IBPBI/1/423-56/14/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczy przedstawione we wniosku z 7 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 12 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym 5 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej kary umownej za podjęcie działalności konkurencyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 12 sierpnia 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej kary umownej za podjęcie działalności konkurencyjnej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 października 2014 r. Znak: IBPBI/1/423-16/14/BK, IBPBI/1/423-56/14/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 listopada 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną z siedzibą w Polsce (dalej: "Spółka"). Był właścicielem oraz użytkownikiem wieczystym nieruchomości (dalej: "Nieruchomości"). W 2000 r., w trybie poprzednio obowiązującej ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 89, poz. 415), Spółka uzyskała decyzję o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, wydaną przez Prezydenta miasta (dalej: "WZ"). Następnie Spółka uzyskała również decyzje o pozwoleniu na budowę Inwestycji (dalej: "Pozwolenie"). W dalszej kolejności Spółka zbyła Nieruchomości na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: "Spółka Połączona"), przenosząc jednocześnie na Spółkę Połączoną Pozwolenie. Następnie, inna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: "Inwestor") nabyła Nieruchomości od Spółki Połączonej poprzez połączenie z tą spółką w trybie kodeksu spółek handlowych. Inwestor realizuje obecnie na Nieruchomościach inwestycję polegającą na budowie centrum handlowego (dalej: "Inwestycja"). Budowa Inwestycji jest prowadzona przez Inwestora na podstawie Pozwolenia. Spółka i Inwestor nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "u.p.d.o.p."). Obecnie Inwestor zamierza wprowadzić istotne zmiany do projektu budowlanego Inwestycji zatwierdzonego w Pozwoleniu. Zgodnie z regulacjami ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm., dalej: "UPiZP"), o zmianę Pozwolenia może wnioskować jedynie podmiot dysponujący nieruchomością oraz posiadający WZ. Przeniesienie WZ na inny podmiot możliwe jest jedynie w odniesieniu do WZ wydanych po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego po wejściu w życie UPiZP. Zatem w odniesieniu do WZ posiadanego przez Spółkę, wydanego w trybie poprzednio obowiązującej ustawy, taka możliwość jest wyłączona, dlatego też wprowadzenie zmian do projektu Inwestycji, na który zostało wydane Pozwolenie, jest możliwe jedynie przez podmiot, który posiada WZ, czyli przez Spółkę. Aby Spółka mogła przeprowadzić procedurę dotyczącą zmiany Pozwolenia, Inwestor wydzierżawił Spółce za wynagrodzeniem Nieruchomości oraz przeniesie Pozwolenie na Spółkę jako Inwestora Zastępczego. W okresie dzierżawy Spółka zobowiązana jest płacić na rzecz Inwestora miesięczny czynsz z tytułu dzierżawy. Wartość płaconego czynszu Spółka rozpoznaje jako koszty uzyskania przychodu na gruncie u.p.d.o.p. Spółka zawarła również z Inwestorem umowę współpracy, na podstawie której, działając jako inwestor zastępczy, Spółka przeprowadzi procedurę zmiany Pozwolenia. W zamian za przeprowadzenie procedury zmiany Pozwolenia, Spółka otrzyma od Inwestora wynagrodzenie (dalej: "Wynagrodzenie"). Wartość otrzymywanego wynagrodzenia Spółka rozpoznaje jako przychód podatkowy na gruncie u.p.d.o.p. W związku z prowadzonym postępowaniem administracyjnym mającym na celu zmianę Pozwolenia, Spółka, jako strona postępowania, będzie ponosiła wszelkie związane z tym postępowaniem koszty administracyjne, w tym opłaty skarbowe i inne koszty (dalej: "Opłaty Administracyjne"). Spółka będzie je ponosiła w swoim imieniu i na swoją rzecz, jako strona postępowania. Zgodnie z postanowieniami Umów Współpracy, Inwestor zwróci Spółce wszelkie poniesione Opłaty Administracyjne związane z prowadzonym postępowaniem administracyjnym, powiększone o należny podatek od towarów i usług (dalej: "VAT"), na podstawie faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Inwestora. Po zakończeniu procedury administracyjnej dotyczącej zmiany Pozwolenia, Spółka przeniesie zmienione Pozwolenie z powrotem na Inwestora, a umowa dzierżawy i umowa współpracy zawarte pomiędzy tymi podmiotami wygasną. Proces budowlany będzie już prowadził Inwestor. Inwestor będzie też zawierał umowy najmu z potencjalnymi najemcami lokali wybudowanych na Nieruchomościach. Inwestor przewiduje, że podczas dalszych prac na Nieruchomościach, wymagana będzie ponowna zmiana Pozwolenia (co wynika z faktu, że potencjalni najemcy Nieruchomości oczekują dostosowania poszczególnych lokali do ich potrzeb jeszcze na etapie budowy). Tym samym, Inwestor ponownie wydzierżawi Spółce Nieruchomości wraz poniesionymi już na nich nakładami, natomiast Spółka, wstępując w rolę inwestora zastępczego, przeprowadzi ponownie procedurę administracyjną zmiany Pozwolenia, na podstawie analogicznych umów do zawartych obecnie. Po ponownej zmianie Pozwolenia, umowa dzierżawy i umowa współpracy wygasną. Obie (tekst jedn.: obecna i przyszła) umowy o współpracy są dalej zwane jako "Umowy Współpracy", natomiast obie (tekst jedn.: obecna i przyszła) umowy dzierżawy Nieruchomości są dalej zwane jako "Umowy Dzierżawy". W obu okresach pełnienia przez Spółkę funkcji inwestora zastępczego, Spółka nie będzie czynić żadnych nakładów na Nieruchomościach. Spółka nie będzie również zobowiązana do ponoszenia ekonomicznego ciężaru Inwestycji, ani do wykonywania żadnych innych czynności budowlanych przewidzianych przepisami prawa budowlanego. Spółka odpowiedzialna będzie wyłącznie za procedurę zmiany Pozwolenia, do czego jest wyłącznie uprawniona na podstawie ww. ustawy. Faktyczna realizacja Inwestycji (i związane z tym koszty) będzie natomiast należeć do Inwestora. W tym zakresie obecna Umowa Współpracy przewiduje, że Inwestor w okresie pełnienia przez Spółkę funkcji inwestora zastępczego nie będzie czynić nakładów na Nieruchomościach - z tym zastrzeżeniem, że Inwestor ma prawo i obowiązek bieżącego utrzymywania i zabezpieczenia Nieruchomości oraz ma prawo zlecić na uzgodnionych warunkach Spółce jako inwestorowi zastępczemu) wykonywanie określonych prac na Nieruchomościach.

Jednocześnie Umowa Współpracy wprost przewiduje, że wszelkie inne nakłady na realizację Inwestycji ponoszone przez Inwestora w całym okresie obowiązywania Umowy Współpracy pozostają jego własnością (nie przechodzą/nie są przenoszone na Spółkę). Analogiczne postanowienia będzie również zawierać przyszła Umowa Współpracy - z tą jednak różnicą, że ze względu na etap realizacji Inwestycji (etap wykonywania faktycznych prac budowlanych), nowa Umowa Współpracy będzie przewidywać (odmiennie od obecnej Umowy Współpracy) możliwość ponoszenia przez Inwestora nakładów na Nieruchomościach (których skala, stosownie do etapu realizacji Inwestycji, może być znaczna). Jednak również na gruncie przyszłej Umowy Współpracy nakłady te pozostaną własnością Inwestora (nie przejdą/nie zostaną przeniesione na Spółkę).

Dodatkowo, w Umowach Współpracy zawieranych pomiędzy Spółką a Inwestorem, zawarte będą postanowienia dotyczące kar umownych (dalej: "Kary Umowne"), które zobowiązana będzie ponieść strona umowy, na wypadek niewywiązania się przez nią z zobowiązań umownych.

Zgodnie z postanowieniami Umów Współpracy, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty Kar Umownych na rzecz Inwestora w przypadkach:

* naruszenia przez Spółkę zobowiązania do złożenia w określonym terminie wniosku o przeniesienie Pozwolenia na Inwestora;

* naruszenia przez Spółkę obowiązku wystąpienia do właściwych organów administracji, w określonym terminie, z wnioskiem o zmianę Pozwolenia.

Ponadto w przypadku, gdy w ramach Inwestycji będzie realizowany obiekt o charakterze kinowym, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz podmiotu trzeciego (dalej: "Podmiot Trzeci") kary umownej, wynikającej z umowy zawartej przez Spółkę z Podmiotem Trzecim (kara umowna w tym przypadku pełni funkcję kary za podjęcie działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności Podmiotu Trzeciego - który prowadzi działalność w branży kinowej). W przypadku zaistnienia takiej sytuacji, Umowy o Współpracę przewidują, że Spółce należeć się będzie kara umowna od Inwestora.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 31 października 2014 r., wskazano m.in., że:

* zapłata kary umownej, którą Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz podmiotu trzeciego, za prowadzenie działalności konkurencyjnej w stosunku do tego podmiotu, związana jest z uzyskiwaniem przez nią przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, w postaci wynagrodzenia należnego na podstawie zawartej z Inwestorem Umowy Współpracy oraz kary umownej należnej od Inwestora (zgodnie z postanowieniami Umowy Współpracy, w przypadku poniesienia przez Spółkę kary umownej na rzecz Podmiotu Trzeciego, Inwestor jest zobowiązany do zapłaty kary umownej na rzecz Spółki),

* pomiędzy Spółką a Podmiotem Trzecim została uprzednio, tj. w 1998 r. zawarta umowa dzierżawy (dalej: "Umowa Dzierżawy"). Na jej podstawie Spółka oddała w dzierżawę będący w jej posiadaniu grunt na rzecz Podmiotu Trzeciego. Jednocześnie, w Umowie Dzierżawy zostało zawarte postanowienie, zgodnie z którym na gruncie sąsiadującym z gruntem oddanym w dzierżawę na rzecz Podmiotu Trzeciego nie będzie realizowana Inwestycja o charakterze identycznym w stosunku do głównego profilu działalności Podmiotu Trzeciego. W przypadku prowadzenia takiej inwestycji, Spółka zobowiązała się do zapłaty kary umownej w określonej wysokości. Na moment zawarcia Umowy Dzierżawy, właścicielem gruntu sąsiadującego z gruntem wydzierżawionym na rzecz Podmiotu Trzeciego była Spółka. Obecnie właścicielem tego gruntu jest Inwestor,

* otrzymana przez Spółkę od Inwestora kara umowna (należna od Inwestora w związku z poniesieniem kary umownej przez Spółkę na rzecz podmiotu Trzeciego) będzie stanowić dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych,

* Inwestor jest zobowiązany do zapłaty kary umownej na rzecz Spółki w związku z poniesieniem przez nią kary umownej na rzecz Podmiotu Trzeciego na podstawie zawartej ze Spółką Umowy Współpracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacona przez Spółkę Kara Umowna może zostać uznana przez Spółkę za koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, kara umowna należna na rzecz Podmiotu Trzeciego może zostać uznana przez Spółkę za koszty uzyskania przychodów.

Uzasadniając powyższe twierdzenie Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W opinii Wnioskodawcy, kara umowna należna na rzecz Podmiotu Trzeciego, spełnia przesłanki uznania jej za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., gdyż będzie ona (ewentualnie) poniesiona w związku z prowadzoną działalnością i na podstawie Umów Współpracy (która jest źródłem przychodów dla Spółki), a jednocześnie nie została uwzględniona w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W odniesieniu do kar umownych, art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera tylko jedną regulację, na mocy której wyłączone z kosztów podatkowych są kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.).

Treść powołanego przepisu wskazuje, że wyłączeniem z kosztów podatkowych objęte są enumeratywnie wskazane kategorie kar umownych i odszkodowań, do których należą:

* kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

* kary umowne i odszkodowania z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* kary umowne i odszkodowania z tytułu zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych usług.

W ocenie Spółki, przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. nie będzie miał zatem zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż płacona ewentualnie przez Spółkę kara umowna należna na rzecz Podmiotu Trzeciego będzie należna z innych tytułów niż wady wykonanych usług lub zwłoka w usunięciu wad wykonanych usług.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 stycznia 2014 r. Znak: ILPB4/423-402/13-2/ŁM oraz wyrok WSA w Poznaniu z 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Po 106/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że uregulowania dotyczące kar umownych zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Art. 483 § 1 tego Kodeksu stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie oznacza to zatem, że każda kara umowna, naliczona przez kontrahenta, może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika. Ponadto poniesienie kary musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Zauważyć przy tym należy, że zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, mogą podlegać wyłącznie te kary umowne, których zapłata oparta jest na obiektywnych przesłankach, wskazujących, że podmiot zobowiązany do jej uiszczenia dochował należytej staranności, tj. podjął wszelkie działania stanowiące podstawę prawidłowej realizacji umowy. Zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, nie mogą podlegać bowiem te kary umowne, których powstanie było następstwem celowego (świadomego) działania podatnika lub wynikało z Jego zaniedbań. Nie można bowiem na Skarb Państwa przerzucać odpowiedzialności za zaniedbania podmiotu gospodarczego (ryzyko gospodarcze) związane z realizacją umów.

W pewnych sytuacjach, zaliczeniu do kosztów podatkowych mogą podlegać wydatki z tytułu kar umownych, których zapłata oparta jest na racjonalnych przesłankach. Dotyczy to zwłaszcza tych sytuacji, w których stronie umowy bardziej opłaca się zerwanie umowy, czy też naruszenie jej postanowień i zapłata kary umownej niż realizacja tej umowy (przestrzeganie jej postanowień). W takich jednakże sytuacjach możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych kary umownej, uzależniona jest od wykazania, że dla podatnika racjonalnym, a więc bardziej korzystnym było zapłacenie kary umownej niż wykonanie umowy, gdyż jej realizacja wiązałaby się przykładowo z poniesieniem nadmiernych kosztów, czy też z nie uzyskaniem (zmniejszeniem) przychodu.

Z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że zgodnie z postanowieniami Umów Współpracy, w przypadku, gdy w ramach Inwestycji będzie realizowany obiekt o charakterze kinowym, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz podmiotu trzeciego kary umownej, wynikającej z umowy zawartej przez Spółkę z Podmiotem Trzecim (kara umowna w tym przypadku pełni funkcję kary za podjęcie działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności Podmiotu Trzeciego - który prowadzi działalność w branży kinowej). W przypadku zaistnienia takiej sytuacji Umowy o Współpracę przewidują, że Spółce należeć się będzie kara umowna od Inwestora. Zapłata kary umownej, którą Spółka zobowiązała się zapłacić na rzecz podmiotu trzeciego, za prowadzenie działalności konkurencyjnej w stosunku do tego podmiotu, związana jest z uzyskiwaniem przez nią przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w postaci wynagrodzenia należnego na podstawie zawartej z Inwestorem Umowy Współpracy oraz kary umownej należnej od Inwestora (zgodnie z postanowieniami Umowy Współpracy, w przypadku poniesienia przez Spółkę kary umownej na rzecz Podmiotu Trzeciego, Inwestor jest zobowiązany do zapłaty kary umownej na rzecz Spółki). Pomiędzy Spółką a Podmiotem Trzecim została uprzednio, tj. w 1998 r. zawarta umowa dzierżawy. Na jej podstawie Spółka oddała w dzierżawę będący w jej posiadaniu grunt na rzecz Podmiotu Trzeciego. Jednocześnie, w Umowie Dzierżawy zostało zawarte postanowienie, zgodnie z którym na gruncie sąsiadującym z gruntem oddanym w dzierżawę na rzecz Podmiotu Trzeciego nie będzie realizowana Inwestycja o charakterze identycznym w stosunku do głównego profilu działalności Podmiotu Trzeciego. W przypadku prowadzenia takiej inwestycji, Spółka zobowiązała się do zapłaty kary umownej w określonej wysokości. Na moment zawarcia Umowy Dzierżawy, właścicielem gruntu sąsiadującego z gruntem wydzierżawionym na rzecz Podmiotu Trzeciego była Spółka. Obecnie właścicielem tego gruntu jest Inwestor. Otrzymana przez Spółkę od Inwestora kara umowna (należna od Inwestora w związku z poniesieniem kary umownej przez Spółkę na rzecz podmiotu Trzeciego) będzie stanowić dla Spółki przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Inwestor jest zobowiązany do zapłaty kary umownej na rzecz Spółki w związku z poniesieniem przez nią kary umownej na rzecz Podmiotu Trzeciego na podstawie zawartej ze Spółką Umowy Współpracy.

Jeżeli zatem w istocie z zawartej z Inwestorem umowy wynika, że to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłacenia kary umownej na rzecz Pomiotu Trzeciego z tytułu podjęcia działalności konkurencyjnej, to kara ta jako nie wymieniona w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co do zasady, może stanowić koszt podatkowy, o ile spełnione będą zasadnicze przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 cyt. pozwalające na zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, na gruncie przedmiotowej sprawy wydatek z tego tytułu może stanowić koszt podatkowy o ile Wnioskodawca będzie w stanie wykazać, że miał on racjonalny charakter. Jeżeli zatem Wnioskodawca będzie w stanie udowodnić, że z uwagi np. na możliwość uzyskiwania w przyszłości przychodów związanych z podjęciem określonej działalności, racjonalnym jest (będzie) nie przestrzeganie klauzuli konkurencyjności, wynikającej z zawartej w 1998 r. umowy i zapłata kary umownej, to wydatki z tego tytułu będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie dotyczącym możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych z tytułu wystąpienia do stosownych organów o przeniesienie pozwolenia budowlanego na inwestora oraz o zmianę pozwolenia z opóźnieniem, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.