IBPBI/1/415-959/11/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 6 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych z tytułu zawartych w ramach przedsiębiorstwa osoby fizycznej umów o kredyt obrotowy i umów leasingu w przypadku wniesienia tego przedsiębiorstwa, jako aportu do spółki komandytowej - jest prawidłowe.

W dniu 6 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych z tytułu zawartych w ramach przedsiębiorstwa osoby fizycznej umów o kredyt obrotowy i umów leasingu w przypadku wniesienia tego przedsiębiorstwa, jako aportu do spółki komandytowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55#185; Kodeksu cywilnego, zarejestrowane w Ewidencji Działalności Gospodarczej, prowadzonej przez Prezydenta Miasta (dalej: "Przedsiębiorstwo"). W ramach Przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni zawarła umowy kredytu obrotowego i umowy leasingu. Koszty uzyskania przychodu powstałe z tytułu ww. umów Wnioskodawczyni rozlicza na "zasadach ogólnych", wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć umowę spółki komandytowej (dalej: "Spółka komandytowa"), do której tytułem wkładu, jako komandytariusz, zamierza wnieść Przedsiębiorstwo, w rozumieniu przepisu art. 55#185; Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po wniesieniu Przedsiębiorstwa do Spółki komandytowej, koszty uzyskania przychodu w tym koszty powstałe z tytułu umów o kredyt obrotowy i umów leasingu będą rozliczane przez Wnioskodawczynię na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, po wniesieniu Przedsiębiorstwa do Spółki komandytowej koszty uzyskania przychodu w tym koszty powstałe z tytułu umów o kredyt obrotowy i umów leasingu zawartych w ramach Przedsiębiorstwa będą rozliczane na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm. - dalej: "u.p.d.o.f.").

Podstawowym aktem prawnym, który reguluje kwestie następstwa prawnego w zakresie prawa podatkowego jest ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. - dalej: "Ordynacja podatkowa").

Zgodnie z przepisem art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

Zgodnie natomiast z art. 93a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa.

Jak wskazuje doktryna, istota przekształcenia podmiotu prawnego polega na tym, że w wyniku aktu przekształcenia dochodzi do zamiany formy prawnej tego podmiotu na inną formę. Oznacza to, że w wyniku takiego przekształcenia następuje kontynuacja, a nie następstwo prawne, bo podmiot ulega zmianie, a nie zamianie na inny. Zachowana zostaje tutaj ciągłość osoby prawnej w aspekcie zarówno rachunkowym, jak i podatkowym. Dzień zamknięcia bilansu jednego podmiotu jest dniem otwarcia bilansu następnego podmiotu, przy czym oba nie różnią się w żadnym zakresie (M. Tomczak, Przepis, który niczemu nie służy, "Rzeczpospolita" 1998, nr 4, s. 18).

Podmiotowy aspekt następstwa prawnego zawartego w tym przepisie obejmuje również sytuację prawną polegającą na wniesieniu przedsiębiorstwa osoby fizycznej, na postawie umowy, do spółki osobowej handlowej albo cywilnej i kontynuowanie przez tę osobę działalności gospodarczej (art. 33 k.s.h., art. 552 w zw. z art. 861 k.c.). Jak wskazują komentatorzy, podatnikiem (podmiotem prawnym) jest przecież osoba fizyczna, a nie jej przedsiębiorstwo, nawet wówczas, gdy ma on obowiązek opatrzenia prowadzonej działalności gospodarczej "nazwą". Wniesienie przedsiębiorstwa osoby fizycznej, na podstawie umowy, do spółki osobowej, w ramach której ta osoba dalej prowadzi działalność, nie jest przekształceniem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Przedstawiona sytuacja wskazuje więc, że komentowanym artykułem objęto nie tylko sytuacje określone mianem kontynuacji, a więc przekształcenia (zamiany) formy prawnej, a także przekształcenia ze zmianą formy prawnej (nasz przypadek), jak również takie przypadki zrównane na gruncie Ordynacji podatkowej w skutkach z przekształceniem właściwym. Nie obejmują natomiast następstwa prawnego w przypadku wniesienia przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki kapitałowej, albowiem nie przewidują go uregulowania zawarte zarówno w Kodeksie spółek handlowych, jak i w ustawie z 20 sierpnia 1997 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 121, poz. 770 z późn. zm.). Przepisy Ordynacji podatkowej (art. 93a § 1 pkt 2 i art. 93a § 2 pkt 1 lit. b), odmiennie niż Kodeks spółek handlowych (pkt 4), regulują przekształcenie spółki kapitałowej w spółkę cywilną. A zatem zachowało w tym względzie aktualność dotychczasowe orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym zakresie.

Dla zakresu przedmiotowego następstwa prawnego istotne znaczenie ma forma przekształcenia. W zakresie podatków dochodowych, w naszym przypadku następstwo prawne obejmie amortyzację, a także takie "zdarzenia, które wprawdzie zaistniały przed wniesieniem Przedsiębiorstwa do Spółki i ujęte były w prowadzonych przez wnioskodawcę ewidencjach dla celów podatkowych, a które powstałyby w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, gdyby przeniesienie nie miało miejsca, np. zarachowanie przychodu należnego, utworzenie rezerwy na wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, potrącenie kosztu zarachowanego, który nie został jeszcze poniesiony, poniesienie wydatku, który nie został potrącony, jako koszt uzyskania przychodu, gdyż dotyczy innego okresu podatkowego" (H. Litwińczuk, Przekształcenie spółek, aspekty podatkowe, PP 2001, nr 5, s. 6).

Zauważyć przy tym należy, że podatnikom ułatwia sytuację nowy sposób obliczania przychodu z udziału w spółce niebędącej osobą prawną i odniesienie ich do zasad obliczania ulg (art. 8 ust. 1 i 2 pkt 1 i 2 u.p.d.o.f.).

Odnosząc się natomiast do kwestii rozliczenia kosztów uzyskania przychodów które powstaną w związku z rozliczeniem m.in. umów po wniesieniu przez Wnioskodawcę Przedsiębiorstwa do Spółki, to do rozliczania przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów w tym powstałych w związku z rozliczaniem umów znajdą tu zastosowania przepisy art. 8 ust. 1, ust. 1a i ust. 2 u.p.d.o.f. Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. W myśl natomiast art. 8 ust. 1a u.p.d.o.f., przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Treść ww. przepisów wskazuje, iż zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Spółka komandytowa jest jedną ze spółek określonych w kodeksie spółek handlowych jako tzw. spółka osobowa pozbawiona osobowości prawnej. Spółka komandytowa ma na celu również prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą. W myśl unormowań kodeksu spółek handlowych, spółki osobowe (spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna) mogą we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywane. Z komentowanego artykułu wynika, iż spółka niemająca osobowości prawnej nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (nie jest ona także podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych). Podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki. Biorąc to pod uwagę w ocenie Wnioskodawczyni, przedstawione powyżej stanowisko jest prawidłowe.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała wyrok WSA w Olsztynie z dnia 23 lipca 2008 r., Sygn. akt I SA/Ol 237/08.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć umowę spółki komandytowej, do której tytułem wkładu, jako komandytariusz, zamierza wnieść prowadzone przedsiębiorstwo, w rozumieniu przepisu art. 55#185; Kodeksu cywilnego. W ramach Przedsiębiorstwa osoby fizycznej Wnioskodawczyni zawarła umowy kredytu obrotowego i umowy leasingu, a koszty uzyskania przychodu powstałe z tytułu ww. umów Wnioskodawczyni rozlicza na zasadach ogólnych, wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku umów tzw. leasingu operacyjnego kwestie możliwości zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, regulują w szczególności przepisy art. 23a-23I Rozdziału 4a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 tej ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

W myśl art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

Z przepisów powyższych wynika zatem, iż co do zasady jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ww. ustawy warunki to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Z kolei zawarcie umowy kredytu obrotowego, co do zasady jest neutralne podatkowo dla stron umowy. Zgodnie bowiem z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (...).

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, odsetek od kredytu jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między zaciągniętym kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy oraz fakt ich zapłacenia. Ponadto odsetki te nie mogą zwiększać kosztów inwestycji. Warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej innych niż odsetki wydatków związanych ze spłatą pożyczek (kredytów) jest natomiast spełnienie przesłanek, o których mowa w cyt. powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, wszystkie ww. wydatki winny zostać w należyty sposób udokumentowane.

Z kolei zagadnienie sukcesji podatkowej regulują przepisy zawarte w Dziale III -Zobowiązania podatkowe, Rozdziału 14 - Prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie art. 93a § 1 ww. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

Z kolei w myśl art. 93a § 2 Ordynacji podatkowej, przedmiotowy przepis art. 93a § 1 stosuje się odpowiednio do:

W odniesieniu do spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa wskazać należy, iż w przepisie dotyczącym następstwa prawnego nie ma żadnego zastrzeżenia, oprócz tego, że wkładem osoby fizycznej ma być przedsiębiorstwo (art. 93a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej). W przepisie brak jest przy tym zapisu, że spółka osobowa ma być zawiązana (ma powstać) w wyniku wniesienia przedsiębiorstwa osoby fizycznej.

Przedmiotem sukcesji podatkowej są prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego, a więc również wynikające z ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.). Zatem na podstawie wyżej powołanego art. 93a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, Spółka komandytowa, w związku z wniesieniem do niej wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa osoby fizycznej, wstąpi we wszystkie prawnopodatkowe prawa i obowiązki wynikające z prowadzenia wnoszonego przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. W myśl art. 55#185; Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

W ww. przepisie ustawodawca wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które mogą być przedmiotem czynności prawnej (wkładu). Z powyższego przepisu wywieść również należy, iż, co do zasady, przysługujące określonemu podmiotowi prawa do ww. składników majątku, mogą podlegać przeniesieniu na inny podmiot, np. w postaci aportu tego składnika, jako integralnej części przedsiębiorstwa wnoszonego w zamian za udziały w spółce osobowej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawczynię we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż po wniesieniu do spółki komandytowej w formie wkładu niepieniężnego przedsiębiorstwa osoby fizycznej, Spółka ta w myśl art. 93a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, stanie się następca prawnym tego przedsiębiorstwa. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oznaczać to będzie, możliwość zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów tej Spółki, poniesionych po wniesieniu ww. aportu wydatków, związanych z zawartą przez Wnioskodawczynię umową kredytu obrotowego i umową leasingu, o ile wydatki te w dalszym ciągu ponoszone będą w celu uzyskania przychodów, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i będą spełniały wskazane wyżej warunki wynikające z cytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, dla Wnioskodawczyni jedynie część ww. wydatków (określona proporcjonalnie do Jej prawa w udziale w zysku spółki) będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej w formie spółki komandytowej działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Pamiętać jednakże należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie ocena podatkowo-prawnych skutków, przedstawionej przez Wnioskodawczynię we wniosku czynności prawnej. W tym też kontekście zauważyć należy, iż kontynuacja przez spółkę komandytową zawartej przez Wnioskodawczynię umowy kredytu obrotowego oraz umowy leasingu musi być również dopuszczalna w świetle postanowień tych umów, a co za tym idzie i w świetle (nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji) przepisów prawa cywilnego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.