IBPBI/1/415-973/10/ESZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 29 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 3 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości niemieszkalnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 września 2010 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 listopada 2010 r. Znak IBPBI/1/415-973/10/ESZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 3 grudnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2000 na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca nabył budynek niemieszkalny, tj. budynek domu wczasowego wraz z prawem do wieczystego użytkowania gruntu związanego z obiektem. Budynek ten według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) sklasyfikowany jest pod symbolem 1211. Budynek wraz z jego częściami składowymi nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany. W budynku tym jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą Wnioskodawca wykonywał usługi sklasyfikowane wg klasyfikacji PKWiU z 2004 pod numerem 55.2 tj. usługi krótkotrwałego zakwaterowania w zorganizowanej formie Domu Wczasowego. Adres budynku był jednocześnie siedzibą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Jest to obecnie jedyne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, który nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na obrocie nieruchomościami czy prawami określonymi w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Wnioskodawca nie dokonywał również na przestrzeni ostatnich lat sprzedaży żadnej nieruchomości ani też praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., nie ma również zamiaru w przyszłości dokonywać podobnych transakcji - za wyjątkiem opisanej poniżej. Obecnie Wnioskodawca nosi się z zamiarem sprzedaży ww. budynku, zbycie to nie nastąpiło by jednak w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż budynku niemieszkalnego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, lecz nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych stanowi źródło przychodów odrębne od prowadzonej działalności gospodarczej w sytuacji, jeśli zbycie budynku nie następuje w ramach wykonanej działalności gospodarczej. Jednocześnie jeśli sprzedaż zostałaby dokonana po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie transakcja ta zostałaby wyłączona ze źródła przychodów do opodatkowania, o których mowa w art. 10 u.p.d.o.f.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok NSA z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1507/08.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

* spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

* prawa wieczystego użytkowania gruntów,

* innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest - wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy - pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

* środkami trwałymi,

* składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,

* wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, jednakże dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać budynek niemieszkalny, wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntów na którym został postawiony, wykorzystywane na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Sprzedaż nie będzie dokonana w ramach (w wykonaniu) prowadzonej działalności gospodarczej. Budynek wraz z jego częściami składowymi nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany. Wnioskodawca nie prowadzi również działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, czy prawami określonymi w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychód ze sprzedaży budynku niemieszkalnego oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu na którym został on postawiony, z uwagi na ich wykorzystywanie w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej stanowić będzie, przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zaznaczyć bowiem należy, iż z istoty rozwiązań zawartych w cytowanych powyżej przepisach wynika, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten bowiem nie wymienia, jak już wskazano, wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy (pozarolniczej działalności gospodarczej), a zawarte w art. 14 ust. 2 pkt 1 wyszczególnienie przychodów zaliczanych do przychodów z tejże działalności nie ma charakteru zamkniętego.

Mając zatem na względzie, iż przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza decydujące znaczenie ma przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania, bez znaczenia pozostaje w tej kwestii fakt niewprowadzenia ww. składników majątku Wnioskodawcy wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Skoro zatem Wnioskodawca nabył przedmiotowy budynek niemieszkalny oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów w 2000 r. i prowadził z ich wykorzystaniem wskazaną we wniosku działalność gospodarczą, to uznać należy, że są one odpowiednio środkiem trwałym oraz wartością niematerialną i prawną w tej działalności. Treść art. 22d ust. 2 ww. ustawy nie pozostawia wątpliwości, że podatnik ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne. Dla rozstrzygnięcia sprawy będącej przedmiotem wniosku bez znaczenia pozostaje zatem okoliczność, że podatnik nie wprowadził ww. składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, skoro miał taki obowiązek. O sposobie opodatkowania uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości dochodu decyduje bowiem fakt wykorzystywania jej dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, nie podziela prezentowanego w nim stanowiska tym bardziej, iż w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przedstawione są również poglądy potwierdzające stanowisko organu w niniejszej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 20 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 1074/08 oraz z dnia 2 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 959/08). Zauważyć również należy, iż postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać "trybu interpretacji" z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji i żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, Organ podatkowy nie ma obowiązku w wydawanych interpretacjach indywidualnych dokonywać oceny prawnej oraz analizy powołanych przez Skarżącego wyroków Sądów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.