pokrycia kosztów egzekucji wierzytelności w sytuacji gdy egzekucja następuje na rzecz powierzającego.

Z tych względów kwoty otrzymane przez powiernika (do rozliczenia z góry lub z dołu), jako zwrot wydatków, nie będą stanowić dla powiernika przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 stycznia 2013 r. IPTPB1/415-585/12-4/DS,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 sierpnia 2014 r., Znak: IBPB1/1/415-651/14/WRz.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty egzekwowane przez niego od dłużnika nie stanowią u niego przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 740 Kodeksu cywilnego, powiernik powinien wydać powierzającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał. W przypadku zatem, gdy powiernik, jako zleceniobiorca przyjął zapłatę w imieniu własnym ale na rachunek powierzającego od dłużnika, od komornika lub firmy, która egzekucją się zajmowała, wówczas kwoty te stanowią pośrednio mienie powierzającego i są pobierane w jego imieniu. W takim wypadku pełnomocnik (winno być: powiernik) nie uzyskuje przychodu, przysporzenie następuje bowiem na rzecz mocodawcy (winno być: powierzającego) i tylko u niego mogą powstać skutki podatkowe związane z wyegzekwowaniem kwot długu.

Na poparcie powyższego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 stycznia 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1304/04.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.f."), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie, uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku). Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., z którego wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów, których osiągnięcie powoduje powstanie obowiązku podatkowego, zawarty został w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. Zgodnie z jego treścią, źródłami przychodów są:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

8a) działalność prowadzona przez zagraniczną spółkę kontrolowaną,

9. inne źródła.

W myśl art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychód z działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (takie którymi może rozporządzać jak właściciel). Z kolei przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie korzyści i przysporzenia majątkowe uzyskane lub choćby należne podatnikowi z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, za wyjątkiem przysporzeń, które ustawa wyłącza z kategorii przychodów, bądź kwalifikuje do innego źródła przychodów. Przy czym, wysokość tej korzyści, w dniu w którym staje się należna, bądź w dniu jej uzyskania musi mieć charakter definitywny.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje, w ramach prowadzonej jednoosobowo pozarolniczej działalności gospodarczej, zawarcie i realizację umowy powierniczej. Na podstawie tej umowy będzie nabywał (jako powiernik) wierzytelności lub udziały w wierzytelnościach w imieniu własnym, lecz na rachunek i zlecenie osoby trzeciej (powierzającego). Ponadto, Wnioskodawca będzie zobowiązany do egzekucji wierzytelności nabytej od dłużnika. Z zawartej umowy będzie m.in. wynikało, że:

* Powierzający będzie zobowiązany do uprzedniego wpłacenia na rzecz Wnioskodawcy określonej kwoty celem pokrycia kosztów:

* nabycia wierzytelności, tj. ceny nabycia wierzytelności i ewentualnych podatków związanych z tym nabyciem,

* egzekucji wierzytelności (opłat sądowych i komorniczych, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kosztów korespondencji itp., które nie będą stanowić wynagrodzenia Wnioskodawcy),

* Wnioskodawca będzie zobowiązany do przekazania powierzającemu:

* wyegzekwowanej części wierzytelności, w terminie 7 dni od dnia jej otrzymania,

* niewykorzystanej części kwoty przekazanej przez powierzającego na pokrycie kosztów egzekucji wierzytelności,

* Wnioskodawcy będzie przysługiwała od powierzającego prowizja uzależniona od skutecznej egzekucji wierzytelności ustalona, jako określony procent od kwot wyegzekwowanych na rzecz powierzającego,

* Wnioskodawcy będzie przysługiwała od powierzającego prowizja w wysokości różnicy kwoty wpłaconej Wnioskodawcy przez powierzającego tytułem kosztów nabycia wierzytelności oraz kwoty rzeczywiście poniesionych kosztów nabycia wierzytelności.

Zauważyć należy, że w obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne, osoby prawne, jak i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście; dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana - mianem reprezentowanego. Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, że prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem. Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo, jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm., dalej: "k.c."), zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Jak wynika z art. 734 i 735 k.c., istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub (jeżeli tak stanowi umowa) w imieniu własnym lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjalny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 k.c.).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

* ograniczenie czasowe - zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniobiorcy,

* ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,

* nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw - prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 k.c., dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 k.c.),

* przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 k.c.).

Jak wskazano na wstępie przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Tak więc w celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw otrzymania przez podatnika kwoty należnej. Jest to tym bardziej istotne, jeśli zważyć, że w niektórych przypadkach kwoty otrzymane nie są kwotami należnymi. Dotyczyć to może w szczególności tych umów, w których podatnik występuje jako szeroko rozumiany pośrednik (przedstawiciel, pełnomocnik, zastępca pośredni itp.). W tych przypadkach, gdy podatnik działa na rzecz kogoś innego, kwotami należnymi nie są kwoty otrzymane od osoby, która jest drugą stroną umowy zawieranej i wykonywanej przez pośrednika, lecz wynagrodzenie wypłacane podatnikowi przez osobę, na rzecz której działa. Przychodem jest wówczas prowizja (lub inaczej: określone wynagrodzenie), a nie kwoty otrzymywane z tytułu czynności dokonywanej przez podatnika (działającego na rzecz innej osoby).

Biorąc pod uwagę cytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, że zarówno przeniesienie własności wierzytelności w wykonaniu umowy powierniczej na Wnioskodawcę, jak również późniejsze przeniesienie przez Wnioskodawcę środków pieniężnych uzyskanych w wyniku prowadzonej przez niego egzekucji nabytej wierzytelności, będą czynnościami immanentnie związanymi z istotą łączącego Wnioskodawcę i powierzającego stosunku prawnego. Czynności te nie będą samoistnym świadczeniem, które skutkowałoby dla Wnioskodawcy przysporzeniem majątkowym. Tym samym ww. kwoty, które będą przekazane Wnioskodawcy przez powierzającego (na podstawie zawartej umowy powierniczej), w celu pokrycia kosztów nabycia wierzytelności i kosztów ich egzekucji oraz kwoty wyegzekwowane przez Wnioskodawcę od dłużnika, a następnie przekazywane powierzającemu, nie będą generowały po stronie Wnioskodawcy, jako powiernika, przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jego przychodem będzie jednakże, przysługująca mu od powierzającego prowizja.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnie nie była ocena dopuszczalności prawnej zawarcia wskazanej we wniosku umowy, ani ocena jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa. To na Wnioskodawcy, jako stronie tej umowy ciąży obowiązek zbadania, czy umowa ta w ogólności może zostać zawarta, jak również ocena jej skutków prawnych na gruncie prawa cywilnego i handlowego i ryzyko z tym związane.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.