IBPBI/1/423-14/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2011 r. (data wpływu do Organu 21 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2011 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 17 grudnia 1973 r. została założona, w drodze wyodrębnienia ze zbioru dokumentów i ksiąg wieczystych, księga wieczysta obejmująca grunt oddany w użytkowanie wieczyste i budynek stanowiący odrębną nieruchomość. Jako użytkownik ww. nieruchomości wpisane zostało w tej dacie Przedsiębiorstwo. W dniu 31 października 1995 r. dwiema umowami ówczesny użytkownik wieczysty (Przedsiębiorstwo) sprzedał osobie fizycznej objęte ww. księgą wieczystą prawo wieczystego użytkowania nieruchomości określonych jako działka nr 747/20 oraz 747/11, wraz ze znajdującymi się na działce nr 747/20 budynkami. Kupująca oświadczyła, iż ww. prawa wejdą jako środek trwały do prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa. Na mocy tych umów kupująca wniosła o wydzielenie z ww. księgi wieczystej działek nr 747/20 i nr 747/11 i urządzenie dla nich nowych ksiąg wieczystych. W dniu 26 października 1998 r. założono nowe księgi wieczyste - odrębne dla działki nr 747/11, oraz - dla działki nr 747/20. W dniu 16 stycznia 1996 r. ww. osoba fizyczna wraz z małżonkiem sprzedali prawo wieczystego użytkowania działki nr 747/20 wraz z własnością znajdujących się na niej budynków i budowli, na rzecz dwóch innych osób fizycznych, wspólników spółki cywilnej. Nabycie nastąpiło za fundusze i do majątku objętego wspólnością ww. Spółki. W dniu 4 listopada 1998 r. ww. małżonkowie oraz wspólnicy spółki zawarli umowę zamiany nieruchomości, wskutek, której małżonkowie przenieśli na rzecz wspólników prawo użytkowania wieczystego działki nr 747/11 oraz własności ruchomości opisanych w akcie notarialnym, do majątku prowadzonej przez nich spółki cywilnej, w zamian za co wspólnicy przenieśli na rzecz małżonków prawo wieczystego użytkowania działki nr 747/22 wraz ze znajdującymi się nań zabudowaniami oraz udział 526/2986 w wieczystym użytkowaniu działki nr 747/28. W dniu 6 września 2000 r. wspólnicy spółki cywilnej sprzedali kolejnej osobie fizycznej (X):

Przedmiot nabycia opisany w ww. umowie przeznaczony miał zostać na cele prowadzonej przez nabywcę (X) działalności gospodarczej. W dniu 25 października 2000 r. aneksem do aktu notarialnego z dnia 6 września 2000 r. strony sprostowały swoje oświadczenia woli, w ten sposób, że ww. wspólnicy spółki określili budynek i budowle opisane w ww. akcie jako towar używany w rozumieniu art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, wobec czego od budynku i budowli miał zostać naliczony podatek od towarów i usług w stawce 22%. Na podstawie umowy najmu z dnia 1 marca 2004 r. Wnioskodawca wykorzystywał ww. nieruchomości będące w wieczystym użytkowaniu nabywcy (X) oraz budynki i budowle stanowiące jego własność, na cele prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zakupiony przez X. budynek był rozbudowywany (m.in. o przylegającą halę) oraz modernizowany. W dniu 12 lipca 2010 r. Wnioskodawca nabył w drodze umowy warunkowej sprzedaży od X, za zgodą jego małżonki, prawo wieczystego użytkowania ww. nieruchomości, dla których prowadzone są wskazane powyżej jako nowe księgi wieczyste wraz z prawem własności znajdujących się na nich budynków oraz budowli. W dniu 6 września 2010 r. strony zawarły definitywną umowę przeniesienia ww. praw. Z dniem 6 września 2010 r. Wnioskodawca wprowadził je do swojej ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca zakwalifikował budynek do rodzaju 101 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy, w oparciu o przywołaną we wniosku podstawę prawną, na podstawie posiadanych przez Wnioskodawcę odpisów pełnych z ksiąg wieczystych, fotokopii aktów notarialnych, o których mowa w rubryce 54 części F niniejszego wniosku, oraz oryginałów dokumentów znajdujących się we właściwych aktach wieczystoksięgowych, Wnioskodawca mógł zastosować 10 letni okres amortyzacji stosując indywidualną stawkę w wysokości 10% rocznie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik może indywidualnie określić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika. Okres amortyzacji takiego środka trwałego nie może być krótszy - dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - niż 40 lat. Okres ten podlega zmniejszeniu o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Przed nabyciem przez podatnika własności budynków od X, były one wykorzystywane z pewnością od daty 1 marca 2004 r., a wcześniej od daty założenia księgi wieczystej numer KW 7601. Niezależnie od tego, już w aneksie z dnia 25 października 2000 r. do umowy z dnia 6 września 2000 r. sprzedający określili budynek jako używany w rozumieniu art. 7 pkt 4 ustawy z 8 stycznia 1983 r. o podatku od towarów i usług. Zdaniem Wnioskodawcy, może on indywidualnie określić stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie przy zastosowaniu 10 letniego okresu amortyzacji (tj. skrócić okres amortyzacji określony w art. 16j ust. 1 pkt 4, jako 40 letni o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy środka trwałego do używania, najwięcej do 10 lat). Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie dokumenty znajdujące się w aktach wieczystoksięgowych Sądu Rejonowego, w szczególności odpisy aktów notarialnych przenoszących prawo wieczystego użytkowania oraz prawo własności, odpisy pełne ksiąg wieczystych oraz orzeczenia dotyczące wpisów do poszczególnych wspomnianych w rubryce 54 ksiąg wieczystych, potwierdzają wykorzystywanie przedmiotowego środka trwałego uprzednio (tj. przed wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy) przez okres co najmniej 30 lat, od daty oddania do używania środka trwałego po raz pierwszy. O taką liczbę lat podatnik uprawniony jest do skrócenia ww. okresu 40 letniego amortyzacji. W sytuacji gdy podatnik przyjął środek trwały na stan ewidencji środków trwałych po raz pierwszy w dniu 6 września 2010 r. wystarczające jest aby był używany od 1980 r., co - mając na uwadze fakt, iż jest z pewnością używany od 1973 r., kiedy to założona została KW 7601 - zostało spełnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, o ile pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do art. 16d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do przedmiotowego budynku, konieczne jest by środek ten:

* był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz

* był uprzednio używany.

Zauważyć należy, iż dla budynków i lokali niemieszkalnych, o których mowa w cyt. powyżej art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zawarta bowiem w art. 16j ust. 3 pkt 1) ww. ustawy, definicja używanych środków trwałych, dotyczy bowiem budynków (lokali) i budowli wymienionych w art. 22j ust. 1 pkt 3 tej ustawy. Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

W takiej sytuacji należy więc odwołać się do zapisu art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Ponadto zgodnie z treścią art. 181 Ordynacji podatkowej, dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (...).

Z treści wniosku wynika m.in., iż w dniu 6 września 2010 r. Spółka nabyła używany budynek, który wprowadziła do ewidencji środków trwałych. Budynek zakwalifikowano do rodzaju 101 (Budynki przemysłowe) Klasyfikacji Środków Trwałych. Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie dokumenty znajdujące się w aktach wieczystoksięgowych Sądu Rejonowego, w szczególności odpisy aktów notarialnych przenoszących prawo wieczystego użytkowania oraz prawo własności, odpisy pełne ksiąg wieczystych oraz orzeczenia dotyczące wpisów do poszczególnych ksiąg wieczystych, potwierdzają wykorzystywanie przedmiotowego środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, przez okres co najmniej 30 lat, od daty oddania tego środka trwałego do używania po raz pierwszy.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika, iż budynek niemieszkalny, którego dotyczy wniosek został po raz pierwszy oddany do użytku co najmniej 30 lat przed datą jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, to Spółka będzie mogła dokonywać amortyzacji przedmiotowego budynku niemieszkalnego przez 10 lat, przy zastosowaniu indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej.

Zauważyć przy tym należy, iż weryfikacja, czy wskazane we wniosku dokumenty, będą wystarczającymi dowodami potwierdzającymi okres używania przedmiotowego budynku, jest możliwa dopiero w ramach ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego, które może przeprowadzić właściwy dla podatnika organ podatkowy, czy też organ kontroli skarbowej. Kwestia dotycząca sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, wymaga szczegółowej analizy i może być weryfikowana tylko w trakcie postępowania kontrolnego lub podatkowego i nie podlega rozstrzygnięciu w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.