IBPBI/1/415-994/12/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 22 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania Wspólnotowego Znaku Towarowego za wartość niematerialną i prawną - jest prawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania Wspólnotowego Znaku Towarowego za wartość niematerialną i prawną.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach otrzymanego w drodze darowizny przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni stała się właścicielem m.in. praw własności przemysłowej, które są wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (dalej jako "pwp"). Wśród pwp znajduje się znak

towarowy (słowny) zarejestrowany w Polskim Urzędzie Patentowym (dalej jako "Krajowy Znak Towarowy"). Znak ten został przyjęty do użytkowania i jest aktualnie amortyzowany. W ramach transakcji nabycia przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni stała się również właścicielem pwp w postaci tożsamego znaku towarowego (słownego) zarejestrowanego w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (Office for Harmonization Internal Market, dalej jako "OHIM") jako wspólnotowy znak towarowy (dalej jako "Wspólnotowy Znak Towarowy"). Ponadto, w ramach transakcji nabycia przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni stała się również właścicielem pwp w postaci tożsamego znaku towarowego (słownego) zarejestrowanego w Albanii, Armenii, Azerbejdżanie, Białorusi, Szwajcarii, Chorwacji, Kirgistanie, Kazachstanie, Liechtensteinie, Mołdawii, Czarnogórze, Norwegii, Serbii, Rosji, San Marino i Ukrainie zgodnie z Porozumieniem Madryckim o międzynarodowej rejestracji znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 116, poz. 514 i 515) oraz Protokołem do Porozumienia Madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków sporządzonym w Madrycie 27 czerwca 1989 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 13, poz. 129 i 130) (dalej jako "Międzynarodowy Znak Towarowy").

Wnioskodawczyni posiada wycenę rzeczoznawcy określającą wartość rynkową znaku towarowego (słownego) w sposób całościowy oraz z przyporządkowaniem (alokowaniem) tej wartości na poszczególne prawa, tj. Krajowy Znak Towarowy, Wspólnotowy Znak Towarowy oraz Międzynarodowy Znak Towarowy według metodologii przyjętej w wycenie uwzględniającej podział terytorialny zakresu ochrony wynikającego z danej rejestracji. Przy czym, w przypadku Wspólnotowego Znaku Towarowego, z alokacji wartości rynkowej dla tego prawa wyłączony został obszar Rzeczypospolitej Polskiej, w przeciwnym razie doszłoby do zdublowania wartości rynkowej znaku towarowego w zakresie w jakim dotyczy ona ochrony obowiązującej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej zgodnie ze sporządzoną wyceną.

Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić Wspólnotowy Znak Towarowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej ustalonej zgodnie z przepisami art. 22g ust. 1 pkt 3 oraz ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wspólnotowy Znak Towarowy zarejestrowany w OHIM stanowi odrębną od Krajowego Znaku Towarowego wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, Wspólnotowy Znak Towarowy zarejestrowany w OHIM, stanowi odrębną od Krajowego Znaku Towarowego wartość niematerialną i prawną, podlegającą amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. dalej "uPIT"), amortyzacji podlegają nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały m.in. prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej. Ustawa ta normuje m.in.: stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne. Znakiem towarowym, zgodnie z art. 120 § 1 i § 2 ww. ustawy, może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Jednocześnie, zgodnie z art. 121 ustawy - Prawo własności przemysłowej, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. W świetle art. 4 ust. 1 Prawa własności przemysłowej, jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

W zakresie Wspólnotowego Znaku Towarowego stosuje się regulacje wynikające z rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L 78/1 z dnia 24 marca 2009 r.). Zgodnie z art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań tyczących się patentów i wzorów przemysłowych oraz znaków towarowych rejestrowanych w państwach członkowskich.

Zasada jednolitości wyraża się w:

* jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),

* ochronie Wspólnotowego Znaku Towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w krajach członkowskich.

Zgodnie z art. 4 ww. rozporządzenia, Wspólnotowy Znak Towarowy może składać się z jakiekolwiek oznaczenia, które można przedstawić w formie graficznej, w szczególności z wyrazów, łącznie z nazwiskami, rysunków, liter, cyfr, kształtu towarów lub ich opakowań, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw.

W myśl art. 153 ustawy - Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z rozporządzeniem w sprawie Wspólnotowego Znaku Towarowego, na mocy przyznania ochrony dla Wspólnotowego Znaku Towarowego nabywa się ochronę na terenie wszystkich państw członkowskich, w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 omawianego rozporządzenia. Wspólnotowy Znak Towarowy, jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż skoro ustawa - Prawo własności przemysłowej nie wskazuje by znaki towarowe powinny być traktowane - na gruncie tejże ustawy - odmiennie od wspólnotowych znaków towarowych oraz rozporządzenie w sprawie wspólnotowego znaku towarowego wprost stanowi, że wspólnotowy znak towarowy traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy, to wspólnotowy znak towarowy stanowi podatkową wartość niematerialną i prawną, w konsekwencji czego może podlegać amortyzacji podatkowej, w przypadku jego nabycia (np. w ramach darowizny przedsiębiorstwa).

Zatem Wspólnotowy Znak Towarowy z uwagi na zakres ochrony, która ma miejsce na terytorium całej Wspólnoty należy traktować jako odrębne prawo majątkowe. Stąd też Wspólnotowy Znak Towarowy podlega odrębnej amortyzacji podatkowej od prawa własności przemysłowej jakim jest Krajowy Znak Towarowy. Na możliwość amortyzacji Wspólnotowego Znaku Towarowego nie będzie wpływać również sposób dokonania wyceny znaku towarowego (jego wartości rynkowej), tj. całościowo z przyporządkowaniem (alokowaniem) tej wartości na poszczególne prawa, tj. Krajowy Znak Towarowy, Wspólnotowy Znak Towarowy oraz Międzynarodowy Znak Towarowy według metodologii przyjętej w wycenie uwzględniającej podział terytorialny zakresu ochrony wynikającego z danej rejestracji. Wyłączenie z wartości Wspólnotowego Znaku Towarowego wartości adekwatnej do ochrony obowiązującej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie oznacza, iż znak ten nie jest prawem chronionym na tym terytorium. W dalszym ciągu Wspólnotowy Znak Towarowy jest odrębnym pwp podlegającym ochronie również na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, z tego też względu stanowi on odrębną wartość niematerialną i prawną, która może podlegać amortyzacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, iż, zgodnie z treścią pytania zadanego przez Wnioskodawczynię (wyznaczającego zakres przedmiotowy interpretacji), przedmiotem niniejszej interpretacji była jedynie kwestia możliwości uznania Wspólnotowego Znaku Towarowego za wartość niematerialną i prawną. Nie była przedmiotem oceny kwestia sposobu ustalenia wartości początkowej tej wartości niematerialnej i prawnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 - 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.